คุณแฟนแสนห่วย Ep.7

Ep. 7

"ไงเสียงหวาน วันนี้ไอ้วินมันนึกยังไงถึงพาเมียมาด้วย"

"หวัดดีค่ะเดย์ หวัดดีค่ะหมอเพ้นท์" ฉันทำเพียงแค่ยิ้มแห้งๆส่งไปให้พวกเพื่อนๆของวินที่เดินเข้ามาทักทายก่อนจะนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามโต๊ะเดียวกับฉัน

"เอ่อ มะนาวกับขวัญไม่มาด้วยหรอคะ?" ฉันถามหาเหล่าแฟนสาวของพวกเขา วินที่เล่นกีต้าร์อยู่บนเวทีด้านหน้าก็เริ่มมองมา เพื่อนทั้งสองก็มองตอบไปแล้วยกมือทักทายด้วย

"มะนาวกับคุณขวัญไปห้องน้ำน่ะครับ เดี๋ยวก็คงตามมา" คนที่พูดจาเพราะสุภาพคนนี้คือหมอเพ้นท์ แตกต่างจากวินที่ชอบพูดจาแข็งกระด้างมาก จะว่าไปสามคนนี้ก็คนละสไตล์กันเลยล่ะ ไม่รู้ว่ามาคบกันได้ยังไง อีกคนก็แข็งเป็นหิน อย่างอีกคนก็สุภาพเรียบร้อย ส่วนอีกคนก็ดูสนุกเฮฮาหน่อย ดูลุคเพลย์บอยไปเลยถ้าไม่ติดว่าเขามีแฟนแล้ว และถ้าไม่ใช่เพื่อนของวิน ฉันคงไม่กล้าคุยด้วย

"คุณเสียงหวานทานอะไรแล้วยังครับ?"

"ยังเลยค่ะ แต่หวานยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่"

"นั่นไง มากันแล้ว" เดย์พูดแล้วมองสองสาวที่กำลังเดินเข้ามา มะนาวแฟนหมอเพ้นท์คนนี้จะสไตล์เปรี้ยวหน่อยแต่ก็ดูสดใส และเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองทำให้มะนาวดูมีเสน่ห์มากเลยจากที่สวยอยู่แล้วก็ยิ่งน่ามองเข้าไปอีก วันนี้ก็ใส่เดรสสั้นสีแดงดูเซ็กซี่เข้ากับบุคลิกของเธอมากเลย มันเป็นเซ็กซี่ที่ดูน่ามองไม่ใช่แบบน่าเกลียด ส่วนขวัญแฟนเดย์ก็มาในเสื้อสายเดี่ยวเอวลอยสีดำกับกางเกงยีนส์ขายาวที่ดูเข้ากันกับชุด ผมตรงยาวดูสุขภาพดีของเธอถูกปล่อยให้ระอยู่ที่กลางหลัง

"ไฮเสียงหวาน มะนาวมาแล้ว" ฉันฉีกยิ้มเมื่อมะนาวทักขึ้นมาก่อนที่เธอจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆหมอเพ้นท์ ส่วนขวัญก็เดินไปนั่งกับเดย์ที่ชูแขนขึ้นเหมือนกับเด็กๆที่ต้องการให้แม่อุ้ม ที่ฉันเปรียบแบบนี้เพราะมันเหมือนแบบนั้นจริงๆ หนุ่มเพลย์บอยอย่างเดย์ถ้าไม่ได้สนิทก็คงไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเขามีนิสัยที่ขี้อ้อนแฟนมาก

"อื้ออออ ที่รักค้าบบบ คิดถึง....."

"เว่อร์เกินไปแล้วเดย์ ตอนมาก็นั่งรถมาด้วยกันแท้ๆ สบายดีนะเสียงหวาน? ไม่ได้เจอตั้งนาน" ขวัญผลักหน้าแฟนที่ทำเหมือนจะซุกเข้าที่ซอกคอออกก่อนจะหันหน้ามาคุยกับฉัน พวกเราอายุเท่ากันน่ะ

"หวานสบายดี ขวัญล่ะสบายดีมั้ย? เห็นมะนาวบอกว่าช่วงนี้งานยุ่ง"

"ใช่ ยิ่งช่วงปีใหม่นี้ยิ่งยุ่ง เพราะคนอื่นๆขอลากลับบ้านที่ต่างจังหวัดน่ะ ก็เลยต้องรับหน้าที่คนเดียว บางวันก็สี่ห้าชั่วโมงยาวเลย" ขวัญเป็นดีเจจัดรายการผ่านวิทยุคลื่นดังอยู่คลื่นหนึ่งน่ะ ฉันก็ชอบฟังนะ เวลาทำขนมอยู่ที่ห้องคนเดียวก็ชอบเปิดฟังคลื่นที่มีขวัญเป็นดีเจเนี่ยแหละ

"ไอ้วินมาพอดี คิดไงพาเมียมาด้วยวะคืนนี้?" ฉันนั่งคุยสนุกกับเพื่อนผู้หญิงอยู่ไม่ทันได้สังเกตว่าวินลงจากเวทีมาแล้ว มารู้อีกทีก็ตอนที่โซฟาข้างๆมันยุบลงเพราะแรงนั่งของวินเนี่ยแหละ เพิ่งจะสองทุ่มเองคงจะเป็นช่วงเบรคของเขาให้นักร้องคนอื่นได้ขึ้นบ้างน่ะ

"เรื่องของกู ว่าแต่มึงอ่ะไอ้เพ้นท์วันนี้ไม่มีเวรหรือไง?"

"ไม่มี วันนี้ว่าง มะนาวก็อยากมาเที่ยวด้วยเลยพาออกมา"

"อยากดื่มอะไรสั่งได้เลยเต็มที่ วันนี้กูอารมณ์ดี" เดย์พูดขึ้นแล้วยกมือเรียกบริกรมาหาก่อนจะสั่งของกินมากมาย ทั้งเครื่องดื่มของทานเล่นส่วนฉันก็ไม่ได้อยากทานอะไรเป็นพิเศษ ทุกคนกินอะไรฉันก็กินอันนั้นแหละ

"เอ่อ ไม่ต้องเทให้หวานนะคะ หวานไม่ดื่ม" ฉันรีบร้องบอกเดย์ที่เป็นคนจัดการเครื่องดื่มให้ทุกคนในโต๊ะ

"หวาน นานๆจะได้ออกมาเจอกันครบคู่แบบนี้สักที ดื่มสักหน่อยเถอะน่า นะนิดเดียว" มะนาวเอื้อมมือมาแตะแขนฉันเบาๆ แล้วก็เหมือนเดิม..ฉันปฏิเสธไม่ออกอีกแล้วเลยหันไปมองหน้าวินแทน

"ดื่มได้ ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็อยู่ด้วย"

"แต่หวาน...." ฉันแค่ไม่อยากดื่มเพราะไม่ชอบดื่มทั้งกลิ่นแล้วก็รสชาติของมันด้วย แค่ลำพังได้กลิ่นที่ติดตัวจากวินมาทุกวันหลังเลิกงานก็ปวดหัวแทบแย่อยู่แล้ว แต่สายตาทุกคนที่มองมาเหมือนกำลังขอร้องอยู่ในทีว่าดื่มกับเพื่อนๆสักหน่อย เพราะไม่อยากให้คืนนี้กร่อยไปโดยที่มีฉันเป็นสาเหตุ เลยจำใจพยักหน้าตอบรับไปน่ะ

"ฝากเมียกูด้วย ถึงรอบกูแล้ว" วินวางแก้วที่ยกดื่มจนหมดลงแล้วหันไปบอกเพื่อนๆก่อนจะลุกออกไป ถึงรอบที่ว่าคงจะหมายถึง ขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีนั่นแหละ ฉันดื่มไปแค่แก้วเดียวนอกนั้นก็นั่งทานพวกผลไม้ ของว่างอย่างอื่นไป แต่แค่แก้วเดียวยังรู้สึกมึนขนาดนี้เลย

"เสียงหวานดูสิ มีสาวๆมาขอเพลงวินด้วยแน่ะ" ฉันหันไปมองตรงเวทีเมื่อมะนาวพูดขึ้น ผู้หญิงที่แต่งตัวจัดจ้านคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเวทีแล้วยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้วินแล้วกระซิบคุยอะไรกันสักอย่าง ส่วนวินก็เอียงหูฟังแบบใกล้ๆแล้วพยักหน้า ผู้หญิงคนนั้นป้องปากหัวเราะแล้วสบตากับวินอยู่นาน

"คนนี้อีกแล้วหรอวะ?" ที่เดย์พูดเมื่อกี้มันหมายถึงอะไรนะ จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้รู้สึกหวงอะไรหรอก ฉันเข้าใจว่างานที่วินทำต้องมีโอกาสได้พบเจอเหล่าผู้หญิงบ่อยๆอยู่แล้ว เมื่อก่อนตอนคบกันใหม่ๆวินก็เคยลากฉันให้นั่งเฝ้าแบบนี้ ถ้าเป็นหลายปีก่อนนู้นฉันอาจจะมีน้อยใจบ้าง แถมเมื่อก่อนฉันยังถูกวินล้ออยู่เป็นเดือนว่าที่ฉันหึงเพราะฉันรักเขามาก แต่ก็ไม่เถียงหรอกนะ เพราะฉันรักวินมากจริงๆนี่นาถึงจะเป็นผู้ชายที่แข็งกระด้างแล้วก็ชอบพูดจาห้วนๆขนาดนั้นก็เถอะ

"คนนี้อีกแล้วหมายถึง... นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกน่ะสิ" มะนาวพูดขึ้นอย่างสงสัยก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

"แต่วินคงไม่เล่นด้วยหรอกมั้ง ก็เสียงหวานน่ารักขนาดนี้แถมยังทำอาหารเก่งด้วย" แล้วทุกคนก็ยิ้มหัวเราะกันรวมถึงเพื่อนๆของวินด้วย ดูเหมือนพวกเขาจะมั่นใจในความรักของฉันกับวินมากเลยนะ

จนเวลาผ่านเลยไปวินเล่นกีต้าร์ร้องเพลงเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงโดยมีผู้หญิงคนเดิมคอยเดินไปยื่นกระดาษขอเพลงอยู่บ่อยๆ บางทีก็รับเครื่องดื่มที่ผู้หญิงคนนั้นคอยยื่นให้

"ยัยนั่นมันอ่อยชัดๆ"

"คงไม่รู้มั้งว่าแฟนเขาก็มาด้วย มองมาทางนี้หน่อยสิย่ะหล่อน!" ขวัญกับมะนาวพูดขึ้นอย่างมีอารมณ์เมื่อเห็นท่าทีของผู้หญิงคนเดิมเริ่มออกนอกหน้านอกตา

ควับบบบ!!

ฉันกว่าแก้วเหล้าตรงหน้ามาดื่มจนหมดทั้งที่บอกทุกคนแล้วว่าจะดื่มแค่แก้วเดียว ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรเหมือนกันทำไมถึงต้องยกมาดื่มอีกแถมดื่มรวดเดียวจนหมดแก้วซะด้วย ฉันไม่ได้หึงวินนะแต่มันแค่รู้สึก...อยากดื่มน่ะ

พรึ่บบบบบ!!!

"กี่แก้วแล้วเนี่ย? ไหนบอกแก้วเดียว.." วินเดินเข้ามานั่งข้างๆฉันที่เดิมแล้วจับผมที่หล่นระใบหน้าไปทัดหูไว้ให้ แต่ฉันเมินหน้าหนีแล้วหันไปคุยกับเดย์แทน

"หวานขอแบบนี้อีกแก้วได้มั้ยคะ?" ฉันก็ว่าตัวเองพยายามพูดเร็วแล้วนะแต่ทำเสียงมันยังยานอยู่แบบนี้ล่ะ

"เมียมึงงอนแล้วไอ้หมา" ฉันได้ยินเสียงเดย์พูดขึ้นตามด้วยเสียงหัวเราะแล้วแก้วเหล้าก็ถูกเลื่อนมาวางตรงหน้า

หมับบบ!!

"อื้ออ วิน! ปล่อยนะ! หวานจะดื่ม!" กำลังจะเข้าปากอยู่แล้วเชียว แต่มือใหญ่ๆของวินดันมายึดไว้ซะก่อน

"เยอะเกินไปแล้วมั้งเธอ เมาแล้วนะ"

"หวานไม่ได้เมาสักหน่อย หวานแค่..ฮึก ฮึก ฮือออ" อะไรกันเนี่ย ทำไมอยู่ๆฉันก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาแบบนี้ล่ะ ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด หรืออาจจะเพราะหัวใจฉันที่มันเต้นแรงและลมหายใจที่เริ่มถี่และแรงขึ้นตั้งแต่ที่วินคุยหัวเราะกับผู้หญิงคนนั้นอย่างสนิทสนมแถมยังเอียงหูไปใกล้เธอจนจมูกของผู้หญิงคนนั้นแทบจะแตะโดนแก้มอยู่แล้ว แต่วินกลับไม่ได้รู้สึกต้องระวังอะไรอย่างกับตั้งใจว่าจะให้เป็นแบบนั้นน่ะ!

"หมดคิวกูแล้วนะ งั้นกูพาเมียกลับก่อน ส่วนเงินค่อยเคลียร์พรุ่งนี้" ตัวฉันถูกโอบไว้แล้วเหมือนจะพยุงให้ลุกขึ้น ฉันมองไม่เห็นว่าเป็นใครเพราะตาเริ่มเบลอแล้ว แต่กลิ่นคุ้นเคยที่แตะจมูกก็ทำให้ฉันรู้ว่าเป็นวินเลยผลักตัวเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผลสักที

"หวานอย่าดิ้นดิวะ! ไม่กลับห้องไง?! จะพากลับ"

"ไม่ต้องมาจับหวานนะ! วินให้ผู้หญิงคนอื่นหอมแก้ม ถ้าชอบมากก็ไปกับเธอคนนั้นซะสิ!!"

"เxี้ยไรอีกวะเนี่ย?! ไอ้เดย์ พวกมึงพูดเxี้ยอะไรให้เมียกูฟัง?!"

"ฮึก!!! ปล่อยหวาน"

End....

WIN ||Part||

"อื้อออออ ปล่อยนะ!!" ตอนแรกก็อุตส่าห์หลับไปแล้วแต่พอถึงคอนโดปุ๊บกำลังจะอุ้มลงรถก็ตื่นขึ้นมาโวยวายอีกซะงั้น ผมถอนหายใจออกมาแล้วพยายามจะอุ้มคนที่เมาไม่รู้เรื่องขึ้นอุ้มอีกที

"ถึงแล้วเนี่ย ขึ้นห้อง"

"ฮึกกก!!! ทำไมวินให้ผู้หญิงคนนั้นหอมแก้มล่ะ?! ฮึกก ทำไม..." คำนี้อีกแล้ว

"หอมแก้มบ้าไรของเธอวะ?!" ให้ตายสิ! กูแม่งมายืนเถียงกับคนเมาทำไม แล้วคนบ้าที่ไหนมันจะไปยอมให้คนอื่นหอมแก้มต่อหน้าเมียตัวเอง

พรึ่บบบบบ!!!!

วางลงเตียงเสร็จก็เริ่มเลื้อย เหตุผลนี้แหละผมถึงได้รีบพากลับห้อง เมียผมเห็นหนิมๆติ๋มๆแบบนี้แม่งเวลาเมามันโคตรหื่น! ผมยืนมองเสียงหวานที่เริ่มดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากตัว ผมที่ถักเปียไว้ด้านหลังก็เริ่มหลุดออกจนเกือบยุ่ง

"ร้อนจัง วิน~ หวานร้อน อ้ะ!!"

"ร้อนแม่งจำเป็นต้องครางด้วย?" ยืนท้าวเอวมองเมียตัวเองที่ถอดเสื้อ แต่พอถอดไม่ได้ก็เริ่มงอแง ผมเลยจัดการถอดออกให้รวมถึงกระโปรงลายดอกไม้สีชมพูนั่นด้วย

"อื้ออออ~~~" มองไปมองมาร่างบางๆที่เหลือแค่ชั้นในกับเสียงครางอืออาที่ดังเล็ดลอดจากปากบางไม่หยุด ความต้องการในตัวผมก็เริ่มพลุ่งพล่านลุกโชนขึ้น

"อืมมมมมส์"

"............"

"ผลักออกทำไมวะหวาน?!" จูบได้แป๊บเดียวมือเล็กๆที่ไร้เรี่ยวแรงก็ผลักหน้าผมออก ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วเพราะโดนขัดใจก่อนจะบีบแก้มล็อกหน้าสวยหวานไว้แน่นแล้วก้มลงจูบอีกที

"โคตรปวดเลยว่ะหวาน อยากเอาแล้ว" ผมผละจูบออกแล้วพูดกับเสียงหวานที่ลืมตามองหน้า สายตาเคลิ้มๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แต่ก็ยังเห็นว่ามันยังเจือความเศร้าอยู่ทำเอาผมไม่กล้าทำอะไรต่อ ทำได้แค่จ้องตาเศร้าๆคู่นั้นกลับไป

"วิน...รักหวานมั้ย?" มุมปากผมกระตุกยิ้มนิดหน่อยที่ได้ยินคำถามนั้น

"ไม่รักเธอแล้วจะให้ไปรักแมวที่ไหนวะ?!"

".........."

"ให้เอาได้ยัง?"

"รักจริงหรอ?"

"อยู่กันมากี่ปีแล้ววะหวาน ฉันเคยดื้อกับเธอหรอ?"

"ตลอด.."

"ตอนไหน?" ผมไม่เคยคุยกับผู้หญิงคนไหนตั้งแต่มีหวาน เฟสบุ๊ค อินสตาแกรมห่าเหวอะไรกูก็เล่นไม่เป็นสักอย่าง ทำงานเสร็จก็กลับบ้าน แล้วจะเอาเวลาไหนไปมีเมียน้อย

"วินชอบดื่มแต่เบียร์ ไม่ชอบดื่มน้ำกับผลไม้ที่หวานเตรียมไว้ให้ เสื้อผ้าที่ถอดก็ไม่เคยใส่ตะกร้าต้องให้หวานคอยตามเก็บให้ตลอด รองเท้าก็ไม่เคยวางไว้บนชั้น ห้องซ้อมดนตรีก็ไม่เคยเก็บให้เป็นระเบียบ! วินดื้อ!!" นึกว่าเรื่องผู้หญิง แต่หวานว่าผมดื้อเพราะพวกนั้น แม่ง!! นี่มันแม่หรือเมียวะ!

"เออๆๆ!! ต่อไปจะทำให้แล้วกัน เอาได้ยังวะ?"

"ไม่! ต้องสัญญาก่อน" นิ้วก้อยเล็กๆยื่นมาตรงหน้า ตาเศร้าๆเริ่มเปลี่ยนเป็นสายตาดุๆ และยิ่งเขียวปั๊ดขึ้นกว่าเดิมเมื่อผมไม่ยอมยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยสัญญาสักที

"เฮ้อออ!!!"

หมับบบบ!!

"ดีมาก! สัญญาแล้ว ต่อไปห้ามดื้อนะ"

"เออ! เอาได้ยัง? จากที่แข็งๆมันจะหดเข้าที่เดิมแล้วเนี่ย!"

"อื้อ"

\*\*\*\*\*\*\*\*\* to be continued

......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***