กลับมารักครั้งนี้....ไม่มีพลาด Don't leave me Ep.2

Ep. 2

กองทัพ ||Part||

" อ๊าาาาาา~~ อ่าาาาา อืมมมม "

" เอามือเธอออกไป "  ผมเร่งกระแทกเอวใส่ร่างกายเซ็กซี่ของผู้หญิงตรงหน้า เมื่อเสร็จสมแล้วผมก็ถอนท่อนลำออกทันทีพร้อมกับใช้ทิชชู่มารองแล้วถอดเครื่องป้องกันออกจากท่อนเนื้อแข็งแกร่ง

" คุณจะไปแล้วหรอคะ? "

" แล้วฉันมีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่ต่อ เธอบอกมาได้มั้ยล่ะ?! "  มือก็ติดกระดุมเสื้อไปไม่ได้หันไปมองหน้าคู่สนทนา เสร็จกิจแล้วก็ไป จะอยู่ทำห่าไรครับ แต่ดูเหมือนยัยคนนี้จะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง มือยังเลื้อยมาทำท่าจะปลดกระดุมที่ผมเพิ่งจะติดเสร็จออกอีกครั้ง

" ปล่อย "  ผมพูดเสียงเข้มขึ้นแล้วปัดมือเธอออก ไม่ชอบซ้ำรอบสองถ้าผมไม่ได้ถูกใจขนาดนั้น

ครืดดดดด~~

LINE

แก้มใส: 'ยังไม่เลิกงานหรอคะคุณผู้กำกับสุดหล่อ'

กำลังจะเปิดประตูรถแต่อยู่ๆก็มีไลน์เข้า ใครว่ะทักมาตอนตี 3 พอเปิดดูก็เห็นว่าเป็นข้อความจากแก้มใสที่นี่ตีสาม ที่ไทยป่านนี้ก็น่าจะประมาณตีหนึ่ง ผมอ่านแต่ไม่ได้ตอบกลับไปกำลังจะเก็บใส่ลงในกระเป๋ากางเกงแต่ข้อความจากคนเดิมก็ดังขึ้นมาอีก

แก้มใส: 'ช่วงนี้ไม่มีงานให้หนูทำเลยหรอคะ? งานอะไรก็ได้...หนูไม่เกี่ยงทำได้หมด กำลังร้อนเงินเลยค่ะ'

กองทัพ: 'ยังไม่มี และตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ไทย' บอกไปแค่นั้นแล้วรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะขึ้นรถแล้วขับมุ่งตรงไปที่คอนโดพรุ่งนี้ก็ต้องทำงานต่ออีก รีบกลับไปนอนพักผ่อนเอาแรงดีกว่า

End..

พริ้มเพรา ||Part||

ห้างB

" พริ้มเพรา มึงเหงาป่ะถามจริง? "

" เหงาทำไม กูก็มีมึงดูหนังเป็นเพื่อน กินข้าวเป็นเพื่อน ช้อปปิ้งเป็นเพื่อนแล้วนี่ไงมีอะไรให้เหงาอีกอ่ะ? "

" ไม่ใช่แบบนั้นดิ~ กูหมายถึงแบบ..แบบว่า อยากมีผู้ชงผู้ชาย มีฟงมีแฟน ไรเงี้ย.. "

" อย่าบอกนะว่ามึงเหงา? มีสามีเป็นโหลขนาดนั้น "

" โว้ยยยย นี่ฉันสาระนะเนี่ย เห็นยัยเรนนี่ ยัยลมหนาวมีครอบครัว ลูกน่ารักสามีก็ดูแลดีเอาใจใส่ขนาดนั้น กูบอกตรงๆนะ บางทีกูก็รู้สึกว่าอยากจะมีบ้างอ่ะ "  ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยคิดแบบนั้น อยากมีครอบครัวที่น่ารักอบอุ่น แต่..มันก็มีช่วงนั้นที่เปลี่ยนความคิดและเปลี่ยนใจของฉัน ขอบายดีกว่า ขอเวลาคิดใหม่ยาวๆ อยู่อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ทำงาน มีพ่อแม่ให้รักให้ดูแลแค่นี้ก็ดีแล้ว

" ไม่อ่ะ กูยังสนุกกับการทำงานอยู่ ยังไม่รู้สึกอยากมีนะใครนะ "  ฉันพูดจบยัยเมษาก็หันมาจ้องหน้าอย่างตื่นๆ อะไร? ก็แค่บอกว่าไม่เหงา ยังไม่อยากมีใคร ทำไมมันต้องตกใจขนาดนั้น

" อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วนะมึง... "

" ปากเสีย! อีกตั้งหลายปีกว่าจะสามสิบ!! "  พูดเสร็จแล้วฉันก็เดินนำหน้าหนีมันไปก่อน อารมณ์เสีย..มาพูดแบบนี้ได้ไงยะ!! ยัยเพื่อนปากมอม..

   ฉันดูหนัง กินข้าวกับยัยเมษาเสร็จกว่าจะกลับมาถึงห้องก็สามทุ่มเศษๆแล้ว วันนี้ไปสองคนเพราะคุณแม่อีกสองคนไม่ว่าง ถ้าวันหนึ่งยัยเมษาเกิดแต่งงานแบบกะทันหันขึ้นมา อาจจะเหลือแค่ฉันก็ได้ ที่ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว

" เสียเวลาชะมัด! ไม่น่าเลยเลย..คุยกันอยู่เป็นเดือน ผู้ชายเฮงซวย คิดจะหายก็หาย! "

หลายเดือนก่อน

ครืดดดดด ครืดดดดด

LINE

กองทัพ: ' รับสายดิพริ้ม.. '

พริ้มเพรา: ' พี่..พริ้มยังไม่ว่างทำงานอยู่ เดี๋ยวไว้พริ้มโทรกลับนะ '

หลังจากนั้นเขาก็ส่งสติกเกอร์รูปหน้างอนมาให้ เป็นแบบนี้บ่อยๆ เขาชอบโทรมา ทักมา แต่ฉันก็ไม่ว่างคุย ไม่ได้หยิ่งหรือแกล้งเขานะ มันไม่ว่างจริงๆ แล้วพอฉันทักเขาไปบ้าง เขาก็บอกไม่ว่างคุย งานยุ่ง มีส่วนน้อยมากที่เราจะมีเวลาว่างได้คุยกัน แต่มีช่วงก่อนนอนที่ถึงแม้ว่าจะมีเวลามากน้อยแค่ไหน เขาก็จะวิดีโอคอลมาบอกฝันดีประจำทุกคืน

" พี่อยู่ไหนเนี่ย? เสียงดังจัง... "

' พี่อยู่ผับ ถ่ายเอ็มวีมาสามเดือนเต็มๆ เพิ่งจะปิดกล้อง ก็เลยมาฉลองกับเพื่อนนิดหน่อย มีแต่ผู้ชายดูดิ...ไม่ต้องห่วง '  เขาพูดเสร็จแล้วก็ขยิบตาให้ฉันก่อนจะแพลนก้องไปรอบๆ ก็มีแต่ผู้ชายจริงๆด้วยที่นั่งร่วมโต๊ะกับเขา คงจะเป็นเพื่อนเขานั่นแหละเพราะทุกครั้งก็จะเห็นกลุ่มนี้ประจำเวลาที่เขาโชว์ให้ดูผ่านกล้อง หน้าตาออกแนวอ้ปป้าแบบนั้น ดูละลานตาดีจัง ทำไมเพื่อนเขาถึงมีแต่คนหน้าตาดีดีเลยอ่า ><

" แล้วเมื่อไหร่พี่จะกลับไทยอ่ะ? "  ฉันเดินถือแก้วน้ำไปวางที่ซิงค์ล้างจาน ถือโทรศัพท์ส่องหน้าแล้วก็ถามเขา เขาไปทำงานที่เกาหลียาวตั้งหลายเดือนแล้ว

' อาทิตย์หน้ามั่ง ทำไมอ่ะ? คิดถึงพี่หรอ? '  เขาอมยิ้มถามออกมา สายตาก็จ้องมองเข้ามาหาฉันผ่านกล้อง บ้าจริง! ขนาดจ้องตาแค่ในโทรศัพท์แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเขามายืนอยู่ต่อหน้าเลยล่ะ แค่ในจอยังทำฉันเขินได้ขนาดนี้ ถ้าเจอกันจริงๆขึ้นมาจะเขินขนาดไหน

' เอ้า...ทำไมไม่ตอบ ถามว่าคิดถึงพี่หรือไง? '

" ................. "  เพราะฉันเขินมากก็เลยไม่ได้ตอบเขา เอาแต่ทำหน้านิ่งๆใส่กล้อง ทั้งที่จริงๆแล้วหน้าฉันมันร้อนผ่าวไปหมดเหมือนตัวเองกำลังนั่งอยู่หน้าเตาไฟเลยหละ

' ว่าไง....คิดถึงพี่หรือเปล่าหืม?? '

" แค่นี้แหละ ง่วง~ พริ้มจะนอนแล้ว ฝันดีนะคะ "

' เดี๋ยวดิพริ้ม!....... '  แล้วฉันก็กดตัดสายเขาไปเลย ส่งข้อความกับสติ๊กเกอร์ไปบอกฝันดีเขาอีกครั้ง ก่อนจะหลับตานอนหลับทั้งที่มุมปากอมยิ้มอยู่อย่างนั้น

" โอ้ยยยย ยัยบ้าพริ้มเพรา เลิกคิดถึงเรื่องเขาสักทีได้มั้ย!! มันผ่านมาตั้งนานแล้วนะ! "  ฉันส่ายหัวไปมาแรงๆอย่างหงุดหงิดกับตัวเอง เมื่อเผลอคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อก่อนอีกแล้ว

          ******* to be continued

เรื่องของน้องพริ้มเพรากับพี่กองทัพมันเป็นมายังไงกันล่ะเนี่ย ทำไมอยู่ๆน้องพริ้มของเราถึงได้ดูเหมือนจะโกรธพี่เขาขนาดนั้นล่ะคะ

         ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะจ๊ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***