กลับมารักครั้งนี้....ไม่มีพลาด Don't leave me Ep.9

Ep. 9

สามวันต่อมา

สนามบินอินชอน

" อีกหนึ่งอาทิตย์ แล้วพี่จะกลับไป "  ฉันยืนมองหน้าคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า วันนั้นเขามาหาฉันจริงๆ และเขาไปบอกกับทางโรงแรมว่าอะไรก็ไม่รู้ฉันถึงได้รับสายจากหน้าฟร้อนท์ โทร.มาขอให้ลงไปเจอเขา จะอ้างไปว่าเขาเป็น 'ไอ้โรคจิตที่ไหนไม่รู้' ก็ไม่ได้อีก อย่าลืมสิว่าเขาน่ะเป็นถึง 'ผู้กำกับหนุ่มสุดเพอร์เฟกต์สามปีซ้อน' เลยนะ พ่อคนดัง ที่ใครๆก็รู้ว่าเขาน่ะ ขวัญใจสาวๆ ตอนที่ฉันเดินลงไปเจอเขา พวกพนักงานผู้หญิงยังมองตามเป็นแถวเลย

" ค่ะ "

" แค่นี้เองหรอ? พี่นึกว่าพริ้มจะพูดยาวกว่านี้ หรือได้ยินคำหวานๆจากพริ้ม เช่น ค่ะ..พริ้มจะรอพี่นะคะ หรือคำพูดที่เหมือนหวงหึงพี่ ประมาณว่า ห้ามไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนนะคะ..เพราะพริ้มหวง อะไรพวกนั้นซะอีก... "  ฉันยังพยายามทำหน้านิ่งถึงแม้ว่าที่เขาดัดเสียงพูดล้อเลียนฉันเมื่อกี๊มันทำให้ฉันแทบจะหลุดขำออกมา แต่ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าฉันเผลอยิ้มเดี๋ยวก็เสียลุคหมด อุตส่าห์พยายามเก๊กขรึมใส่เขาอยู่ตั้งนาน ใช่ค่ะ..วันนั้นที่เขาขอให้ฉันลงไปหา เขาขอให้ฉันปลดบล็อคช่องทางการติดต่อของเขาทุกอย่าง เขาใช้ถ้อยคำและน้ำเสียงที่ผู้ชายอย่างเขารู้ดีว่าจะทำให้ผู้หญิงใจอ่อนง่ายๆได้ยังไง และฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เมื่อได้ฟังถ้อยคำหวานๆอ้อนๆจากเขาก็กลับไปเผลอใจอ่อนให้เขาอีกจนได้ และถึงแม้ว่าฉันจะให้โอกาสตามที่เขาขอก็จริง แต่ก็ได้แค่ฐานะคนคุยกันอยู่ดี จากประสบการณ์ครั้งแรกในตอนนั้นมันทำให้ฉันย้ำเตือนกับตัวเองว่าอย่าเผลอตัวเผลอใจลงความรู้สึกให้เขามากไปกว่านี้ในช่วงเวลาที่เร็วเกินไป ก็ต้องรอดูต่อไป

" โธ่...พริ้มอ่ะ อย่าเย็นชากับพี่นักสิ พี่เกือบจะหมดแรงใจแล้วเนี่ย ...ขอดูรอยยิ้มหวานๆก่อนที่จะไม่ได้เจอกันตั้งหนึ่งอาทิตย์สักครั้งหน่อยสิ นะครับคนสวย "  ฉันเคยบอกไปแล้วใช่มั้ยว่าฉันไม่ใช่พวกผู้หญิงที่บ้ายอ เพราะมันก็แค่คำชมเลี่ยนๆที่ถูกปรุงแต่งขึ้นมาจากผู้ชายเจ้าชู้ แต่กับเขาทำไมมันถึงทำให้ฉันอดที่จะอมยิ้มไม่ได้เลยนะ

" ค่อกๆแค่กๆ ขออนุญาตส่งเสียงกระแอมไอเพื่อขัดจังหวะนิดนึงนะคะ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นแล้วเนี่ย ดิฉันเกรงว่าพวกเราจะตกเครื่องกันน่ะค่ะ ^^ "  ยัยเมษาจีบปากจีบคอพูดออกมา จนทำให้ฉันต้องยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ตายแล้ว! เหลือเวลาอีกแค่ยี่สิบนาทีเอง

" ฉันต้องไปแล้ว "  ฉันพูดแล้วยื่นมือออกไปเพื่อจะขอกระเป๋าสะพายสีหวานของฉันที่เขาฉวยไปถือไว้ให้ตั้งแต่ลงรถมา

" ไม่อยากให้ไปเลยอ่ะ "

" มึงอย่าเยอะไอ้กองทัพ! เกินไปแล้วนะมึง แค่อาทิตย์เดียวเอง "

" แล้วทีมึงอ่ะไอ้สิงห์ มาเยี่ยมกูคนเดียวทีไร งอแงจะกลับไปกอดเมียตั้งแต่สองวันแรกทุกที! "  ไปๆมาๆกลายเป็นว่าผู้ชายตัวโตสองคนกำลังยืนเถียงกันซะงั้น ยัยเรนนี่สะกิดไหล่ฉันกับยัยเมษาส่งสัญญาณให้เดินหนีพวกเขาไปก่อน พวกเราสามคนก็เลยเดินเข้าไปในเกท จนคุณสิงห์หยุดทะเลาะต่อแล้วก็รีบเดินเร็วๆตามมาและเสียงตะโกนจากเขาก็ดังตามมาด้วยเช่นกัน

" แล้วพี่จะไปกลับหานะพริ้ม ไว้ใจได้! พี่จะไม่ยุงกับผู้หญิงคนไหนเลย!! "  ก่อนจะเลี้ยวเข้ามุมไปฉันก็หันไปมองเขาเล็กน้อยและเห็นว่าเขากำลังยืนส่งยิ้มโบกมือมาให้

End..

กองทัพ || Part ||

ถ้าไม่ติดงานถ่ายปกนิตยสาร ผมคงกลับไทยพร้อมพริ้มไปแล้ว ถึงจะไม่ได้เห็นเธอยิ้มให้หวานๆตามที่ขอ แต่แค่ได้เห็นเธออมยิ้มเพราะผม...ก็โอเคแล้ว บอกแล้วว่าเธอยังรู้สึกกับผมอยู่

ครืดดด ครืดดดด ครืดดดด

" เออ ว่าไงไอ้หมูตุ๋น "

' สัสกองทัพครับ! กูบอกมึงตั้งกี่ครั้งแล้วครับว่าให้เรียก แดเนียล แดเนียล! แล้วนี่มึงอยู่ไหนครับเพื่อน?! '

" สนามบิน "

' เฮ้ยย!! มึงจะกลับไทยแล้วหรอ? ได้ไงวะ ไหนบอกกลับอาทิตย์หน้าไง? '

" เปล่า กูมาส่งพริ้ม "

' ใครวะ? ผู้หญิงในไอจีสตอรี่มึงอ่ะนะ? '

" อืมมม.. แล้วนี่มึงโทร.หากูเพื่อ? "

' เอ้า! นี่อย่าบอกนะว่ามึงลืม คนเขารอมึงมาเปิดงานอยู่เนี่ย!! '

" ................ "

' เอ้า เงียบอีกไอ้สัส! เงียบอย่างนี้กูว่ามึงลืมชัวร์ ที่ผับ K ไง! '  ผมไม่ได้ลืมหรอกแต่แค่แปลกใจว่าทำไมไปกันเร็วจังวะ นี่ก็เพิ่งจะสามทุ่มครึ่งเอง แต่รอผมคนเดียวหรอวะ ผมรับปากมันก่อนที่จะวางสายแล้วขับรถตามไปที่ผับK

ผับ K

" เย้!!!!! "  แค่ผมเปิดประตูห้องวีไอพีเข้าไปพวกมันก็แหกปากโห่ร้องต้อนรับผมกันทันที ก็พวกเพื่อนที่ทำงานด้วยกันประจำนั่นแหละ นัดกันดื่มปกติตามประสาผู้ชาย ว่างก็มา เครียด เหนื่อยจากงานก็มา ที่นี่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นผับสำหรับพวกเซเลบหรือคนดังอยู่แล้ว นักร้องนักแสดงที่เห็นใสๆ หน้าตาน่ารักคิกขุในทีวีก็มารวมกันที่นี่หมดนั่นแหละ รู้จักกันบ้างไม่รู้จักบ้างก็แล้วแต่กลุ่มใครกลุ่มมัน

ส่วนกลุ่มผมก็มีแค่กลุ่มเพื่อนทำงานที่ผมสนิทจริงๆ แล้วก็ไอ้หมูตุ๋นหรือไอ้แดเนียลนั่นแหละ คนไทยแท้แต่ครอบครัวมันย้ายมาอยู่นี่ และมันเป็นนายแบบเสื้อผ้าแบรนด์ดัง ร่วมงานกันมาหลายปีแล้ว

" เย้!!! เจ้ามือมาแล้วโว้ยยย "   ไอ้แดเนียลตะโกนขึ้นมาแล้วหันไปส่งซิกให้เพื่อนๆในโต๊ะพากันส่งเสียงเฮขึ้นอีกรอบ ผมชูนิ้วกลางใส่มันก่อนจะนั่งลงบนโซฟาอย่างเซ็งๆ  ผมต้องจ่ายค่าเครื่องดื่มทั้งหมดวันนี้ เพราะพวกมันรู้ว่าหลังจากอาทิตย์หน้าผมจะกลับไทยและอาจจะอยู่ที่นั่นเป็นเดือน ทำงานหนักก็ต้องมีพักบ้าง อะไรบ้าง

" ดื่มอะไรหน่อยดิวะ! จ่ายตังค์ทั้งทีเจ้ามือเxือกไม่ดื่ม นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าอย่างเดียว คนสั่งเหล้ามันเกรงใจนะเว้ย! "  หึ! นี่เรียกว่าเกรงใจหรอ! ผมปรายตามองบนโตที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลายชนิดแล้วก็กับแกล้มวางอยู่เต็ม กินบ้างไม่กินบ้าง พวกมันแม่งก็สั่งมามั่วเพราะไม่ได้เป็นคนจ่ายไง! แต่ผมก็ไม่ได้ห้ามหรอก เพราะรู้ว่าถ้ายิ่งพูดเดี๋ยวพวกมันยิ่งกวนxีนสั่งมาเยอะกว่าเดิมอีก

" เฮ้ยๆๆๆ กูบอกไว้ก่อนนะเว้ยย น้องๆหนูๆ กูไม่เลี้ยง ใครเอามาก็จ่ายเอง! "  ผมรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นคนหนึ่งในกลุ่มเดินกลับเข้ามาพร้อมผู้หญิงที่มีหน้าที่บริการพวกลูกค้าในผับ จะต่อจะตั้มกันยังไงก็จ่ายกันเอาเอง ไม่เกี่ยวกับผม

" พวกเราจ่ายเอง ว่าแต่...รอบนี้เฮียไม่เอาสักคนหรอ? "

" ไม่เอาโว้ย! "  ผมรีบตอบออกไปเพราะไม่อยากให้ความรู้สึกลังเลสอดแทรกเข้ามาในความคิด บอกตรงๆว่าผมก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรขนาดนั้นหรอก สาวๆสวยๆ เซ็กซี่แบบนี้ผู้ชายที่ไหนเห็นแล้วจะไม่อยากบ้าง แต่ผมกำลังพยายามห้ามใจอยู่ ถ้าพังอีกรอบนี้ไม่รู้พริ้มจะให้โอกาสผมอีกรึเปล่า

" สักหน่อยน่า กูไม่ฟ้องน้องเขาหรอก "  ผมชี้หน้าไอ้แดเนียลเพื่อให้มันหยุดพูดก่อนนั่งกอดอกนิ่งๆ สักพักก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาว่าจะโทร.หาพริ้ม แต่เธอก็คงอยากพักผ่อน แต่ว่าลองทักไปดีกว่าเพื่อว่าเธอจะตอบ

LINE

กองทัพ: ' นอนแล้วยัง '

พริ้มเพรา: ' ไม่อ่ะ นอนไม่หลับ '

รอไม่นานเธอก็ตอบกลับมา ผมฉีกยิ้มทันทีที่ได้อ่านข้อความตอบกลับจากเธอ ทำให้คิดถึงช่วงที่ผมเริ่มจีบพริ้มใหม่ๆ ทั้งโทร. ทั้งวิดีโอคอลหาโคตรจะบ่อย ไปไหนทำอะไรยังไงก็รายงานหมดทั้งที่เธอยังไม่ได้ถาม

กองทัพ: ' คิดถึงพี่มั้ย กลับมาได้นะ กลับมาตอนนี้ยังทัน '

พริ้มเพรา: ' เพ้อเจ้อ..มันจะทันได้ไงคะ ตอนนี้พริ้มอยู่บนเครื่องนะ! '

กองทัพ: ' อยากให้ผ่านอาทิตย์นี้ไปเร็วๆจัง อยากกลับไทยแล้วครับ '

พริ้มเพรา: ' ตั้งใจทำงานไปเถอะค่ะ เวลาผ่านไปเร็วจะตาย อีกแค่อาทิตย์เดียวเอง ไม่นานหรอก '

กองทัพ: ' ทำงานเหนื่อยแล้ว อยากกลับไทยไปพักซบอกใครบางคน '

             ' ...จะใจดีให้ซบมั้ยน๊าาาา '   เงียบไปแบบนี้ไม่รู้ว่าโกรธหรือเขินกันแน่ แต่ขอให้เป็นอย่างหลังแล้วกันนะ ฮ่าๆๆๆๆ

กองทัพ: ' ?? '

           ' เงียบ.. '

พริ้มเพรา: ' ถ้าทำตัวน่ารัก อาจจะมีโอกาส '   เฮ้ยยย!!! นี่มันพริ้มเพราตัวจริงรึเปล่าวะเนี่ย ถ้าเป็นพริ้มเพราเมื่อก่อน โดนผมหยอดแบบนี้เธอจะรีบบอกฝันดี แล้วก็หายไปทันที แต่นี่มัน...แม่พริ้มของพี่เปลี่ยนไป!!

กองทัพ: ' พูดแล้วนะพริ้ม! พี่น่ารักตลอด~ ทำตามคำพูดด้วย '

            ส่งสติ๊กเกอร์

ผมส่งสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนกระโดดจูบกันส่งกลับไปให้เธอด้วยใจที่เต้นรัวๆ

" อ๊ากกกกกกก อยากกลับไทยโว้ยยย!!! "

" เชี่ยยย!! อะไรของมึงวะไอ้กองทัพ กูตกใจหมด! "

ผมเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นไปมองเพื่อนๆที่ถือแก้วเหล้าค้างไว้อยู่อย่างนั้น บางคนก็กำลังมองผมอึ้งๆ บางคนคาบเฟรนช์ฟรายคาปากค้างไว้ ผมเลิกสนใจพวกมันก่อนจะยกแก้วเบียร์ที่ไอ้แดเนียลเทไว้ให้ยกขึ้นดื่มหมดในครั้งเดียว ก่อนจะควักเงินสดที่มีติดตัวปึกหนึ่งวางลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน

" ขาดเท่าไหร่พวกมึงจ่ายไปก่อน แล้วมาบอกกู เดี๋ยวกูคืนให้ทีหลัง "

" อะไรๆวะ ยังกลับไม่ได้นะโว้ยยย! "

" กูจะกลับไปนอนแล้ว ทำตัวน่ารักจะได้กลับไปซบอกคนที่รอกูอยู่ประเทศไทย! "  ผมพูดแล้วรีบเดินหนีออกมาทันที กลับไปนอนดีกว่า

" โธ่โว้ยยย โทร.ไปเร่งถ่ายงานพรุ่งนี้เลยดีมั้ยเนี่ย จะได้เสร็จๆไปสักที ใจกูอยู่ไทยแล้วไอ้สัส! "   ถ้าไม่มีงานผมอาจจะจองตั๋วกลับคืนนี้เลยก็ได้

End..

พริ้มเพรา || Part ||

" ยิ้มอะไรนักหนา ไหนเอามาดูสิ คุยกับใคร? "   ยัยเมษาถามแล้วแกล้งทำท่าจะแย้งโทรศัพท์ฉันไปดู แต่ฉันก็เอาหลบไว้ซะก่อน

" มึงนี่! ไม่ต้องสนใจกูหรอกน่า นอนๆไปเหอะ รบกวนคนอื่นเขา "  ฉันกระซิบตอบมันกลับไป แล้วปิดโทรศัพท์เก็บใส่ในกระเป๋า

" มึงจะมีแฟนแล้วจริงๆหรอ? จะทิ้งกูจริงดิ สุดท้ายในกลุ่มก็เหลือกูคนเดียว "

" ยัยบ๊อง ฉันไม่ได้มีแฟน แล้วอีกอย่างทำไมมึงต้องเศร้าด้วย ไหนบอกมีสามีเป็นโหลไง "

" เออว่ะ จริงด้วย~~ คิกๆๆ ฮิๆ "  เราสองคนกระซิบกระซาบคุยกันก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อพูดถึงสามีทั้งหลายของยัยเมษา

         ******** to be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***