Ep. 6
เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดในการมาเที่ยวครั้งนี้ ฉันลืมคิดไปได้ยังไงนะว่าเขาอยู่เกาหลี ถ้าคิดได้ตั้งแต่แรกฉันก็คงไม่ต้องมานั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงนี้หรอก ก็ตั้งแต่เมื่อวานนี้น่ะสิ ที่หลังจากทานข้าวกันเสร็จก็มีการนัดกันไปเที่ยวแถวหมู่เกาะเชจู ฉันไม่ได้อยากจะไปเลยสักนิดเพราะมีเขาไปด้วยแต่ยัยเพื่อนสองคนก็มาพูดคะยั้นคะยอ ตามตื้ออยู่ได้จนฉันทนรำคาญไม่ไหวเลยตกปากรับคำไป
LINE
April: ' มึงกูรอที่ล็อบบี้นะ '
พริ้มเพรา: ส่งสติกเกอร์
แล้วเป็นไงล่ะยัยคนที่ตื่นเต้นก็วิ่งแจ้นไปรอข้างล่างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะฉันไม่ได้เต็มใจไปมันเลยจะจับจะทำอะไรก็ดูเหมือนจะเอื่อยเฉื่อยไปหมด ไม่ได้แกล้งหรือถ่วงเวลาใครนะ แต่มันทำได้เร็วสุดแค่นี้จริงๆ ขนาดกระเป๋าเสื้อผ้าฉันก็ยังไม่ได้จัดเองเลย เป็นยัยเมษาจอมจุ้นนั่นแหละที่เป็นคนจับชุดยัดๆใส่ในกระเป๋าเป้ใบเล็กไว้ให้ เพราะเราจะไปค้างที่นั่นกันหนึ่งคืน
LINE
พริ้มเพรา: ' @April เสร็จละ กำลังลงไป '
April: ' โอเค จุ๊บๆ '
" ยัยบ๊องเอ้ย! ตื่นเต้นจนต้องวิ่งลงไปข้างล่าง...ไม่รอฉันเลย "
ระหว่างที่ลงลิฟท์มาฉันก็พูดบ่นคนเดียวเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย
" ไหนล่ะ...บอกว่ารอที่ล๊อบบี้ แล้วยัยเมษามันหายไปไหนของมันไม่เห็นมีใครเลย " ฉันชะเง้อคอมองหา หันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นเจอใครสักคน จะเจอก็แต่ผู้ชายที่ท่าทางกวนโอ๊ยยืนกอดอกพิงรถหรูอยู่หน้าโรงแรม หล่อมากมั้งพ่อคุณ แล้วเขามาจอดทำไมตรงนั้น ฉันเลิกสนใจแล้วพยายามมองหายัยเมษากับยัยเรนนี่ต่อ
" กำลังมองหาใครอยู่หรอครับคุณผู้หญิง? " เขาตะโกนถามมาเป็นภาษาอังกฤษ แต่ฉันไม่ได้สนใจหันไปมองและกำลังจะเดินไปถามพนักงานหน้าฟร้อนท์แทน
" ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าก่อนหน้านี้คุณเห็นผู้หญิงนั่งรออยู่ที่ล๊อบบี้หรือเปล่าคะ? "
หมับบบบบ!!!
" ขอโทษด้วยนะครับ สงสัยเธอจะเมาค้างจากเมื่อคืน " ยังไม่ทันที่ฉันจะได้รับคำตอบจากพนักงานคนนั้น อยู่ๆข้อมือของฉันก็ถูกมือใหญ่ของใครสักคนคว้าเอาไว้พร้อมออกแรงกระตุกเบาๆ จะเป็นใครไปได้ หน้าด้านแบบนี้..มีอยู่คนเดียว!
" นี่! คุณเป็นบ้าอะไร มาจับฉันไว้ทำไมปล่อยนะ! แล้วไปพูดแบบนั้นได้ยังไงกัน เมาค้างตั้งแต่เมื่อคืนบ้าบออะไรของคุณ! ฉันไม่ได้ดื่มสักหน่อยแล้วจะไปเมาค้างได้ไง!! " ฉันพูดพร้อมกับก้าวขาเดินตามแรงดึงของเขาไปเรื่อยๆ จนมาถึงที่รถ เขาเปิดประตูแล้วยืนผายมือให้ฉันเข้าไป
" ฝันไปเถอะ! ทำไมฉันต้องขึ้นไปนั่ง มีเหตุผลอะไรไม่ทราบ?! " ฉันเชิดหน้าบอกเขาแล้วตั้งใจจะเดินกลับเข้าไปในโรงแรม แต่ก็ไม่พ้นมือของเขาดึงแขนฉันไว้เอาอีกครั้ง
" ไม่ขึ้นแล้วพริ้มจะไปยังไง เพื่อนพริ้มกับคนอื่นเขาออกเดินทางไปกันหมดแล้ว " 'ว่าไงนะ?!! ไปกันแล้ว?!!เป็นบ้ากันไปหมแล้วหรือยังไง มาทิ้งฉันไว้ได้ยังไง ชวนฉันซะดิบดีแล้วทำไมไม่รอไปพร้อมกันล่ะ' ฉันคิดอย่างฉุนๆแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะคุยกับยัยพวกเพื่อนทรยศให้รู้เรื่อง
" เพราะพริ้มลงมาช้า คนอื่นเขารอกันเกือบชั่วโมง ใครจะรอไหว พวกมันไปกันตั้งนานแล้วมีแต่พี่นี่ไงที่ยืนรอพริ้มอยู่คนเดียว" แล้วฉันต้องยกมือไหว้แล้วย่อสวยๆเพื่อเป็นการขอบคุณเขามั้ย? ฉันยืนจ้องหน้าเขานิ่งๆแล้วหันหลังให้เพื่อจะเดินกลับห้อง ให้ไปกับเขาหรอ? งั้นฉันไม่ไปหรอก!
" เฮ้ยยยย พริ้ม! อย่าทำตัวแบบนี้ดิวะ กลับมาขึ้นรถ ทำไม? ไปกับพี่แล้วมันจะตายหรือไง? "
" ................ "
" นิสัยเป็นแบบนี้เองหรอวะ ชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อนหรอ? ห้องก็จองไว้หมดแล้ว! " ฉันหยุดชะงักกับคำพูดของเขา แต่สุดท้ายก็ก้าวขาเดินต่อ จะคิดอย่างนั้นก็ช่างเขาสิ
หมับบบบบ!!
" มานี่!!! ไป! ขึ้นรถ! โคตรเสียเวลา " เขาเดินตามมากำข้อมือของฉันไว้แล้วก็ดึกกระชากลากถูจนร่างฉันเซแถ่ดๆไปตามแรงของเขา
" อร้ายยยย ปล่อย! ไม่ไป ฉันไม่ไป!! " นี่มันแรงคนหรือแรงควายคะ ฉันฝืนสุดพลังแต่มันก็เหมือนแค่แรงมดเมื่อเทียบกับเขา
ปังงงงง!!!
เมื่อเสียงประตูปิดลงฉันก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาแรงๆเหมือนคนปลงกับชีวิต นั่งนิ่งกอดกระเป๋าเป้ไว้แน่นปิดปากเงียบมาตลอดทาง เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน รถทั้งคันเงียบสนิทจนได้ยินแค่เสียงแอร์
" หิวรึเปล่า? "
" ................. "
" ทนอีกหน่อย เดี๋ยวก็ถึงแล้ว...ไม่นานหรอก อาจจะได้กินมื้อกลางวันที่นั่นพอดี " เขายังพูดคนเดียวไปเรื่อยพร้อมกับหันมามองฉันเป็นระยะๆ แต่ฉันยังนั่งนิ่งหันหน้ามองตรงออกไปบนถนนข้างหน้าอย่างเดียว แต่ว่าสักพักเขาก็เปิดไฟเลี้ยวและดูเหมือนกำลังจะชิดซ้ายข้างหน้า เขาจอดรถจริงๆตรงหน้าร้านอาหารรถเข็นข้างทาง เปิดประตูเดินลงไปยืนคุยกับแม่ค้าแล้วเขาก็ถือถ้วยต็อกบ้กกีซึ่งเป็นอาหารเกาหลีติดมือมาด้วยหนึ่งถ้วยกระดาษ
" อะ.......กินรองท้องไปก่อน " ฉันมองแว๊บหนึ่งก่อนจะหันไปมองทางข้างหน้าต่อแล้วยื่นมือไปรับถ้วยมาถือไว้ ก็มันหิวนี่คะ นี่มันก็สายแล้วด้วยฉันยังไม่ได้ยัดอะไรลงท้องตั้งแต่เช้าเลย แล้วเมื่อกี๊เขาก็พูดเองว่าอาจจะได้ทานมื้อเที่ยงที่นั่นพอดี ใครจะไปทนถึงมื้อเที่ยงได้ล่ะ
" ขอบคุณค่ะ "
เวลา 12:35 น.
" ยัยพริ้ม! " เมื่อเดินมาถึงห้องอาหารของโรงแรมที่เราพัก ยัยเมษาตัวดีก็ตะโกนเรียกเบาๆพร้อมกับโบกมือหยอยๆให้อยู่ที่โต๊ะ มันเป็นอาหารตัวยาวสำหรับนั่งหลายคน และบนโต๊ะนั้นก็มียัยเมษา เรนนี่กับครอบครัวมัน แล้วก็เพื่อนของเขาอีกประมาณสอง สามคน นั่งอยู่ด้วย
" มึงทิ้งกูไว้ที่โรงแรมคนเดียวได้ยังไง?! " เมื่อเดินมานั่งลงบนโต๊ะเรียบร้อยฉันก็กระซิบถามมันทันที
" แหมมมมม.....มึงก็ คนอื่นเขามากันแล้วนี่นา อีกอย่างคุณกองทัพก็อาสาจะรอมึงให้ แล้วมันก็ไม่ได้น่าเป็นห่วงอะไร คนกันเองแท้ๆเขาเป็นเพื่อนของสามีเพื่อนเรานะ แถมยังพ่วงตำแหน่งผู้กำกับสุดเพอร์เฟ็กต์ตั้งสามปีซ้อนเลยนะมึง>< กูยังอิจฉามึงเลยเนี่ย " มันกระซิบตอบกลับมา และฉันก็ไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไปไม่ใช่เพราะยอมรับหรือเห็นด้วยกับมัน แต่เพราะเหนื่อยใจต่างหาก ถึงพูดอะไรไปก็ไม่เข้าหูยัยเพื่อนบ๊องนี่อยู่ดี
บนห้องพัก
" นี่มึงเอาชุดว่ายน้ำใส่ในกระเป๋าให้กูด้วยหรอ? " ฉันไม่ได้โกรธแต่อึ้งในความรอบคอบของมัน เพราะเมื่อลงรถมาเห็นทะเลแล้วฉันก็คิดอยู่ว่า ถ้าไม่ได้เอาชุดว่ายน้ำมาด้วยก็คงน่าเสียดายแย่ แต่ยัยเมษาก็ยัดมันใส่กระเป๋ามาให้ด้วย
" งื้อออออออ ขอบใจนะเพื่อนรักกก~~ " ฉันวางบิกินี่ลงบนเตียงแล้วเดินไปกอดมันและไม่ลืมที่จะจุ๊บแหม่งมันแถมให้ด้วย
" งื้ออออออ กูคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องได้ยินคำนี้จากมึง เพื่อนรักกกก "
" รีบๆเปลี่ยนชุดกันเถอะน่า เดี๋ยวพี่เสือตื่นมาก็ไม่มีเวลาถ่ายรูปกันพอดี " ยัยเรนนี่บอกแล้วถือชุดเดินเข้าไปในห้องน้ำ ตอนนี้พี่เสือนอนกลางวันอยู่ในห้องพักกับคุณสิงห์ มันก็เลยมีมาเวลาโผล่ที่ห้องฉันกับยัยเมษาได้ และเรากำลังจะลงไปเล่นน้ำแล้วก็ถ่ายรูปกันที่สระข้างล่าง พอตอนเย็นๆค่อยลงทะเลกัน เพราะตอนบ่ายแดดยังแรงอยู่ บ่ายๆแบบนี้จะที่ไทยหรือที่เกาหลีฉันก็ไม่กล้าสู้แดดเหมือนกันนั่นแหละ
ที่สระน้ำ
" ชอบบบบบบ "
" เนอะ~~~ >< " ฉันหันไปตอบยัยเมษาก่อนยกมือแท็กกับมันเบาๆ เพราะเราต่างก็รู้ดีว่า ที่บอกว่า 'ชอบ' เมื่อกี๊นั้นไม่ได้หมายถึงสระน้ำแน่นอน แต่เป็นสุดยอดอาหารตาชั้นดี ฮ่าฮ่าๆๆๆๆ
" เสียดาย....กูมีผัวแล้ว " ยัยเรนนี่มองตรงไปข้างหน้าแล้วพูดออกมา ก่อนที่พวกเราทั้งสามจะหันมาหัวเราะขำกัน ถึงจะหล่อหุ่นดีเพอร์เฟคขนาดไหนพวกฉันก็มีแค่มองเท่านั้น คงไม่ถึงขั้นไปยืนอ่อย ขอเบอร์อะไรแบบนั้นนี่นา
" ใครจะถ่ายก่อน " ฉันเสนอตัวที่จะถ่ายรูปให้พร้อมกับยกกล้องโทรศัพท์ขึ้นมา
" รูปรวมก่อนดิมึง " แค่นั้นแหละค่ะ แล้วก็ตามรูปแบบเดิม ไม่ได้เล่นกันหรอกค่ะน้ำ ลงพอเปียกเป็นพิธีแล้วก็ถ่ายรูปกันเป็นชั่วโมง ถ้าพี่เสือยังไม่ตื่นและคุณสิงห์ไม่ลงมาตามยัยเรนนี่ด้วยใบหน้าโหดๆแบบนั้นป่านนี้พวกฉันคงยังไม่ได้ขึ้นจากสระน้ำกันแน่นอน
แต่มันเกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนั้น เขาไปอารมณ์เสียมาจากไหนแล้วถึงมามองเหวี่ยงคิ้วขมวดใส่ฉันแบบนี้มันใช่หรอ
" อะไร....มึงหนาวหรอพริ้ม? "
" ห๊ะ?? " พอยัยเมษาทักมาแบบนั้นฉันก็เพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองตัวสั่นนิดๆไม่ใช่เพราะว่าหนาวหรืออะไรหรอกนะ แต่มันเพราะสายตาขุ่นๆของเขาที่เอาแต่จ้องมองตามฉันมาไม่หยุดนั่นต่างหาก
" ผ้าครับคุณพริ้มเพรา นี่ก็ของคุณครับคุณเมษา " คุณออสตินเดินมาใกล้แล้วยื่นผ้าขนหนูให้ฉันกับยัยเมษา ที่จริงฉันก็พกผ้าคลุมมาด้วยแต่มันวางอยู่บนเก้าอี้ฝั่งโน้น
" ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณนะคะ " เมื่อเห็นว่าคุณออสตินยังยืนนิ่งอยู่กับที่ฉันและยัยเมษาก็เลยขอตัวเดินแยกออกก่อนจะขึ้นห้องเปลี่ยนชุดกัน
" ส่งรูปมาหน่อยนะจ๊ะ " ยัยเมษาพูดแล้วถือผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนยัยเรนนี่กลับห้องไปตั้งแต่ตอนที่คุณสิงห์ลงมาตามแล้ว
กองทัพ: ' ชอบหรอ? '
" อะไรของเขา ชอบอะไรล่ะ ถามมาไม่มีปี่มีขลุ่ย " ฉันกำลังจะส่งรูปให้ยัยเมษาแต่แชทในอินสตาแกรมก็เด้งแจ้งเตือนขึ้นมาซะก่อน ฉันเผลอไปปลดบล็อคเพราะแอบไปส่องเขาตั้งแต่เมื่อวานไง เขาถึงทักมาได้
กองทัพ: ' ชอบแบบไอ้ออสติน?! '
' ชอบคนใส่ใจแบบตอแหลก็ไม่บอก! '
พริ้มเพรา: ' ?? '
" ลืมกินยาระงับประสาทหรือไง! "
กองทัพ: ' มันแอบมองนมเธอ! ไม่รู้หรือไง? '
' หรือรู้....แต่ชอบก็เลยไปยืนเอ๋อให้มันจ้องอยู่ตั้งนาน จ้องขนาดนั้น ถ้ามันอ้าปากงับได้มันงับไปแล้ว!!!! '
ไม่ใช่ฉันไม่รู้ ทำไมถึงจะไม่รู้ว่าสายตาแบบนั้นมันคืออะไร ฉันถึงต้องเดินหนีออกมาไง แล้วเขาจะมาโมโหทำไมไม่ทราบ ใส่ชุดว่ายน้ำมันก็ต้องมีคนมองอยู่แล้วแต่แค่คุณออสตินเขามองแบบเปิดเผยมากเกินไปหน่อย ซึ่งฉันเองก็ยอมรับว่าไม่ชอบสายตาคุณออสตินเมื่อกี๊นี้เหมือนกัน แต่อ้าปากงับอะไรที่เขาพูดออกมาเมื่อกี๊นี่มัน.....ใช้คำได้แบบ ทุเรศที่สุด!!!

ถูกใจ 115 คน
พริ้มเพรา_333. #รูดซิปปาก ;)
38 ความคิดเห็น
ลมหนาว_333. มีความโชว์ไฝเสน่ห์
เรนนี่_333. แซ่บค่ะ
เมษา_333. โซ ฮอต จ้ะเพื่อนสาว
Austin.TT Sexy girl🔥
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!
" ใครมา? "
********* to be continued
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 41
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments