บทที่3 ยัยหนูตัวแสบ

คุณแม่ม.ปลายกับลูกสาววัยแสนชน

     บทที่3ยัยหนูตัวแสบ

"กริ๊งๆ"เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นทำให้ฉันต้องชะงักกับการที่กำลังทำกับข้าวพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าใครมาในเวลาเช้าตรู่แบบนี้

จะว่าเป็นครูวรรณนาคุณครูที่ให้ความช่วยเหลือฉันก็ไม่น่าใช่ถ้าเป็นครูวรรณนาจริงครูจะชอบโทรบอกฉันก่อนก่อนที่จะเข้ามาหาฉันแต่ถ้ากดกริ่งแบบนี้ไม่น่าใช่

ใครมากันฉันถามตัวเองด้วยความสงสัยพร้อมกับเดินไปดู เมื่อไปถึงหน้าประตูก็ต้องทำหน้าเบื่อขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเป็นใคร

"มีธุระอะไรคะ"ฉันถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนอย่างไม่สบอารมณ์

"แม่เธอสอนให้ทักทายผู้ใหญ่แบบนี้เหรอผักกาดไร้มารยาทมาก"คุณหญิงเรณูหรือแม่ใหญ่พูดขึ้นอย่างน้ำเสียงดุดันพร้อมกับมองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

"ไม่เอาน่าแม่เรามาเยื่อมพี่เขากับหลานนะ"ต้นหอมน้องสาวต่างแม่และเป็นลูกแม่ใหญ่พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร

ในบรรดาคนบ้านใหญ่ก็มีแต่ต้นหอมนี้แหละที่เป็นมิตรกับฉันมากที่สุดและดีกับฉันมากที่สุดถึงแม้ฉันจะเป็นลูกเมียน้อยก็ตามแต่ต้นหอมก็นับถือฉันเป็นพี่ถึงแม้ฉันจะเป็นลูกเมียน้อยแต่ฉันก็เกิดก่อนต้นหอมแม่ใหญ่มีลูกด้วยกันสองคนก็คือพี่ต้นกล้าที่เป็นพี่ชายของฉันกับต้นหอม

"พี่สบายดีไหม"ต้นหอมถามขึ้นขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้ไต้ร่มไม้หน้าบ้าน

"ถ้าไม่สบายป่านนี้ก็คงตายไปแล้วมั้งคงไม่มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ่ออยู่แบบนี้หรอก"นี้ไม่ใช่เสียงของฉันนะแต่เป็นเสียงของแม่ใหญ่ที่กระแชะฉันทั้งที่ฉันยังไม่ตอบคำถามของต้นหอมเลย

"ก็สบายดีแล้วหอมล่ะเป็นไงบ้างใกล้จบม.3แล้วนิแล้วจะต่อไหนล่ะ"ฉันไม่สนใจคำพูดของแม่ใหญ่แต่หันไปคุยกับต้นหอมแทน

"ก็จะต่อที่เดิมแหละค่ะเออแล้วนี้ยัยแครอทหายไปไหนคะหอมยังไม่เห็นเลย"ต้นหอมพูดพร้อมกับมองหายัยหลานตัวแสบที่เธอชอบแวะมาเล่นด้วยเป็นประจำ

วันนี้เป็นวันเสาร์เธอก็กะว่าจะมาเล่นกับหลานและก็มาเยื่อมพี่สาวต่างมารดาของเธอด้วยแต่แม่เธอก็

อยากมาด้วยชึ่งต้นหอมลำบากใจมากที่แม่มาด้วยเพราะรู้ว่าแม่ไม่ค่อยชอบพี่ผักกาดเท่าไหร่แต่เธอก็ขัดแม่ไม่ได้แม่อยากมาก็ต้องได้มา

"ได้ข่าวว่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมายัยแครอทไปต่อปากต่อคำกับยัยอิ่มยัยเอิบใช่ไหมสองคนนั้นไปบอกฉัน

อยู่"เสียงแม่ใหญ่ถามขึ้นฉันก็พอรู้สาเหตุการมาของแม่ใหญ่แล้วคงเป็นเพราะแครอทไปต่อปากกับคนของเขาแน่เลย

"เป็นแม่ภาษาอะไรไม่สอนลูกปล่อยให้ลูกถอนหงอกผู้ใหญ่อยู่ได้อีกไม่นานมันคงจะข่มคอฉันด้วยมั้ง"ฉันยังไม่พูดอะไรแม่ใหญ่ก็ว่าขึ้นมาอีก

"ไม่เอาน่าแม่แม่ไปเชื่อไรมากกับยัยอิ่มยัยเอิบคะแม่ก็รู้สองคนนั้นชอบใส่สีตีไข่มีความจริงกี่มากน้อยก็ไม่รู้"

้ต้นหอมพูดขึ้นช่วยพี่ผักกาดที่จะเอ่ยพูดอะไรแม่ก็

ขัดชะก่อน

"แม่ใหญ่คะสองคนนั้นมาหาเรื่องพวกเราสองแม่ลูกก่อนนะคะเราสองแม่ลูกก็คุยกันดีๆแต่คนของแม่ใหญ่มาจากไหนก็ไม่รู้และก็เข้ามาแทรกแครอทเขาก็แค่พูดตามความจริงภาษาเด็กแต่ถ้าแม่ใหญ่เป็นแครอทหนูก็เชื่อว่าแม่ใหญ่ก็ต้องทำแบบแครอทเพราะไม่มีใครยอมให้คนอื่นล้อปมด้อยของตัวเองหรอกและถ้าจะถามหาคนผิดก็ผิดที่ผู้ใหญ่หาเรื่องเด็กก่อนโดยที่ไม่มีวุฒิภาวะเป็นผู้ใหญ่เลยถ้าจะให้หนูสั่งสอนลูกแม่ใหญ่ก็ต้องสั่งสอนคนของตัวเองก่อนนะคะไม้อ่อนดัดง่ายไม้แก่ดัดยากค่ะ"ผักกาดพูดออกมายืดยาวด้วยความคับแค้นที่มีอยู่ในใจทำให้แม่ใหญ่ที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่าต้องนั่งหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ

"ผักกาด"แม่ใหญ่ฮึมฮัมเรียกชื่อเธอด้วยความโกรธ

"ต้นหอมว่าพี่ผักกาดพูดถูกนะแม่ถ้าเป็นหอมเองก็คงไม่ยอมเหมือนกัน"ต้นหอมพูดขึ้นเอนเอียงไปทางพี่สาวอย่างเห็นได้ชัดทำให้แม่ใหญ่ยิ่งไม่พอใจ.

ทุกคำพูดและอริยาบทอยู่ในสายตาของเด็กน้อยที่นั่งมองดูอยู่นานแล้วตั้งแต่ยายกับน้าต้นหอมเข้ามาเด็กน้อยไม่พอใจมากที่คุณยายพูดกับแม่เธอแบบนั้นเด็กน้อยมองดูหน้ายายและหันไปมองสิ่งหนึ่งพร้อมกับยิ้มและก็ขว้างของสิ่งนั้นลงไปของสิ่งนั้นตกลงไปที่ตักของคุณยายทันทีพร้อมกับเสียงกรี๊ดเพราะรู้สึกแสบๆคันๆ

"กรี๊ดๆมดแดงมาจากไหน"แม่ใหญ่พูดขึ้นพร้อมกับสะบัดรังมดออกจากตัวผักกาดมองดูพร้อมกับมองไปที่บนต้นไม้ทันทีก็เห็นลูกสาวตัวแสบกำลังยิ้มแฉ่งชื่นชมผลงานของตัวเอง

ก่อเรื่องอีกแล้วไงยัยตัวแสบเธอคิดด้วยความปวดหัว

"ยัยแครอทยัยเด็กบ้า"คุณหญิงเรณูพูดขึ้นเมื่อเห็นตัวการที่อยู่บนต้นไม้กำลังยิ้มแฉ่งให้เธออยู่อย่างไม่สะทกสะท้าน

"คูณยายเยียกแครอททามมายค่า"เด็กน้อยถามตอบรับพร้อมกับมองด้วยสายตายียวนไม่มีความหวาดกลัว

"แครอทลงมาเดี๋ยวนี้นะมาให้ฉันเปี้ยก้นเดี๋ยวนี้กล้าเอารังมดแดงมาใส่ฉันได้ไงทั้งแสบทั้งคันรู้ไหมยัยเด็กบ้า"คุณหญิงเรณูพูดพร้อมกับเกาตามตัวไปด้วยเพราะคันที่โดนมดกัด

"ก็คูณยายมาว่าแม่ของแครอทแครอทม่ายชอบก็เยยห้ายพี่มดๆส่างสอนนิดหน่อยเองค่า"แครอทเด็กน้อยพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มยียวนให้คนที่โดนมดกัด

"ถ้าคูณยายมาเยื่อมแครอทกาบแม่ผักกาดย้วยความห่วงใยเอ็นดูเหมือนน้าต้นหอมแครอทก็ต้อนรับแต่ถ้ามาและมาหาเยื่องกานแครอทก็สู้นะคะแยะม่ายต้อนยับคูณยายย้วยจาเอาแต่น้าต้นหอม"แครอทพูดพร้อมกับหันไปยิ้มกับน้าต้นหอมของเขาอย่างไร้เดียงสาไม่มีพิษภัยและหันมายิ้มมารร้ายให้คูณหญิงเรณูด้วยความไม่เป็นมิตรเช่นเดียวกับคุณหญิงเรณูที่มองมาด้วยสายตาโกรธๆ

"แครอทลงมาหาแม่มา"ผักกาดเรียกลูกให้ลงจากต้นไม้ เด็กน้อยมองหน้าแม่นิดหน่อยและก็ยอมลงมาแต่โดยดีเด็กน้อยปีนลงมาด้วยความคล่องแคล่วจนถึงพื้น

อย่างปลอดภัย.

คุณหญิงเรณูพุ่งเข้าหาเพื่อจะฟาดก้นเด็กน้อยทันทีแต่ติดตรงที่ต้นหอมลูกสาวเธอดึงไว้

"อย่านะแม่นั้นหลานนะ"ต้นหอมพูด

"ถึงแม้ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่ก็ใช้นามสกุลเดียวกันก็ถือว่าเป็นคนในตระกูล"ต้นหอมพูดบอกอีกพร้อมกับดึงแม่ไว้อย่างไม่ละพยายาม

"แครอทจ๋าหนูโยนรังมดใส่คุณยายแบบนี้มันไม่ดีเลยนะลูกขอโทษคุณยายชะนะคะแม่ไม่อยากถูกว่าเป็นแม่ไม่สั่งสอนลูก"เธอพูดพร้อมกับมองไปที่แม่ใหญ่ที่มองเธอกับลูกอยู่

"ขอโทษค่ะคูณยาย"แครอทพูดพร้อมกับยกมือขอโทษ. เมื่อลูกขอโทษแล้วผักกาดเลยพูดขึ้นอีก

"คราวนี้แม่ใหญ่คงว่าผักกาดไม่สั่งสอนลูกไม่ได้นะเพราะผักกาดสั่งสอนให้เห็นต่อหน้าเลยหวังว่าคงพอใจนะคะคุณแม่ใหญ่จบนะคะ"เธอพูดพร้อมกับมองแม่ใหญ่ที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์

อ๋อลืมค่ะถ้าจะมาเยื่อมด้วยความห่วงใยเราสองแม่ลูกก็ต้อนรับนะคะแต่ถ้ามาและหาเรื่องก็อย่ามานะคะขอร้องต่างคนต่างอยู่เถอค่ะ"ผักกาดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังสื่อแววตาน้ำเสียงว่าต้องการแบบนั้นจริงๆเธอเจ็บเธอไม่อยากฟังไม่อยากให้ใครเอาปมเธอมาพูดว่าเป็นลูกเมียน้อยเธอไม่รู้เรื่องราวในอดีตด้วยช้ำเกิดมาพอรู้เรื่องก็ต้องได้ยินคำนี้ดังอยู่ตลอดว่าลูกเมียน้อย  

แม่ใหญ่มองดูเธอเล็กน้อยพร้อมกับดึงมือต้นหอมออกไป

"ต้นหอมกลับ"แม่ใหญ่พูดและดึงต้นหอมออกไปต้นหอมหันมาโบกมือลาเธอกับแครอทพร้อมกับพูดไม่ออกเสียงแต่พออ่านปากได้ได้ความว่า

"เดี๋ยวจะมาเยื่อมใหม่นะจะชื้อขนมมาเยอะๆเลย"ฉันยิ้มเมื่ออ่านปากต้นหอมจบต้นหอมช่างเป็นน้องสาวที่แสนดีของฉันจริงๆและเป็นน้าที่หลงหลานสาวอย่างแครอทมากมาทีไรเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวล่ะฉันคิดอย่างยิ้มๆด้วยความสุขใจ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***