ช่วยรักผมหน่อย....ผมอ่อยโคตรเก่ง Don't leave me Ep.4

 Ep. 4

"ขอบคุณมากนะครับ คุณเอวาพอใจมากกับการถ่ายแบบรองแตะในวันนี้ แล้วก็ฝากขอบคุณทีมงานคนไทยทุกคนด้วยครับ"

"อ้อ ด้วยความยินดีเลยค่ะ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมขอให้บอกทางเราได้เลยนะคะ พวกเราจะช่วยอย่างเต็มที่แน่นอนค่ะ"  ทีมงานทุกคนก็ทำงานในส่วนของตัวเองต่อไปในขณะที่ยัยการ์ตูนก็คุยกับเจ้าของโมเดลลิ่งอยู่ ระหว่างนั้นเองเมื่อเห็นว่าไม่ค่อยมีอะไรวุ่นวายเท่าไหร่จึงแยกตัวออกมาเข้าห้องน้ำ วันนี้เป็นถ่ายรองเท้าแตะเลยตั้งกองถ่ายกันที่ชายหาดท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนเปรี้ยงนั่นแหละ พวกนายแบบอาจจะเหนื่อยแต่ก็คงไม่เท่าทีมงานหรอกมั้ง ที่ต้องคอยทำให้ทุกอย่างน่าเอ็นดูอยู่เหมือนกันนะยิ่งทีมงานผู้ชายนี่เสื้อยืดที่พวกเขาใส่อยู่ถ้าถอดออกมาบิดน้ำออกคงจะได้เหงื่อเป็นกะละมังเลยอ่ะ ทั้งที่นายแบบแค่นั่งหล่อๆรออยู่ในห้องแอร์สบายๆ รอทีมงานเซ็ตแบล็กกราวด์นั่นนี่เสร็จก็ออกมายืนโพสต์ท่านั้นท่านี้

"เฮ้อ~~ ร้อนจะตายอยู่แล้ว"  ฉันยืนมองตัวเองในกระจกด้วยสภาพที่ไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ เพราะไม่มีเวลาเข้ามาเติมแป้งเติมลิปเลยจนครึ่งค่อนวันแล้วบนหน้ามีแค่เครื่องสำอางจากที่ถูกเติมไว้ตั้งแต่เช้าเท่านั้นดีนะที่มันยังติดทนอยู่ถึงแม้ว่าจะมีบางส่วนที่มันค่อนข้างเยิ้มก็เถอะ แต่แค่เติมแป้งนิดหน่อยก็น่าจะโอเคแล้ว

"เติมปากอีกนิดก็น่าจะดีนะ"  ฉันพึมพำอยู่คนเดียวพร้อมกับหยิบลิปสติกสีโปรดในกระเป๋าเครื่องสำอางขนาดพกพาออกมา ทาเสร็จแล้วก็ยืนส่องกระจกจัดทรงผมนิดหน่อย จากนั้นจึงล้างมือแล้วถือกระเป๋าเดินออกมา แต่ใครจะคิดว่าจะเจอคนคนหนึ่งยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ แล้วห้องน้ำหญิงด้วยนะ!!

"อุ้ยยยยย!!!"  เสียงฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจ ที่จู่ๆก็มีผู้ชายมายืนกอดอกเปลือยท่อนบนโชว์อยู่หน้าห้องน้ำหญิง เจอฟแบบนี้ใครบ้างจะไม่ตกใจ

"คุณแดเนียลมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ? จะเข้าห้องน้ำหรอ?"  ฉันถามเขาด้วยภาษเกาหลีแล้วมองตรงไปด้านหลังของเขา ห้องน้ำชายก็อยู่ฝั่งตรงข้ามนั่นไงทำไมไม่ไปเข้าที่นั่น แล้วมายืนทำไมตรงนี้ เมษางงมากค่ะ

พรึ่บบบบ!!!

"อะไรหรอคะ?"  ที่ฉันถามแบบนั้นก็เพราะเขายื่นเสื้อเชิ้ตสีดำมาตรงหน้า

"เย็บเสื้อให้หน่อย"

"ห๊ะ?!?!!!"  ฉันยังไม่ได้รับของจากมือเขาที่ยื่นมาให้แต่อยากจะถามเขาอีกทีว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ที่เขาพูดเมื่อกี๊เผื่อฉันอาจจะฟังผิดไป

"เย็บเสื้อให้หน่อย"  เขาพูดให้ช้าลงด้วยประโยคเดิม และตอนนี้ฉันคิดว่าที่ได้ยินตั้งแต่แรกนั้นถูกแล้ว แต่ก็ยังคงไม่รับของจากมือเขาอยู่ดี

"เอ่อ.. ทำไมคุณไม่ให้สไตล์ลิสต์ของคุณจัดการให้ล่ะคะ?"  ฉันปรับอารมณ์ที่งงๆและใบหน้าที่ตกใจเปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆส่งให้แล้วพูดกับเขาอย่างสุภาพ

"นี่เสื้อส่วนตัว ไม่ใช่เสื้อที่ใช้ถ่ายงาน จะเอาไปให้เขาทำให้ได้ไง"  พูดเสร็จแล้วก็เอาเสื้อมายัดใส่มือฉัน ให้สไตล์ลิสต์ซ่อมเสื้อส่วนตัวไม่ได้แล้วถามฉันรึยังว่าให้ฉันซ่อมได้รึเปล่า แน่นอนว่าถ้าเขาถามก่อนคำตอบคือไม่ได้ แต่นี่เขาไม่ได้ถามไง! อีตาบ้านี่เป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย!! ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะที่เอาแต่มองหน้าฉันแต่ไม่พูดอะไรสักคำ เพิ่งจะมาเปิดปากพูดกับฉันเมื่อเช้านี้เอง แล้วคำแรกที่เขาพูดกับฉันคืออะไรรู้มั้ย 'ไปทำงานก่อนนะ' หลังจากที่เราทุกคนทานมื้อเช้ากันเสร็จเรียบร้อย เขาเดินเข้ามาหาแล้วพูดคำนี้กับฉัน! บ้าไปแล้วหรอ?! ถ้าคนที่สนิทกันก็คงไม่แปลกหรอก แต่นี่..เพิ่งจะเคยเจอและคุยกันครั้งแรกแต่อยู่ๆก็มาบอกว่าไปทำงานก่อนนะ.. มันแปลกมั้ยล่ะ?!! แปลกสิ! ฉันว่ามันแปลกนะ โคตรแปลกเลย

"เย็บเสื้อให้หน่อย"  เขาพูดซ้ำคำเดิมเป็นครั้งที่สามแล้วยืนมองหน้าฉันนิ่งๆ และด้วยความที่ว่าห้องน้ำนี้มันอยู่ค่อนข้างที่จะไกลจากชายหาดมาก ตอนนี้เลยไม่มีใครหรือทีมงานคนอื่นเลยนอกจากฉันกับเขา

หน้าห้องพัก

"จริงๆแล้วคุณลงไปรอข้างล่างก็ได้นะ เสร็จแล้วฉันจะเอาลงไปให้"  ฉันตัดสินใจว่าจะทำให้เขาก็ได้ อุตส่าห์เอามายัดใส่ให้ถึงมือขนาดนี้จะให้ปฏิเสธยังไงล่ะ และเพราะฉันจะใช้อุปกรณ์ส่วนตัวของฉันซ่อมผ้าให้เขา ปกติเวลาเดินทางไกลฉันมักจะพกของพวกนี้ติดกระเป๋าไว้อยู่แล้วเลยเดินขึ้นมาบนห้องเพื่อจะใช้ของ แต่เขาจะเดินตามฉันมาทำไมไม่ทราบ

"ผมจะเข้าไปดูด้วย เกิดคุณเย็บผิดทำไง เสื้อผม.. ผมก็ต้องมาคอยบอกดิ"

"แต่คุณเขามาไม่ได้ เพราะนี่มันคือห้องของผู้หญิง!"

"เข้าไปเย็บผ้า ไม่ได้เข้าไปทำอย่างอื่น ทำไมเข้าไม่ได้ รีบๆเปิดประตูเข้าไปได้แล้ว ทำช้าก็เสร็จช้า ทำเร็วก็เสร็จเร็ว"  ฉันกัดฟันแล้วเหวี่ยงสายตาใส่เขาก่อนจะเปิดห้องเข้ามา ห้องนี้ฉันนอนรวมกันสามคนมีฉัน ยัยการ์ตูนแล้วก็ยัยจิ๊บ ซึ่งมันก็มีเตียงเดี่ยววางเรียงกันอยู่สามเตียงฉันเดินมานั่งลงที่เตียงของตัวเองคือเตียงที่อยู่ตรงกลางซึ่งเขาก็เดินตามมานั่งข้างๆด้วย ยังดีที่รู้จักเว้นระยะห่างไว้บ้าง จากนั้นก็หยิบกล่องใส่ของเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเดินทาง ในนี้มันมีพวกเข็มกับด้าย กาว กรรไกรและคัตเตอร์ขนาดเล็กอยู่ จากนั้นก็คลี่เสื้อของเขาออกก่อนจะเบิกตาออกกว้างด้วยความอึ้งและทึ่งมาก 'ถ้าจะขนาดนี้ก็ไปหาตัวใหม่มาใส่ไม่ง่ายกว่าหรอพ่อคุณ?!' ก็กระดุมเสื้อของเขาน่ะ มันหลุดออกมาทุกเม็ดเลยน่ะสิ ที่ให้ซ่อมคือจะให้ฉันช่วยเย็บไอ้เจ้ากระดุมนี่ใช่มั้ย?

พรึ่บบบบบ!!!

"............"  ฉันพับเสื้อเก็บแล้วยื่นคืนให้เขาทันที แต่เขากลับมองหน้าฉันแบบงงๆ

"หาเสื้อตัวใหม่ใส่ง่ายกว่าค่ะ"

"แต่ผมชอบตัวนี้ ซ่อมให้หน่อย... ได้มั้ย?"  เขายื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆตรงสองคำสุดท้ายทำให้ฉันต้องรีบผละหน้าออกห่างทันทีด้วยความตกใจ

"..............." O_O!

"ถ้าคุณไม่ซ่อมให้ ผมจะ..."

พลั่กกกก!!!

เขาขยับตัวและโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้มากจนฉันต้องเบี่ยงหน้าหลบแล้วรีบผลักอกเขาให้ออกห่างทันที ฉันอาจจะดูเป็นผู้หญิงที่บ้าผู้ชายหล่อๆแต่มาเจอแบบนี้ก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ ผู้ชายคนนี้นิสัยแปลกและน่ากลัวมากเท่าที่ฉันเคยเจอมาในชีวิตนี้ ให้ตายเหอะ! หรือนี่กำลังถ่ายทำรายการแกล้งคนอยู่รึเปล่า ฉันกวาดตามองไปรอบๆห้องเผื่อจะมีกล้องหรือทีมงานสักคนแอบอยู่ในนี้ แต่พอเลื่อนสายตากลับมามองคนตรงหน้าอีกทีก็เห็นว่าเขากำลังจ้องหน้าฉันอยู่และมุมปากทั้งสองข้างของเขาก็อมยิ้มส่งมาให้ด้วย ฉันหลบตาเขาก่อนจะก้มหน้าลงแล้วรีบเย็บเสื้อในมือให้มันเสร็จๆไปสักที ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาที เพราะว่ากระดุมมันมีตั้งห้าหกเม็ด แถมมันยังหลุดออกมาทั้งหมด สิบกว่านาทีนี่ถือว่าเร็วมากแล้วนะสำหรับฉันน่ะ

"อ่ะ!! เสื้อของคุณ เสร็จแล้วค่ะ"  เขารับเสื้อไปจากมือฉันไปแล้วคลี่ออกดู ก่อนที่มุมปากของเขาจะฉีกยิ้มออกมาอย่างพอใจ

"ขอบคุณครับ"

O_O!!!

"กรี๊ดดดดดด!!!! นี่คุณ...ทำอะไรของคุณเนี่ย!! รีบใส่เสื้อเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! อีตาบ้าเอ้ย!!"

        ********* to be continued

เอ้า!!!! เกิดอะไรขึ้นล่ะคะนั่น 😅😅😅

อีพี่ไปแกล้งอะไรน้องเนี่ย แต่พระเอกเรื่องนี้เขาเคลมมาว่า ....อ่อยโคตรเก่งด้วยแหละ 555555

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***