คุณแฟนแสนห่วย Ep.9

Ep. 9

"เอาไรอีกบ้างวะ ซื้อเยอะชิบหาย"

"ก็สิ่งที่หวานต้องทำเยอะแยะเต็มไปหมดเลยนี่นา" วินที่เข็นรถอยู่ข้างๆเริ่มบ่นขึ้นมาที่ฉันยังไม่ออกจากโซนนี้สักนี้ ฉันให้วินพามาซื้อของเพราะของในตู้เย็นหมด แล้วก็ต้องซื้อเผื่อไปไว้ทำคลิปอื่นๆด้วย

"ได้ผักครบแล้ว เนื้อ หมู ไก่ ปลา ก็เรียบร้อย ต่อไป เป็นพวกเครื่องปรุง ปะวิน" ฉันตรวจดูกระดาษแผ่นเล็กที่มีชื่อรายการสิ่งที่ต้องการ ก่อนจะเอ่ยชวนวินให้เดินตามมา

"วินหยิบซอสชั้นบนให้หน่อย หวานไม่ถึง" ฉันมองหาสิ่งที่ต้องการก่อนจะเห็นว่ามันอยู่ชั้นบนที่อยู่เหนือหัวขึ้นไปค่อนข้างสูงแบบที่ไม่ต้องลองเขย่งดูก็รู้ว่าไม่ถึงแน่นอน

พรึ่บบบบบ!!

"ตอนเด็กไม่หัดดื่มนมเยอะๆวะ" วินยื่นมือไปหยิบมันมาโดยที่ไม่ต้องใช้ความพยามอะไรมากมายแถมยังมาพูดแกล้งล้อว่าฉันเตี้ยข้างๆหูอีก แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรทำเพียงแค่ขมวดคิ้วใส่แบบไม่ชอบใจเท่านั้น เมื่อได้ซอสแล้วก็สะบัดบ๊อบใส่เดินหนีเขาไปเลย

"เดี๋ยวนี้มีสะบัดพงสะบัดผมใส่ ใครสอนมาวะ ตามเมียไอ้เพ้นท์เยอะหรอ?" วินรีบเดินตามมาก่อนจะเบียดฉันออกแล้วแย่งรถไปเข็นต่อแทน

"แล้วเกี่ยวอะไรกับมะนาว?"

"ก็เมื่อก่อนเธอไม่เห็นเคยทำแบบนี้ใส่ฉัน ตั้งแต่เริ่มสนิทพวกเมียไอ้เพ้นท์กับเมียไอ้เดย์นี่เธอแสบขึ้นนะ"

"มันไม่ได้เกี่ยวกับสนิทใครทั้งนั้นแหละ หวานก็เป็นของหวานแบบนี้อยู่แล้ว แค่เมื่อก่อนไม่ได้แสดงออกมาให้เห็นแค่นั้นเอง คนทุกคนก็มีสองด้านด้วยกันทั้งแหละก็เหมือนเหรียญที่มีสองด้านไง" ฉันพยายามพูดแล้วก็ทำหน้าตาจริงจังแล้วนะ แต่วินก็ยังมองหน้าแล้วยิ้มอยู่ได้

"ฮ่าๆๆๆๆ ฟังมาจากเมียไอ้เดย์อ่ะดิประโยคเมื่อกี้" อยู่ๆวินก็หลุดเสียงขำออกมา แล้วทำไมอ่ะ?! ถึงฉันจะเอามาจากวิทยุที่เคยได้ยินขวัญพูดบ่อยๆแล้วมันทำไมงั้นหรอ

"อย่ามาโอบนะ!" พอเห็นว่าฉันเริ่มงอนแบบที่หัวคิ้วขมวดติดกันวินก็เลิกขำแล้วเอื้อมมือมาโอบไหล่ฉันไว้

"นอกจากขี้บ่นแล้วเดี๋ยวนี้เธอก็ขี้งอนเก่งขึ้นด้วย"

"ถ้าหวานทำให้วินรำคาญมาก..งั้นก็เลิกกันไปเลยสิ" ฉันทำเสียงเล็กแหลมใส่อย่างงอนๆแล้วสะบัดตัวออกจากแขนแข็งๆที่โอบฉันไว้ แต่วินก็ไม่ยอมปล่อยแต่ยิ่งโอบให้แน่นขึ้นกว่าเดิมอีก

"เธอจะหาผัวหล่อๆและเอาเก่งแบบฉันได้ที่ไหนอีกวะ ครบเครื่องขนาดนี้ไม่ได้มีให้เลือกซื้อง่ายๆตามห้างเหมือนเนื้อเหมือนผักที่เธอชอบซื้อนะเว้ย"

"หวานก็ไม่ได้เลือกเองตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่"

ควับบบบ!!!!

ถึงกับหันหน้ามามองแถมสายตายังเอาเรื่องอีกต่างหาก สายตาแบบนี้..ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงกลัววินจนหัวหดไปแล้วล่ะ

"อะไร? เอาเรื่องเก่ามาพูด ผ่านมาตั้งนานแล้วว่ะหวาน ตอนนี้เธอก็รักฉันหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วไม่ใช่หรือไง?" ไม่ปฏิเสธหรอกนะที่บอกว่าฉันรักเขาน่ะ ไม่รู้เหมือนกันทำไมถึงยิ่งอยู่ด้วยกันฉันก็ยิ่งรักวินมากขึ้นทุกวัน รักทั้งๆที่วินก็เป็นของวินแบบนี้เนี่ยแหละ แต่มาพูดว่าฉันหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเนี่ยนะ?!?

"ขี้โม้! คนหลงตัวเอง" เมื่อก่อนในชีวิตนี้ฉันไม่เคยคิดที่จะมีแฟนเลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่เล็กจนโตฉันใช้ชีวิตอยู่กับยาย เลยคิดว่าถ้าเรียนจบก็จะกลับไปอยู่กับยายสองคน ทำขนมขาย หรือรับออเดอร์ที่ลูกค้าประจำสั่งมา ใช้ชีวิตง่ายๆแบบสองยายหลาน ส่วนที่ฉันมาคบกับวินได้ยังไงน่ะหรอ ตอนแรกฉันน่ะจำไม่ได้หรอกว่าเคยเจอวินมาก่อน แต่วินบอกว่าเจอกันแทบทุกวันในมหาลัย จนวันหนึ่งที่ฉันนั่งอยู่ห้องสมุดของมหาลัยเพื่อหาข้อมูลเตรียมทำวิจัย อยู่ๆวินก็เดินตรงดิ่งเข้ามาหาฉันด้วยหน้าตาโหดๆตามาไตล์เขานั่นแหละ แถมยังพูดซะเสียงดังในห้องสมุดว่าให้ฉันคบกับเขา ตอนนั้นฉันทั้งอายทั้งกลัวจะหาที่พึ่งก็ไม่มีใครสักคนเพราะฉันไม่มีเพื่อนเลย ยังจำสายตาที่คนทั้งห้องสมุดหันมามองฉันได้อยู่เลย พวกเขามองเหมือนจะบอกว่าให้ฉันรีบๆตอบตกลงรับคำเขาไปซะ ไม่งั้นเขาจะฆ่าเธอแน่! แถมวินก็ยังยืนกดดันอยู่อย่างนั้นอีก แล้วก็ด้วยความกลัวนั่นแหละถึงได้ทำให้ฉันเผลอตกลงเป็นแฟนกับเขาไปแต่ใครจะไปคิดว่าหลังจากวันนั้นวินก็ตามมาเจอฉันตลอด ตามส่งถึงห้องเรียนทุกวัน แล้วฉันก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองไปเผลอใจให้ผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าตอนนี้ รักเขาไปแล้วทั้งใจ

"นั่นไอ้หมอเพ้นท์ใช่มั้ยวะ?" ทันทีที่เดินออกมาก็เจอกับบูทเครื่องสำอางชื่อดังที่กำลังติดป้ายเซลล์ แน่นอนว่าในนั้นเต็มไปด้วยบรรดาเหล่าผู้หญิงที่หลงไหลในเรื่องความงาม เครื่องสำอางและคำว่า เซลล์ ฉันเองก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่แอบมีตาลุกวาวอยู่เหมือนกันนะทุกครั้งที่เห็นป้ายเซลล์น่ะ ส่วนด้านหน้าก็มีเหล่าแฟนหนุ่มทั้งหลายของพวกเธอที่ยืนถือถุงถือกระเป๋ารอแฟนซื้อของอยู่ด้านใน

"หมอเพ้นท์จริงๆด้วยอ่ะวิน มากับมะนาวรึเปล่านะ?" ฉันว่าแล้วดึงแขนวินให้เข็นรถตามมาเพื่อจะไปทักทายหมอเพ้นท์สักหน่อย

"จะเหลือหรอวะ! มารอเมียมันชัวร์ ฮ่าๆๆๆๆๆ"

"หมอเพ้นท์คะ.."

"อ้าว สวัสดีครับเสียงหวาน มาซื้อของเหรอครับ?"

"ไงวะไอ้หมอ! หิ้วกระเป๋ารอเมียซะเหมือนเป็นของตัวเองเลยว่ะ ท่าแม่งโคตรได้ ฮ่าๆๆๆๆ" วินแซวเพื่อนแล้วขำกร๊ากออกมา หมอเพ้นท์ส่ายหัวเบาๆแล้วหันมายิ้มให้ฉันแทน

"หวานมาซื้อของเข้าบ้านน่ะค่ะ"

"เสียงหวานจ๋า" เสียงมะนาวเรียกชื่อฉันพร้อมกับเสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นวิ่งเข้ามาหาจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปมองเจอมะนาวที่วิ่งเข้ามาใกล้แล้วจับมือฉันไว้อยากดีใจ

"มะนาว มาซื้ออะไรหรอ?"

"มาดูของเฉยๆอ่ะ เห็นป้ายมันเซลล์อยู่ หวานไปดูด้วยกันมั้ย?"

"ก็อยากไปอยู่นะ แต่หวานต้องรีบเอาของไปเข้าตู้เย็นน่ะสิ" ฉันพูดแล้วปรายตามองของในรถเข็น เพราะรู้ว่าถ้าเข้าไปแล้วกว่าจะได้ออกมา ของคงเสียก่อนถึงตู้เย็นพอดี

"หรอ เสียดายจัง.."

"ไว้วันหลังเดี๋ยวหวานมาด้วยนะ"

"โอเค เดี๋ยวมะนาวไปรับเอง แต่ตอนนี้รีบกลับเอาของไปใส่ตู้เย็นก่อนเถอะ เดี๋ยวชีสละลายหมดนะ"

"จริงด้วย งั้นหวานไปก่อนนะ ไปแล้วนะคะหมอเพ้นท์"

"ครับผม.."

"เย็นนี้มึงไปมั้ยหมอ?"

"เดี๋ยวดูก่อน" สองหนุ่มคุยกันสั้นๆแต่เข้าใจแล้วฉันกับวินก็เดินออกมา เหลียวหลังกลับไปมองเห็นมะนาวยืนเกาะแขนหมอเพ้นท์แล้วซุกหน้าที่แขนเหมือนกำลังอ้อนแฟนก่อนที่หมอเพ้นท์จะส่ายหัวเบาๆแต่ก็ยอมเดินตามแรงดึงของมะนาวเข้าไปในร้านเครื่องสำอาง น่ารักจัง...

"เสียงหวานครับ" ฉันหันมองตามเสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อเมื่อกี้ก็เห็นว่าเป็นคุณฮาร์ทนั่นเองที่เดินสวนไป

"มึงอีกแล้ว? ทำไม มีอะไร เรียกแฟนกู?..." ฉันรีบกระตุกแขนเสื้อวินไว้เมื่อเห็นว่าแฟนคุญฮาร์ทเองก็มาด้วย ฉันก็เพิ่งเคยเจอครั้งแรกนี่แหละ แล้ววินยังจะทำแบบนั้นใส่อีก เดี๋ยวเกิดเธอตกใจกลัวขึ้นมาจะทำยังไง

"คุณเสียงหวานมาซื้ออะไรครับ?" คุณฮาร์ทเมินวินที่ดูหัวร้อนอยู่คนเดียวแล้วหันมาคุยกับฉันแทน

"มีตามึงก็ดูเอาดิวะ!"

"ใครหรอคะฮาร์ท?"

"นี่คุณเสียงหวาน ผมกับแม่ชอบสั่งขนมจากร้านเธอบ่อยๆน่ะ"

"แล้ว...ผู้ชายคนนั้น..." แฟนคุณฮาร์ทพูดเบาๆแล้วเหลือบตามามองวิน ฉันก็ไม่ได้อยากจะเป็นผู้หญิงที่คิดเล็กคิดน้อยอะไรแบบนี้หรอกนะ แต่สายตาแบบนั้นของเธอ...ฉันรู้สึกไม่ชอบเลย

"ผมเป็นแฟนผู้หญิงคนนี้ แล้วแฟนคุณก็กำลังตามจีบแฟนผมอยู่ ไอ้นี่มันเหี้ย เข้าใจยัง?"

"วิน พูดอะไรน่ะ เอ่อ ขอโทษนะคะเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะค่ะ ฉันกับคุณฮาร์ทไม่ได้มีอะไรกันหรอก คุณสบายใจได้ ขอตัวก่อนนะคะ" พูดเสร็จฉันก็รีบดึงแขนวินออกมาเลย ใครจะไปกล้าอยู่ต่อ ดูสีหน้าท่าทางแฟนคุณฮาร์ทเมื่อกี้นี้สิ ป่านนี้จะคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ น่าสงสารเธอจังเลย

"จะลากไปถึงไหนวะ?"

"วิน..ห้ามพูดแบบนี้อีกนะ หวานไม่ชอบเลยที่วินเป็นแบบนี้ ต่อไปถ้าได้ยินอีกหวานจะโกรธจริงๆด้วย!"

End...

WIN ||Part||

"หวาน..อันนี้เอาเข้าตู้เย็นป่ะ?

"อือ..."

"นี่ด้วยใช่มั้ย?"

"ใช่"

"แล้วพวกนี้เอาไว้ไหนดีอ่ะ?" เสียงหวานแม่งมันกำลังงอนผม ก็ไอ้ฮาร์ทมันกวนตีนผมจริงนี่หว่า ดูท่าแล้วเมียมันก็คงยังไม่รู้ด้วยว่าตัวเองมีผัวเหี้ย ตั้งแต่ขับรถกลับมาเราไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ ถึงจะปากหมาแบบนี้แต่ผมก็รู้ตัวอยู่นะว่าตัวเองแม่งผิดที่อารมณ์ร้อน แล้วก็ปากไว ผมเลยไม่อยากกวนใจอะไรแต่ให้เวลาที่หวานจะงอนจะโกรธจะโมโหจะอะไรก็ได้แต่แค่ในรถระหว่างห้างถึงห้องแค่นั้นแหละ

"หวาน...ยินได้มั้ย ของพวกนี้เอาไว้ไหนดี?"

"ไม่ต้องถามใกล้ขนาดนี้ก็ได้วิน ถามไกลๆหวานก็ได้ยิน!"

"ก็เธอไม่ตอบ" ผมเดินเข้าไปยืนประชิดตัวอยู่ข้างๆแล้วก้มลงพูดใกล้ๆหูจนปลายจมูกคลอเคลียอยู่ที่แก้มใส

"วางไว้ก่อน เดี๋ยวหวานจัดเข้าตู้เอง" เสียงหวานเดินมาดูตู้เย็นแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก็ผมแม่งหยิบใส่ยัดใส่อย่างเดียวไม่ได้จัดระเบียบอะไรเลย ที่ไหนว่างๆ กูก็จับวาง แล้วมันคงไปรกหูรกตาเมียผมเข้าให้ไง

"แต่ฉันอยากช่วยเธอ"

"อื้ออออ จะช่วยก็ปล่อย ไม่ต้องมากอดก็ได้..." ผมรัดเอวบางๆให้แน่นขึ้นแล้วก้มลงกดจมูกสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากแก้มเนียนไปหนึ่งที เริ่มหน้าแดงขึ้นมาแล้วไง คนอะไรยิ่งโมโหยิ่งหน้าฟัด ตัวเตี้ยๆเสียงเล็กเสียงแหลมขึ้นจมูก คิ้วขมวด ปากยื่นๆ เมียกูเอง!

ฟอดดด!!!!!

"หยุดหอมแก้มหวานได้แล้ว มันจะช้ำหมดแล้วนะ! ถ้าอยากช่วยก็ไปเอาขยะจากห้องนอนกับห้องน้ำไปทิ้ง" ชักช้าอยู่ทำไมล่ะว่ะ เมียสั่งก็รีบไปดิ ผมกดจูบหน้าผากมนไปหนึ่งทีแล้วรีบทำตามคำสั่งเมีย เอาใจหน่อยจะได้หายงอน

"ฉันทิ้งขยะเสร็จแล้วนะ มีอะไรอีกมั้ยอ่ะ?" ผมเดินเข้าไปกอดเธอที่ยืนจัดของตรงเค้าน์เตอร์ ถึงหน้าไม่ให้แต่ใจอยากอ้อน ยังไงก็ต้องทำให้เมียหายโกรธก่อนออกไปทำงานคืนนี้ ไม่อยากให้โกรธนานรู้สึกช่วงนี้แม่งทะเลาะกันบ่อยเกินไปแล้ว

"ไม่มีแล้ว เย็นนี้อยากกินอะไร?" ถามแบบนี้แสดงว่าหายโกรธแล้ว

"กินอะไรก็ได้ เธอทำอะไรให้ฉันกินได้หมดแหละ"

ผับ D-Day

"คืนนี้มึงมาคนเดียว?"

"แล้วมึงเห็นกูมากับใคร"

"เอ้า ไอ้นี่! กูก็ถามดูนึกว่ามึงจะพาเมียมาอีก"

"ไม่มาโว้ย อยู่ห้อง! จะพามาแม่งทำไมทุกคืน!"

"ใครจะไปรู้ เห็นตอนจีบใหม่ๆตอนยังไม่ได้กันมึงยังลากเขามานั่งเฝ้าทุกคืนนี่หว่า" ผมแค่นหัวเราะออกมาที่ไอ้เดย์พูด ตอนนี้ผมนั่งรอเวลาเตรียมตัวขึ้นร้อง ไอ้หมอเพ้นท์ไม่มา จะทำงานหรือติดเมียอะไรของมันผมก็ไม่รู้ รู้แค่ว่ามันไม่มา ตอนนี้มีแค่ผมกับไอ้เดย์สองคนที่นั่งอยู่โต๊ะประจำของพวกเรา โต๊ะที่มีแค่เจ้าของผับแบบมันกับเพื่อนแบบผมนั่งได้ วันไหนที่มันไม่ว่างมาดื่มด้วยผมก็นั่งคนเดียว

"วันนี้ลูกค้ามันหายหัวไปไหนกันหมดวะ?! หรือว่าแห่กันไปผับใหม่ที่เพิ่งเปิดข้างๆ?" ถึงไอ้เดย์มันบอกว่าลูกค้าหายแต่แม่งก็ยังเกือบเต็มผับอยู่เหมือนเดิม แค่รู้สึกบางตาลงเล็กน้อย

"ถึงจะพากันแห่ไปผับเปิดใหม่ ต่อให้เปิดใหม่สักสิบที่..ถ้าไม่ดีจริง เดี๋ยวแม่งก็พากันแห่กลับมาเหมือนเดิม แล้วมึงจะเครียดไปทำไมไอ้ห่า! แค่นี้ก็กำไรคืนละเกือบล้านแล้วไม่ใช่?!" ไอ้เดย์มองตาผมแสยะยิ้มแล้วยกเหล้าขึ้นดื่ม เงินค่าร้องเพลงผมก็ได้คืนละหลายหมื่นได้เยอะกว่านักร้องคนอื่น ลองมันให้ผมน้อยทั้งที่ผมก็รู้รายได้ของผับมันดูสิ!

"โทษนะคะสุดหล่อ... ขอชนแก้วได้มั้ยเอ่ย?" แม่งใครมันกล้าเดินเข้ามาวะ มันไม่รู้ว่านี่โต๊ะเจ้าของผับ ห้ามเข้าถ้าไม่ได้รับอนุญาต ถ้ามีสมองแค่ดูก็น่าจะรู้! แบ่งเขตชัดเจนขนาดนี้ ผมหันมองหน้าเจ้าของเสียงเมื่อกี้ก่อนที่จะผมจะขมวดคิ้วเพราะรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตายัยผู้หญิงไร้หัวคิดคนนี้

"จำไม่ได้แล้วหรอ? เพิ่งเจอกันเมื่อตอนกลางวันนี่เอง"

"เธอมาทำไม?"

\*\*\*\*\*\*\*\* to be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***