กลับมารักครั้งนี้....ไม่มีพลาด Don't leave me Ep.16

Ep. 16

พริ้มเพรา ||Part||

เขาเร่งกระแทกเข้ามาเต็มแรงแล้วค่อยๆผ่อนแรงลง แต่...ฉันรู้สึกอุ่นๆอยู่ข้างในตัวฉัน และที่รู้สึกแปลกๆนั่นมันอะไรน่ะ?! 0_0 ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลยนะ

" นะ..นี่คุณทำอะไรน่ะ? "

พลั่ก! พลั่ก!! พลั่ก!!

" อ้ะ! อื้อออออ "

" เรียกว่าอะไรนะครับ~? ไหนลองเรียกใหม่ให้พี่ชื่นใจหน่อยดิ๊...คนสวย "  เขากระแทกแบบเน้นย้ำใส่จนฉันเผลอครางออกมาแล้วเขาก็จ้องหน้ากดดันฉัน

" เอ้าเงียบ... ถ้าไม่เรียก 'พี่' เดี๋ยวจับขย่มอีกรอบนะครับ " ไม่พูดเปล่าเขาทำท่าจะขยับโยกอีกครั้งจริงๆ จนฉันต้องยอมเขาไปก่อน ถ้าขืนไปต่อต้านกวนประสาทเขาตอนนี้ คนที่มีแต่เสียกับเสียก็คงไม่พ้นเป็นฉันนี่แหละ

" เมื่อกี๊พี่..ทำอะไรน่ะ? "  ฉันจับท่อนแขนแกร่งที่เขายืดมาค้ำกับเตียงเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่าเขาจะขยับตัวอีกแล้วอะไรๆที่มันยังฝังตัวอยู่ข้างในจะไปสะกิดให้ฉันรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาอีกรอบ

" หมายถึง..ที่พริ้มรู้สึกเมื่อกี๊ใช่มั้ย? ...พี่ปล่อยในครับ"

เพี๊ยะ!!!!!

ฉันฟาดมือลงบนต้นแขนที่แน่นไปด้วยมัดกล้ามและรอยสักของเขา หลังจากที่ได้ฟังประโยคที่เขากระซิบข้างหูฉันเมื่อกี๊

" โอ้ยยยย!! พริ้มตีพี่ทำไมเนี่ย พี่..ไม่ได้ตั้งใจ มันเอาออกไม่ทัน พริ้มรัดพี่แน่นเกินไป ...เข้าใจมั้ยครับ? "

" คนไม่มีความรับผิดชอบ! "  ฉันด่าแล้วง้างมือเตรียมจะฟาดอีกรอบ แต่เขาดึงตัวฉันขึ้นแล้วจับร่างฉันให้มานั่งทับหน้าท้องแกร่งของเขา ตอนนี้เลยกลายเป็นฉันที่อยู่ด้านบนแทน และระหว่างที่เขาจับตัวฉันเหวี่ยงขึ้นมานั่งนั้น ทำให้บางสิ่งที่สอดค้างเอาไว้มันหลุดออกจากล็อคอย่างกระทันหัน ฉันรู้สึกเสียววูบจนต้องนิ่วหน้ากัดปากไว้แน่น

" ใครบอก? พี่รับผิดชอบแน่นอนว่ะถ้าพริ้มท้องอ่ะ!"

เพี๊ยะ!!!!!

" ปากเสีย!!! "  ฉันตีลงบนแผ่นอกหนาของเขาทันทีที่เขาพูดออกมาแบบนั้นหลังที่เพิ่งจะเสร็จกิจกรรมแบบนี้ ใครเขาให้พูดเรื่องแบบนี้กัน ฉันยังไม่พร้อมหรอกนะ เขาเองก็เหมือนกัน...ฉันยังไม่เห็นความพร้อมหรือคุณสมบัติที่เหมาะสมในความเป็นคุณพ่อของเขาสักนิด แล้วยังจะกล้าพูดว่าจะรับผิดชอบอีก หน้าด้านตลอด

" ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่ะ "  เขาถามเสียงอ่อนโยนพร้อมกับมือใหญ่ที่ลูบไล้อยู่บนสะโพกของฉัน

" เปล่า ไม่มีอะไร ...ปล่อยเถอะค่ะ "  ฉันยกแขนขึ้นมากอดบังหน้าอกเปลือยเอาไว้แล้วพยายามจะขยับตัวลงจากหน้าท้องแกร่งของเขา แต่ว่าในขณะเดียวกันนั้นเองมือแกร่งของเขาก็ดันร่างฉันให้เลื่อนลงไปข้างล่างจนตอนนี้ฉันรู้สึกว่าที่ตัวเองกำลังนั่งทับอยู่นั้นมันแข็งๆร้อนๆ แค่นั้นไม่พอมันยังขยับกระดกใส่ฉันด้วย

" อีกสักรอบมั้ยครับ ฝนเริ่มตกมาอีกแล้ว บรรยากาศโคตรได้เลยว่ะพริ้ม.. "  ไม่พูดเปล่า เขายังจับเอวฉันไว้แน่นและบีบมันแรงๆเตรียมจะยกขึ้นอีกด้วย

" พอแล้ว พริ้มเจ็บแล้วนะคะ ....ง่วงแล้วด้วย "

" เมื่อกี๊แทนตัวเองว่าอะไรนะ? ...ชื่นใจจังครับ เรียก 'พริ้ม' กับ 'พี่' เหมือนเดิมได้มั้ย "

" ถ้าเรียกแล้วพี่จะปล่อยให้พริ้มลงใช่มั้ย? "  ฉันไม่ใช่ผู้หญิงหวานแหววอะไรหรอกนะ คำพูดก็เหมือนกัน เวลาเรียกเขาเมื่อกี๊ก็ใช้น้ำเสียงปกติเหมือนที่คุยกับเขา ไม่ได้ใช้เสียงอ้อนหรืออ่อนหวานอะไรเลย แต่ทำไมเขาถึงชอบให้ฉันเรียกแบบนั้นนักก็ไม่รู้เหมือนกัน

เวลาผ่านไปสักพัก เขาปล่อยให้ฉันนอนก็จริง แต่ว่าเขาก็ยังกอดฉันเอาไว้แน่น ถึงจะง่วงแค่ไหนแต่ฉันก็หลับไม่ลงเพราะเขาไม่ยอมออกไปจากห้องสักที ฉันไม่สบายใจ ถ้าครอบครัวเขารู้ขึ้นมา....

" พี่กลับไปนอนที่ห้องพี่สิ "  ฉันนอนเกร็งตัวเมื่อเขาที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลังกอดรัดฉันเอาไว้แล้วลูบไล้เบาๆที่หน้าท้องของฉัน สัมผัสของเขามันทำให้ฉันรู้สึกขนลุก

" กลับไปทำไม พี่จะนอนกับพริ้ม~ "

" ไม่ได้นะ!! ถ้าคุณลุงคุณป้า ไหนจะคุณยายอีก ถ้าพวกท่านรู้เข้า แล้วพริ้มจะทำยังไง... "

" ก็ไม่เห็นต้องทำไง พวกท่านรู้อยู่แล้ว ถึงจะไม่มีใครพูดแต่พริ้มคิดหรอว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องของเรา พวกท่านเป็นผู้ใหญ่นะพริ้ม ยิ่งพ่อพี่นะ ท่านรู้ตั้งแต่ตอนที่อยู่บนโต๊ะทานข้าวแล้ว แต่พริ้มไม่ต้องห่วง ...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะรับผิดชอบเองโอเคมั้ย.. นอนเถอะครับที่รัก "  เขาฝังหน้าคมคายลงบนกลุ่มผมของฉันแล้วเงียบไปพร้อมกับลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ เฮ้อออออ ฉันยังนอนถอนหายใจคิดไม่ตก ฉันเป็นผู้หญิงนะ! ไม่ใช่ผู้ชายหน้าด้านแบบเขา มาค้างบ้านเขาแล้วยังจะมาทำตัวอย่างนี้อีก ถ้าพวกผู้ใหญ่เขารู้เข้าแล้วมองฉันเป็นผู้หญิงไม่ดี เกิดไม่ชอบใจฉันขึ้นมาจะทำไง ใช่..ฉันยอมรับว่าฉันอาจจะคิดเยอะ คิดมากเกินไป แต่มันก็เป็นเรื่องที่ควรต้องคิดไม่ใช่หรอ.... และไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ฝนก็ตกลงมาอีกรอบ คงหยุดอีกทีก็ตอนเช้าเลยหละ

เวลา 05:29 น.

ฉันตื่นมาอีกครั้งเพราะใจยังกระวนกระวาย มันเลยนอนหลับไม่ค่อยสนิทใจ ตราบใดที่เขายังนอนอยู่บนเตียงกับฉันอย่างตอนนี้

" พี่.. พี่กองทัพ! "  ฉันเอี้ยวตัวไปเขย่าแขนเพื่อปลุกเขาให้ลุกไปนอนที่ห้องนอนของเขา ก่อนที่ผู้ใหญ่จะตื่น

" อื่อออออ ครับ~~ "  เขาตอบแต่ยังหลับตาอยู่เหมือนเดิม

" พี่กองทัพ!! ลุกไปนอนต่อในห้องพี่สิ "

" อะไรนักหนาว่ะพริ้ม กลัวอะไร? พี่บอกแล้วไงว่าพี่จะรับผิดชอบเอง! "  เขาพูดแล้วตวัดผ้าห่มเตรียมจะคลุมโปงหนีฉัน

" ถ้าพี่ไม่กลับไปนอนที่ห้อง ก็ไปส่งฉันที่คอนโดตอนนี้เลย! "  เขาชะงักค้าง มือจับผ้าห่มไว้อย่างนั้น แล้วจ้องหน้าฉันแบบที่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสายตาแบบนั้นหมายความว่าอะไร ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนทั้งที่ร่างกายสูงล่ำตึงแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของเขายังโป๊เปลือยอยู่

พลั่กกกก!!!!

" อร้ายยยยย "  เขาพุ่งตัวเข้ามาหาฉัน กดฉันลงกับเตียงแล้วกระชากผ้าห่มที่คลุมตัวฉันไว้ออก ก่อนจะก้มลงกัดที่หน้าอกฉันแรงๆ คล้ายคนโดนขัดใจ โมโหแต่พูดอะไรไม่ได้ แต่กลับตอบโต้ฉันด้วยการกระทำแทน แล้วก็เดินกระแทกเท้าเปิดประตูออกไป

" 0_0 "

ปังงงง!!!!

" คนบ้าอะไร! เสื้อผ้าก็ไม่ใส่ ยังกล้าเดินออกจากห้องอีก "  เขาเดินโทงๆออกไปทั้งอย่างนั้น เสื้อผ้าที่ใส่มาเมื่อคืนก็ยังทิ้งเกลื่อนอยู่ในห้องนี้เหมือนเดิม แต่ห้องเขาก็อยู่ข้างๆนี้เอง หวังว่าจะไม่มีใครเห็นเขานะ

เวลาต่อมา

บนรถ

" เป็นไงล่ะ พี่บอกแล้วว่าทุกคนรู้ จะกลัวทำไม "  เขายังพูดตอกย้ำฉันที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างเขาไม่หยุด ก็ตอนที่เขาเดินออกจากห้องไปน่ะ ดันไปจ๊ะเอ๋กับพ่อเขาที่ตื่นมาเตรียมตัวจะไปออกกำลังกายพอดี แล้วด้วยสภาพร่างกายชีเปลือยของเขาที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องฉันน่ะ คิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นล่ะ

" มันเพราะพี่ต่างหาก! ถ้าพี่ไม่เดินโผงผางออกไปแบบนั้น คุณลุงก็ไม่ทันเห็นหรอก! คิดอะไรอยู่ถึงได้เดินออกไปทั้งที่เสื้อผ้าไม่ได้ใส่แบบนั้น ถ้าพี่ใช้เวลาใส่เสื้อผ้าแต่งตัวสักนิด ก็คงไม่ต้องออกไปเจอเข้ากับคุณลุงพอดีแบบนี้! "

" แต่พ่อก็ไม่ได้.... โอเค โอเค พี่ผิดเอง จะหายงอนได้ยัง? "  เมื่อเขายังเอาแต่จะแก้ตัวอยู่ไม่หยุด ฉันเลยหันหน้าหนีเพราะขี้เกียจจะเถียง เมื่อเห็นอย่างนั้นเขาก็เลยยอมพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง

ตอนนี้เขากำลังขับรถเพื่อจะไปส่งฉันที่คอนโดเพราะฉันต้องเตรียมตัวไปทำงานต่อด้วย แต่ระหว่างที่ออกจากบ้านมา แม่ของเขากับคุณยายไม่ทันเห็นหรอก เพราะฉันรีบออกมาซะก่อน

" ไม่ให้พี่ไปส่งที่ทำงานจริงหรอ? "

" จริงค่ะ พริ้มจะไปเอง "

" แล้วทำไมไม่ให้พี่ขึ้นไปส่งบนห้อง แอบซ่อนใครไว้เปล่าว่ะ?! อย่าให้พี่รู้นะเว้ย! "

" พี่จะขึ้นไปส่งหรือไปทำอะไรกันแน่ หน้าด้านแบบพี่น่ะ อย่าคิดว่าพริ้มไม่รู้นะ! ว่าพี่คิดอะไรอยู่ "  หน้าอย่างเขาน่ะหรอ แค่มองตาก็เห็นลิ้นไก่แล้ว ไม่ต้องเสียเวลาอ้าปากให้ปวดกรามหรอก อ้างจะขึ้นไปส่งแล้วต่อไปจะทำอะไรอีกล่ะ  เพราะงั้นฉันถึงปฏิเสธที่จะไม่ให้เขาขึ้นไปไง ป้องกันไว้ก่อนนั่นแหละดีแล้ว

" โถ่~~~ เกมได้ไงว้ากรู.... "  เขาทำท่าปิดหน้าแบบเขินอายกับคำพูดเมื่อกี๊ ...นี่ฉันหวั่นไหวกับผู้ชายแบบนี้หรอเนี่ย อยากจะบ้า~

" เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปรับนะครับ "

บนห้อง

" อ่าว กลับมาแล้วหรอพี่พริ้ม ฉันกำลังต้มไข่พี่จะกินด้วยกันมั้ย? "  พอเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เจอยัยข้าวเม่าที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยสงสัยจะไปร่วมกิจกรรมที่มหาลัยเหมือนเดินนั่นแหละ อ้อ เมื่อคืนฉันบอกมันว่า ฉันค้างกับยัยเมษาน่ะ ใช่ค่ะ ฉันโกหกน้อง ไม่อยากให้มันเป็นห่วง อย่าว่างั้นงี้เลยยัยเด็กนี่ถ้าได้บ่นขึ้นมาก็บ่นเก่งไม่แพ้ฉันเหมือนกันนั่นแหละ ก็เป็นพี่น้องกันนี่เนอะ

" อื้อ พี่ขอไข่ต้มด้วย1ฟอง นมในตู้เย็นยังมีอยู่มั้ย? ถ้ามีขอแก้วนึงนะ เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน "

" ได้จ้ะ พี่พริ้ม! ทำไมพี่เดินแบบนั้นอ่ะ เจ็บขาหรอ?"  ยัยข้าวเม่าเดินเร็วๆเข้ามาหา ฉันได้แต่กลืนน้ำลายลงคอเพราะไม่รู้จะตอบน้องยังไง มันไม่ได้เจ็บขา แต่เจ็บ........ อืมนั่นแหละ... -_-

" พี่เป็นอะไร ไหนอ่ะ ขาเป็นอะไร ขอฉันดูหน่อย "

" ปะ..เปล่า พี่ไม่ได้เป็นอะไร เมื่อกี๊ก่อนเข้าห้องมา เผลอเดินสะดุดมุมประตูอ่ะ เจ็บเท้านิดหน่อย พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวออกมากินข้าวด้วย "  ฉันรีบเดินเข้าห้องนอนแบบให้ดูปกติที่สุด..ถึงแม้จะเจ็บจุกแค่ไหนก็ตาม ฮึ่ยยยยย

" เพราะเขาคนเดียวแท้ๆเลย! "

         ********* to be continued

แหม....ถึงกับเดินผิดท่ากันเลยที่เดียวน้องพริ้มของพี่กองทัพ 🤭🤭 ฮิ้ฮิ้    🙏🙏 เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรท์กันด้วยนะคะ ฝากติดตามตอนต่อๆไปด้วยยย ❤️❤️

ปล. ถ้าเป็นไปได้หรือถ้ามีเวลา เย็นนี้ไรท์อาจจะมาอัพให้ได้อ่านกันอีกตอนนะคะ

       ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนเลยค่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***