กลับมารักครั้งนี้....ไม่มีพลาด Don't leave me Ep.13

Ep. 13

  " เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่? ถึงได้ตามผู้ชายเข้ามาถึงในบ้านแบบนี้ "  น้ำเสียงแข็งๆที่มาพร้อมกับสายตาแบบนั้น ทำให้ฉันถึงกับเหนื่อยใจ เลิกงานมาแทนที่จะได้กลับไปพักผ่อน มันอดคิดไม่ได้จริงๆว่าเป็นเพราะเขาคนเดียวเลยที่ดันพาฉันมาด้วย แต่จะว่าไปมันก็ผิดที่ฉันเองด้วยนั่นแหละ ถ้าฉันไม่ยอมมากับเขาก็คงไม่ต้องมายืนอยู่ต่อหน้าคุณยายของเขาแบบนี้หรอก

" ขอโทษนะคะ แต่...หนูขออนุญาตอธิบาย คือหนูไม่ได้อยากมาเลยค่ะ ถ้าคุณกองทัพหลานชายของคุณยายไม่ได้เป็นคนพาหนูมาเอง แล้วอีกอย่างการที่หนูเดินเข้ามาในนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าหนูเป็นผู้หญิงแบบนั้นนี่คะ หนูรู้นะคะว่าคุณยายกำลังคิดอะไรและมองกำลังมองว่าหนูเป็นยังไง แต่หนูก็ต้องขออนุญาตบอกไว้ก่อนเลยนะคะว่า อย่าเพิ่งตัดสินใครก็ตามที่เพิ่งจะได้เจอกันแค่ครั้งแรกค่ะ... "   หลังจากที่ฉันอธิบายให้คุณยายฟังจนจบ สายตาของท่านที่มองฉันมันนิ่งไปมากกว่าเดิมเยอะเลย ฉันเตรียมใจไว้บ้างแล้วว่าท่านต้องพูดกลับมาประมาณไหน อย่างเช่น ท่านอาจจะว่าฉันเป็นเด็กก้าวร้าวหรือเถียงคำไม่ตกฟากอะไรพวกนั้น แต่ท่านกลับไม่ได้พูดอะไร แล้วเมินหน้าหนีฉันไปเฉยๆซะอย่างนั้น ทำเอาฉันเกิดอาการงงงวยไปชั่วขณะเลยหล่ะ แต่...มาคิดๆดูแล้ว หรือว่าเมื่อกี๊ฉันพูดแรงเกินไปรึเปล่า ฉันเองก็ไม่ทันได้คิด รู้สึกยังไงก็พูดออกไปแบบนั้น ซึ่งนั่นแหละ...มันคือข้อเสียที่ฉันกำลังพยายามแก้ไขมันอยู่

" เอ่อ....เมื่อกี๊ ถ้าหนูพูดอะไรที่ทำให้คุณยายไม่สบายใจ หนูต้องขอโทษด้วยนะคะ... "  ฉันพูดพร้อมกับยกมือไหว้แต่ท่านก็ยังไม่ได้หันมามอง ......ผู้ชายคนนั้นก็อีกคนรอนานเกินไปแล้วนะ เมื่อไหร่เขาจะมาสักที ไปเอาของอะไรกันแน่ จะแกะประตูห้องไปขายหรือไงกัน ทำไมต้องนานขนาดนั้น

" ป่ะพริ้ม.. เสร็จละ "   เขาเดินลงบันไดมาพร้อมกับมือที่ถืออุปกรณ์เลนส์กล้องอะไรต่างๆของเขาลงมาด้วย และในขณะนั้นเองแม่ของเขาก็เดินถือแก้วน้ำกับจานคุ๊กกี้เข้ามาพอดี

" อ่าว หนูจะไปแล้วเหรอครับลูก ว่าแม่จะชวนน้องพริ้มเพราทานข้าวด้วยกันซะก่อน "

" วันนี้ไม่ได้จริงๆครับแม่ เดี๋ยวไว้วันหลังผมพาพริ้มมาอีกก็ได้ครับ "

" เสียดายจังลูก อ่ะ น้องพริ้ม น้องชิมคุ๊กกี้ของแม่ดูสักชิ้นก่อนสิจ๊ะ "   ท่านพูดแล้วยื่นแก้วน้ำกับจานคุ๊กกี้มาตรงหน้า

" ขอบคุณค่ะ.... "  ฉันหยิบคุ๊กกี้มากินแล้วก็รับน้ำมาดื่มด้วย ท่านอุตส่าห์ยกมาให้แล้ว เมื่อเรียบร้อยฉันยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ทั้งสองเสร็จแล้วเขาก็จูงแขนฉันเดินออกมาทันที

บนรถ

" เห็นมั้ยพี่บอกแล้วว่าแม่พี่ต้องชอบพริ้มแน่ วันหลังมาอีกนะ ดูท่าทางแม่พี่คงอยากรู้จักพริ้มมากเลย "

" ไม่ใช่ชอบแค่ฉันหรอกมั้งคะ ท่านเป็นคนใจดีน่ารัก อาจจะเอ็นดูและอยากรู้จักผู้หญิงหลายคนที่คุณเคยพามาบ้านก็ได้ "   ฉันพูดทั้งที่หน้ายังมองตรงอยู่ แต่หางตากลับเห็นว่าเขากำลังอมยิ้มมุมปากเล็กน้อย

" ถ้าพี่บอกว่า พริ้มเป็นผู้หญิงคนแรกที่พี่พาเข้าบ้าน จะเชื่อพี่มั้ยอ่ะ "  พูดอะไรของเขา บุคลิกอย่างเขาเนี่ยนะไม่เคยพาผู้หญิงเข้าบ้าน

" อ้อ คุณกำลังจะบอกว่า ไม่เคยพาผู้หญิงเข้าบ้านมาก่อน แต่พาไปที่คอนโดแทน ถูกมั้ยคะ? "

" โธ่...ไม่เอาดิพริ้ม อย่าเอาเรื่องเก่าๆมาทะเลาะกัน...นะ "  เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆแล้วยื่นมือแกร่งมาจะแตะลงบนหลังมือฉันที่วางอยู่ แต่ฉันขยับมือหนีซะก่อน

" แล้วพริ้มก็เป็นผู้หญิงคนแรกด้วยนะที่กล้าต่อปากกับยายพี่ "   นี่แสดงว่าตอนนั้น...เขาแอบฟังอยู่อย่างงั้นหรอ

" ทำไมต้องใช้คำว่า 'ผู้หญิงคนแรก' ไหนบอกไม่เคยพาใครมาบ้านไง "  ฉันตวัดสายตาไปมองหน้าเขาโดยอัตโนมัติ

" ก็..พี่หมายถึงเวลาอยู่ข้างนอกไง ไม่ว่าผู้หญิงคนไหน พอโดนยายพี่ว่า ก็เอาแต่ร้องกรี๊ดๆแล้วก็เดินสะบัดผมหนีไปเลย หรือบางคนก็บีบน้ำตาแกล้งร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย รับไม่ได้กับคำพูดแบบนั้น มีก็แต่พริ้มนี่แหละที่กล้าตอบท่าน ฮ่ะๆๆ พี่ว่าบางทีท่านอาจจะเหงาปาก นี่อาจจะเป็นวิธีหาหลานสะใภ้ที่จะต่อปากต่อคำให้ท่านหายเหงาได้ ก็ได้นะ ฮ่าๆๆๆ "  เขาพูดแล้วก็หัวเราะกร๊ากออกมาคนเดียว นี่มันขำตรงไหนแล้วเขาคิดได้ยังไง กับความคิดแบบนั้น หาคนเถียงแก้เหงาเนี่ยนะ?! มีแต่คนแบบเขานั่นแหละที่คิดได้

เขาขับรถมาส่งฉันถึงคอนโดแล้วก็ขับออกไปทันที ฉันก็ไม่ได้ถามหรอกว่าเขาจะไปไหนต่อ แต่คงจะเกี่ยวกับพวกกล้องที่เขาหิ้วลงมาจากชั้นบน หรือไม่ก็งานอะไรสักอย่างของเขานั่นแหละมั่ง ตั้งแต่ที่กลับมาจากเกาหลีเขาทำตัวน่ารักขึ้นมาก ก็ได้แต่หวังว่าที่เขารีบไปคงจะเป็นเรื่องงานอย่างที่ฉันคิดก็แล้วกัน

End...

กองทัพ ||Part||

ครืดดดดด ครืดดดดด

" เพิ่งลงรถไปเมื่อกี๊ คิดถึงจนต้องโทร.หาพี่เลยหรอวะพริ้ม~ "  ผมกำลังขับรถอยู่ ออกมาจากคอนโดพริ้มได้ไม่นาน ก็มีสายเข้าทำให้ผมแม่งอมยิ้มอยู่คนเดียว หรือว่าโทร.ตามเพราะผมไม่ได้บอกเธอไว้ว่าจะไปไหนต่อ ผมมีนัดคุยงานที่จะต้องไปถ่ายพรุ่งนี้ เป็นพวกโฆษณาเกี่ยวกับเครื่องดื่มชนิดหนึ่ง แต่ไม่ได้บอกพริ้มเพราะอยากรู้ไงว่าจะสนใจ จะถามผมบ้างรึเปล่า แต่แม่งก็แห้วครับเพราะเธอไม่คิดจะถามผมสักคำ แต่..แค่โทร.มาหาแบบนี้ก็โอเคแล้ว พี่ให้อภัยครับที่รัก..

" พี่กำลังรอสายอยู่พอดี อยากรู้ใช่มั้ยล่ะว่าพี่จะไปไหน? "

" แล้วพี่กองทัพกำลังจะไปไหนหรอคะ? "  แม่งแค่เสียงพูดตอบกลับมาไม่กี่คำ ทำให้ผมต้องก้มดูชื่อที่โทร.เข้ามาทันที เสียงอ้อนๆอ่อยๆแบบนี้ไม่ใช่พริ้มเพราแน่นอน

" แก้มใส? โทร.มาทำไม? "

" อ่าว ก็ไหนพี่บอกว่ากำลังรอสายจากหนูอยู่พอดีไม่ใช่หรอคะ? "

" ฉันนึกว่าคนที่ฉันรออยู่โทร.มา ไม่ได้ดูชื่อ แล้วตกลงโทร.มา มีอะไร? "

" ตอนนี้...พี่อยู่ไทยหรือเกาหลีล่ะคะ? "

" ฉันจะอยู่ไหนแล้วทำไม ตกลงเธอมีธุระอะไรก็รีบๆพูดมาสักที "

" หนูอยากทำงาน พี่มีงานให้หนูทำมั้ยคะ? งานอะไรก็ได้ หนูทำได้หมดจริงๆนะ "

" เดี๋ยวไว้ฉันจะพยายามหาให้ก็แล้วกัน แต่ไม่รับปากนะ ถ้ามีเดี๋ยวฉันจะติดต่อไป แค่นี้ใช่มั้ย? "

" ใจดีตลอดเลย ขอบคุณนะคะ ....ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยมาหาหนูเลยนะ ไม่ว่างหรอคะ..หรือว่าเบื่อหนูแล้ว? "

" ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นแค่นี้! "   ผมกดวางสายทันทีกับแก้มใสก็เหมือนนางแบบทั่วไปที่ผมเคยผ่านมาแต่มันก็ไม่ได้มีอะไรหรอก เธอก็เข้าใจข้อตกลงของผมก่อนจะขึ้นเตียงอยู่แล้ว อีกอย่าง..นั่นมันเมื่อก่อน แต่เดี๋ยวนี้ไม่แล้ว เพราะผมต้องการแค่ผู้หญิงที่ผมกำลังคิดถึงอยู่ตอนนี้ แค่คนนี้คนเดียว

" ไม่โทร.หา จริงๆหรอวะพริ้ม.. "  ผมปรายตามองโทรศัพท์มือถือที่วางนิ่งอยู่บนหน้าขาแล้วละสายตากลับไปมองที่ถนนต่อ

3 ชั่วโมงผ่านไป

" ตกลงตามนี้แหละ เจอกันพรุ่งเช้า 10 โมงนะ "  ผมพูดแล้วเก็บของลงกระเป๋าหิ้วใบใหญ่สีเข้ม

" กลับเลยหรอครับเฮีย ไปดื่มด้วยกันก่อนสักหน่อยมั้ยครับ? ฉลองวันเกิดไอ้แม็กมันหน่อย "  ผมกำลังจะกลับอยู่แล้วแต่ไอ้โอ๊ตผู้ช่วยจำเป็นของผมก็พูดขึ้นมาซะก่อน

" วันนี้วันเกิดมึงหรอไอ้แม็ก? "  มันพยักหน้าแทนคำตอบที่ผมถามมัน

สุดท้ายก็มานั่งอยู่นี่ แค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง พอหอมปากหอมคอ แต่ทำไมผมต้องรู้สึกลนๆด้วยวะ ที่ไม่ได้บอกพริ้มก่อน คิดแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกรอบ ไม่มีอะไรเคลื่อนไหวทั้งสิ้น ข้อความจากทุกแอพพลิเคชั่นก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม

" นอนยังวะ? ...ดึกป่านนี้ "  ผมเลื่อนหน้าจอไปมาแล้วพึมพำกับตัวเอง

" เฮีย นัดสาวไว้หรอ? หรือติดเมีย..กลัวเมียรู้ว่าหนีเที่ยวงี้? เห็นนั่งกดแต่โทรศัพท์ "  เสียงไอ้โอ๊ตตะโกนถามขึ้นแข่งกับเสียงดนตรี เสียงบีทหนักๆภายในสถานที่แห่งนี้

" เอ้าา ดื่มๆๆๆ ดื่มเว้ยเฮีย! น้อง! มาทางนี้หน่อย "

" เฮ้ยๆๆๆ กูไม่เอานะเว้ย!! "  ผมรีบปฏิเสธทันทีที่ไอ้แม็กหันไปกระดิกนิ้วเรียกน้องผู้หญิงคนหนึ่งให้มาที่โต๊ะ

" ทำไมวะเฮีย สเปกไม่ใช่หรอ อกตู้มๆนมแน่นๆแบบนี้ น่าจัดอยู่นะ.. ไม่สนจริงดิ "

" ไม่เอา!!! กูบอกไม่เอาก็คือไม่เอาไอ้พวกห่านี่! เดี๋ยวกูหนีกลับบ้านแล้วปล่อยให้พวกมึงจ่ายกันเอง! เอามั้ย?! "

" เฮ้ยยๆๆ มาๆๆน้อง มานั่งข้างพี่นี่ วันนี้เฮียใหญ่ของพี่เขาถือศีล "  มันรีบเรียกเด็กที่กำลังจะหย่อนตัวนั่งลงข้างผมไว้ให้เดินไปนั่งข้างมันแทน

" เอาดีดีไอ้แม็ก ...เฮียมึงถือศีลหรือถือเมียกันแน่วะ ฮ่าๆๆๆ "   พวกมันแม่งก็ชอบแซวกันเหลือเกินตั้งแต่วันที่ผมถ่ายพริ้มลงในสตอรี่ พวกมันก็ทักมาแซวผมกันไม่หยุดไม่หย่อนตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เนี่ยแหละ

เช้าวันต่อมา

ปังงงงงง!!

" รอนานมั้ยครับ? "

" วันหลังถ้าคุณคิดว่าจะมาช้า หรือไม่ทันจริงๆก็แค่บอกฉันมาตรงๆดีกว่านะคะ ฉันไปเองได้ "   ผมไม่โกรธหรอกครับที่เธอพูดแบบนี้ เพราะความผิดมันอยู่ที่ผมเอง ยอมรับครับ เพราะเมื่อคืนกว่าจะกลับถึงคอนโดก็ตีหนึ่งแล้ว และผมอยากไปส่งพริ้มที่ทำงานด้วยเพราะตอนเย็นอาจจะไม่ได้มารับเธอ ก็เลยบอกให้เธอรอผม แต่ก็มาสายจนได้ถึงได้โดนคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆบ่นให้อยู่อย่างตอนนี้ไง และผมก็ไม่คิดจะเถียงด้วย เพราะผมผิดจริงๆ ทนๆฟังไป..บ่นเสร็จแล้วผมค่อยง้อทีหลังก็ได้

" ขอโทษครับ "

" ................ "

  ผมคว้ามือเธอเร็วๆเพราะถ้ามัวแต่ช้า เธออาจจะหลบทัน แต่ตอนนี้มือนุ่มๆของเธอก็อยู่ในมือผมเรียบร้อยแล้ว ผมยกมือบางขึ้นมาแล้วสูดดมบนหลังมือหนักๆแถมจุ๊บปิดท้ายให้อีกหนึ่งจุ๊บด้วย

ฟอดดดด จุ๊บบบ

" 0_0 "

        ********* to be continued

   หากมีคำผิดหรืออ่านแล้วงงตรงไหน ก็ขออภัยด้วยเด้อค่าา ช่วงนี้เบลอๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าไรท์จะมาตรวจและแก้ให้ สำหรับคืนนี้...ฝันดีค่าทุกคน💕💕

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***