กลับมารักครั้งนี้....ไม่มีพลาด Don't leave me

กลับมารักครั้งนี้....ไม่มีพลาด Don't leave me Ep.17

Ep. 17

กองทัพ ||Part||

" ใครมากดออดที่ประตูหน้าบ้านครับลูก หนูออกไปดูให้แม่หน่อยสิครับ " แม่เดินมาบอกผมที่กำลังนั่งเช็คเลนส์กล้องอยู่ม้านั่งหินอ่อนไม่ไกลจากประตูรั้วหน้าบ้าน

ไม่นานผมก็เดินกลับเข้ามาในบ้านพร้อมถุงหิ้วใบใหญ่ข้างในมีผ้าปูเตียงที่เพิ่งจะส่งซักเมื่อเช้า หลังจากไปส่งพริ้มและระหว่างที่ผมกำลังขับรถกลับเธอก็โทร.มาสั่งผมว่าให้เอาผ้าปูเตียงเมื่อคืนไปซักทำความสะอาดให้เรียบร้อย เหตุผลที่ทำไมถึงต้องซัก...คงไม่ต้องบอกมั้งครับว่ามันเปื้อนคราบอะไรต่อมิอะไรบ้าง ครั้งแรกก็งี้แหละครับ ของผมก็ใช่ว่าจะเล็กซะเมื่อไหร่ นั่นแหละ..มันก็จะน่าหวาดเสียวหน่อยๆ หวังว่าเธอคงไม่ไข้แดกซะก่อน แต่มีแรงลุกขึ้นมาปลุกผมแถมยังไปทำงานต่อได้ขนาดนั้นคงไม่เป็นหรอกมั้ง

" คิดถึงจังเลยว่ะ เมื่อไหร่จะได้เวลาเลิกงานวะ " ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูว่าใกล้ได้เวลาเลิกงานของพริ้มหรือยัง ผมรอเวลาที่จะไปรับเธอ ใจอยากขับรถไปหาตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

" ใครมาครับลูก? แล้วนั่น..หนูถือถุงอะไรมาด้วย? "

" พนักงานซักรีดน่ะครับแม่ เอาผ้ามาส่ง ผมส่งซักไปตั้งแต่ตอนเช้า " เธอบอกให้ผมทำลายหลักฐานเพราะกลัวว่าแม่กับยายจะมาเจอ ผมแม่งบอกเธอไปหลายรอบแล้วว่าพวกเขารู้แล้วแต่แค่ไม่พูด แต่พริ้มไม่ยอมฟังมัวแต่กลัวนั่นกลัวนี่อยู่ได้ แล้วนี่ถ้าผมเอามาซักเองตามที่เธอบอกนะ แม่ได้สงสัยมากกว่านี้อีก ก็หน้าอย่างผมหรอจะหอบผ้าหอบผ่อนมาซักเอง.. ไม่มี๊! ส่งซักนั่นแหละคือวิธีที่ดีที่สุด ถึงแม้สำหรับผมจะไม่ได้อะไรหรอกครับถ้าใครจะมาเห็น แต่ไม่อยากทะเลาะกับเมียไง เมียบอกให้ซักก็ซัก เธอไม่รู้หรอกว่าผมไม่ได้เป็นคนซักเอง ;)

" เมื่อเช้าน้องพริ้มออกไปไม่รอแม่เลย วันหลังชวนน้องมาทานข้าวกับแม่กับคุณยายอีกนะครับ "

" พริ้มเค้ารีบออกไปเพราะกลัวว่าจะเข้างานสายน่ะครับแม่ ฝากขอโทษแม่ด้วยที่ไม่ได้ลา เดี๋ยวไว้ผมจะชวนมาบ่อยๆนะครับ " แม่ผมชอบพริ้มเพรามาก ยายก็คงจะเหมือนกันแต่แค่ปากหนักไปหน่อย เหมือนเธอนั่นแหละ

ครืดดดดด ครืดดดดดด

" แม่งดีใจหมด นึกว่าพริ้มเพรา " ผมหยิบโทรศัพท์ที่มันสั่นอยู่ขึ้นมาดูก่อนจะหุบยิ้มเพราะเบอร์ที่โทร.มา ไม่ใช่เบอร์พริ้มเพรา แต่เป็นแก้มใส ผมปล่อยให้สายมันตัดไปเอง โทร.มาทำไมนักหนาวะ ก็บอกแล้วว่าถ้ามีงานเดี๋ยวติดต่อไปเอง นี่ก็ยังจะโทร.หาอยู่ได้ เมื่อสายตัดไปแล้ว ไม่นานข้อความจากไลน์ก็ดังเข้ามาแทน

LINE

แก้มใส: ' เฮียรับสายหนูหน่อยได้มั้ยคะ? หนูมีเรื่องจะคุยด้วย TT '

กองทัพ: ' ฉันไม่ว่าง บอกแล้วไงถ้ามีงานเข้ามา เดี๋ยวติดต่อไปเอง '

เธออ่านข้อความแล้วเงียบหายไป สักพักก็มีข้อความเสียงจากเธอส่งเข้ามา

: ' ฮึก~ เฮียกองทัพคะ ช่วยหนูด้วย หนูไม่เหลือใครแล้วจริงๆ '

" เป็นอะไรวะ ร้องไห้ทำไม? " ผมเปิดฟังข้อความเสียงที่แก้มใสส่งมา เหมือนเธอกำลังร้องไห้อยู่ด้วย ผมกำลังจะโทรกลับ แต่แก้มใสก็โทร.มาซะก่อน

" เธอมีอะไร? "

' ฮึก ฮึก~ เฮียขา ช่วยหนูด้วย '

ผมขับรถมาตามเส้นทางที่เธอบอก พร้อมกับกวาดสายตามองหาไปรอบๆก่อนจะเห็นผู้หญิงตัวเล็กนั่งร้องไห้อยู่มุมตึกที่น่าจะเป็นคอนโดของเธอนั่นแหละ

" แก้มใส.. "

" ฮืออออ เฮีย~~ " เธอวิ่งมากอดผมเอาไว้แถมตัวก็ยังสั่นเป็นลูกนก ตามร่างกายของเธอมีแต่รอยแดงเป็นจ้ำๆ ทั้งรอยช้ำและรอยข่วนตามท่อนแขนและใบหน้าของเธอ

" เกิดอะไรขึ้นกับเธอ " ผมถามแล้วมองแก้มใสที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

" ฮึก แฟนหนู...แฟนหนูมันตีหนู ฮึก..มันหนีไป หนูไม่เหลืออะไรแล้ว มันเอาเงินเก็บของหนูไปด้วย ฮึกก~~ ไม่เหลือเลยซักบาท จนจะเปิดเรียนอยู่แล้ว หนูจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเทอม ไหนจะค่าห้องอีก ช่วงนี้งานก็ไม่มีให้ทำ ฮึกกกก เฮีย..ช่วยหนูด้วย " เธอพูดทั้งน้ำตาไหลพราก แล้วโผล่เข้ากอดผมไว้อีกครั้ง ชีวิตแก้มใสแม่งน่าสงสาร เธอเคยเล่าให้ผมฟังว่าเธออยู่ตัวคนเดียว บ้านเกิดอยู่สลัมแถวไหนสักแห่งไม่รู้ผมก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจเท่าไหร่ แต่ด้วยหน้าตาทรวดทรง ความพยายามและความสามารถของเธอทำให้ได้รับงานถ่ายแบบและมีงานเข้ามาเรื่อยๆ ผมก็มารู้จักกับเธอเพราะงานถ่ายแบบเนี่ยแหละ

" ใจเย็นก่อน... " ผมยกมือลูบหัวเบาๆเพื่อปลอบเธอ พูดปลอบอยู่สักพักจนแก้มใสเริ่มใจเย็นลง ก็พาเธอขึ้นมานั่งพักในรถ คอนโดเมื่อกี๊เป็นคอนโดที่เธอเช่าอยู่กับแฟน ซึ่งตอนนี้ไอ้หมอนั่นหอบเงินหนีไปแล้วไม่เหลือไว้ให้แม้แต่เศษเหรียญ ขโมยเงินเก็บที่เธอเอาไว้จ่ายค่าเทอมไป แถมยังไม่เหลือไว้ให้จ่ายค่าห้องด้วย เท่าที่ผมจับใจความได้น่าจะประมาณนี้นะ

ร้านอาหาร

" กินอะไรก่อนเถอะ เรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยคุยกัน " ผมกำลังคิดอยู่ว่า จะช่วยเธอได้ยังไงบ้าง ก่อนจะออกมาจากที่นั่นผมช่วยเคลียร์ค่าเช่าห้องที่ค้างไว้แล้ว แก้มใสเองก็นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามผม 'เอาไงดีวะกู นี่ก็ใกล้เวลาไปรับพริ้มเพราแล้วด้วย' ผมมองนาฬิกาสลับกับผู้หญิงตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์หาพริ้ม

LINE

กองทัพ: 'พริ้มครับ วันนี้พี่ไปรับไม่ได้แล้ว มีธุระด่วน'

'กลับเองได้ใช่มั้ย?่

พริ้มเพรา: ' ค่ะ..พริ้มกลับเองได้ '

กองทัพ: ' ถึงห้องแล้วไลน์บอกพี่ด้วยนะ ที่รัก '

พริ้มเพรา: ส่งสติกเกอร์

แกร๊กกกกก

" หนู..อิ่มแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะเฮีย " เธอรวบช้อนวางบนจานแล้วยกมือไหว้ผมพร้อมกับคำพูดที่บอกว่าขอบคุณ

" ไม่เป็นไร ว่าแต่..เธอจะเอาไงต่อ " ผมวางโทรศัพท์ลงแล้วคุยกับเธอแบบจริงจัง ถ้าเธอจะให้ช่วย อะไรที่พอจะช่วยได้ผมก็จะช่วย

" คือ..มันจะมากเกินไปหรือเปล่า ถ้าหนูจะขอพักที่ห้องเฮียก่อน คืนนี้? "

" เธอหมายถึงคอนโดฉันเหรอ? " ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะไม่ต้องคิดเยอะขนาดนี้หรอก เพราะแก้มใสก็เคยไปห้องผมอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่เธอแต่ผู้หญิงที่จะขึ้นเตียงกับผมส่วนใหญ่ก็เคยไปห้องผมทั้งนั้นแหละ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบเมื่อก่อนไง ถ้าวันหนึ่งผมพาพริ้มไปค้างคอนโดแม่งจะเกิดอะไรขึ้น เอาไงดีวะ!

3 ชั่วโมงผ่านไป

" ห้องนี้โอเคมั้ย? " ผมขับรถพาเธอวนหาห้องพัก ที่เธอจะสามารถเดินทางไปเรียนได้สะดวกที่สุด สุดท้ายก็มาได้คอนโดที่นี่มันไม่ใช่คอนโดหรูหรือห้องใหญ่ขนาดนั้น แต่ก็อยู่ได้สบายสำหรับหนึ่งคน ถึงจะอยู่ใกล้คอนโดพริ้มเพราก็จริง แต่ผมคงไม่โง่ซื้อคอนโดที่เดียวกับแฟนให้ผู้หญิงคนอื่นหรอกครับ แม้ว่าผมกับแก้มใสไม่ได้มีอะไรกันแล้วก็เถอะ แต่ก็ไม่อยากมีปัญหากับพริ้มทีหลัง

ระหว่างที่รอแก้มใสได้งาน ทั้งค่าห้องและค่าเทอมผมจะช่วยจ่ายให้ไปก่อน ผมตัดสินใจคุยเรื่องนี้กับแก้มใสแล้วระหว่างที่ขับรถช่วยเธอหาคอนโด ถึงแก้มใสบอกว่าจะใช้คืนให้ แต่ผมก็รับไว้ไม่ได้หรอกครับจากคนที่กำลังลำบาก และเรื่องเงินแค่ไม่เท่าไหร่มันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากสำหรับผม

" แล้ว...คืนนี้เฮียจะค้างกับหนูมั้ยคะ? "

" หึ ไม่อ่ะ ฉันจะกลับบ้าน " พูดปฏิเสธแล้วควักเงินสดแบงค์พันสี่ห้าใบ ให้เธอติดตัวไว้ใช้ระหว่างที่กำลังรองาน

" ขอบคุณค่ะ " แก้มใสรับไว้ด้วยท่าทีเกรงใจ

" อืมมม ไม่เป็นไร ตั้งใจเรียนก็แล้วกัน " ที่พูดแบบนั้นเพราะอยากให้เธอตั้งใจเรียนจริงๆ จบมาจะได้มีงานดีๆทำ ชีวิตแม่งโคตรเศร้า อายุก็แค่นี้เอง อนาคตยังอีกไกลว่ะ

" ถ้าไอ้นั่นมันกลับก็อย่าไปยอมให้มันอีกล่ะ "

" ...ขอบคุณนะคะเฮีย ฮึก~ "

" ไม่ต้องร้องน่า พักผ่อนได้แล้ว ฉันไปล่ะ "

หมับบบบบ

ผมกำลังจะเปิดประตูห้องแต่แก้มใสก็วิ่งมากอดผมเอาไว้ เธอกอดจากข้างหลังแล้วซบแก้มลงกับแผ่นหลังของผม

" ขอบคุณจริงๆนะคะเฮีย ...ถ้ามีอะไรที่หนูพอจะตอบแทนน้ำใจของเฮียได้ หนูเต็มใจทำให้เฮียเสมอ... "

End...

พริ้มเพรา ||Part||

" ยังไม่นอนอีกหรอพี่พริ้ม? " ฉันกำลังนั่งเลื่อนโทรศัพท์อยู่ จนปานนี้เขาก็ยังไม่เปิดอ่านข้อความของฉันที่เขาเป็นบอกเองว่าถึงห้องแล้วให้ไลน์บอกด้วย แต่พอฉันไลน์ไปเขากลับไม่อ่าน

" กำลังจะนอนแล้ว มีอะไรรึเปล่า? "

" เปล่า...ฉันแค่เห็นว่าห้องพี่เปิดไฟอยู่ เลยกะจะเข้ามานอนเล่นกับพี่อ่ะ ได้ป่ะ? " ยัยข้าวเม่ายิ้มกว้างแล้วขึ้นมานอนบนเตียงเอียงหัวซบไหล่ฉัน ขี้อ้อนตั้งแต่เด็กยันโตเลยจริงๆยัยน้องคนนี้

" อะไรยะ โตเป็นสาวแล้วยังไม่เลิกอ้อนสักที " ฉันวางมะเหงกลงบนหัวน้องเบาๆแล้วเอียงหน้าถามมัน

" เอ้าาา ก็คิดถึงไง อ้อนไม่ได้หรือไง... "

" หรอ~~ คิดถึง?? ไหนขอถ่ายรูปสาวน้อยขี้อ้อนหน่อยดิ๊.. " ฉันหยิบโทรศัพท์เปิดกล้องขึ้นมาแล้วแกล้งจะถ่ายรูปไว้ แต่ยัยข้าวเม่ารีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าเอาไว้ แล้วยกมือขึ้นปัดมือฉันทิ้ง

" ไม่เอา~~ พี่พริ้มม ไม่เล่นๆ "

" ถ่ายไว้เป็นที่ระลึกไง ไม่รู้ว่าเปิดเทอมเข้ามหาลัยมีเพื่อนเยอะแล้ว แกอาจจะติดเพื่อนจนไม่ติดอ้อนพี่อีกแล้วก็ได้ นี่แน่ะ!! ได้พอดีเลย รูปนี้สวย ดูๆๆ เดี๋ยวพี่แท็กนะจ๊ะน้องรัก "

" ไม่เอาพี่พริ้ม~ อย่าลงนะ! " ฉันขำคิกที่ได้แกล้งน้องก่อนจะเข้าอินสตาแกรมแล้วอัพรูปลงทันที

Instagram

ถูกใจ 133 คน

พริ้มเพรา_333. @Khao.Mm123 My sister😉 #น้องสาว #เด็กน้อยขี้อ้อน

27 ความคิดเห็น

ลมหนาว_333. น่ารักกก.. น้าข้าวเม่ามาหาน้องยูโรกับน้องยูริหน่อยจิ

Naraknina. น้องสาวน่ารักจัง อยากฝากตัวเป็นน้องเขยครับ😘

April_333. อ่าวว.. ข้าวเม่ามาอยู่กับมึง? น้องเปิดเทอมแล้วหรอ?

M34rr. เขียนคิ้วนอน? @Khao.Mm123

Khao.Mm123 @April_333. พี่พริ้มไม่ได้บอกพี่เมษาหรอคะเมื่อวานเห็นไปค้างที่ห้องพี่ ยังไม่เปิดเทอมค่ะ^^

Khao.Mm123 @M34rr ยุ่ง!!!

April_333. @Khao.Mm123 หืมม?? อะไรนะ ใครมาค้างอะไร ยังไง? งง..