ช่วยรักผมหน่อย....ผมอ่อยโคตรเก่ง Don't leave me Ep.5

Ep. 5

"กรี๊ดดดดดด!!!! นี่คุณ...ทำอะไรของคุณเนี่ย!! รีบใส่เสื้อเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! "

"..........."

"อีตาบ้าเอ้ย!! โรคจิตที่สุด!!"  ฉันด่าเขาเป็นภาษาไทยเพราะโมโหมากจริงๆ ยังมีหน้ามานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ได้ ที่จริงก็อยากด่าเป็นภาษาเกาหลีอยู่นะแต่ติดตรงที่ฉันด่าไม่เป็นเนี่ยแหละ เดี๋ยวต้องไปเรียนเพิ่มก่อน ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งฉันจะต้องมานั่งด่าผู้ชายเกาหลีที่จู่ๆก็จับฉันไปจูบแบบเมื่อกี๊นี้น่ะ ให้ตายสิ! เมื่อกี๊อยู่ๆเขาก็คว้าหมับเข้าที่หัวฉันแล้วใช้อีกมือดันปลายคางฉันให้เชิดขึ้นก่อนจะฉกริมฝีปากเข้ามาเร็วๆ แบบที่ฉันเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย แต่...นั่นมันจูบแรกของฉันเลยนะ!!! T^T

"ขอบคุณไง นี่คือการขอบคุณจากผม"

"แต่ฉันไม่ต้องการ! ถ้าจะขอบคุณแบบนี้ก็กองไว้ตรงนั้นดีกว่า!!"  เชื่อมั้ยว่าจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่หยุดยิ้มเลย เขาใส่เสื้อไปทั้งที่มุมปากก็ยังยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่อย่างนั้นแหละ ฉันเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินหน้าบึ้งมารอเขาอยู่ที่ประตู เขาก็เดินตามมามือหนาก็พลางติดกระดุมเสื้อไปด้วย เมื่อเขาเดินมาถึงฉันก็เปิดประตูห้องออกทันที

"อุ้ยยยยย"  ตกใจหมดเลย ก็ระหว่างที่เปิดประตูออกมาก็เจอกับคุณเอวาเจ้าของแบรนด์รองเท้ากำลังเดินผ่านมาหน้าห้องฉันพอดี เธอเองก็คงไม่ต่างกันเพราะฉันเห็นสีหน้าที่ตกใจของเธอเมื่อกี๊แต่ก็ไร้เสียงอุทานใดๆออกมาแต่เธอเลื่อนสายตามองไปทางด้านหลังฉันก่อนจะกลับมามองหน้าฉันอีกทีแล้วส่งสายตาแถมยังยิ้มแบบล้อๆส่งมาให้ ไม่นะ!! เธอกำลังเข้าใจผิด มันไม่ใช่อย่างที่เธอเห็น แต่ภาพมันก็คงชวนให้คิดไปอย่างนั้นจริงๆนั่นแหละ ผู้หญิงกับผู้ชายที่เปิดประตูออกมาจากห้องด้วยกันแถมสภาพเขายังติดกระดุมไม่เสร็จ ฉันอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดใจตายอยู่ตรงนี้จริงๆเลย จะอธิบายแต่คุณเอวาเธอก็เดินจากซะไปแล้ว คงไม่เอาเรื่องที่เห็นเมื่อกี๊ไปเล่าให้ใครต่อใครฟังหรอกมั้ง ฮื่อออออ ฉันลนนะเนี่ย

"คุณเมื่อกี๊.. เมื่อกี๊เห็นมั้ย คุณเอวา~~ คุณเอวาเห็นเราแล้ว"

"แล้วยังไง? คนเขามีตาก็เห็นได้สิ ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน"

"แต่ถ้าเธอไปบอกคนอื่น ตายแน่.. ฉันต้องตายแน่ๆ"

"ไร้สาระ คุณจะตายได้ยังไง ก็แค่บอกคนอื่น ไม่ได้ฆ่าคุณสักหน่อย"  ฉันหลับตาลงแล้วปล่อยลมหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเหลือบตามองหน้าเขา

"อือ ช่างมันเถอะ..."  ว่าเสร็จก็เดินลงมาชั้นล่างแต่ใจก็ยังภาวนาขออย่าให้คุณเอวาเธอเอาเรื่องนี้ไปเล่าต่อเลย

"พี่เมษา ไปไหนมาอ่ะพี่ฉันตามไปที่ห้องน้ำแล้วก็ไม่เจอ หาจนทั่วก็ไม่เจอ นึกว่าโดนอุ้มไปไหนแล้ว สมัยนี้ยิ่งมีข่าวแนวนี้บ่อยๆอยู่"

"ก็เกือบไปอยู่เหมือนกันแหละ"

"เมื่อกี๊พี่ว่าอะไรนะพี่?"  ยัยข้าวเม่าทำหน้างงแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้

"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เมื่อกี๊ฉันขึ้นไปเอาของบนห้องน่ะ"  ฉันสั่งให้เขาแยกไปอีกทาง หรือไม่ก็ไปที่ไหนก่อนก็ได้แล้วค่อยกลับไปหน้างานหลังจากที่ฉันไปถึงเรียบร้อยแล้ว เขาก็ทำตามความเห็นฉันอย่างว่าง่าย เพราะเขาเองก็คงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เหมือนกันล่ะมั้ง

5 วันผ่านไป

"เมษาช่วยไปสั่งกับทางโรงแรมไว้หน่อย ว่าคืนนี้เราจะมีปาร์ตี้ริมทะเล"

"จริงหรอคะพี่ดรีม!"

"อืม คุณเอว่าเธออนุมัติมาแล้ว"

"ว้าว คุณเอวานี่สวย รวยไม่พอยังใจดีสายเปย์อีก"  ยัยจิ๊บพูดขึ้นมา

"ช่วยจัดการหน่อยนะ ตามนี้เลย"  พี่ดรีมสั่งแล้วเดินออกไปคุยกับทีมงานอีกกลุ่ม

"งั้นวันนี้แกช่วยรับหน้าที่แปลไปทั้งหมดเลยนะยัยเมษา ช่วยกันสองคนกับยัยจิ๊บ เพราะฉันทำมาเกือบทั้งหมดตลอดทั้งห้าวันที่ผ่านมาแล้ว และวันนี้ต้องไปหาซื้อชุดใหม่เตรียมรอปาร์ตี้ซะหน่อย"

"โธ่ พี่การ์ตูน... ก็ห้าวันที่ผ่านมาน่ะใครเขาบังคับให้พี่ทำคนเดียว มีแต่พี่นั่นแหละเสนอหน้าทำเองทั้งหมด"

"นี่ยัยจิ๊บ!"

"หยุดน่า... จะไปไหนก็ไปเถอะเดี๋ยววันนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันกับยัยจิ๊บก็ได้"  ก็มันทำเยอะแล้วจริงๆนั่นแหละ ฉันกับยัยจิ๊บแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

"วันนี้นายแบบคนไหนนะสุดท้าย... ใช่รองเท้าบูทรึเปล่าพี่เมษาที่ยังไม่ได้ถ่าย"

"รองเท้าบูทก็คุณแดเนียลน่ะสิ!! งั้นฉันเปลี่ยนใจละ ค่อยออกไปตอนบ่ายก็ได้ เดี๋ยวช่วงเช้าฉันจะแปลให้เอง   รอมาตั้งนานละนายแบบคนนี้^\\^"

"ที่แท้ก็อยู่เพราะผู้ชายนี่เอง เชอะ!"  ฉันมองยัยจิ๊บแล้วแอบขำที่มันด่ายัยการ์ตูน ก่อนที่จะดึงแขนให้มันเดินตามมา

"ไปไหนอ่ะ พี่เมษา?!"

"มาเถอะน่า"  ฉันกำลังจะไปแจ้งกับทางโรงแรมตามคำสั่งของพี่ดรีม แล้วก็ลากยัยจิ๊บให้เดินตามมาด้วย

"กูอยู่ภูเก็ต เออ ก่อนกลับกูก็ว่าจะแวะไปหาอยู่"

"พี่หยุดทำไม? พนักงานอยู่ตรงโน้นนะ"

"เxี้ยไรมึงเนี่ย เป็นเมียกูหรอถึงมางอนกูอ่ะ กูมาทำงานไอ้สัส อย่าเยอะ!"

"เสียงคุ้นจังเลยเนอะพี่ ใครกันนะ?"  ฉันกับยัยจิ๊บที่กำลังจะเดินไปบอกพนักงานของโรงแรม แต่ระหว่างทางที่เดินมาก็ได้ยินเสียงผู้ชายคุยโทรศัพท์อยู่อีกด้านหนึ่งของเสาต้นใหญ่ ถ้าจะเห็นหน้าต้องเดินอ้อมไปถึงจะเห็นได้ แต่ตอนนี้ฉันกับยัยจิ๊บก็อยู่อีกด้านของเสา เหมือนว่าเราอยู่ตรงข้ามกันโดยที่มีเสากั้นกลางไว้อยู่    "ไอ้เxี้ยกองทัพ! แม่งขนลุกว่ะ มึงหยุดเลยไอ้ห่า! ไปงอแงกับเมียมึงโน่น!! ...เหมือนมึงเหงาอ่ะ ช่วงนี้น้องพริ้มเพราเมียมึงไม่ให้เอาหรอวะ?! ฮ่าๆๆๆๆ"  มีชื่อพริ้มเพราด้วยนี่ ก่อนหน้านี้ก็ได้ยินชื่อคุณกองทัพ จะใช่ยัยพริ้มเพราเพื่อนฉันรึเปล่านะ

"รีบไปกันเถอะพี่เมษา!"

"เฮ้ย... แค่นี้ก่อนมึง"  แล้วเสียงผู้ชายคนนั้นก็เงียบลง ได้ยินแค่เสียงรองเท้าที่เดินขึ้นบันไดไป ฉันพยายามจะชะเง้อดูหน้าแต่ก็ไม่เห็นเพราะเสาที่บังอยู่และยัยจิ๊บก็ดึงแขนฉันให้เดินไปด้วย ใครกันนะที่คุยโทรศัพท์เมื่อกี๊ เสียงคุ้นมากเหมือนกับ.... แต่เขาจะพูดไทยได้ชัดขนาดนั้นเลยหรอ แถมยังรู้จักคุณกองทัพกับยัยพริ้มเพราด้วย แล้วอีกอย่างคำด่าเอยคำหยาบอะไรต่างๆก็พูดได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ เหมือนมีสายเลือดไทยอยู่ในตัวขนาดนั้น

"เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยเมษา"

"ค่ะพี่ดรีม ทุกอย่างจะพร้อมก่อน 6โมง แน่นอนค่ะ"

"ดีมาก ไปดูนายแบบไปว่าเขาต้องการอะไรรึเปล่า"

"จิ๊บมาช่วยพี่ดูทางนี้หน่อย"  ฉันที่กำลังจะหันไปบอกให้ยัยจิ๊บช่วยไปดูนายแบบให้หน่อย แต่พี่ดรีมกลับเรียกให้ยัยจิ๊บไปไหนก็ไม่รู้ ต้องเป็นฉันจนได้สินะ เฮ้อออ

ฉันยืนมองหน้าเขาที่กำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าทำผมเสริมหล่อให้อยู่ทำให้คิดไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อไม่นานนี้ เสียงเหมือนเขามากจริงๆนะ แต่แค่เปลี่ยนจากการพูดภาษาเกาหลีเป็นภาพไทยแค่นั้นเองแต่มันกลับเป็นภาษาไทยที่ชัดมากไม่เหมือนคนต่างชาติที่ฝึกพูดภาษาไทย

"มองหน้าผมมีอะไรรึเปล่าครับ?"

"เอ่อ..."

"หรือว่าผมหน้าเหมือนแฟนคุณ?"

"ฉันยังไม่มีแฟน"

"หืมมมมม.. นี่คือการอ่อยเพื่อเปิดทางให้ผมจีบคุณอยู่รึเปล่าครับ?"  ไปกันใหญ่แล้ว ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลยย่ะ ต่อให้นายนี่จะจีบจริงๆ ฉันก็จะขอบอกไว้เลยว่า เมษาขอผ่านจ้ะ แบบนี้ไม่ใช่แนวฉัน

"ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น! แต่ฉันหมายถึงว่าฉันยังไม่มีแฟนแล้วคุณจะมาหน้าเหมือนแฟนฉันได้ไง"

"หิวน้ำอ่ะ ช่วยหยิบแก้วน้ำให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ? มันวางอยู่ใกล้ๆคุณ"  เมื่อก้มลงมองก็เห็นแก้วน้ำที่เขียนชื่อเขาด้วยภาษาอังกฤษวางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆฉันจริงด้วย และมันก็ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรที่ฉันจะหยิบมันยื่นให้เขา ...มือก็ว่างแทนที่จะยื่นมือมารับแต่นายนี่กลับอ้าปากรอ การกระทำของเขามันน่าหมั่นไส้ทำให้ฉันยืนมองหน้าแล้วบีบแก้วน้ำไว้แน่น

"อาาาา~~~ เร็วๆสิครับคุณ ผมหิวน้ำนะ"  แค่นั้นแหละพี่ช่างแต่งหน้าและช่างทำผมก็พร้อมใจฉันมองมาที่ฉัน เหมือนกำลังจะบอกว่า จะปล่อยให้นายแบบบ่นหิวน้ำไปอีกนานแค่ไหน เห็นอย่างนั้นฉันเลยรีบยื่นแก้วน้ำไปตรงหน้าแล้วจับหลอดยัดใส่ปากเขาที่อ้ารออยู่

"อืมมม พอแล้ว ขอบคุณนะครับ^^"

"ไม่เป็นไรค่ะ" 'ยัยการ์ตูนหายไปไหนนะ' ฉันพยายามมองหายัยนั่น มองไปรอบๆเท่าที่สายตาฉันจะมองเห็นได้แต่ก็ไม่เจอ ยัยนั่นไปมุดหัวอยู่ที่ไหนในเวลาแบบนี้กันนะ

"มีอะไรกินบ้างครับ ผมหิวจัง..."

"เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมาหรอคะ?"

"ผมตื่นสายอ่ะครับ เลยไม่ทันได้กิน"  และสายตาของพี่ๆทั้งช่างแต่งหน้าและช่างทำผมที่มองฉันแบบนั้น มันเลยทำให้ฉันต้องไปหาของกินพวกผลไม้หรือขนมคบเคี้ยวต่างๆมาป้อนใส่ปากให้เขา กว่าจะได้เริ่มถ่ายฉันต้องเทียวเดินไปเดินมาไม่รู้กี่รอบ หานั่นหานี่มาประเคนให้เขาอยู่ไม่หยุด และฉันรู้สึกเหมือนเขากำลังตั้งใจที่จะป่วนฉันอยู่ จะมีวิธีไหนที่ฉันจะเอาคืนคนอย่างเขาได้บ้างนะ?

           ********* to be continued



***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***