คุณแฟนแสนห่วย Ep.6

Ep. 6

"สวัสดีค่ะคุณหญิงสมฤดี" ฉันหิ้วถุงคุกกี้ลงมาด้านล่างของคอนโดที่นัดกับคุณฮาร์ทไว้ว่าเขาจะมารับที่นี่ตอนเจ็ดโมง แต่ก็ไม่คิดว่าคุณหญิงมาด้วย

"สวัสดีจ้ะหนูเสียงหวาน ฉันดีใจมากเลยที่ได้ยินว่าหนูจะไปด้วยกัน" คุณหญิงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแล้วยื่นมือมาจับมือฉันไว้ ตอนนี้คุณฮาร์ทรับถุงคุกกี้ทั้งหมดไปถือไว้แทนแล้ว แต่ที่บอกว่าดีใจที่ได้ยินว่าฉันจะไปด้วยน่ะทำไมถึงพูดอย่างกับว่าท่านไม่ได้เป็นคนเอ่ยปากชวนฉันก่อนยังไงอย่างงั้นแน่ะ ฉันก็อยากไปนะแต่วินเขาแสดงออกแถมยังเอ่ยปากห้ามแบบชัดเจนว่าไม่ให้ฉันไปน่ะสิ ฉันเลยกำลังหาวิธีที่จะปฏิเสธคุณหญิงกับคุณฮาร์ทอยู่น่ะ

"เอ่อ..คุณหญิงคะ คือว่าหนู...."

"เรารีบออกไปกันตอนนี้เลยมั้ยครับ? เดี๋ยวจะสาย"

"ป่ะ รีบไปกันเถอะ" มือฉันถูกคุณหญิงดึงให้เดินไปที่รถ ฉันพยายามรั้งตัวเองไว้ไม่เดินตามทำให้คุณหญิงหันมามองด้วยความสงสัย

"เอ่อ...คือหนูจะบอกว่าคงไปด้วยไม่ได้แล้วอ่ะค่ะ"

"อ้าว ทำไมกันล่ะจ๊ะ ไปด้วยกันเถอะนะ แหม...อุตส่าห์ดีใจ จะมาหลอกให้คนแก่อกหักเล่นซะละ" คุณหญิงยังไม่ยอมปล่อยมือฉันและยังจับไว้แน่น แล้วมองหน้าเหมือนต้องการคำตอบว่าทำไมฉันถึงไปด้วยไม่ได้ ถ้าบอกไปตรงๆว่าแฟนฉันห้ามไม่ให้ไปแล้วล่ะก็ คุณหญิงจะมองว่าวินเป็นคนแบบไหนกัน

"ถ้างั้น..หนูขอไปเปลี่ยนชุดก่อนได้มั้ยคะ" เพราะว่าเห็นสายตาของคุณหญิงแล้วก็ทำให้ฉันเอ่ยคำปฏิเสธได้ยากเหลือเกิน การปฏิเสธคนอื่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกลำบากใจสุดๆไปเลย ทั้งที่ใจไม่ค่อยต้องการแต่การเอ่ยคำพูดที่ทำให้คนอื่นขัดใจสำหรับฉันมันเป็นสิ่งที่ไม่เคยทำได้สักที และนี่ก็เป็นข้อเสียที่ฉันรู้ตัวเองดี แถมนิสัยนี้ของฉันก็ยังทำให้โดนวินดุอยู่บ่อยๆอีกด้วย

ฉันนั่งนิ่งอยู่ที่เบาะหลัง โดยที่มีคุณหญิงนั่งด้านข้างคุณฮาร์ทที่กำลังขับรถอยู่ ระหว่างที่ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันเดินเข้าไปบอกวินที่นอนอยู่หลับ พยายามปลุกแล้วแต่ก็ไม่ยอมตื่นเลยเขียนข้อความโพสต์อิทแปะไว้ที่หัวเตียง หรือบางทีฉันอาจจะได้กลับมาก่อนที่วินจะตื่นก็ได้

"ช่วงนี้ยายหนูเป็นยังไงบ้างจ๊ะ?"

"คุณยายสบายดีค่ะ ช่วงนี้ท่านอยู่บ้านว่างๆก็หาทำขนม ปลูกผัก ปลูกดอกไม้ คลายเหงาตามประสาน่ะค่ะ"

"หนูเสียงหวานนี่น่ารักจังเลยนะตาฮาร์ท"

"ครับ"

"ไม่เห็นเหมือนแฟนเราเลยสักนิด รายนั้นนี่... โอ๊ย พูดถึงแล้วฉันความดันจะขึ้นให้ได้ทุกทีเลย" คุณหญิงบ่นแล้วสะบัดหน้าหนีคุณฮาร์ทไปซะงั้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังคุยสนุกกันอยู่ดีดี ฉันก็นั่งเงียบมาตลอดทางเพราะไม่รู้จะพูดอะไร แถมดูคุณหญิงก็อารมณ์ไม่ค่อยดีตั้งแต่ตอนที่พูดถึงแฟนคุณฮาร์ท ฉันเลยไม่อยากจะพูดอะไรให้ท่านรำคาญหูน่ะ

End...

WIN ||Part||

พรึ่บบบบ!!! โครกกกกก!!!!

ผมดึงกางเกงขึ้นแล้วก็ไม่ลืมที่จะกดชักโครกหลังจากทำธุระเสร็จ แม่งมีเมียเหมือนมีแม่ก็งี้ ขี้บ่นสัสๆ เดี๋ยวก็ด่าผมว่าเยี่ยวไม่ลงโถ่นู่นนี่ โดนบ่นประจำหลังๆมาเลยพยายามกดชักโครกตลอด ที่จริงมันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรหรอก แค่ผมขี้เกียจและเพราะรู้ว่ามีเสียงหวานคอยทำความสะอาดให้อยู่แล้ว ต่อให้กดไม่กดยังไงเมียผมก็ขัดห้องน้ำทุกวัน ทั้งขัดไปบ่นไปนั่นแหละ นึกถึงแล้วก็อยากหยิกแก้มเมียสักที เมื่อวานผมหัวเสียที่เสียงหวานบอกจะไปข้างนอกกับไอ้ฮาร์ท ผมไม่เคยคุยกับมันหรอก ไม่ได้สนิทด้วยแต่ที่รู้จักเพราะมันชอบอ้างแม่มาสั่งขนมกับเมียผมบ่อยๆ นั่นแหละเมื่อวานผมเลยหุนหันออกจากห้องไปทำงานก่อนเวลากลับมาอีกทีตีสองเสียงหวานก็นอนแล้วเลยไม่ได้คุยกัน แล้วปกติผมก็ไม่ได้ตื่นเช้าขนาดนี้หรอก ถ้าแม่งไม่ปวดเยี่ยว! แต่ทำไมเช้านี้ห้องดูเงียบแปลกๆวะ ตื่นมาไม่เจอเสียงหวานอยู่บนเตียงแล้ว หรือว่าอยู่ข้างนอก? วันๆแม่งไม่นั่งจัดของอยู่ห้องก็ยืนฝังรากฝังโคนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ในครัวนั่นแหละ ถ่ายคลิปคุยกับกล้องอะไรของแม่งไปเรื่อย วันดีคืนดีก็คุยคนเดียวบ้าง ผมไม่ค่อยห่วงหรอกเพราะวันๆหวานมันไม่ได้ออกไปไหน ก็เลยไม่ต้องมาคอยคิดมากว่าเมียจะแอบไปมีกิ๊กมีชู้รึเปล่า จะออกไปข้างนอกแต่ละทีก็ผมนี่แหละพาไป ทั้งซื้อของ ไปหายาย ไม่ก็พวกเมียไอ้เดย์กับเมียไอ้เพ้ทน์มารับออกไปเที่ยวบ้าง

"หวาน หวาน! เสียงหวาน!!" แม่งหายไปไหนวะ เดินหาทั่วห้องไม่เจอ ที่เคาน์เตอร์ในครัวคิดว่าจะอยู่มันก็ไม่อยู่ ไอ้สัส! เมียกูหาย ว่าจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ตรงหัวเตียงมาโทรหา แต่ก็ต้องสะดุดกับแผ่นกระดาษสีชมพูเล็กๆนั่นที่มีลายมือน่ารักๆของเมียผมเขียนไว้อย่างเป็นระเบียบ

'หวานไปหาเด็กๆกับคุณหญิงนะ'

'กับข้าวอยู่ในหม้อ ถ้าตื่นแล้วหิวก็หากินได้เลย'

'น้ำผลไม้อยู่ในตู้เย็น อย่าลืมกินนะ แล้วจะรีบกลับ'

"ออกไปกับมัน ทั้งที่กูก็ห้ามแล้ว"

แกร๊บบบบบ!!!

ผมขยำกระดาษแผ่นเล็กในมือทิ้ง แล้วรีบกดโทรหาคนดื้อแต่แม่งไม่รับ ไม่ต้องเสียเวลากดโทรหาเป็นครั้งที่สอง ผมวางกระแทกโทรศัพท์มือถือไว้บนหัวเตียงเหมือนเดิมแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที ทำธุระด้วยความเร็วแสง

บ้านไออุ่นรัก

"ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ พี่ๆคนหล่อคนสวยกับคุณหญิงสมฤดีหรือยังคะเด็กๆ" เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กเล็กพูดคุย หัวเราะ สนุกสนานเสียงดังไปทั่วบริเวรจนแสบแก้วหู

"พี่ๆสองคนเป็นแฟนกันหรอคะ?" แต่เสียงไหนก็ไม่สะดุดหูผมเท่ากับประโยคเมื่อกี้ ใครเป็นแฟนกับใครวะ!?!!

"เอ่อ ไม่ใช่นะคะ" ถึงจะยังไม่เห็นตัวแต่ก็จำได้ดีว่าเสียงเล็กๆหวานๆนั่นเสียงเมียผม

"ทำไมถึงคิดว่าพี่สองคนเป็นแฟนกันละครับ?" ผมกำมือแน่นที่ได้ยินเสียงทุ้มของผู้ชายพูดขึ้นมา จะเป็นเสียงใครได้ถ้าไม่ใช่เสียงของคนหน้าด้านที่แอบชอบเมียชาวบ้านอย่างไอ่ห่านี่!

"ก็พี่เสียงหวานส๊วยสวย แล้วพี่ฮาร์ทก็หล๊อหล่อ คนสวยกับคนหล่อก็ต้องเป็นแ..."

หมับบบบ!!!!

"ก็ต้องเป็นอะไรหรอเด็กน้อย?!!"

"วิน!!" ผมรีบแทรกตัวไปตรงกลางระหว่างสองคนที่มีกลุ่มเด็กๆยืนล้อมไว้อยู่แล้วดึงเมียมากอดไว้ต่อหน้าไอ้หน้าด้านก่อนที่เด็กน้อยผมเปียจะพูดจาอัปมงคลขึ้นมา เสียงหวานหันมามองหน้าผมอย่างไว หน้าซีดไม่พอแถมยังตกใจตาโต นี่แหละสีหน้าของคนดื้อที่รู้ตัวว่าจะโดนลงโทษ! แม่งรู้ว่ามีผัวดุแล้วยังเสือกดื้อ

"เออ!" ผมออกแรงกดไหล่บางที่ถูกมือผมโอบไว้แน่นแล้วเหลือบไปมองหน้าไอ้ฮาร์ทที่ทำหน้าตาเซ็งๆออกมาอย่างชัดเจน แม่งแสดงออกชัดเจนขนาดนี้เป็นใครก็รู้ว่ามันจ้องจะง้าบเมียกูทีเผลอ เด็กสามขวบยังดูออก มีแต่เมียผมนี่แหละ โลกสวยโคตรๆ!!! มันมีแฟนแล้วอย่างงั้นอย่างงี้ ต่อให้แต่งงานจดทะเบียนแล้วก็เถอะว่ะ ถ้าคนแม่งจะเxี้ย ลูกโตจนโกนหัวบวชแล้วแม่งก็เxี้ยได้!!!

"วินมาได้ไงอ่ะ?" เด็กๆที่ยืนล้อมวงอยู่ตอนนี้เริ่มเดินออกไปทีละคน ทีละคนจนไม่เหลือสักคน สงสัยแม่งคงกลัว เพราะผมพูดเสียงดังหรือไม่ก็กลัวสายตาที่ผมกวาดมองไปทั่วเมื่อกี้

"ขับรถมา! ฉันสั่งไว้ว่าไง?!" มองหน้าแม้มปากแล้วยื่นมือมาจับแขน กำลังจะอ้อนวอนขอให้คุยกันแค่สองคนไง ท่าทางแบบนี้ไม่ใช่ว่าผมดูไม่ออก ผัวเมียกัน อยู่ด้วยกัน เอากันมาตั้งนานใครจะไม่รู้วะ แต่ผมจะพูดตอนนี้ใครจะทำไม?! จะพูดต่อหน้าแม่มันด้วยซ้ำ คุณหญิงผู้ดีห่าเหวอะไร รู้ทั้งรู้ว่ายัยนี่มีแฟนแล้วยังจะเชียร์ลูกตัวเองอยู่ได้!

"มีเรื่องอะไรกันหรอ? เสียงดังไปถึงในห้อง แม่นั่งคุยกับแม่ครูอยู่ พากันตกอกตกใจหมด รักษามารยาทกันหน่อยสิตาฮาร์ท!" เรียกชื่อลูกตัวเองแต่สายตานี่จ้องผมเขม็ง แต่ใครสนวะ?! ผมแสยะยิ้มแล้วจ้องหน้ากลับแม่ง ใครกันแน่ที่ควรรักษามารยาท ยุลูกเxี้ยให้จีบเมียคนอื่นนี่มารยาทดีมากมั้ง!!

"วิน..." เสียงหวานกระตุกแขนผม คงเริ่มรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

"ขอโทษครับแม่ ที่เราคุยกันเสียงดังไปหน่อย"

"เอ่อ คุณหญิงคะ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ ขอบคุณที่ชวนมาวันนี้ค่ะ ไปกันเถอะวิน" หวานดึงแขนผมแต่มันก็ไร้ประโยชน์เพราะถ้าผมไม่ขยับขาเดินเอง เธอก็ทำอะไรผมไม่ได้หรอก แรงเท่าแรงมดแบบนั้น แต่เสียงหวานหันมามองตาผมพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนมา ผมเลยใจอ่อนยอมก้าวเท้าขยับเดินตามแรงดึงของเธอ

"เดี๋ยวสิครับเสียงหวาน" แต่เสียงที่แว่วตามหลังมาทำให้ผมชะงักเท้า สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วสะบัดแขนออกจากมือเล็กทันที

หมับบบบ!!!

"มึงจะเอากับกูให้ได้เลยใช่มั้ยไอ้เวร!!!"

"วิน!! หยุดนะ" เสียงหวานรีบเดินมาดึงมือผมไว้อีกครั้ง แล้วเสียงแหลมวี๊ดๆของคุณหญิงแม่มันก็ดังขึ้นที่เห็นว่าผมกระชากคอเสื้อแล้วง้างหมัดจะชกหน้าเxี้ยๆของลูกชายตัวเอง

"ปล่อยเสื้อลูกฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!!"

"วิน หวานขอร้องล่ะ" เสียงหวานกระซิบคุยกับผม ก้มหน้าลงทำท่าเหมือนจะร้องไห้แล้วมือเล็กๆก็ยังจับแขนผมไว้แน่น

พรึ่บบบบบ!!

ทันทีที่ผมปล่อยมือลง มันก็ถอยห่างออกไปยืนไกลๆแล้วยกมือจัดเสื้อผ้าตัวเอง ท่าทางอ้อนฝ่าตีนชิบหาย!

"ผมแค่จะคุยเรื่องค่าคุกกี้อ่ะครับ"

"อ้อ เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่ะ หวานไม่เอา ไม่ต้องให้หวานนะคะ ถือว่าหวานให้เด็กๆ ขอตัวก่อนนะคะ" ไม่ต้องรอให้มันได้ถามหาอะไรมาอ้างเพื่อจะคุยกับเมียผมได้อีก สิ้นคำนั้นของเสียงหวานผมก็กระชากแขนเธอให้เดินตามไปขึ้นรถทันที

End...

SIANGWAN ||Part||

"กินข้าวแล้วยัง? อยากทานอะไรมั้ย?"

ปังงงง!!!!!

วินไม่ได้คุยกับฉันตั้งแต่อยู่บนรถจนมาถึงคอนโด ถามก็ไม่ยอมตอบ หายเข้าไปในห้องซ้อมสักพักก็ได้ยินเสียงกีต้าร์ไฟฟ้าดังขึ้น มันเสียงดังมากแถมจังหวะมันก็ไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่ เพราะคนเล่นเขาไม่ได้ใช้ใจเล่นเหมือนทุกทีแต่มันคุกรุ่นไปด้วยอารมณ์มืดของเขาน่ะสิ แค่ฟังจากเสียงกีต้าร์ที่ดังลอดผ่านช่องประตูออกมาก็รู้ได้ว่าตอนนี้คนเล่นกำลังรู้สึกยังไง ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าประตูสักพักก็ต้องเดินหนีออกมาเพราะเสียงมันทำให้รู้สึกแสบแก้วหูเกินไป เวลาทะเลาะกันวินชอบเป็นแบบนี้แหละ พออารมณ์เย็นลงเดี๋ยวก็คงออกมาเองเหมือนทุกที

\*\*\*\*\*\*\* to be continued

......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***