Ep. 20
กองทัพ ||Part||
จุ๊บบบบบบบ
" อื้ออออออ " คนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดเริ่มรู้สึกตัวงัวเงียตื่นขึ้นมาเมื่อผมกดจูบหนักๆเข้าที่ข้างขมับบาง เมื่อคืนเธอทำให้ผมมีความสุขมากจนแทบไม่อยากหยุด อยากจะอยู่แต่บนเตียงกับเธอทั้งวันทั้งคืืน
" อรุณสวัสดิ์ครับแม่สาวน้อยยั่วสวาทของพี่ " ผมพูดพร้อมกับมือที่ลูบไล้ต้นแขนเปลือยของเธอ แล้วกัดปากขยิบตาส่งให้ด้วย
" นี่มัน...กี่โมงแล้วคะ? " เธอถามขึ้นด้วยตาปรือๆเสียงแม่งโคตรเซ็กซี่ จัดอีกสักรอบต้อนรับเช้าวันใหม่ดีมั้ย
" น่าจะตีห้าแล้วครับ " ปากตอบแล้วใช้นิ้วพันปลายผมของเธอเล่น
พรวดดดด!!!
" ห๊ะ?!?! ตีห้า?!!! ตายแล้ว~~ " จู่ๆเธอก็ดีดตัวลุกขึ้นมานั่งทำหน้าตาตกอกใจสักพักใบหน้าสวยเฉี่ยวของเธอก็ค่อยๆซีดลง
" เฮ้ยย! พริ้มจะไปไหนวะ?! " อยู่ๆแม่งก็ทำท่าเหมือนรีบร้อนจะลงจากเตียง
" โทรศัพท์... พริ้มจะไปเอาโทรศัพท์ "
" นั่งลงก่อน โทรศัพท์อยู่ไหน? เดี๋ยวพี่ไปเอาให้ " ผมคว้าแขนเธอไว้ จะว่าละเมอแม่งก็ลืมตาใสแป๋วอยู่
" มันอยู่ในกระเป๋าที่โซฟาข้างนอก พี่ช่วยไปหยิบให้พริ้มหน่อยได้มั้ย? " เธอนั่งลงทำท่านึกอยู่สักพักแล้วขอให้ผมไปเอากระเป๋ามาให้
" เอ่อ... เปิดประตูเบาๆนะคะ " ผมที่ลงจากเตียงใช้ผ้าขนหนูพันท่อนล่างเอาไว้ ระหว่างนั้นก่อนที่ผมจะเดินไปเปิดประตูออก เธอก็กระซิบเอ่ยออกมา 'อะไรวะ.. ทำอย่างกับว่ากลัวใครจะรู้ หรือว่าพริ้มแม่งจะแอบซ่อนชู้ไว้จริงๆ!'
แกร๊กกกกก แอ๊ดดดดด~~
เปิดประตูห้องออกมาผมก็มองหากระเป๋าของเธอแล้วเห็นว่ามันวางอยู่บนโซฟาจริงๆ แต่ทำไม...ไฟตรงเคาน์เตอร์ในครัวถึงเปิดอยู่วะ? ผมก้มลงหยิบกระเป๋าแล้วค่อยๆหันไปมองที่เคาน์เตอร์ ภาพผู้หญิงในชุดนักศึกษากำลังยืนกินนมอยู่หน้าตู้เย็น ในมือเธอกำลังยกแก้วนมขึ้นดื่ม อีกมือก็ยังถือขวดนมค้างเอาไว้อยู่อย่างนั้น 'เฮ้ยยย ใครว่...' แต่ยังไมทันที่ผมจะได้อุทานในใจจนจบประโยค เธอก็เหลือบสายตามามองที่ยืนอยู่ข้างโซฟา ก่อนที่จะสำลักนมอึกสุดท้ายที่เธอเพิ่งดื่มเข้าไปออกมาจนเปื้อนเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดก่อนจะเบิกตาโตและเปิดปากร้องกรี๊ดออกมา
" กรี๊ดกดดด!!!/เฮ้ยยยยย! "
End...
พริ้มเพรา ||Part||
เวลาต่อมา
หลังจากที่ได้ยินเสียงยัยข้าวเม่าร้องกรี๊ด ฉันก็รีบลุกขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้าทันที รับรู้ได้ถึงเหตุการณ์ต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น เหมือนตอนนี้ไงที่ฉันกำลังนั่งมองหน้าน้องอยู่บนโซฟา ระหว่างที่รอเขากลับไปแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วยเหมือนกัน
" เลิกมองฉันอย่างเดียวได้มั้ย ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรือไงพี่พริ้ม " ฉัน...ไม่คิดจะแก้ตัวหรือโกหกอะไรหรอกนะ เด็กอายุสิบแปดสิบเก้าก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว เห็นสถานการณ์แบบนี้ก็คงรู้อยู่ว่าอะไรเป็นอะไร
" จะให้พูดอะไร.. ก็..แกก็รู้อยู่แล้วนี่นา เข้าใจแล้วไม่ใช่หรอ? " 0_0 'น่ะ..นั่นมัน! ยกทรงของฉัน!!' ฉันเหลือบมองยัยข้าวเม่าสลับกับเสื้อในตัวนั้นที่วางอยู่ข้างเท้ามัน ไม่รู้ว่าน้องจะเห็นรึเปล่าเพราะโซฟามันบังอยู่ เขานั่นแหละจะถอดของฉันทิ้งไว้ตรงนี้ทำไมก็ไม่รู้
" ฉันไม่ได้หมายถึง....... เฮ้อออออ " มันพูดแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะมองหน้าฉันแบบเซ็งๆ
" แล้วนี่..ทำไมวันนี้ใส่ชุดนักศึกษา ยังไม่เปิดเทอมใม่ใช่หรอ? แถมลุกขึ้นมาแต่งตัวตั้งแต่ตีห้า จะออกไปแต่เช้าเลยหรือไง? " ใช่!เพราะปกติตีห้ายัยข้าวเม่ายังไม่ลุกจากเตียงเลย ทำไมต้องมาตื่นเช้าวันนี้ด้วย ที่ฉันกังวลและบอกให้เขาช่วยเปิดประตูเบาๆก็เพราะว่ากลัวยัยข้าวเม่าได้ยินเนี่ยแหละ
" วันนี้ฉันมีถ่ายรูปทำบัตรนักศึกษาก็เลยว่าจะออกไปแต่เช้า ไม่อยากไปยืนต่อคิวยาวๆอ่ะ "
แอ๊ดดดดดดด
ฉันที่เพิ่งจะได้มีบทสนทนากับน้องได้ไม่นาน เขาที่อยู่ในชุดเดิมของเมื่อคืนเรียบร้อยก็เปิดประตูออกมาพอดี ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆฉัน
" อ่ะ...เอ่อ สวัสดีค่ะ พี่กองทัพใช่มั้ยคะ? " ยัยข้าวเม่ายกมือไหว้เขาพร้อมกับเป็นเอ่ยขึ้นก่อน เขาเองก็รับไหว้ยัยข้าวเม่าทันที
" ใช่พี่ชื่อกองทัพ พี่สาวน้องเล่าให้ฟังแล้วหรอ? " ฉันหันไปมองหน้าเขาประมาณว่าเขารู้ได้ไงว่ายัยข้าวเม่าเป็นน้องฉัน ถึงจะไม่ใช่น้องแท้ๆก็เถอะ แต่ก็..เป็นน้องนั่นแหละ เพราะเท่าที่จำได้...ยังไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวของฉันให้เขาฟังเลยนะ
" พี่รู้ได้ไงว่ายัยข้าวเม่าเป็นน้อง? "
" เอ้า...ไม่ใช่น้องแล้วจะเป็นอะไร แต่งชุดนักศึกษาขนาดนี้ ไม่เห็นต้องมีใครบอกเรื่องแค่นี้ "
" หรอคะ? ดูคุ้นเคยดีจังเลยนะคะกับพวกชุดนักศึกษาเนี่ย.. "
" อะไร...พูดแบบนี้หมายความว่าไง หื้มมม " เขาพูดแล้วเอามือมาขยี้หัวฉันอีกแล้ว แถมยังกัดฟันใส่เหมือนคนหมั่นเขี้ยวอะไรแบบนั้น
" อื้ออออออ หยุดนะ.... " ฉันพยายดันมือใหญ่ของเขาออก ทำไมต้องมาทำอะไรกับเขาแบบนี้ต่อหน้าน้องด้วยเนี่ย!! -_-
" น้องชื่ออะไรอ่ะ? เฮ้ยยย คุยกับพี่สบายๆ ไม่ต้องเกร็ง "
" หนูชื่อข้าวเม่าค่ะ เป็นน้องสาวพี่พริ้ม คือ..หมายถึงลูกพี่ลูกน้องอ่ะค่ะ แม่ของเราเป็นพี่น้องกัน " ฉันนั่งฟังยัยข้าวเม่าพูดเสียงใส คำแรกยังดูเกร็งๆอายๆ แต่พอได้พูดทีนี่ยาวเลยนะ
" แล้วนี่น้องเรียนปีไหนแล้วอ่ะ? " เขาคว้ามือฉันไปกุมไว้ก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟาพร้อมกับถามยัยข้าวเม่าต่อ
" หนูเพิ่งจะเข้าปีหนึ่งค่ะ แต่ยังไม่เปิดเทอม วันนี้จะไปถ่ายรูปทำบัตรนักศึกษาอ่ะค่ะ "
" ไปแต่เช้าเลยหรอ? " อะไร...นี่เขาถามใคร? ถ้าถามยัยข้าวเม่าทำไมต้องหันมามองหน้าฉันด้วย
" ใช่ค่ะ ไปแต่เช้าเพราะคนน่าจะเยอะ หนูไม่อยากไปรอคิวนานๆ รีบๆไปถ่ายให้เสร็จจะได้ไปทำกิจกรรมที่รุ่นพี่ในคณะนัดไว้ต่ออีก.. "
" แล้วน้องไปยังไง พริ้มจะไปส่งหรอ? " เขาหันมาถามฉัน
" แรกๆพี่พริ้มไปส่ง แต่เดี๋ยวนี้หนูเริ่มเดินทางเองได้แล้ว ช่วงนี้ก็เลยต่อรถไปเองค่ะ ที่จริงเดินไปก็ได้ ไม่ไกลเท่าไหร่ ม.SS นี่เองค่ะ "
" ม.SS หรอ พี่แวะไปส่งได้นะ ทางผ่านพอดี "
" ใช่ แกก็ติดรถไปกับเขาสิ ฝากน้องด้วยนะคะ " เพราะฉันก็ต้องเตรียมตัวไปทำงาน ที่จริงมันไปเองก็ได้นั่นแหละ แต่ในเมื่อมันเป็นทางผ่านของเขาอยู่แล้วก็ให้ยัยข้าวเม่าติดรถไปด้วยซะเลย เร็วกว่ากันตั้งเยอะเห็นบอกไม่อยากรอต่อคิวนานๆ ไปก่อนก็ได้ถ่ายก่อน
End..
กองทัพ ||Part||
" พี่กองทัพส่งหนูลงที่นี่ก็ได้นะคะ " เมื่อขับเข้ามาในมหาลัยข้าวเม่าก็บอกให้ผมจอดรถตรงซุ้มรอรถที่มีนักศึกษาหลายคนยืนจับกลุ่มกันอยู่
" เขาต้องไปถ่ายที่ไหนล่ะ? เดี๋ยวพี่ไปส่ง " ผมถามแล้วขับรถผ่านซุ้มนั้นไป แต่ระหว่างนั้นโทรศัพท์มือถือที่ก็สั่นขึ้นมา แต่..ไม่ใช่ของผม
ครืดดดดดด ครืดดดดดด
" ว่าไงพี่พริ้ม? " ผมได้ยินแว่วๆอยู่ว่าปลายสายพูดอะไรบ้าง
" ยังเลย... พี่กองทัพบอกจะไปส่งข้างในอ่ะ "
" ได้ๆ รู้แล้วน่า เดี๋ยวโทร.กลับ " ผมแอบขำในใจเมื่อได้ยินปลายสายบอกน้องว่าอย่าลืมขอบคุณผมเมื่อส่งเสร็จ แม่ง! เป็นพี่หรือเป็นแม่วะ ไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ มีกำชับให้ขอบคุณด้วย ฮ่าๆๆๆๆ
" ตึกข้างหน้าเลยนะคะ ที่มีคนยืนอยู่เยอะๆ " ผมขับตรงเข้าไปจอดหน้าตึกที่น้องข้าวเม่าบอกเมื่อกี๊ น้องหันมาไหว้ขอบคุณผมเมื่อรถจอดสนิท ก่อนจะเปิดประตูลงรถไป แต่.....มีเพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาทักข้าวเม่าก่อนที่เธอคนนั้นจะเพ่งมองเข้ามาในรถผมอย่างสงสัย กระจกรถมันเป็นฟิล์มสีดำทึบคนจากข้างนอกไม่สามารถมองเห็นข้างในได้ แต่เธอคงสงสัยมากถึงได้จ้องสำรวจไม่วางตาแบบนั้น
" แก้มใส...รู้จักกับข้าวเม่าหรอวะ? " ผมเลิกสนใจก่อนจะขับรถออกมา
ครืดดดดดด ครืดดดดดดด
" ครับที่รัก.... " ผมอมยิ้มแล้วกดรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่โทร.เข้ามา
' ส่งข้าวเม่าเรียบร้อยยังคะ? '
" ครับเพิ่งส่งเสร็จเมื่อกี๊เอง มีอะไรรึเปล่า? "
' เปล่าค่ะ ถามเฉยๆ ' ผมจะคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าเธอหวงผมก็เลยโทร.มาเช็คก็แล้วกัน :)
" พี่วนรถกลับไปหาพริ้มดีมั้ย อยากไปส่งพริ้มที่ทำงานอ่ะ? "
' ไม่ต้องเลย กลับไปทำงานของพี่นั่นแหละวันนี้ก็มีถ่ายอีกไม่ใช่หรอคะ? เดี๋ยววันนี้พริ้มขับรถไปเอง ' คิดไว้แล้วว่าเธอต้องปฏิเสธ ที่จริงก็อยากอยู่รอไปส่งพริ้มนะ แต่ว่าผมก็รีบออกมาเหมือนกัน
" ขับรถดีดีนะ เจอกันตอนเย็นครับ "
ครืดดดดด ครืดดดดดด
" ว่าไงอีกครับ ที่รั..... "
' เฮีย...อยู่ไหนคะ? ' เมื่อกี๊ผมรับสายแบบไม่ทันได้ดูชื่อ เพิ่งวางสายจากพริ้มไปก็มีสายโทร.เข้ามาอีก ผมแม่งนึกว่าพริ้มลืมพูดอะไรรึเปล่าถึงโทร.มาอีกรอบ แต่ไม่ใช่พริ้มเพรา
" แก้มใส? มีอะไรรึเปล่า.. "
' เฮียอยู่ไหนหรอคะ? '
" ขับรถอยู่ มีอะไร? "
' เฮียกำลังจะขับรถไปไหนคะ? '
" อะไรของเธอ ถ้าไม่ได้มีธุระอะไรก็แค่นี้นะ! "
' เมื่อกี๊เฮียได้เข้ามาในมหาลัยSS หรือเปล่าคะ? ใช่มั้ยคะ? เมื่อกี๊เป็นรถของเฮียใช่มั้ย? ' อะไรของเธอวะ? ก็ใช่ไง รถผม..ผมจะขับไปไหนก็ได้ไม่ใช่หรอ
" ใช่!! ทำไม?! "
' ................... ' ปลายสายเงียบผมก็เลยพูดต่อ
" ฉันเข้าไปส่งข้าวเม่า น้องสาวแฟนฉันเธอมีอะไรสงสัยอีกมั้ย? " ปลายสายเงียบแล้วสักพักสายก็ตัดไป
" อะไรของแม่งวะ!... "
********** to be continued
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 41
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments