บทที่5 บังเอิญเจอ

คุณแม่ม.ปลายกับลูกสาววัยแสนชน

  บทที่5บังเอิญเจอ

"แม่จ๋าวันนี้เราต้องปายบ้านตาหรือจ๊ะ"เด็กน้อยแครอทถามขึ้นด้วยความมึนงงสงสัยเพราะตั้งแต่เกิดมาเด็กน้อยยังไม่เคยไปที่บ้านใหญ่เลยและก็ไม่ค่อยรู้จักตาด้วยเพราะตาโกรธแม่ผักกาดของเธอเลย

พาลโกรธเด็กน้อยด้วยจะสนิทที่สุดในบ้านใหญ่ก็คือน้าสาวของเด็กน้อยนั้นเองน้าต้นหอมคนใจดี

"ใช่จ๊ะลูก"ผักกาดตอบลูกวันนี้ขณะที่เธอกำลังส่งงานอาจารย์อยู่ก็ได้รับโทรศัพท์จากน้องสาวสุดที่รักของเธอนั้นก็คือต้นหอมที่โทรมาบอกว่าเย็นนี้ให้ไปกินข้าวที่บ้านใหญ่พ่อมีเรื่องจะพูดด้วยเมื่อได้ฟังดังนั้นฉันรู้สึกตื่นเต้นมากพร้อมกับงงเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องพ่อก็ไม่ใยดีฉันเลยเพราะความโกรธในครั้งนั้นแม้กระทั่งวันที่ฉันคลอดแครอทก็ไม่มาดูฉันเลยมีแต่ครูวรรณนาและต้นหอมเท่านั้นที่มาหามาดูฉัน

"แม่จ๋าวันนี้พ่อให้ไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ด้วยจ๊ะ"ฉันพูดกับรูปแม่เบาๆพร้อมกับน้ำตาคลอๆเพราะความคิดถึง

"หนูคิดถึงแม่จังเลยจ๊ะ"ผักกาดพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลชึมๆ

"แม่จ๋าอย่าร้องให้ชิจ๊ะหน้าสวยๆเปื้อนหมดเยย"แครอทพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้แม่ของเด็กน้อย ผักกาดได้แต่ยิ้มบางๆให้ลูกไม่ได้พูดอะไร

"แม่จ๋าคูณตาจาชอบขนมที่หนูทามปายฝากหรือเปล่าจ๊ะ"แครอทถามขึ้นเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่อยากให้แม่ตัวเองร้องให้

วันนี้เด็กน้อยตื่นเต้นมากที่จะได้ไปบ้านตาเด็กน้อยไม่รู้จะทำยังไงเด็กน้อยจำได้ว่าน้าต้นหอมบอกว่าคุณตาชอบทานคุกกี้กับกาแฟตอนเช้าเด็กน้อยกับแม่เลยทำไปฝากเยอะแยะเลยเพราะเวลาว่างเด็กน้อยกับแม่ก็ชอบทำขนมไปวางขายที่ตลาดเป็นประจำ

"ชอบสิจ๊ะคุณตาต้องชอบ"ผักกาดบอกลูกอย่างยิ้มๆอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าพ่อจะชอบขนมของเธอไหม

"รถมารับแล้วจ้า"เสียงดังขึ้นที่หน้าบ้านทำให้เธอกับลูกปิดบ้านและเดินออกไปพร้อมกับยิ้มให้คนที่มารับกำลังยิ้มแฉ่งจนเหงือกแห้งอยู่

"ยิ้มเยอะเกินไปหรือเปล่าต้นหอม"ผักกาดแชวน้องตัวเองยิ้มๆ

"ยิ้มจนเหงือกแห้งเหมือนปลาขาดน้ำแย้วมั้งคะ"

แครอทเด็กน้อยตัวแสบแชวน้าตัวเองบ้าง

"แชวชะน้าไม่เหมือนคนเลยนะไอ้แสบ"ต้นหอมพูดพร้อมกับเอามือยีหัวหลานสาวแล้วทั้งหมดก็เดินขึ้นรถแล้วรถก็เคลื่อนออกไปโดยมีลุงโทนคนขับรถประจำบ้านใหญ่เป็นคนขับ

"ต้นหอมดีใจที่สุดเลยค่ะที่เราจะได้กินข้าวพร้อมหน้ากันชะทีต้นหอมว่าพ่อต้องหายโกรธพี่ผักกาดแล้วแน่ๆเลย"ต้นหอมพูดด้วยความดีใจเธอคิดว่าพ่อต้องหายโกรธพี่สาวแล้วแน่ๆไม่งั้นคงไม่เรียกไปกินข้าวด้วยกันหรอก

"แล้วทำไมนั่งเกร็งแบบนี้ล่ะ"ต้นหอมหันไปมองพี่สาวกับเจ้าหลานตัวแสบก็เห็นนั่งนิ่งเงียบเกร็งอย่างกับหุ่นยนต์ถ้าไม่หายใจได้ทั้งสองคงทำไปแล้ว

"ไม่รู้สิไม่เจอหน้าพ่อนานๆมันก็รู้สึกหวั่นๆยังไงไม่รู้"

ผักกาดพูดบอกน้องตามความรู้สึกจริงๆ

"ไม่เป็นไรหรอกน๊าเชื่อหอมสิ"ต้นหอมพูดให้กำลังใจพี่สาวและกอดเจ้าหลานตัวแสบไว้ให้ทั้งสองคลายความกังวล

       ไม่นานรถก็มาถึงจุดหมายปลายทางนั้นก็คือบ้านใหญ่คฤหาสที่แสนใหญ่โตมีพื้นที่กว้างขวางมีคนรับใช้มากมายรถแล่นเข้าไปในตัวบ้านเรื่อยๆพร้อมกับใจของผักกาดที่เต้นตุ้มๆต่อมๆด้วยความตื่นเต้นปนกังวลยิ่งมองไปที่หน้าประตูบ้านที่เห็นผู้ชายวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อยืนรอรับอยู่ก็ยิ่งตื่นเต้นทำหน้าไม่ถูก

แตกต่างจากแครอทลูกสาวแสนซนของเธอที่ได้เห็นบ้านใหญ่โตถึงกับออกปากว่า

"แม่จ๋าน้าหอมจ๋าบ้านหลังหย่ายใหญ่พื้นที่ก็กว้างๆถ้าหนูด้ายวิ่งเล่นอ้อมบ้านน่ะต้องลิ้นห้อยเหมือนเจ้าตูบแน่เลยเพราะมันกว้างมาก"แครอทพูดพร้อมกับมองไปที่บริเวณบ้านทำให้ฉันที่กำลังกังวลอยู่อดขำลูกไม่ได้แม้กระทั่งลุงโทนที่ขับรถอยู่ยังอดยิ้มแววตาอดฉายความเอ็นดูเจ้าตัวแสบอย่างปิดไม่มิด

"พร้อมหรือยังพี่"ต้นหอมถามพี่สาวขึ้นพร้อมกับจับมือให้กำลังใจเมื่อรถหยุดลง

ผักกาดพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับสูดหายใจเข้าปลอดลึกๆเพื่อให้ผ่อนคลายพร้อมกับยิ้มให้ต้นหอมและเปิดประตูลงไป

เมื่ออยู่ต่อหน้าคนตรงหน้าเธอรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย

"สาวาดดีค่ะคูณตาคูณตาหล่อกว่าในรูปที่น้าต้นหอมห้ายดูอีกนะคะ"เสียงเล็กทักทายขึ้นอย่างอารมณ์ดีไม่มีความเกร็งและหวาดกลัวเหลืออยู่เลยเหมือนที่อยู่ในรถ

ทำให้คนที่ยืนทำหน้าไม่ถูกไม่รู้ว่าเจอหน้าลูกสาวและหลานสาวจะต้องทำยังไงเมื่อได้ยินเสียงทักทายอย่างยิ้มแย้มเขาถึงต้องเผลอยิ้มตามกับยิ้มไร้เดียงสาของเจ้าหลานตรงหน้า

"ปากหวานนะเรา"พงษกรพูดขึ้นและยิ้มให้หลาน

"ม่ายหวานแค่ปากนะคะยิ้มก็หวานด้วยม่ายเชื่อคูณตาก็ดูสิคะ"พูดจบเด็กน้อยก็ส่งยิ้มหวานไร้เดียงสาไปให้คุณตาดูอีกรอบจนทำให้พงษกรหัวเราะเบาๆด้วยความชอบใจ

"555ไอ้เด็กแสบ"เขาพูดชมหลานสาวเบาๆในการพบหน้ากันครั้งแรก

"ส่วนเรายังหาคำพูดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดตอนนี้เข้าไปกินน้ำกินท่าก่อนเถอะ"พงษกรพูดพร้อมกับเดินไปคว้ามือลูกสาวที่ยืนก้มหน้าอยู่และก็อุ้มหลานสาวตัวแสบไปด้วยเพื่อเดินเข้าบ้าน

"พ่อจ๋าหนู..".ผักกาดเมื่อนั่งลงได้จิบน้ำสักนิดก็รู้สึกดีขึ้นคำพูดก็เริ่มออกมา

"จะพูดอะไรก็พูดอ้ำอึ้งอยู่ได้น่ารำคาญจริง"นี้ไม่ใช่เสียงของพ่อนะแต่เป็นเสียงของแม่ใหญ่ที่นั่งอยู่ข้างๆพ่อที่ขอบพูดกระแชะเธอเหมือนที่ชอบทำ

"แม่จะไปขัดพี่เขาทำไมเดี๋ยวพี่เขาก็พูดเองนั้นแหละ"ต้นหอมพูดขึ้นเหมือนเตือนๆเบาๆให้แม่หยุดพูด

"ช่ายจ๊ะคูณยายอย่าจายย้อนสิคะม่ายช่ายวัยรุ่นแล้ว"แครอทพูดขึ้นบ้างเรณูมองดูเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"หนูขอโทษค่ะหนูไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไงหนูขอโทษที่ทำให้เสียชื่อเสียงวงค์ตระกูล"ผักกาดพูดพร้อมกับก้มกราบผู้เป็นพ่อน้ำตาก็ไหลออกมา  พงษกรมองดูลูกน้ำตาก็คลอเอามือลูบหัวลูกเบาๆ

"ไม่ต้องพูดหรอกมีคนพูดแทนลูกแล้ว"เขาพูดบอกลูกทำให้ผักกาดทำหน้างงว่าพ่อหมายความว่าไง

"แขกมาแล้วค่ะ"นางอิ่มเดินเข้ามารายงานทำให้ผักกาดที่กำลังจะถามหยุดชะงักลง และยิ่งตกใจและชะงักเข้าไปอีกเมื่อเห็นคนเดินเข้ามา

"แก..ไอ้สารเลว"เธอพูดพร้อมกับผุดลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร. แตกต่างจากแครอทลูกสาวขอวเธอที่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

"ย่าตาลุงดิน"เด็กน้อยเรียกขึ้นอย่างดีใจเมื่อเจอคนทั้งสอง

"เพี้ย"เสียงฝ่ามือของผักกาดกระทบหน้าก้อนดินถึงกับหน้าหันทำให้งามตาและแครอทที่ไม่รู้เรื่องอะไรถึงกับงงไปตามกันไม่เข้าใจว่าแม่ตบหน้าลุงคนนั้นทำไม

"แกมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง"เธอถามด้วยความโกรธไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น

"แหมทักทายกันแบบฮาร์ดคลอมากเลยนะเธอนิแม่สาวมปลาย"ก้อนดินพูดขึ้นยิ้มๆไม่ถือสาที่หญิงสาวตบหน้าเขาแต่เขากับดีใจเสียอีกที่เขาคาดเดาไม่ผิดว่าแม่ของแครอทเป็นเธอและแครอทคือลูกของเขากับเธออย่างที่เขาคาดไว้จริงๆตอนที่เขาได้เจอเด็กน้อยในวันนั้นและเขาก็เดาไม่ผิดจริงด้วยดีใจจริง...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***