บทที่1แม่จ๋าอย่าเกลียดหนู

นิยายเรื่องคุณแม่ม.ปลายกับลูกสาววัยแสนชน

         บทนำ

เพราะไอ้สารเลวที่สร้างความผิดพลาดให้ฉันในวันนั้นทำให้ฉันมีภาระทั้งสุขทั้งทุกข์ในวันนี้คิดแล้ว

เกลียด บ้าเอ้ยย...

              บทที่1แม่จ๋าอย่าเกลียดหนู

"กรี๊ด"เสียงกรีดร้องดังขึ้นด้วยความตกใจและตะลึงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับกำสิ่งของที่ถือ

อยู่ในมือแน่น

มันเป็นไปไม่ได้มันเป็นไปได้ยังไงหญิงสาวคนนั้นคิดช้ำไปช้ำมาด้วยความสับสนพร้อมกับมองสิ่งของในมืออีกครั้งและก็ต้องตกตะลึงอีกรอบ

"ไม่จริงมันต้องไม่ใช่เรื่องจริงฉันกำลังฝันร้าย"หญิง

สาวคนนั้นพูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อและหญิงสาวคนนั้นก็คือฉันเองน.สผักกาดนักเรียนม.ปลายโรงเรียนแห่งหนึ่งที่กำลังมีปัญหาใหญ่ในชีวิตนั้นก็คือ...ฉันท้องท้องทั้งที่เรียนอยู่ม.ปลาย ท้องทั้งที่ยังเรียนไม่จบ ท้องทั้งที่ยังดูแลตัวเองไม่ได้และฉันต้องทำยังไงดีทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉัน ฉันไม่แน่ใจ อันที่จริงฉันจะไม่เชื่อก็ได้แต่ที่ตรวจครรภ์ห้าอันที่ฉันชื้อมาผลออกมาเป็นผลเดียวกันหมดเลยทำให้ฉันต้องขาอ่อนฟูมฟายอยู่แบบนี้

"เพราะไอ้สารเลวนั้นคนเดียวและเด็กบ้านี้ก็เลือกที่เกิดดีจริงคนที่พร้อมทำไมไม่เกิดทำไมต้องมาเกิดกับเด็กม.ปลายอย่างฉันด้วยฉันไม่เข้าใจ

ตุ๊บๆๆ"ฉันพูดพร้อมกับร้องให้ด้วยน้ำตาก็ไหลออกมาด้วยอาการหมดหวังกับอนาคตที่กำลังหลุดลอยไปและเสียงตุ๊บๆก็คือฉันตีท้องตัวเองด้วยความแค้นใจเพื่อมันจะกระทบกับไอ้เด็กบ้านั้นได้บ้าง

"พังหมดแล้วชีวิตฉันแม่จ๋าหนูคิดถึงแม่"ฉันพูดพร้อมกับปิดตาหลับลงด้วยความเหนื่อยล้าจากการร้องให้ไม่นานก็หลับไป..

        ในความความฝันของผักกาด

"ผักกาดๆๆ"เสียงเรียกอันแสนคุ้นหูที่เธอไม่ได้ยินมานานเรียกขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอคิดถึงมากที่สุดและผู้หญิงคนนั้นก็คือแม่ฉันเอง

แม่ฉันเดินมายิ้มให้และจูงมือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วยน่ารักมากจนเธอต้องยิ้มตาม เด็กผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เธอและวิ่งมากอดเธอไว้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาที่ใจเธอมองไปที่แม่ก็เห็นแม่ยิ้มให้อยู่ฉันก้มลงมองเด็กผู้หญิงคนนั้นดวงตามองมาใสแป๋วไร้เดียงสาสีหน้าปนเศร้าเหมือนมีเรื่องกังวลทุกข์จนทำให้ฉันมองและรู้สึกเศร้าตามอย่างแปลกประหลาด

"แม่จ๋าอย่าเกลียดหนูเลยหนูรักแม่นะจ๊ะแม่อย่า

เกลียดหนูนะ"เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับมองหน้าฉัน ฉันก็มองกลับด้วยความงงนิดหน่อยทำไมเด็กนี้ต้องเรียกฉันว่าแม่หมายความว่ายังไง 

ฉันยังไม่ได้ถามอะไรเด็กผู้หญิงคนนั้นก็หายไปทำให้ฉันต้องตกตะลึง ฉันเหลียวมองดูแม่ที่ยิ้มให้อยู่ด้ววความงง

"เห็นความน่ารักของเขาแบบนี้จะเกลียดเขาลงไหมผักกาด"แม่ฉันถามด้วยรอยยิ้มพร้อมกับนั่งลงข้างฉันยกมือลูบศรีษะของฉันด้วยความอ่อนโยนและปลอบประโลมทำให้ฉันแทบน้ำตาไหลกับสัมผัสที่คิดถึงเหลือเกินตั้งแต่แม่จากไป

"ทุกปัญหามีทางออกนะลูกแม่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม"แม่พูดบอกฉันพร้อมกับตั้งคำถามทำให้ฉันพยักหน้า

"ถ้าเกิดแม่พูดว่าแม่เกลียดหนูแม่เกลียดหนูมากไม่รู้จะเกิดมาทำไมเป็นภาระลูกจะเสียใจไหม"แม่ถามฉันพร้อมกับมองหน้าทำให้ฉันน้ำตาคลอไม่มีคำตอบให้แม่เพราะรู้สึกสะเทือนใจสะท้อนใจจนบอกไม่ถูก

"ขนาดลูกฟังลูกยังสะเทือนใจและลูกของลูกล่ะเขาจะรู้สึกยังไงจำไว้นะผักกาดทุกปัญหามีทางออกมีทางแก้เสมอลูกของแม่เป็นคนเก่งต้องทำได้อยู่แล้วสู้นะลูก"แม่พูดบอกลูบหัวฉันเป็นครั้งสุดท้ายและก็หายไปทำให้ฉันสะดุ้งตื่นเหงื่อแตกพลักพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมายกมือลูบท้องตัวเองพร้อมพูดว่า

"ขอโทษนะลูกแม่ขอโทษที่คิดกับหนูแบบนั้นแม่ก็ขอโทษนะให้อภัยแม่นะคะ"ฉันพูดพร้อมกับลูบท้องตัวเองทักทายขอโทษสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในท้อง

"หนูขอโทษนะแม่ขอบคุณนะคะที่เตือนสติหนูทำให้หนูไม่ทำสิ่งที่ผิด"ฉันพูดพร้อมกับยิ้มบางๆและก็หลับไปอีกด้วยความเพลีย....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***