กลับมารักครั้งนี้....ไม่มีพลาด Don't leave me Ep.1

Ep. 1

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" พริ้ม..แม่เข้าไปได้ไหมลูก.. "

" ค่ะแม่.. "  เมื่อสิ้นเสียงตอบรับจากฉัน ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอก ผู้หญิงคนนี้ที่กำลังยื่นมือมาลูบแก้มฉัน ตั้งแต่เล็กจนโตสัมผัสของแม่ก็ยังอบอุ่นอยู่เหมือนเดิม

" แม่เห็นห้องหนูยังเปิดไฟอยู่ ยังทำงานอยู่เหรอลูก ขนาดลาพักร้อนกลับมาบ้านก็ยังจะหอบงานมาทำงกๆอยู่อีก "

" เป็นงานเก่าที่พริ้มต้องแก้น่ะค่ะแม่ แต่ใกล้เสร็จแล้วหล่ะค่ะ เดี๋ยวพริ้มก็นอนแล้ว "  ฉันหันไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะก็เห็นว่ามันบอกเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ทางนั้นส่งมาให้แก้กะทันหันน่ะฉันก็เพิ่งเห็นเมล์เมื่อตอนค่ำนี้เองก็เลยต้องรีบแก้ให้เสร็จคืนนี้

" อย่านอนดึกล่ะลูก "  มือของแม่ลูบผมฉันเบาๆ ก่อนจะออกจากห้องไป ฉันก็หันมานั่งแก้งานต่อจนเวลาผ่านไปสักพัก ที่ฉันนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่บนเก้าอีตัวนี้

กร๊อบบบบ~~~

" เฮ้อออ เสร็จสักที "  ฉันพับฝาโน๊ตบุ๊คลงแล้วยืดแขนบิดตัวไปมา

" ตีสองแล้วหรอเนี่ย "  ที่ฉันต้องแก้มันคืองานแปลบทความที่ฉันส่งไปเมื่ออาทิตย์ก่อน มันคือความผิดพลาดของฉันเอง ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้นเพราะคืนนั้นฉันไม่ได้ตรวจซ้ำรอบสอง ด้วยความง่วงแล้วก็เหนื่อยมากก็เลยตรวจแค่รอบเดียวแล้วส่งไปให้หัวหน้า ผลก็คืออย่างที่เห็นคืนนี้นี่ไง คือฉันต้องมานั่งแก้ใหม่ทั้งหมด

" ตีสองแล้ว ทำไมยัยลมหนาวถึงยังออนเฟซบุ๊คอยู่ล่ะ? "  ฉันกดเข้าแชทของยัยลมหนาวแล้วก็กดส่งสติ๊กเกอร์ไปให้

Messenger

พริ้มเพรา: ' ทำไมมึงยังไม่นอนอ่ะ? '

ลมหนาว: ' กูตื่นมาให้นมลูก มึงอ่ะ..ทำไมนอนดึก? '

พริ้มเพรา: ' แก้งาน เพิ่งเสร็จเมื่อกี๊ เดี๋ยวก็จะนอนละ '

' ฝันดีนะมึง '

ลมหนาว: ' ฝันดี...'

" ตื่นมาให้นมลูกงั้นหรอ " ถ้าเป็นฉันจะยอมตื่นขึ้นมากลางดึกอย่างพวกยัยเรนนี่ยัยลมหนาวรึเปล่านะ ....มันก็คงมีบ้างแหละที่เขาเรียกกันว่าอะไรนะ สัญชาตญาณความเป็นแม่ อะไรพวกนั้นไง แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดไปถึงเรื่องพวกนั้นเลย ตีสองแล้ว...อุตส่าห์ลาพักร้อนกลับมาบ้านทั้งทีดันต้องมานอนดึกๆดื่นๆจนได้ ฉันป้องปากหาววอดๆ ก่อนจะถอนแว่นวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปล้มตัวนอนบนเตียงหลับตาลงเข้าสู่ห่วงนิทราทันทีโดยไม่ต้องอาศัยวิธีนอนนับแกะให้เสียเวลา

เช้าวันต่อมา

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

" พี่พริ้ม! พี่พริ้ม! "

" อะไร? "  ฉันที่กำลังนั่งเลื่อนโทรศัพท์ท่องโลกโซเชียลอยู่หน้าบ้าน อยู่ๆก็มีเสียงวิ่งตึงๆเข้ามาใกล้พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อฉันดังก้อง จะใครซะอีกล่ะ..ก็ยัยข้าวเม่าลูกพี่ลูกน้องของฉันนี่เอง บ้านก็อยู่ข้างๆกันแท้ๆไม่รู้จะวิ่งทำไม เดินมาก็ได้บ้านฉันมันคงไม่หนีไปไหนหรอก

" พี่พริ้มพี่ดูนี่สิ!! ฉันสอบติดที่ ม.SS ด้วยอ่ะพี่! ผลเพิ่งออกเมื่อกี๊นี่เอง "  ยัยข้าวเม่าพูดออกมาด้วยรอยยิ้มกว้างพร้อมกัยเสียงสั่นๆนั่น แล้วแถมยังยื่นโทรศัพท์มือถือมาจ่อหน้าฉัน และมันใกล้เกินไปจนฉันต้องใช้มือดันออกเพื่อให้พอดีกับระยะสายตา ในหน้าจอนั้นเป็นชื่อมหาลัยแล้วก็ชื่อ-นามสกุลจริงของยัยข้าวเม่า ติดจริงด้วย

" ก็ดีแล้วนี่ "

" โธ่....แค่นี้เองหรอพี่~ "

" อ่ะ เก่งๆๆ "  ฉันเอียงคอมองหน้าน้องสาวยิ้มๆพร้อมกับยกมือขึ้นมาตบแปะๆ

" พี่พริ้มอ่าา!!! ฉันหมายถึง..จะได้ไปอยู่กับพี่ไง "

" ยังไง? "

" ก็ป้าอรบอกว่า ที่ทำงานของพี่ก็อยู่แถวๆม. นั้นนี่นา ถ้าฉันได้ไปอยู่กับพี่นะ..... "  ยัยข้าวเม่าเหลือกตาขึ้นมองบนฟ้าแล้วยิ้มอย่างเคลิ้มๆ ไม่อยากจะพูดตัดความสุขของน้องสาวหรอกนะ แต่ฉันต้องบอกมันไว้

" แต่ปีหนึ่งเขาบังคับให้อยู่หอในนะ "

" ทุกคนเลยหรอพี่? "

" ไม่รู้เหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่เป็นอย่างนั้น "

" หูยยยยยย.. เซ็งเลยอ่ะ "

" ก็ค่อยย้ายมาตอนปีสองก็ได้นี่ แล้วนี่เปิดเทอมเมื่อไหร่? "

" โหยยยย คงอีกนานอ่ะ "  มันพูดแล้วก้มกดโทรศัพท์ยิกๆ สงสัยจะทักไปโม้กับเพื่อนตามประสาเด็กตื่นเต้น ที่ยัยข้าวเม่าตื่นเต้นดีใจอยากจะไปอยู่กับฉันเพราะตอนเด็กๆเราสนิทกันมาก แต่เพราะฉันต้องไปเรียนก็เลยห่างกัน ยัยเด็กนี่ร้องไห้ตามฉันใหญ่เลย แถมช่วงแรกๆที่ฉันไปเรียนก็ยังวิดีโอคอลไปหาทุกวันด้วยนะ

ที่ประเทศเกาหลี

  ภายในสตูดิโอแห่งหนึ่งกำลังมีการถ่ายโฆษณาผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับสปอร์ตบาร์สำหรับผู้หญิง ทั้งผลงานเพลงเคป๊อปของศิลปินชื่อดังหลายๆวง ที่เอ็มวีดี ภาพสวยก็เกิดจากฝีมือของเขาคนนี้นี่เอง ฝีมือการทำงานของเขามันดีมากจนขึ้นแท่นได้รับรางวัลผู้กำกับสุดเพอร์เฟ็กต์สามปีซ้อน ที่รางวัลนี้ได้ตกถึงมือเขาถึงสามปีซ้อนแล้วก็น่าจะมีปีต่อๆไปด้วย เหตุผลก็เพราะว่าไม่ใช่แค่ผลงานและฝีมือการทำงานของเขาเท่านั้นที่แตะต้องตาผู้ใหญ่จากหลายๆค่ายเพลง แต่ด้วยเพราะรูปร่างหน้าตาของเขาเองก็ยังเป็นที่หมายปองของสาวๆด้วย เมื่อก่อนเขามีเคยสังกัดของตัวเอง แต่เพิ่งจะเริ่มผันตัวมาเป็นผู้กำกับอิสระถ่ายเอ็มวีเพลงให้กับหลายๆค่ายเพลง รับทั้งงานถ่ายแบบและงานถ่ายโฆษณาด้วย

" คัททท!! เอาใหม่...ฉันขอใหม่อีกรอบ แอ่นอกขึ้นมาเลย เงยหน้านิดหน่อยแล้วค่อยๆจิกสายตามองกล้อง ใช่! แบบนั้นแหละ ขออย่างนี้เลยนะ "  ผู้กำกับหนุ่มลูกครึ่งไทย-เกาหลี และดูจากเค้าโครงหน้าที่สุดแสนจะหล่อเหลาของเขาแล้วคล้ายว่าจะมีเชื้อจากฝั่งตะวันตกผสมมานิดๆ ปากกระจับได้รูปแต่สีเข้มคล้ำกว่าปกติเพราะเกิดจากการสูบบุหรี่เปล่งเสียงพูดกับนางแบบและทีมงานด้วยภาษาประจำชาตินี้ก็คือภาษาเกาหลีนั่นเอง

" คัทททท!! โอเค สวย! ดีมาก ขอบคุณทุกคนสำหรับวันนี้ "

" ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ "

" ฉันอยากรู้จังว่า...เย็นนี้คุณผู้กำกับสุดหล่อพอจะมีเวลาว่างรึเปล่า... "  นางแบบที่โพสต์ท่าแอ่นอกอยู่เมื่อกี๊เดินเข้ามาหาเขาระหว่างที่ทีมงานทุกวันกำลังวุ่นอยู่กับการเก็บของ อุปกรณ์และฉากต่างๆ เธอกรีดเล็บลากอยู่บนหลังมือของเขาเบาๆ พร้อมกัดปากและส่งสายตาเชื้อเชิญ ซึ่งเขาเองก็ไม่ใช่หนุ่มน้อยไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ว่าการกระทำของเธอนั้นหมายถึงอะไร เขาสังเกตตั้งแต่ตอนที่เห็นเธอครั้งแรกแล้วดวงตาของเธอมันส่งความปรารถนาบางอย่างที่ชัดเจนมาหาเขา แต่ที่เขาไม่สนใจเพราะมันยังอยู่ในเวลาทำงาน แต่ถ้าเย็นนี้ก็หมายถึงมันสิ้นสุดเวลางานแล้วนี่ และเมื่อหญิงสาวเองก็ยังส่งสายตามาให้ไม่หยุด เขาจึงแสยะยิ้มมุมปากและพยักหน้าตอบรับไปทันที

          ******** to be continued

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***