Ep. 19
" ลมหนาว...เธอไม่ต้องห่วง เรื่องมาร์กี้เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง "
" ....................... "
" เชื่อฉันนะ...ได้โปรด " ในหัวของฉันตอนนี้มีสองเสียงที่กำลังดังก้องอยู่ ใจหนึ่งก็อยากจะลองให้ในสิ่งที่เขาขอดูสักครั้ง เพราะคำว่า'รัก'คำเดียว ถึงแม้ว่าเขาจะใจร้ายกับฉันมาตลอด แต่อีกใจหนึ่งก็กลัว ว่าถ้าเขาทำให้ฉันเจ็บอีก ใจช้ำๆดวงนี้ของฉันมันคงจะป่นปี้จนไม่เหลือชิ้นดี
" นะลมหนาว เธอไม่ต้องลืมมันก็ได้สิ่งเก่าๆที่ฉันเคยทำ แต่ต่อไปนี้ฉันจะทำให้เธอเห็นว่าโอกาสที่ฉันขอ ถ้าเธอให้ ฉันจะรักษามันไว้อย่างดี ไม่ทำให้เธอเจ็บอีก ฉันจะ.... "
" ฮึกกก~~ ช่วยจำไว้ด้วยนะคะคำพูดของคุณ อย่าให้มันเป็นแค่ลมปากที่คุณพูดแล้วก็ปล่อยทิ้งไป "
" เธอ จะให้โอกาสฉันใช่มั้ย? ใช่มั้ยลมหนาว! " รู้สึกถึงแรงบีบมันแน่นขึ้นบริเวณต้นแขนที่เขาจับอยู่ ดวงตาคมกล้าของเขาจ้องเข้ามาในตาฉันอย่างเป็นประกาย แค่เห็นท่าทีแบบนี้ของเขา ความกลัวต่างๆมากมายในใจของฉันก็ค่อยๆคลายลง ถ้ามันจะเจ็บอีกครั้งต่อจากนี้ ก็คงโทษใครไม่ได้ นอกจากตัวฉันเอง ' คุณจะไม่ทำให้ฉันเจ็บอีกจริงๆใช่มั้ยคะ คุณมังกร? สิ่งที่คุณขอถ้าคุณรับปากว่าจะทำได้อย่างนั้น ฉันก็จะให้แต่ขอร้องได้มั้ย..ช่วยเก็บรักษาใจของฉันต่อจากนี้ด้วย ช่วยเห็นค่าของมันบ้าง เพราะถ้ามันเจ็บอีกครั้ง คงยากที่จะทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม '
เวลา 06:45 น.
มังกร ||Part||
ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากปลายเตียง ชะเง้อขึ้นดูก็เห็นแผ่นหลังบางๆของผู้หญิงที่กำลังนั่งหันหน้าเข้าหากระจก เธอยังไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนกับสิ่งที่ผมขอ เมื่อคืนผมก็ยังนอนกอดเธอจากข้างหลังเหมือนเดิม แต่มันกลับไม่ได้รู้สึกหนาวเท่าคืนก่อนนั้น
ผมดันร่างให้ขึ้นพิงที่หัวเตียงในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ชักขาขึ้นมาชันไว้กับพื้นเตียงหนึ่งข้าง ก่อนจะขยี้ตาเบาๆไล่ความง่วง แล้วเอ่ยถามร่างบางที่กำลังแต่งตัวอยู่ตรงหน้า
" เธอจะไปทำงานแล้วหรอ? จะออกกี่โมง? "
" ฉันต้องไปถึงที่นั่น แปดโมงครึ่งค่ะ " เธอตอบโดยที่ไม่ได้หันมามองผม แต่ลอบมองผ่านกระจกใบใหญ่ที่อยู่ตรงหน้านั้น
" รอแป๊บนึงได้มั้ย เดี๋ยวฉันไปส่ง " บอกเสร็จผมก็รีบลงจากเตียงไปทำธุระในห้องน้ำทันทีอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าถ้าออกมาแล้วจะไม่เจอเธอรออยู่ข้างนอก เพราะเธอยังมีท่าทีมึนตึงกับผมอยู่ มันเหมือนจะดีขึ้นแต่ผมยังไม่ไว้ใจ ถ้าเลือกได้ก็อยากเป็นเหมือนเดิมมากกว่า แต่ตอนนี้ผมเลือกไม่ได้ไงก็ต้องยอมให้มันเป็นแบบนี้ไปก่อน หวังว่ายัยซื่อบื้อคนเดิมของผมจะกลับมาในไม่ช้า คนที่ยิ้มให้ผมบ่อยๆ คนที่ชอบมองหน้าผมแต่ไม่ใช่ด้วยสายตาเย็นชาแบบนี้ ผู้หญิงซื้อบื้อที่ชอบถามว่าผมเหนื่อยมั้ย กินข้าวหรือยัง หิวหรือเปล่า ทุกครั้งที่ผมมาหา เธอจะชอบถามแต่แบบนี้ เมื่อก่อนผมรู้สึกโคตรรำคาญ พอมาตอนนี้มันคือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดแต่เธอกลับไม่ยอมถาม เธอไม่เคยยิ้มให้ผมตั้งแต่วันนั้น สายตาเศร้าๆของเธอก็เหมือนระแวงผมอยู่ตลอดเวลา
ผมทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว ทั้งล้างหน้า แปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้า พอออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอเธอจริงๆ ผมแม่งโคตรตกใจในตอนแรก แต่ก็ยังเดินหาเธอทั่วห้อง บางทีอาจจะอยู่ที่ห้องครัว แต่ก็ไม่เจอ ห้องนั่งเล่นก็ไม่มี แม่งไม่รอจริงๆหรอวะ~ ผมเดินกลับมานั่งลงบนเตียงแล้วถอนหายใจอย่างคนหมดหวัง
ครืกกกกกกกก~~
เสียงเลื่อนประตูระเบียงเปิดออก ผมรีบหันไปมองแล้วก็เห็นคนที่ผมตามหาจนทั่วห้องอยู่เมื่อกี๊ มันเป็นความรู้สึกที่ผมก็อธิบายไม่ถูก ผมนึกว่าเธอจะไม่รอซะแล้วแต่เธอยังอยู่ที่นี่ เธอรอผม! สองขารีบเดินเร็วๆเข้าไปหาก่อนจะรวบตัวเธอมากอดไว้แน่น
" เธอรอฉัน ขอบใจนะ~ " ผมผละตัวออกมามองหน้าหวานก่อนจะกดจูบลงบนขมับเล็ก ลมหนาวผงะออกเล็กน้อยสงสัยคงจะตกใจ ที่อยู่ๆผมก็มาทำแบบนี้
" คะ? ขอบใจฉัน? " เธอพูดด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ไร้รอยยิ้มละมุนที่เคยส่งมาให้เหมือนเมื่อก่อนที่เธอชอบทำเวลาที่คุยกับผม บางทีผมก็รู้สึกโกรธตัวเองที่เป็นต้นเหตุทำให้รอยยิ้มนั้นหายไป
" ใช่ เมื่อกี๊เธอออกไปทำอะไรข้างนอกหรอ? ฉันเดินตามหาเธอทั่วห้องเลยรู้มั้ย "
" ฉันออกไปรดน้ำต้นไม้มาค่ะ " ยัยซื่อบื้อของผมพูดออกมาอย่างนั้น ผมก็เพิ่งสังเกตุเห็นว่าในมือของเธอตอนนี้ถือแก้วน้ำไว้อยู่
" ต้นไม้ที่อยู่กระถางข้างนอกหรอ เธออยากได้เพิ่มมั้ย? ฉันซื้อให้ ไว้วันนี้หลังเธอเลิกงานเราไปเดินดูต้นไม้ด้วยกันนะ " ผมพูดแล้วเลื่อนไปกุมมือบางของเธอไว้
" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันยังไม่อยากได้ใหม่ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มีเวลาดูแล แค่สามสี่ต้นข้างนอกก็พอแล้วค่ะ " ผมได้แต่ยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นเมื่อได้ยินเธอปปฏิเสธออกมา ก่อนที่จะผละออกจากผมแล้วเดินออกจากห้องนอนตรงไปในครัวด้วยใบหน้านิ่งๆของเธอ จะให้พูดสักร้อยครั้งผมก็ยังยืนยันคำเดิม ว่าเธอเปลี่ยนไป โคตรเปลี่ยน เธอไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนยัยซื่อบื้อคนเก่าของผม
" คุณจะเอากาแฟมั้ยคะ? "
" ก็ดีเหมือนกัน เธอไม่กินหรอ? "
" ไม่ค่ะ " อยากถามเหตุผล อยากคุยด้วย อยากได้ยินเสียง แต่ผมจะทำยังไงได้ อย่างน้อยก็ดีแล้วที่เธอยังตอบกลับมาบ้างเวลาที่ผมถาม จากที่เมื่อก่อนผมไม่เคยสนใจที่จะตอบคำถามเธอ ผมเมินตลอดถ้ายัยนี่มาถามอะไรแบบนี้ ยิ่งมองหน้ายัยซื่อบื้อของผมสิ่งไม่ดีทั้งหลายที่ผมเคยทำไว้กับเธอมันก็ยิ่งฉายภาพเยอะแยะมากมายเข้ามาในหัว
เธอไม่ได้ดื่มกาแฟแต่สิ่งที่วางลงตรงหน้าเธอคือแก้วนม ยัยซื่อบื้อของผมยกแก้วนมขึ้นดื่มช้าๆ แล้วอมยิ้มน้อยๆขึ้นมาคนเดียว ถึงแม้เธอจะไม่ได้ยิ้มให้ผม แต่อย่างน้อยได้เห็นสีหน้าอย่างอื่นนอกจากหน้านิ่งๆแบบนั้น ผมก็โอเค.. แต่ขออย่าให้ยิ้มเพราะผู้ชายก็แล้วกัน เพราะถ้างั้นผมไม่รับรองว่าเรื่องนี้มันจะจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งหรือไม่
บนรถ
" ตอนเย็นให้ฉันมารับนะ " ผมถามพร้อมกับหันไปมองหน้าหวานก่อนที่เธอจะเปิดประตูลงรถไป
" คุณไม่มีธุระที่ไหนหรือไงคะ? " เธอถามกลับมาเสียงนิ่งๆและสายตาเศร้าๆนั้นก็ไม่ได้มองมาที่ผมด้วย
" ไม่มี "
" แต่ฉันมีนัดกับเพื่อน ขอโทษทีนะคะ "
กึกกกก~ ปังงงงงง!!!
เธอไปแล้ว สรุปว่าตอนเย็นเธอไม่ต้องการให้ผมมารับ แต่ถ้าผมจะมาซะอย่าง ใครจะทำไมผมได้ ใครจะไปรู้เผื่อยัยซื่อบื้อของผมโกหกว่านัดกับเพื่อนแต่ที่จริงนัดกับผู้ชายผมจะทำไง ไม่ได้หรอกครับ เรื่องแบบนี้ผมไม่ชะล่าใจหรอก
เมื่อวานตอนที่เจอกันในห้าง มาร์กี้เลือกแหวนเสร็จผมก็กลับมาส่งเธอที่คอนโด แล้วกะว่าจะแวะเข้าห้องลมหนาวแต่ดันลืมไปว่าเธอเปลี่ยนรหัสห้องใหม่ ก็ไม่เห็นจะยากตรงไหนผมเดินลงไปหานิติคอนโดแล้วก็แค่บอกว่าผมจำรหัสใหม่ที่แฟนผมเปลี่ยนไม่ได้ คีย์การ์ดก็ทำหายเลยให้เขาทำอันใหม่ให้แค่นั้นเอง ผมเข้าออกที่นี่ประจำอยู่แล้วไง มันจะมีใครสงสัยอะไร
นั่งรอลมหนาวอยู่นานระหว่างนั้นก็คิดถึงแต่เรื่องเธอ คิดว่าเธอคงจะงอนผมตั้งแต่คืนนั้นที่ผมเผลอรุนแรงกับเธอ แล้วไหนจะพ่วงเรื่องมาร์กี้เข้ามาอีก ผมโทร.ไปหาไอ้ริวว่าผมควรทำยังไง มันก็ช่วยผมเต็มที่ หาข้อมูลในเน็ตส่งมาให้ผมอ่านเยอะแยะไปหมด วิธีง้อสาว มีทั้งกอด ทั้งจูบ ไม่ต้องใช้คำพูดเยอะแยะแค่การกระทำที่จริงใจอะไรพวกนั้น อ่านแล้วผมปวดกระบาล ผมไม่ใช่พวกโอนโยน ไม่คิดด้วยซ้ำว่าที่เกิดขึ้นเมื่อคืนผมจะทำลงไปได้ แต่จะบอกอะไรให้นะ มันเป็นเรื่องของสถานการณ์ล้วนๆ แบบสถานการณ์มันพาไปอะไรพวกนั้นอ่ะ ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง แต่ผมคิดว่าผมจริงใจแล้วนะ ทุกคำผมพูดออกมาจากใจ ผมอยากทำให้ยัยซื่อบื้อของผมมีความสุขจริงๆ ไม่อยากเห็นเธอเอาแต่ทำหน้าแบบนั้นตลอดเวลา เห็นแล้วมันปวดกระดองใจ อ่านถึงตอนนี้ก็อย่าเพิ่งคลื่นไส้กันล่ะ ผมก็พะอืดพะอมเหมือนกันนั่นแหละ ไม่เคยคิดเลยว่าคำพูดพวกนั้นจะออกมาจากปากผมได้ ลมหนาว...เธอมันสุดยอดจริงๆ
End.
ลมหนาว ||Part||
" หน้าตาค่อยดูสดใสขึ้นมาหน่อยนะวันนี้ เห็นแบบนี้พี่ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ต้องยิ้มกว้างๆอีกนิดนึงนะ " เมื่อเดินเข้ามาในอ๊อฟฟิศ พี่ศรที่ตรวจงานอยู่ชั้นล่างก็เอ่ยทักขึ้นมาทันที
" สวัสดีค่ะพี่ศร มอร์นิ่งค่ะคุณซัน "
" หวัดดีจ้า ทานอะไรมาหรือยัง? "
" เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวหนาวขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะคะ " ไม่รู้ว่าจะมีใครสังเกตรึเปล่าที่เดี๋ยวนี้ฉันเริ่มใส่พวกชุดเดรสมากขึ้น จากที่เมื่อก่อนชอบใส่กางเกงมาทำงานน่ะ ' เพราะกลัวว่าสองแสบในท้องของแม่จะอึดอัดกันนะคะ ^^ '
" สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณลมหนาว รับกาแฟมั้ยคะ? "
" ไม่อ่ะ..ขอบใจนะ ไข่หวานเย็นนี้เธอว่างรึเปล่า? "
" เย็นนี้หวานมีนัดทานข้าวเย็นกับคุณแม่ค่ะ คุณลมหนาวมีอะไรหรือเปล่าคะ? "
" อ่าวหรอ เปล่าๆไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวลองถามคุณซันดูก็ได้ " จะทำยังไงดีล่ะทีนี้ ไข่หวานไม่ว่าง แล้วถ้าคุณซันก็ไม่ว่างอีกคนล่ะ ไม่น่าเลยลมหนาว เมื่อเช้าดันไปโกหกเขาไว้ว่ามีนัดแล้ว แต่ไม่รู้สิ...พอถึงเวลาเขาอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าพูดอะไรไว้เมื่อเช้า เขาเคยจำซะที่ไหนว่าตัวเองเคยพูดอะไร ก็เพราะว่ามันไม่สำคัญกับเขาไง แต่คนฟังมันจำทุกคำพูด...เขาไม่เคยหรอก
ครืดดดดดด ครืดดดดดด~~
" ฮัลโหล มึงคิดไงถึงโทร.มาเนี่ย "
' คิดถึงไง เหงาๆๆ เย็นนี้มึงว่างป่ะ '
" เย็นนี้หรอ ว่างดิ! ว่างมาก ทำไม มึงมีอะไร?" ชวนหน่อย ชวนกูไปเที่ยวหรือไปกินข้าวอะไรก็ได้
' ดีเลย งั้นวันนี้ไปกินข้าวกัน กูนัดยัยสองคนนั่นไว้เรียบร้อยแล้ว '
" โอเค! ได้ๆๆๆ เย็นนี้เจอกันนะ >< " มึงมาได้ทันเวลาพอดีเลยเรนนี่
ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้หรอกนะ แต่เพื่อจะปกป้องความรู้สึกของฉัน ฉันยังไม่ควรจะอยู่ใกล้เขาในเวลาแบบนี้ถ้าไม่งั้นใจฉันคงจะอ่อนแอมากเพราะมันไม่มีภูมิคุ้มกันอะไรเลย ยิ่งใกล้เขาหัวใจก็ยิ่งรู้สึกว่ามันถูกกัดกร่อนมากขึ้นทุกวัน เพราะฉะนั้นฉันขอห่างจากเขาสักพักเพื่อจะได้สร้างความเข้มแข็งให้หัวใจดวงนี้บ้าง ' ให้เวลาฉันสักพักนะคะคุณมังกร ' และฉันก็คิดว่าเขาคงต้องการเวลาเพื่อจะเคลียร์เรื่องของเขาด้วยเหมือนกัน
******** to be continued
สปอยล์: ' มึง!! มึงมาทำไม! '
' นี่จนลูกกูโตขนาดนี้แล้ว มึงจะยังไม่เลิกกวนxีนกูใช่มั้ย?! '
' คุณคะ หยุดก่อนเถอะค่ะ! '
เอานิยายมาส่งเข้านอนค่า คืนนี้ที่บ้านใครฝนตกบ้าง อ่านนิยายแล้วก็นอนหลับฝันดีนะคะ^^ ขอบคุณที่ติดตาม สนับสนุนและเป็นกำลังใจให้ไรท์ตาดำๆคนนี้มาตลอด รักนักอ่านทุกคน จุ๊บบบบ~~
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 42
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments