กลับมารักครั้งนี้....ไม่มีพลาด Don't leave me Ep.4

Ep. 4

" ไปด้วยกันสิอีพริ้ม นะ นะ นะ ขอร้องล่ะ~ "

" ทำไม? กูไม่ไปแล้วมึงไปไม่ได้หรือไง? "  ฉันเถียงกับยัยเมษาที่มันมาคะยั้นคะยอให้ฉันไปกินข้าวเย็นนี้ให้ได้

" หรือที่มึงไม่กล้าไป เพราะกลัวจะไปเจอคนหล่อๆแล้วเผลอตกหลุมจนขึ้นไม่ไหวแล้วกลายมาเป็นติ่งแบบกู ห๊ะ?!! "

" ไม่ใช่! "

" งั้นก็บอกเหตุผลมาสิ! ว่าทำไมมึงไม่ไป หรือเพราะมึงแอบชอบคุณกองทัพ มึงก็เลยไม่กล้าไปเจอเขาใช่มั้ยล่ะ? ใช่มั้ย? ใช่มั้ย?! "  ยัยบ๊องนี่!!!! ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนจริงๆ ฉันเนี่ยนะ? จะไปแอบชอบคนแบบนั้น แอบเกลียดล่ะสิไม่ว่า!

" น่ารำคาญว่ะเมษา กูไม่ได้ชอบหรือแอบชอบใครทั้งนั้นอ่ะ แค่ไม่อยากไป เหนื่อยอยากนอน เข้าใจมั้ย? "

" ไม่รู้ล่ะ! ถ้ามึงไม่ไป กูก็จะคิดแบบนี้ คิดว่ามึงชอบเขาก็เลยไม่กล้าไปเจอหน้า "

" โว้ยยยยย "  ฉันโวยวายออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นไปแต่งตัว ยัยเพื่อนบ้าอยากให้ฉันไปมากใช่มั้ย ก็ได้!! แกจะได้รู้ว่าเพื่อนแกไม่ได้ชอบผู้ชายคนนั้น ระหว่างที่ฉันกำลังแต่งตัวก็ได้เห็นมันนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่บนเตียง จนฉันต้องบิดมุมปากใส่มัน

" ไปยัง ถ้ามึงไม่ลุกขึ้นกูจะเปลี่ยนชุดนอนตอนเนี๊ยแหละ ไม่ปงไม่ไปมันแล้ว "

" ไปๆ เดี๋ยวดิ ถามยัยเรนนี่ก่อนว่ามันพร้อมยัง "  พูดแล้วก็นั่งกดโทรศัพท์อยู่บนเตียง ฉันเดินไปนั่งหน้ากระจกก่อนจะหยิบลิปสติกขึ้นมาเติมปาก

ร้านอาหาร

เวลา 19:00 น.

เฮ้อออ และแล้วฉันก็มายืนอยู่ตรงนี้จนได้ เจอเขาครั้งสุดท้ายก็น่าจะเป็นวัดเกิดพี่เสือ แล้วบังเอิญเจอแบบไม่ทันได้ตั้งตัวซะด้วย แต่วันนี้ฉันรู้ไงว่าต้องมาเจอเขา มันยิ่งรู้สึกทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ความรู้สึกมันยิ่งกว่าวันนั้นซะอีก แต่ไม่เห็นจะต้องรู้สึกอะไรเลยนี่ มันไม่จำเป็นเลยสักนิด ขนาดเขาเองก็คงจะไม่ได้รู้สึกอะไรเหมือนกันนั่นแหละ

พอเดินเข้ามาในร้านก็เห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งนั่งล้อมโต๊ะกันอยู่แล้วคุณสิงห์เองก็เดินตรงเข้าไปที่โต๊ะนั้น ฉันกวาดสายตามองไปรอบโต๊ะแต่ก็ไม่เห็นเขานั่งอยู่ตรงนี้ เราที่เพิ่งมาถึงก็จัดแจงที่นั่ง ยัยเรนนี่นั่งข้างพี่เสือและถัดไปอีกก็เป็นคุณสิงห์ ฉันนั่งข้างยัยเรนนี่อีกทีและประกบข้างด้วยยัยเมษา ตรงข้ามนั้นเก้าอี้แต่ละตัวก็ถูกจับจองหมดแล้วแต่....ยกเว้นเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงข้ามฉันที่มันยังว่างอยู่ รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเลยแฮะ ขอเปลี่ยนที่นั่งกับยัยเมษาดีมั้ยนะ

" เมษาเปลี่ยนที่นั่งกันมั้ย? กูอยากนั่งริมสุดอ่ะ "

" ไม่เอา...กูจะนั่งตรงนี้ มึงดูอ้บป้าที่นั่งตรงข้ามกูดิ หน้าตาเหมือนไอดอลชื่อดังที่กูปลื้มเลยอ่ะ เพื่อนคุณกองทัพนี่งานดีทั้งนั้นเลยเนอะ ว่าแต่เขาไปไหนนะ ยังไม่เห็นเขาเลยอ่ะ อร้ายยย มึงๆๆเห็นมั้ยๆๆเขายิ้มให้กูด้วยอ่ะ >< "  หูฉันมันไม่ได้สนใจฟังยัยเพื่อนนี่พูดตั้งแต่ที่คำตอบมันบอกว่า ไม่เอา โน่นแล้ว ทั้งที่มันกระซิบกระซาบอยู่ข้างหูฉันแต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจจะฟังอยู่ดี

" คุณผู้หญิงหิวกันแล้วยังครับ " ผู้ชายที่นั่งด้านในสุดร้องถามมาด้วยภาษาอังกฤษ เขาดูภูมิฐานดีนะ ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่าว่าสายตาเขามองมาทางพวกเราก่อนจะหยุดค้างอยู่ที่ฉันและเหมือนว่าเขาจะยิ้มให้ด้วย

" สวัสดีครับ ผมชืื่อออสติน เป็นเพื่อนร่วมงานของไอ้โรมน่ะครับ "  ฉันยิ้มกลับไปให้เขาเมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาคงยิ้มให้ฉันนั่นแหละ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าโรมคือใครก็เถอะ แต่เมื่อเขากำลังคุยกับฉัน ฉันก็เลยต้องยิ้มแห้งๆและพยักหน้ากลับไปให้เขา

" คุณชื่ออะไรหรอครับ? " แล้วยัยเรนนี่ก็เอาศอกมากระทุ้งใส่ที่สีข้างของฉันเบาๆ ให้ฉันตอบเขาหรือไง ใครจะไปรู้ ฉันนึกว่าจะเริ่มแนะนำจากยัยเรนนี่ก่อนซะอีก

" อ้อ ฉันชื่อพริ้มเพราค่ะ " แล้วก็ตามมาด้วยยัยเรนนี่และยัยเมษาที่แนะนำตัวพร้อมกับโปรยยิ้มไปให้ทั่วๆโต๊ะ บนโต๊ะนี้มีทั้งหนุ่มตะวันตกและหนุ่มเกาหลีคงจะเป็นเพื่อนกับผู้ชายคนนั้นแล้วก็คงรู้จักกับคุณสิงห์ด้วยแหละมั้ง

กึกกกกกก!!!!

" อ้าว มากันแล้วหรอ? มานานยัง " 0_0 เสียงนั้นนั่นมัน...... แล้วเจ้าของเสียงก็เดินไปนั่งเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่ตรงข้ามกับฉัน คิดไว้แล้วไม่มีผิด ลางสังหรณ์ของฉันมันโกหกซะที่ไหน ฉันยืืดตัวนั่งหลังตรงเมื่อคนตรงหน้าเอาแต่มองหน้าฉันแบบไม่ละสายตา

" มึง.... คุณกองทัพเขาโคตรเท่เลยเนอะว่ามั้ย มึงดูรอยสักของเขาสิ กร้าวใจมากเลยอ่ะ>< ถึงสเปคกูไม่ใช่หนุ่มแนวคมเข้มแบบนี้ แต่สำหรับเขาปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่า อื้มมมมม... "  อะไรของมันนักหนา ชอบมากระซิบข้างหูฉันอยู่นั่นแหละ เขาเลิกจ้องฉันแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ชิ!! สงสัยจะไล่ตอบแชทสาวๆล่ะสิ ไล่ตอบยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ไม่รู้ว่าจะตอบครบทุกคนรึเปล่านั่น

" สั่งอาหารกันเลยมั้ย ลูกกูหิวแล้วเนี่ย " พวกเราเริ่มต้นแนะนำตัวแต่ละคนอีกครั้งสำหรับพวกฉันแน่นอนว่ายังไม่รู้จักใคร แต่กับคุณสิงห์อาจจะรู้สึกจักบ้างแล้ว ระหว่างที่รออาหารฉันก็หยิบมือถือขึ้นมาดูบ้างเพราะรู้สึกว่าผู้ชายที่ชื่อออสตินคนนั้นเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันจนทำให้ฉันเริ่มจะอึดอัดขึ้นมา อะไรไม่รู้ที่แว๊บเข้าในมาหัวฉันทำให้รู้สึกอยากจะเข้าไปส่องอินสตาแกรมของผู้ชายคนนี้ที่นั่งตรงข้ามฉันหลังจากที่อันฟอลโล่เขาไปเมื่อหลายเดือนก่อนและแน่นอนว่าฉันไม่ได้รับรู้ความเคลื่อนไหวในโลกโซเชี่ยลของเขาอีกเลย ตะ....แต่ นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันกดเข้าไปดูในสตอรี่ไอจีที่เขาเพิ่งอัพลงไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว มันเป็นรูปผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยที่ไม่ให้เห็นช่วงใบหน้า รูปมันถูกถ่ายตั้งแต่ลำคอลงมาถึงช่วงอก เสื้อตัวนั้นที่ผู้หญิงในรูปใส่อยู่มันเหมือนเสื้อฉันเปี๊ยบเลย ข้อมือบางที่วางบนโต๊ะก็ใส่นาฬิกาเหมือนฉันอีก นี่เขาแอบถ่ายฉันลงสตอรี่หรอเนี่ย แล้วยังข้อความที่เขียนด้วยภาษาอังกฤษว่า 'My girl' นั่นอีก เขาต้องการจะปั่นหัวป่วนอารมณ์ฉันเล่นหรือไง ฉันไปเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หน้าด้านที่สุด!

เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเขาจ้องฉันอยู่ก่อนแล้ว และปากมอมๆของเขาก็เอ่ยคำพูดจั๊กกะจี้หูต่อไปนี้ออกมา

" ไง... หวั่นไหวล่ะสิ~ "

" เหอะ! "

           ********* to be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***