Ep. 8
" กลิ่นสดดีว่ะ หึ! " เขาพูดจาน่าเกลียดออกมาแล้วปลดกระดุมกางเกงออกและก่อนที่มือหนาจะรั้งกางเกงลงก็มีเสียงสวรรค์ดังมาจากหน้าประตูซะก่อน ไม่ว่าจะเป็นใครที่ยืนอยู่ข้างนอกหน้าประตูนั้น... ฉันขอบคุณ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!
" พริ้มม!! อีพริ้ม!! " ฉันพยายามจะขยับตัวลุกขึ้นแล้วแต่เขาก็ยังกดตัวฉันไว้อยู่
" ปล่อยสักทีสิ! มีคนเรียกอยู่หน้าประตู ไม่ได้ยินหรือไง! " เขาไม่ได้มีท่าทางกระวนกระวายหรือตื่นกลัวอะไรทั้งนั้น หน้าตายังนิ่งเฉยมีแค่หัวคิ้วเข้มเท่านั้นที่เริ่มขมวดนิดๆ
" จำไว้ ...อย่ายั่วให้พี่โมโหอีก ครั้งต่อไปอาจจะไม่ใช่แค่ขยี้ข้างนอก แต่พริ้มจะโดนอะไร..ผู้หญิงหัวไวแต่ใจแข็งอย่างพริ้มคงรู้ดี " พูดแล้วก็ใช้ปลายนิ้วลูบวนอยู่ที่ส่วนช่องสวาทนั้น ก่อนที่เขาทำท่าคล้ายจะกดนิ้วสอดเข้ามาข้างใน ฉันปิดตาลงแน่นด้วยความกลัว
" อย่านะ!!! "
ปัง!! ปัง!! ปังงง!!!
" ไอ้กองทัพ มึงเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ! "
" คุณสิงห์คะ เราไม่มีวิธีเปิดประตูได้เลยหรอคะ? "
" ลองดูก่อน ถ้ามันไม่ยอมเปิดค่อยไปแจ้งขอคีย์การ์ดสำรองที่หน้าฟร้อน "
เสียงคนคุยกันข้างนอกยังดังแว่วเข้ามาให้ได้ยินอยู่ ถึงจะไม่ค่อยดังมากนัก แต่ก็พอจับใจความได้ว่าพวกเขากำลังคุยถึงเรื่องอะไร และถ้าฉันได้ยิน เขาก็ต้องได้ยินสิ! ยังจะมาทำนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่อีก ฉันจ้องหน้าเขาคล้ายตำหนิ แต่สักพักมือหนาก็จับชั้นในและเสื้อผ้าของฉันขึ้นมาทำท่าจะใส่ให้ ฉันเอื้อมมือไปคว้าเสื้อผ้าจากมือเขาแต่เขาชักมือหลบไปด้วยความเร็ว
" อยู่นิ่งๆ! ...พี่จะใส่ให้ " เขาจับตัวฉันหมุนไปหมุนเพื่อใส่เสื้อผ้าให้ฉันจนเสร็จ ถึงจะพยายามขัดขืนแค่ไหน แค่เขาออกแรงครั้งเดียวก็พลิกตัวฉันได้แล้ว เมื่อเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างเขาก็จับตัวฉันให้ลุกขึ้นยืน ยื่นมือมาจัดผมเผ้าของฉันให้เข้าที่เข้าทาง ยืนสำรวจร่างกายฉันจนพอใจแล้วเขาก็เดินไปเปิดประตูออก
พลั่กกกกก!!
" ไอ้เวร! กว่าจะเปิดได้นะมึง กูเกือบจะวิ่งไปขอคีย์สำรองจากพนักงานอยู่แล้ว!! " เขาเป็นคนเปิดประตูห้องออกและฉันยืนอยู่ข้างหลังเขา ไม่ได้ตั้งใจหลบแต่เพราะร่างสูงใหญ่เกินมาตรฐานชายเอเชียของเขามันเลยทำให้กลายเป็นว่าเขายืนบังฉันไว้มิดโดยอัตโนมัติ แต่ก็ยังพอมีช่องเล็กๆให้ฉันได้มองลอดออกไปได้ ทำให้เห็นว่ามีใครบ้างที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูตอนนี้ แต่สาบานได้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกนั้นคงมองไม่เห็นฉันแน่นอน ไม่งั้นพวกมันจะทำท่าชะเง้อคอพยายามสอดส่ายสายตาเข้าไปมองในห้องเพื่อหาฉันทำไม แล้วผู้ชายคนนี้ก็ยืนบังอยู่ได้ฉันจะออกไปหาเพื่อนก็ออกไปไม่ได้อีก ฉันยื่นมือไปแล้วออกแรงผลักตัวเขาให้หลบ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายังยืนแข็งทื่อจ้องหน้ากับคุณสิงห์อยู่อย่างนั้น
" ยัยพริ้มอยู่ไหนหรอคะ? "
" ใช่! เพื่อนของพวกเราอยู่ไหนคะพี่กองทัพ?! " เพราะฉันยืนอยู่ข้างหลังเขานี่ไงเลยได้ยินเสียงที่ยัยเมษากับยัยเรนนี่ถามเขา
" มึงทำอะไรน้องพริ้มเพราวะ?! " ฉันพยายจะโผล่หัวออกไปแต่ก็เหมือนเขาจะรู้ทันตลอด จะโผล่ซ้ายก็บังซ้าย จะโผล่ขวาก็บังขวา ฉันเลยสอดมือเข้าไปในเสื้อข้างหลังเขาก่อนจะจิกเล็บลงบนแผ่นหลังแกร่งนั้นแรงๆด้วยความหมั่นไส้ จะจิกผ่านเนื้อผ้าก็ได้แต่มันไม่สะใจ! ฉันกะจะจิกให้เนื้อของเขาถลอกติดเล็บมาเลยซะด้วยซ้ำ ชอบกวนประสาทฉันดีนัก!!
" กูอยู่นี่!! " เขาซี๊ดปากด้วยความเจ็บแล้วรีบเบี่ยงตัวหลบทันทีเมื่อโดนเล็บยาวของฉันจิกลงแรงๆ
" พริ้ม! มึงโอเคมั้ย? "
" พี่เขาทำไมอะไรมึงรึเปล่า? "
" กูขอคุยกับมึงหน่อยไอ้กองทัพ! " เพื่อนฉันแทรกตัวเข้ามาข้างในพร้อมกับเขาที่เดินออกไปคุยกับคุณสิงห์ข้างนอก
" มึง...ไม่เป็นไรใช่มั้ย? " ยัยเรนนี่มองหน้าฉันแล้วถามออกมา
" กูว่ามันไม่ธรรมดาแล้วนะอีพริ้ม ทำไมเขาต้องทำท่าทางเหมือนหวงมึงแล้วก็โมโหมากที่มึงขึ้นรถมากับคุณออสตินด้วยวะ? มึงรู้ป่ะตอนที่เขาขับรถมาที่นี่ กูนั่งแทบไม่ติดเบาะเลย ไม่กล้ามองทางข้างหน้าด้วย กูหลับตาในใจภาวนาถึงพ่อแม่ตลอดทางจนมาถึงที่นี่ จอดรถปุ๊บเขาก็รีบเผ่นขึ้นมาหามึงเลยอ่ะ " ยัยเมษาพูดยาวซะจนมันเกือบจะหายใจไม่ทัน
" แล้วมึงรู้ป่ะ กูเดินวนขึ้นมารอบหนึ่งแล้วแต่เปิดประตูไม่ได้ ได้ยินเสียงเขาตะคอกเหมือนคนโมโหอ่ะ กูก็ตกใจไม่รู้จะทำไง เดินลงไปจะขอความช่วยเหลือจากพนักงานอีเรนนี่กับผัวมันก็มาถึงพอดีอ่ะ โอ้ยๆๆๆ กูทั้งตกใจทั้งมึนงงไปหมดแล้วเนี่ย มึงกับเขาต้องมีอะไรกันแน่ๆ เรื่องมันเป็นยังไง เล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้เลยนะ! "
" มึงอย่ามามองกูแบบนั้น กูก็ไม่รู้เรื่อง ตอนนี้ความรู้สึกกูก็ไม่ต่างกับมึงเลย " ยัยเมษาพูดแล้วก็จ้องหน้ายัยเรนนี่ ยัยนั่นก็รีบปฏิเสธทันทีแล้วพวกมันทั้งสองคนก็หันจ้องหน้าฉันกันอย่างพร้อมเพรียง
" เอ่อ... คือกู เฮ้ออออ " ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงอย่างคนหมดแรง พวกมันสองคนก็นั่งลงด้วยประกบฉันไว้คนละข้าง
" เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนมาแล้ว ไม่ใช่สิ! ตั้งแต่..หลังจากที่มึงแต่งงานไปอ่ะเรนนี่ "
" ห๊าาาา นั่นมันไม่ใช่หลายเดือน แต่มันเป็นปีแล้วต่างหาก! "
" อื้อออออ ก็..ประมาณนั้นแหละ เราคุยกัน "
" คุยกัน หมายถึงมึงกับพี่กองทัพอ่ะนะ?! " ฉันพยักหน้ารับแทนคำตอบ
" อย่ามองแบบนั้นดิ ก็เขาทักมากูก็คุย กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาติดต่อกูมาได้ไง อยู่ๆก็โผล่มา รู้ตัวอีกทีก็คุยกันหลายเดือนแล้วอ่ะ "
" เรื่องนี้คุณสิงห์ต้องมีส่วนรู้เห็นแน่ๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง? "
" ใช่ๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง? " ยัยเมษาจากที่มีหน้าตาตื่นๆและกังวลในตอนแรกกลับเปลี่ยนเป็นยิ้มแฉ่งเมื่อรู้ว่าฉันเคยคุยกับเขา แต่เดี๋ยวถ้ามึงได้รู้เรื่องต่อจากนี้แล้ว มาดผู้กำกับหนุ่มสุดเพอร์เฟ็กต์สามปีซ้อนของมึงจะละลายหายไปในพริบตาทันทีเลยหละยัยบ๊องเมษา
ฉันบอกทุกอย่างให้ยัยสองตัวฟัง ตั้งแต่เรื่องที่เขาทักมาทุกวัน จนฉันใจอ่อนยอมคุยกับเขาตลอดจนเผลอใจมีความรู้สึกดีดีต่อเขา แต่แล้วอยู่ๆเขาก็หายไปเกือบปีโดยที่ไม่บอกไม่กล่าว หายเงียบไปเฉยๆเหมือนคนที่ไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลก ไม่ใช่สิ! เขามีตัวตนในโลก แต่แค่ไม่มีตัวตนในชีวิตฉัน และเขาโผล่มาอีกทีช่วงนี้ แล้วก็มาออกตัวพูดจาทำท่าทางแปลกๆกับฉัน อย่างเมื่อกี๊นี้ไง พูดแล้วก็โมโห แต่ความรู้สึกมันก็แปลกๆที่มันไม่ใช่แค่โมโหอย่างเดียว ฉันอายด้วย ก็แหงสิ! ไปนอนอ้าแขนอ้าขาให้ผู้ชายที่ไม่ได้เป็นอะไรกันให้เขาจับ ให้เขาดู ใครจะคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติอ่ะ เซ็งจริงๆ ทริปเกาหลีครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของฉัน ไม่มาอีกแล้ว ถ้าจะเที่ยวฉันแถบนี้ ฉันเที่ยวญี่ปุ่น ใต้หวัน ฮ่องกงเอาก็ได้ เชอะ!!
" แล้ว....กูถามต่ออีกนิดได้มั้ย? เมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้นกับมึงในห้องนี้หรอ? " ยัยเมษาถามออกมาด้วยสายตาและน้ำเสียงเจ้าเล่ห์แล้วเหลือบมองคราบเปียกเป็นวงเล็กๆที่เปื้อนอยู่บนผ้าปูเตียง เห็นอย่างนั้นฉันก็รีบคว้าผ้าห่มมาปิดไว้ทันที ให้ตายสิ! ทำไมชีวิตต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย!
" มึงไม่ต้องอายหรอกน่า~ เนอะเรนนี่เนอะ... "
" มึงพูดเรื่องอะไร?! มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ!! นั่นมันคราบน้ำลายกู กูนอนน้ำลายไหลอ่ะ! "
" จ่ะกูเชื่อ ไม่มีก็ไม่ดิ เนอะเรนนี่เนอะ " อีเมษา!
" เพิ่งกลับมาถึงห้องยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง มึงก็ยังจะหลับจนน้ำลายไหลเปื้อนผ้าปูได้เนอะ "
" หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!! " ฉันวิ่งตามไปเพื่อจะใช้หมอนปาหัวพวกมันหนักๆสักทีแต่ก็ไม่ทันเมื่อพวกมันก้าวขาเร็วๆเดินพ้นประตูไปแล้ว ก่อนที่ประตูจะปิดลง
" ยัยเพื่อนบ้า! " ฉันบ่นพึมพำไปตามหลังพวกมัน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดบล็อคอินสตาแกรมและช่องทางติดต่อทั้งหลายของเขาอีกครั้ง เป็นการมาเที่ยวที่รู้สึกอยากกลับบ้านเร็วที่สุด ทั้งที่เพิ่งจะแค่สองคืนเอง แล้วเหลืออีกตั้งสามวัน ถ้ารู้ว่ามาเที่ยวแล้วจะมาเจอกับเขาอีก ฉันอยู่บ้านติวหนังสือให้ยัยข้าวเม่ายังดีซะกว่า
End..
กองทัพ || Part ||
" ถ้าน้องเขาโกรธจนไม่อยากมองหน้ามึงขึ้นมา กูไม่มีวิธีช่วยนะบอกไว้ก่อน " ไอ้สิงห์พูดบ่นไม่หยุดตั้งแต่ที่ผมออกมายืนคุยกับมันข้างล่าง ผมยังไม่ได้เล่าไม่ได้บอกเรื่องอะไรกับมันสักอย่าง แต่เพื่อนกันไง มันมองหน้าผมก็เหมือนจะรู้เหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว
" ถ้ามึงยังไม่หยุดพูด เดี๋ยวกูจะขึ้นไปบอกเมียมึงเดี๋ยวนี้แหละ ว่าตอนแรกกูติดต่อกับพริ้มได้ยังไง "
" หึ มึงคิดว่าเมียกูโง่หรอ? ป่านนี้คงนั่งจิบน้ำผึ้งมะนาวเตรียมคอบ่นกูเรียบร้อยแล้วมั้ง! "
" มึงไม่ต้องห่วงเรื่องกูหรอก มองตาก็รู้แล้วว่าพริ้มยังรู้สึกกับกูอยู่ คงแค่งอน..เดี๋ยวง้อต่ออีกนิดหน่อย สักสอง สามท่าก็คงหาย "
" ไอ้กองทัพ!! ไอ้เxี้ย!!! " ผมพูดแล้วรีบเดินหนีมันออกมาแต่ก็ยังได้ยินเสียงมันตะโกนด่าผมตามหลังอยู่ดี ไอ่ห่าตะโกนซะดัง ดีนะที่มันด่าภาษาไทย คนเกาหลีฟังไม่รู้เรื่องหรอกเพราะงั้นผมให้อภัยได้
ผมเปิดประตูเข้ามานั่งในรถแต่ก่อนจะขับออกไปก็หยิบโทรศัพท์ไอโฟนมาเปิดเข้าอินสตาแกรมเพื่อจะส่งข้อความหาพริ้ม แต่แม่ง!!! เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ววะเนี่ย ทำไมถึงหาไม่เจอ.....กวนxีนกูอีกแล้วไง!
" ยั่วให้พี่อารมณ์ขึ้นอีกแล้วนะพริ้ม!!! "
หน้าห้องพริ้มเพรา
ปัง ปัง ปัง!!
" เปิดประตูให้พี่ดิพริ้ม!! "
" ............... "
" บล็อคพี่ทำไมวะ!! "
" ............... "
" เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลย! "
" ............. " ทั้งที่คนในห้องยังเอาแต่เงียบกริบ ผมก็ยังไม่หยุดเคาะ จนเพื่อนเธอที่พักอยู่ห้องข้างๆเปิดประตูออกมาดู
" มีอะไรรึเปล่าคะคุณกองทัพ? "
" เพื่อนน้องบล็อคพี่อีกแล้วเนี่ย! เรียกก็ไม่เปิด "
" เอ่อ..คือ พริ้มมันโทร.มาหา มันฝากฉันให้มาบอกคุณว่า อ่ะแฮ่มมม!! ไม่อยากคุย ไม่มีเรื่องคุย ฝากบอกเขาด้วยให้เลิกเคาะแล้วรีบกลับไปสักที! รำคาญ!! เอ่อ..ฉันคิดว่า คุณกลับไปก่อนดีกว่านะคะ " เหอะ ไม่รู้ว่าผมจะโมโหกับคำที่เธอฝากเพื่อนมาบอก หรือจะขำที่เพื่อนเธอพูดพร้อมแสดงท่าทางออกมาเมื่อกี๊นี้ดี ทำได้ไงว่ะ โคตรเหมือนพริ้มเลย
" ฝากบอกเพื่อนน้องด้วยแล้วกัน ปลดบล็อคพี่ด้วย ไม่งั้น..คืนนี้พี่จะมาปลดเอง! "
" ............. "
******** to be continued
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 41
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments