รักอันตราย....หัวใจมังกร Don't leave me Ep.15

Ep. 15

  แอ๊ดดดดดด

ฉันใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานมากเพราะไม่อยากออกมาเจอหน้าเขา คนที่ไม่ยอมฟังอะไร คนที่คิดว่าตัวเองถูกเสมอ คนที่ชอบใช้แต่กำลัง คนขี้ใจร้อนแบบนั้น ใครเขาจะอยากคุยด้วย

ก่อนหน้านี้ที่มาร์กี้เปิดประตูออกมาเจอฉันกับเขาอยู่หน้าห้อง และฉันที่คอยรอดูทั้งคู่อยู่เงียบๆ แต่ทั้งสองคนกลับแค่มองหน้ากันนิ่งๆ ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาถ้าก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้เห็นว่าทั้งสองอยู่ด้วยกัน มันก็คงจะดูเหมือนปกติไม่มีอะไรแปลกไปสำหรับสองคนนั้น แต่เมื่อฉันได้เห็นแล้วจะให้มองแบบเมื่อก่อนมันไม่ได้จริงๆ ฉันเห็นบางสิ่งในแววตาของพวกเขาทั้งคู่ตลอดเวลา

" นี่!! คุณมังกร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!! " อยู่ๆเขาก็ลากแขนฉันเดินไปหยุดที่หน้าห้องของฉัน แล้วค้นกระเป๋าเพื่อจะเอาคีย์การ์ดที่ฉันทำขึ้นมาใหม่เพราะได้เปลี่ยนรหัสหน้าห้องใหม่แล้ว ฉันก็ดิ้นหนีเขาเต็มที่ จับกระเป๋าสะพายหลบซ้ายหลีกขวาไม่ให้เขาล้วงมือเข้าไปได้ แต่เขาล็อคตัวฉันไว้แน่นด้วยลำแขนแกร่งนั้น ไม่นานก็ล้วงมือเข้าไปเอาคีย์การ์ดได้สำเร็จ ใบหน้าคมเคร่งขรึมหัวคิ้วขมวดมุ่นตลอดเวลา ใครกันแน่ที่ควรจะเครียด มันฉันต่างหากไม่ใช่เขา! แตะคีย์การ์ดที่ประตูเสร็จก็เปิดออกแล้วรั้งฉันเข้าไป โดยไม่ได้สนใจมาร์กี้ที่ยืนมองอยู่ตั้งแต่ที่เปิดประตูออกมา ทั้งที่ก็เห็นอยู่ตำตาทุกๆสถานการณ์ขนาดนี้ ว่าคู่หมั้นตัวเองกำลังจะลากผู้หญิงคนอื่นเข้าห้อง ไม่คิดจะทำอะไรหน่อยหรือไงยะ?! จะยืนดูอยู่เฉยๆเล่นละครเป็นนางเอกตีบทแตกไปถึงไหน ฉันที่คาดหวังจะได้เห็นสีหน้าสลดของทั้งสองชายหญิงเจ้าบทบาทนี่ซะหน่อย แต่นี่อะไรกลับกลายเป็นฉันมาเสียเปรียบให้เขาอีกจนได้

" .................. "

" ฉันบอกให้ปล่อย!! "

ปังงงงงงง!!!!!

" ปล่อยแน่!! นอกหรือในดี?! " เขาพูดทุเรศนั้นออกมามือหนาก็ลากฉันมาผลักลงบนเตียง แล้วก็ตามคาดนั่นแหละ เขาโน้มลงมาหวังจะขึ้นคร่อมร่างของฉันไว้ แต่ฉันกลิ้งหลบร่างหนาที่กำลังกระโจนลงมานั้นได้ทัน กำลังจะลุกขึ้นมือแกร่งของเขาก็ดันมาดึงข้อเท้าของฉันไว้ได้ทันแล้วกระชากลากฉันกลับมานอนแผ่หลาอยู่บนเตียงเหมือนเดิม ' ไม่นะ!! ฉันจะปล่อยให้เขาทำแบบนั้นไม่ได้! ไม่ได้อีกต่อไป.. '

ก่อนที่ริมฝีปากสีคล้ำนั้นจะฉกลงมา ฉันยกมือขึ้นใช้เล็บยาวๆของตัวเองจิกลงบนแก้มสากของเขา แล้วยกเท้าขึ้นถีบเข้าที่หน้าท้องแข็งแกร่ง ระหว่างนั้นก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ท้องน้อยนิดๆ ' อึกก แม่ขอโทษนะลูก แต่แม่กำลังปกป้องลูกอยู่ '  ร่างหนาหงายหลังล้มตึงไปกองบนพื้นด้วยแรงถีบของฉัน

" โอ้ยยยย อั่ก!! แม่ง! จุก! "  แต่แค่แป๊บเดียวเขาก็ลุกขึ้นมาก่อนจะจ้องหน้าฉันด้วยสายตาขุ่นแค้น ถามว่ากลัวมั้ย ฉันกลัวนะแต่ด้วยความที่ต้องการจะปกป้องลูกของฉันมันมีมากกว่า ฉันหลบเขาที่พุ่งเข้ามาหาอีกครั้งก่อนจะวิ่งตรงไปที่ประตู

หมับบบบบ!!!

' แต่โชคชะตากลับไม่เข้าข้างฉัน ชีวิตฉันมันพบเจอกับความเจ็บปวดแค่นี้ยังไม่พอหรือไง ต้องอีกแค่ไหนถึงจะสาสม '  เขาคว้าไหล่ฉันไว้ก่อนจะช้อนตัวขึ้นมาวางไว้บนเตียงนอนอีกครั้ง

" แสบนักนะ! ยัยซื่อบื้อ เธอทำฉันจุกมากรู้มั้ย ดูผลงานที่เธอทำไว้บนหน้าฉัน โคตรแสบเลยแม่ง! "  เขาขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวฉันอีกครั้ง ก่อนจะพูดอะไรทั้งหลายออกมาแล้วชี้นิ้วไปที่ข้างแก้มที่โดนเล็บของฉันกรีดจนเป็นรอยแดงยาวๆประมาณเกือบหนึ่งคืบ นี่แหละสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกสะใจ เขามันสมควรเจ็บมากกว่านี้ด้วยซ้ำ!

" แค่นั้นมันยังน้อยไปค่ะ " ฉันจ้องหน้าเขาแล้วพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่างถือดี

" ปากดีชิบหาย! เธอกำลังดื้อกับฉัน!! รู้ตัวมั้ย! " เขาพูดก่อนจะยื่นมือมาบีบแก้มฉันไว้อย่างแรงด้วยมือใหญ่เพียงข้างเดียว จนตอนนี้มันรู้สึกเจ็บและชาไปทั้งแก้ม ไม่นานปากหนาก็ฉกเข้ามากัดแม้มที่ริมฝีปากฉันก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาตวัดรัวอยู่ในอุ้งปากของฉัน แต่ฉันก็พยายามดันลิ้นเขาออกด้วยลิ้นบางของตัวเองอย่างไม่ยอมเช่นกันจนต้องตัดสินใจกัดลิ้นหนานั้นแรงๆ ได้กลิ่นคาวเลือดในปาก แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุด มีแค่เสียงครางฮึ่มๆอยู่ในลำคอที่ดังลอดออกมาให้ได้ยิน ฉันพ่ายแพ้ให้เขาอีกจนได้ แค่เผลอใจอ่อนแป๊บเดียวตอนนี้จากที่ฉันเป็นฝ่ายสะใจเพราะทำให้เขาเจ็บได้สำเร็จ แต่ด้วยความไม่ยอมแพ้ของเขาจึงทำให้ลิ้นบางของฉันมันกำลังโดนเขาดูดแรงๆอยู่ตอนนี้ ข้อมือฉันก็ขยับไม่ได้แม้แต่นิดเดียว เพราะเขาตรึงมันไว้กับเตียงอย่างแน่นหนาทั้งสองข้าง ปากหนาเคลื่อนไปขบเม้มที่ลำคอของฉันก่อนลากลิ้นไล้ไต่ขึ้นมาถึงบริเวณหูก่อนจะขบกัดเข้าที่ติ่งหูนั้นแรงๆ แล้วฝั่งจมูกกดหนักๆลงบนแก้มของฉัน เขาพยายามเล้าโลมอยู่นาน จนบางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนจะคล้อยตามอารมณ์ที่เขาชักจูงไป

" ฮึกกกก~ ถ้าคุณทำแบบนั้นกับฉัน ฉันจะเกลียดคุณ "  ทั้งปากและฝ่ามือร้อนๆของเขาหยุดการกระทำทั้งหมดแต่เพียงชั่วครูก่อนที่จะเริ่มขยับอีกครั้งเพื่อดำเนินต่อ

" ฮึกกก~ และฉันจะหนีคุณไปให้ไกลๆ ไม่ให้คุณตามตัวฉันเจอและกระทำร้ายกาจกับฉันได้อีก... "

" หึ เธอทำไม่ได้หรอกลมหนาว "  เขาเหงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าแล้วพูดกับฉันก่อนจะก้มลงเพื่อจัดการสิ่งที่กำลังทำอยู่ต่อ

" จะลองดูก็ได้นะคะ "

มังกร ||Part||

แววตามุ่งมั่นแข็งๆของเธอ ทำให้ผมรู้สึกใจสั่นนิดๆ เกิดอะไรขึ้นกับยัยนี่ เมื่อก่อนเธอไม่เคยเป็นแบบนี้ ยอมให้ผมตลอดไม่ว่าจะเมื่อไหร่ เวลาไหนที่ผมต้องการ เธอก็ต้องยอม  ' ถ้าอยากให้ชีวิตเพื่อนเธอสงบสุข นอนโง่ให้ผัวมันกกอยู่บนเตียงเหมือนเดิม....เธอต้องมาหาฉัน ทุกครั้งที่ฉันต้องการ! ' ผมหวนคิดถึงเมื่อก่อน ตอนที่เธอยังไม่ดื้อ ไม่หัวแข็งแบบนี้ แค่พูดประโยคนั้น ยัยซื่อบื้อนี่ก็หงอให้ผมเหมือนลูกแมวแล้ว ผมถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนจะตัดสินใจหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ให้เธอเหมือนเดิม

เฮือกกกกกก~~~

" ฉันใส่เองได้ค่ะ! คุณไม่จำเป็นต้องยุ่ง " พูดเสร็จก็กระชากแพนตี้ตัวบางจากมือผมไปถือไว้ พร้อมกับปัดมือผมออกแรงๆ

" ถ้าจะให้ดีก็ช่วยออกไปจากห้องฉันด้วย จะขอบคุณมากค่ะ เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ "

" ....................... "  ให้ตายสิ!

" เสียงคุณฉันก็ไม่อยากได้ยิน แม้แต่ลมหายใจฉันก็ยังไม่อยากใช้ออกซิเจนร่วมกับคุณเลยค่ะ "  อึ้ง จนพูดไม่ออกครับ ให้ตายเถอะยัยนี้กำลังให้ผมรู้สึกว่าตัวเองแม่งไม่มีค่า ใจผมกระตุกวูบ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือความรู้สึกอะไร รู้แค่ว่ามันเกิดมาจากร่างบางตรงหน้า

" เหอะ!! " ผมหยิบกางเกงขึ้นมาใส่บ้างก่อนจะเดินเร็วๆออกไปยืนสูบบุหรี่ที่หน้าระเบียงอยู่เป็นนาน สองนาน ในใจก็คิดไม่ตกว่าอะไรที่ทำให้ยัยซื่อบื้อคนเดิมของผมเปลี่ยนไป อะไรที่ทำให้เธอถือดีกล้าทำกล้าพูดจาแบบนั้นกับผม แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับผม ทำไมผมถึงรู้สึกว่า แม่งโคตรไม่ชอบเลยที่เธอพูดแบบนั้น เธอพูดเหมือนผมไม่มีความสำคัญกับเธอ พูดเหมือนผมไม่มีค่าในสายตาของเธอ พูดเหมือนไม่ได้แคร์อะไรกับชีวิตกับคำพูดผมอีกต่อไป

" โธ่โว้ยยยย!! เหอะ แม้แต่ลมหายฉันก็ไม่อยากใช้ออกซิเจนร่วมกับคุณ~~  ยัยซื่อบื้อ!! เธอมันบื้อที่สุด ลมหนาว! " ผมยืนคิดถึงเมื่อก่อนและพูดทวนสิ่งที่เธอพูดกับผมเมื่อไม่นานมานี้แล้วตะโกนออกมาอย่างสับสนในใจขณะที่ยืนอยู่หน้าระเบียงคนเดียว

" แต่เสียใจ ไล่ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไปหรอก! "

End.

ลมหนาว ||Part||

" พูดขนาดนี้แล้วยังจะหน้าด้านอยู่อีกหรอ? "  ฉันยืนมองเขาที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่ที่ระเบียง มือที่คีบบุหรี่ไว้ก็ยกขึ้นสูบควันเข้าปอดไม่หยุด

" ดี! สูบเยอะๆไปเลย! ปอดจะได้หายไวๆ! "  เหนื่อย~ จะมีสักวันมั้ยที่ฉันจะใช้ชีวิตปกติได้อย่างคนอื่นทั่วไป นี่มันเกินไปรึเปล่า ท้องกับผู้ชายที่ไม่ได้รักตัวเองแล้วแถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นคู่หมั้นของคนอื่นอีก ฉันควรโทร. ไปที่รายการ พุธทอล์คพุธโทร ขอคำปรึกษาจากพี่เผือก พี่ต้นหอม แล้วก็พี่ลูกกอล์ฟมั้ย? ฉันควรมั้ย? เฮ้อออออ

ครืกกกกกกก!!

เขาเปิดประตูระเบียงก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง แล้วมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังฉันที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เขามองหน้าฉันผ่านกระจกอยู่สักพักแต่ไม่ได้พูดอะไรสุดท้ายก็เดินเข้าห้องน้ำไป

" มาร์กี้เธอคิดอะไรของเธออยู่นะ "  ถึงได้ปล่อยคู่หมั้นของตัวเองให้เข้าห้องผู้หญิงคนอื่นโดยที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไร เขาก็เหมือนกัน ลากผู้หญิงคนอื่นเข้าห้องต่อหน้าคู่หมั้นของตัวเองเนี่ยนะ? พวกเขาคิดอะไรกันอยู่ ฉันละไม่เข้าใจกับความสัมพันธ์ของพวกเขาหรือความคิดของพวกเขาเลย ไม่เข้าใจจริงๆ

" เธอเองก็เหมือนกันลมหนาว! "  เธอควรโทร.หามาร์กี้ให้มาพาเขากลับไปห้องคู่หมั้นของเขาสิ

แอ๊ดดดดด กึกกก~~

ระหว่างที่ฉันกำลังจะทักแชทหามาร์กี้เพื่อให้มาเอาตัวคู่หมั้นของเธอกลับไป ชายหนุ่มร่างสูงแกร่งที่พันผ้าขนหนูเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี พร้อมกับผมที่เปียกซ่กของเขาพาร่างหนามายืนซ้อนหลังฉันที่กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้พอดี ฉันเหลือบมองหน้าเขาผ่านกระจกนิดหน่อยก่อนจะเดินผ่านเขามาล้มตัวลงนอนบนเตียง หางตายังทันเห็นอยู่ว่าร่างสูงก็ลากสายตามองตามฉันมาเช่นกัน ฉันตลบผ้าขึ้นห่มพร้อมกับข่มตาปิดลงทันทีเพราะไม่อยากจะสนทนากับเขา ไล่ให้ไปเขาก็ไม่ไป ไม่ได้มีใจให้ฉันแล้วจะมาทำอยู่อย่างนี้ไปเพื่ออะไร ถ้าเขาไม่ยอมไป สักวันอาจเป็นฉันที่จะเป็นคนเดินออกไปเอง

จึก จึก~~  จึก จึก!!

ระหว่างที่นอนหลับตาคิดอะไรมากมายในหัวอยู่นั้น ก็รู้สึกถึงแรงสะกิดที่หัวไหล่ จะมีใครอีกล่ะ ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะขยับหันหนีไปอีกทาง แต่เขาก็ยังตามมาสะกิดอยู่ไม่หยุด

" ลมหนาว "

" .................... "  ท่องไว้ นิ่งสงบ

" ลมหนาว เช็ดผมให้หน่อยสิ "

" .................... " สยบทุกความเคลื่อนไหว

" ลมหนาว ลุกขึ้นมาเช็ดผมให้ฉันหน่อย "  พอฉันไม่ยอมลุกเขาก็เปลี่ยนจากสะกิดเบาๆเป็นแรงเขย่าที่แรงขึ้น

" ..................... "

" ลมหนะ....... "

" นี่ คุณจะมาวุ่นวายอะไรกับฉันนักหนา ไม่รู้หรือไงคะว่าสิ่งที่คุณกับเธอทำอยู่มันผิด ฉันพยายามจะไม่ยุ่งอยู่แล้ว แต่พวกคุณกำลังผลักความผิดทั้งหมดมาให้ฉัน พอแล้ว! ฉันพอแล้ว! "  มันอดไม่ไหวจริงๆฉันก็เลยต้องลุกขึ้นมาคุยกับเขาให้มันจบๆไป

" .................. "

" คุณกลับไปหาเธอเถอะค่ะ ฉันรู้ความจริงหมดแล้ว เลิกเล่นละครกันได้แล้ว พวกคุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกันคะ? คิดว่าฉันโง่มากหรอ เล่นกับความรู้สึกคนอื่นมันสนุกมากนักหรือไง?! หรือว่าฉันไปทำอะไรให้พวกคุณไม่พอใจนักหนาคะ ถึงได้มาทำแบบนี้กับฉัน?! "  พูดเสร็จก็หอบหายใจเหนื่อย จากอารมณ์ที่เหมือนจะร้องไห้ขณะที่พูดไปด้วยในตอนแรก แต่พอพูดไปพูดมาอารมณ์โมโหมันก็แทรกซึมเข้ามาแทน และเมื่อกี๊ฉันก็หลุดมันออกไปหมดแล้ว ทั้งอารมณ์ ความรู้สึก ทุกอย่างที่มันคับแน่นอยู่ในอกของฉัน พอแล้ว ฉันไม่อยากทำบาปไปมากกว่านี้ ฉันขอหยุดเรื่องพวกนี้ทั้งหมดไว้เพียงเท่านี้ พอ!! เด็กทั้งสองคนที่อยู่ในท้อง ฉันก็จะดูแลเขาเอง ลูกฉัน! ฉันเลี้ยงเองได้!

" ว่าไงนะ? "  เขายังคงบทบาทเดิมไว้ไม่มีหลุด แกล้งทำหน้างงฉงน เหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด

" ฟังนะคะ คุณมังกร ฉันรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว วันนี้ที่ร้านอาหารญี่ปุ่น คุณไปกินข้าวกับเธอฉันก็เห็น คุณคุยเรื่องหมั้นกับเธอฉันก็ได้ยิน ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว โอเคมั้ยคะ เพราะฉะนั้นตอนนี้..คุณกลับไปหาเธอเถอะค่ะ ฮึกกก~~ "  นี่มันอารมณ์บ้าอะไรของฉันกันเนี่ย เมื่อกี๊เราอุตส่าห์จะเข้มแข็งได้อยู่แล้ว ทำไมตอนนี้ถึงมาร้องไห้ ขี้แงซะได้ ยัยบื้อลมหนาว เธอเป็นบ้าหรอ?! หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ! เจ้าน้ำตาบ้าหยุดไหลสักทีสิ! ฮือออออ

ฉันสะอึกสะอื้นไห้ยกมือขึ้นปาดน้ำตาป้อยๆที่มันไหลลงมาไม่หยุดสักที คนจะนอนอยู่แล้วแท้ๆ ผู้ชายคนนี้ก็ยังจะปลุกฉันให้ลุกขึ้นมายืนร้องไห้อยู่ได้

" เธอ...หมายถึงมาร์กี้? "

" ฮืออออออ~~ " เมื่อเขาพูดชื่อนั้นฉันก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม ได้ยินแล้วรู้สึกมันเหมือนมีมีดกรีดลงมาบนหัวใจของฉัน

" ลมหนาว เธอหยุดร้องไห้ก่อนสิ ที่เธอพูดมาทั้งหมด หมายถึงมาร์กี้ใช่มั้ย? "  เขาเอื้อมมือแข็งๆมาจับที่ไหล่ของฉันไว้มั่น แต่ฉันก็ยังสะบัดออกเรื่อยๆอยู่อย่างนั้น

" ก็ใช่น่ะสิ คุณเองก็รู้อยู่แล้ว แล้วยังจะมาถามย้ำๆให้หัวใจฉันเจ็บไปถึงไหน ฉันจะบอกให้นะ ผู้ชายอย่างคุณถึงฉันจะรักได้ ฉันก็จะเลิกรักได้เหมือนกัน! "

หมับบบบ!!!

ร่างฉันถูกดึงเข้าไปกอดไว้แรงๆ และรู้สึกถึงสัมผัสร้อนๆจากริมฝีปากของเขาที่แตะลงบนหน้าผากของฉันซ้ำๆ ฉันดิ้นขัดขืนอยู่สักพักแต่ก็เพิ่งคิดได้ว่าฉันอาจจะทำให้ลูกเจ็บ กลัวว่าแรงดิ้นของฉันมันจะส่งผลไม่ดีต่อลูก ก็เลยหยุดดิ้นแล้วนิ่งสงบในอ้อมกอดของเขาอยู่อย่างนั้น

" เฮ้อออออออ~ "  เสียงเขาถอนหายใจออกมาหนักๆ ได้ยินอย่างนั้นฉันก็ดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขาทันที เขาก็คงจะรู้สึกอึดอัดมากเหมือนกันล่ะสิ ถึงได้ถอนหายใจออกมาแรงขนาดนี้

" ไม่เอาน่าลมหนาว ฟังฉันก่อนสิ "  เขาดึงตัวฉันไปกอดไว้เหมือนเดิมก่อนที่เขาจะพาเดินไปนั่งลงบนเตียงแล้วจับตัวฉันไปนั่งทับบนตักแกร่งนั้นไว้อีกที

" อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลยนะคะ แค่นี้ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่ไร้ศีลธรรมมากพออยู่แล้ว.... "

" เงียบ! แล้วฟัง "

" ................... "

          ********* to be continued

  หุหุ เฮียมังกรเหมือนจะเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ลึกๆในหัวจายยยแล้วหรือเปล่า~ ขอ กำลัง ใจ หน่อย จ้าา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***