Ep. 14
ร้านอาหารญี่ปุ่น
" ว้าวว ร้านนี้ฉันยังไม่เคยลองเลยค่ะ " ลงจากรถปุ๊บเมื่อเห็นป้ายหน้าร้านยัยเมษาก็ร้องขึ้นมาปั๊บ
" คนเยอะมาก ผมจองล่วงหน้าไปตั้งแต่สองวันที่แล้ว โต๊ะเต็มเลยครับ แต่เผอิญว่ามีลูกค้ากลุ่มหนึ่งเขายกเลิกจอง ก็เลยได้เสียบแทน ฮ่าฮ่าๆๆ "
" แต่ก็ดันมาได้ห้องที่อยู่ติดข้างห้องวีไอพีแบบนี้ พวกเราก็คงคุยกันเสียงดังเหมือนตอนที่อยู่พัทยาไม่ได้น่ะสิคะ ฮ่าฮ่าๆๆๆ "
คุยเล่นขำๆกันพอหอมปากหอมคอก่อนที่จะเดินตามพนักงานเข้าห้องอาหารไป ข้างในนี้มันก็โอเคอยู่นะ ถึงห้องจะไม่ค่อยกว้างมากแต่ก็เป็นส่วนตัวดี แต่ละห้องจะมีไม้กั้นไว้แล้วตรึงคลุมด้วยผ้าแข็งเนื้อหยาบสีขาวไว้อีกทีมีลวดลายภาพวาดที่แสดงออกถึงความเป็นญี่ปุ่นไว้บนผืนผ้านั้น เพื่อแยกเป็นห้องๆไปและเราไม่สามารถมองเห็นห้องข้างๆได้ แต่คิดว่ามันคงไม่เก็บเสียงแน่นอน ส่วนที่นั่งก็เป็นเบาะรองนั่งกับพื้นแล้วก็โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กสำหรับวางอาหารตรงหน้า
" เดี๋ยวเราสั่งอาหารกันเลยดีกว่าเนอะ " ฉันรับเมนูจากพนักงานมาก่อนจะเปิดดู สรุปแล้วเราสั่งอาหารกันมาประมาณห้าหกอย่างในรอบแรก
" ไปห้องน้ำก่อนมั้ย? อาหารคงยังไม่มาง่ายๆหรอก แขกเยอะขนาดนี้ "
" มึงไปมั้ยลมหนาว? "
" อื้อ ไปดิ "
" คุณซันจะไปห้องน้ำก่อนมั้ยคะ? "
" ตามสบายเลยครับ ผมรอนี่ดีกว่า " ระหว่างที่พวกเราเดินออกมาเข้าห้องน้ำก็เห็นว่าคนเริ่มทยอยเข้ามากันเยอะขึ้นกว่าตอนแรก ดูจากรถที่จอดหน้าร้านก็รู้ว่าคนต้องเต็มร้านแน่ๆ
" คนแน่นร้านเลยเนอะ "
" เออดิ ได้ยินมาว่าเจ้าของร้านที่นี่นะเป็นคนญี่ปุ่นแท้ๆร้อยเปอร์เซ็นต์เลยนะ แล้วเชฟทุกคนก็เป็นคนญี่ปุ่นด้วย รสชาตินี่อย่างนี้เลย!! " ยัยพริ้มเพราพูดพร้อมกับยกมือขึ้นแล้วชูนิ้วโป้งออกมาทำท่าการันตีว่ามันเยี่ยมจริงๆ
" มึงเคยมากินแล้ว? "
" หึ ได้ยินเขาพูดมา "
" แล้วก็มาอวยซะยกใหญ่ จนกูนึกว่ามึงเป็นเมียเจ้าของร้านซะอีกนะเนี่ย " ฉันแกล้งพูดแล้วมองหน้ามันอย่างขำๆ
" กูกำลังจะสื่อว่าที่คนมันมาเยอะเหตุผลมันเพราะอะไรไง นี่พวกมึงเข้าใจมั้ยเนี่ย -_- "
หลังจากที่เข้าห้องน้ำเสร็จและกำลังจะเดินเข้าไปด้านใน ก็เห็นว่าข้างๆห้องพวกเราที่บอกว่าเป็นห้องวีไอพี ตอนนี้มีชายชุดดำยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูสองคน หน้าตานิ่งๆ ไม่ค่อยยิ้มแบบนั้น ใช่เลย! ต้องเป็นคนพวกนั้นแน่ๆ ที่ยัยเรนนี่เคยบอก 'พวกมาเฟีย' ไงล่ะ
" มึง หรือว่าห้องวีไอพีข้างๆนี้จะเป็นพวกนักการเมือง พวกคนใหญ่คนโตไรงี้วะ? " ฉันได้ยินยัยเมษากับยัยพริ้มเพรากระซิบกระซาบกันอยู่สองคน แต่แน่นอนว่าฉันไม่คิดเหมือนพวกมันหรอก บอดี้การ์ดทุกคนต้องฝึกทักษะการต่อสู้อย่างเดียวไม่พอหรือไง ยังต้องฝึกวิชาหน้านิ่งกันด้วยหรอ -_- เมื่อเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันเผลอเหลือบตามองหน้าพวกเขานิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าห้องไป
มังกร ||Part||
เวลา 20:05 น.
" แม่งคนเยอะชิบหาย! " ผมกับไอ้ริวเดินเข้ามาในร้าน นัดกันที่ไหนไม่นัด ร้านนี้มันมีอะไรดีวะ แค่รถยังหาที่จอดยาก
" ไอ้ริว ห้องไหนนะ? " ผมหันหลังกลับไปถามก็เห็นมันยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูพอดี
" ครับนายท่าน กำลังมาถึงครับ "
" ...................... " เหอะ แค่นี้ต้องโทรตาม ผมผิดหรอที่มาเวลานี้? ก็คนมันไม่ได้อยากมา แล้วทำไมต้องรีบมา
" ครับ..มาด้วยกันครับ ครับผม...กำลังรีบไป "
" ทำไม? คุณปู่โมโหหรือไง "
" ครับ...ท่านบอกให้เจ้านายรีบไป " ผมหยุดให้ไอ้ริวเดินนำหน้าไปก่อนเพราะผมไม่รู้ว่าห้องไหน จนมาถึงห้องที่อยู่ด้านในสุดที่และดูเหมือนจะเป็นห้องที่ใหญ่กว่าห้องอื่นๆ มีคนของคุณปู่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง ไอ้ริวเปิดประตูออกเพื่อให้ผมเดินเข้าไปก่อน
ในห้องอาหารนั้นมีบอดี้การ์ดยืนก้มหน้าอยู่มุมห้องคนละมุม มีคุณปู่ และคุณฮิโรชินั่งกันอยู่สองคน คนละฝั่งอยู่ตรงข้ามกัน ส่วนข้างๆคุณฮิโรชิก็มีกระเป๋าใบเล็กสีสันชวนคลื่นไส้วางอยู่ข้างๆ คงไม่ใช่ของท่านหรอกใช่มั้ย ท่านไม่น่าใช่จะแนวนี้นะ
" กว่าจะโผล่หัวมาได้ ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยห้ามสาย! ให้ผู้ใหญ่รอนานมันน่าเกียด ขอโทษอีกครั้งนะครับท่านฮิโรชิ เจ้ามังกรคงเพิ่งจะออกมาจากที่ทำงานแล้วถึงรีบตรงดิ่งมานี่เลยน่ะครับ " คุณปู่หันมาด่าผมเป็นภาษาไทยทันทีที่ผมเดินเข้ามา ก่อนจะหันไปขอโทษแขกของท่านเป็นภาษาญี่ปุ่น
" อ้อ ไม่เป็นไรหรอกครับ เข้าใจอยู่หนุ่มๆอย่างนี้มันไฟแรง เอาใจใส่กับงานแบบนี้ ดูเป็นคนมีความมุ่งมั่นดี น่าจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีได้นะครับ ฮ่าๆๆๆ"
"มาแล้วก็รีบมานั่ง น้องเพิ่งออกไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี๊" เหอะ! ผมเดินไปนั่งลงข้างคุณปู่ตรงข้ามกับที่ว่างตรงหน้าก่อนจะถอดเสื้อสูทออก เมื่อกี๊เหมือนได้ยินเสียงผู้หญิงคุยกันแว่วๆดังมาจากห้องข้างๆด้วย แล้วเสียงเมื่อกี๊ผมรู้สึกโคตรคุ้นเลย เหมือนเสียงของ.....
แอ๊ดดดดดดดดด
" นั่นไง หนูมาร์กี้กลับมาพอดี " ผมไม่ได้หันไปมองว่าใครเข้ามาจนเธอเดินมานั่งลงที่เบาะว่างตรงข้ามกับผม และน่าจะเป็นเจ้าของกระเป๋าเล็กใบนั้นด้วย
" เธอ!!!! "
" พี่มังกร!! "
เคร้งงงงง!!!
เสียงนั้นไม่ใช่เสียงจากภายในห้องนี้ แต่มันดังมาจากห้องข้างๆนี่เองหลังจากที่ยัยเด็กมาร์กี้ตะโกนเรียกชื่อผมซะเสียงดัง
" พวกห้องข้างๆนี่มันยังไง สงสัยจะดื่มกันจนเมาเละแล้วล่ะสิ! "
" เธอมาทำอะไรที่นี่! มาร์กี้?! "
" อ้าวว อย่างนี้ก็แสดงว่าทั้งสองคนคงจะรู้จักกันอยู่แล้วน่ะสิเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ "
" นั่นสิ ไปแอบทำความรู้จักกันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่อง แต่ก็ดีแล้วหล่ะ " คุณปู่หันมาถามผมก่อนจะหันหน้าไปคุยกับท่านฮิโรชิต่อ ผมกับมาร์กี้ก็เอาแต่นั่งจ้องหน้ากันอยู่อย่างฉงน อย่าบอกนะว่าเธอคือหลานสาวของท่านฮิโรชิ ที่คุณปู่ย้ำนักย้ำหนาว่าเป็นผู้หญิงที่ผมต้องหมั้นด้วย
' แต่เป็นเธอก็ดีแล้วจะได้คุยกันง่ายๆหน่อย เพราะว่าผมไม่ได้อยากหมั้นไง และยัยนี่ก็คงเหมือนกัน '
" เป็นพี่มังกรนี่เองหรอคะ? " สีหน้าเธอดูตกใจนิดหน่อยแต่น้ำเสียงกลับฟังดูพิลึกชอบกล ผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ยัยเด็กมาร์กี้นี่จะรู้สึกยังไง
" หนูรู้จักพี่เขาไว้ก็ดีแล้วลูก พี่เขาจะเป็นผู้ชายที่ดูแลหนูได้นะ ปู่เห็นทั้งสองคนเข้ากันได้ดีอย่างนี้ก็ค่อยสบายใจหน่อย "
" ตะ..แต่ คุณปู่คะ พี่เขามีแฟนอยู่แล้วรึเปล่าคะ " แฟนเลยหรอ ผมกับยัยซื่อบื้อนั่นเนี่ยนะ!
" อ่ะแฮ่มม! เอ่อออ มีฟงมีแฟนอ่ะไรกัน แกไม่มีหรอกใช่มั้ยมังกร? " คุณปู่รีบพูดออกมาเสียงตะกุกตะกัก อาจเพราะท่านเริ่มสังเกตุว่าสีหน้าผมกับมาร์กี้เปลี่ยนไป ถึงผมกับยัยซื่อบื้อจะไม่ได้อยู่ในสถานะที่ฟังแล้วรู้สึกขนลุกคลื่นไส้นั่นก็จริง ที่เขาเรียกกันว่าอะไรนะ แฟนหรอ แต่ถ้าผมบอกไปว่าผมมีแฟนแล้ว สีหน้าคุณปู่จะเป็นยังไงนะ อยากรู้จริงๆ
End.
ลมหนาว||Part||
" มึงไม่ต้องคิดมากหรอกน่า ก็แค่ทำถ้วยแตกเอง "
" เดี๋ยวผมช่วยออกค่าเสียหายเอง ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆ " เสียงหัวเราะดังขึ้นมาเมื่อพูดหยอกล้อฉันเสร็จ ก่อนหน้านี้ไม่นานที่ฉันตกใจจนเผลอทำถ้วยใบเล็กสำหรับใส่น้ำซุปหล่นแตกหลังจากที่อยู่ๆก็ได้ยินผู้หญิงเสียงคุ้นๆนั้นพูดชื่อมังกรขึ้นมาเสียงดัง หรือบางทีฉันอาจจะหูแว่วไปเอง เขาเข้ามาวนเวียนในใจฉันยังไม่พอ จนถึงตอนนี้แม้แต่ชื่อของเขามันก็ยังจะตามหลอนหูฉันอีกหรอ
" มึง ข้างห้องไม่น่าจะใช่นักการเมืองอย่างที่คิดกันตอนแรกแล้วแหละกูว่า "
" โอ้ยยยย กูรู้ตั้งนานแล้วมั้ย " นั่นแหละอย่างที่พวกมันพูดกัน ข้างห้องตอนนี้อาจจะเป็นแขกของเจ้าของร้านก็ได้ เพราะฟังจากเสียงที่คุยกันแล้วน่าจะเป็นภาษาญี่ปุ่นนะ แล้วเสียงทุ้มๆที่กำลังพูดภาษาญี่ปุ่นอยู่ตอนนี้มันหลอนหูฉันมาก เหมือนว่าฉันได้ยินเสียงเขาอยู่ตลอดเวลา
เวลา 21:40 น.
" พี่มังกร จริงๆแล้วมาร์กี้ให้คนของคุณปู่กลับไปส่งที่คอนโดก็ได้นะคะ "
" ไม่เป็นไร ไม่ได้ลำบากอะไรและฉันก็ขี้เขียจฟังคนแก่บ่น เธอเข้าใจใช่มั้ย "
" แล้ว...เรื่องหมั้นที่พวกคุณปู่คุยกัน.... "
" เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ อย่าเพิ่งพูดตอนนี้เลย เดี๋ยวฉันค่อยคุยกับเธอส่วนตัวอีกที "
ฉันยืนมองภาพนั้นก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไป แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องหยุดเดินมันเป็นเพราะผู้ชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำดูดีคนนั้นต่างหาก แล้วยังจะผู้หญิงตัวเล็กในชุดเดรสสีโอรสน่ารักคนนั้นด้วย
' คุณมังกรกับมาร์กี้งั้นหรอ? ทำไมถึงมาด้วยกัน ' หรือฉันอาจจะตาฝาด แต่เสียงนั้นมันเสียงของเขา และถึงแม้ว่าฉันจะเห็นแค่หน้าด้านข้างแต่ฉันกลับจำเขาได้ดี
" เมื่อกี๊ใช่มาร์กี้รึเปล่า? มากับผู้ชายแน่ะ หล่อด้วยอ่ะ~ เห็นมั้ยมึงเห็นมั้ย? " ยัยพริ้มเพรากับยัยเมษาคุยกับแล้วหันมาเขย่าแขนฉันรัวๆ
" ใช่มาร์กี้จริงๆใช่มั้ย เขามีแฟนเป็นคนไทยหรอ? ไหนว่าเพิ่งมาประเทศไทยครั้งแรกไง? " จริงสิ มาร์กี้เป็นคนบอกเองว่ามาที่นี่ครั้งแรก แล้วกับคุณมังกรคืออะไร หรือว่าสองคนนั้นคบกันอยู่แล้วตั้งแต่แรก นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันสับสนไปหมดแล้ว ตอนนี้ในหัวฉันมันคิดออกไปหลายเรื่อง ถ้าเขาทั้งสองคนคบกันจริงๆ แล้วมาร์กี้จะโกหกฉันทำไมว่าไม่รู้จักใครในเมืองไทย และครั้งนั้นเขาทั้งสองคนจะแกล้งไม่รู้จักกันไปเพื่ออะไร หรือเห็นว่าฉันโง่ คิดว่ามันคงเป็นเรื่องน่าขำสินะ ลับหลังฉันพวกเขาคงจะยิ้มเยาะในความโง่ของฉัน ฉันมันซื่อบื้ออย่างที่คุณมังกรชอบว่าจริงๆนั่นแหละ
" ลมหนาวไปเถอะมึง ยุงกัดแล้วเนี่ย " รถคันนั้นขับออกไปตั้งนานแล้วแต่ฉันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
' เรื่องหมั้นที่พวกคุณปู่คุยกัน '
' เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ อย่าเพิ่งพูดตอนนี้เลย เดี๋ยวฉันค่อยคุยกับเธอส่วนตัวอีกที ' ตอนนี้ในหัวฉันมันมีแต่เสียงและคำพูดพวกนี้ซ้ำๆไปมาอยู่ในหัว 'หมั้น'
ทำไมนะ ทั้งที่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าที่ผ่านมาเขาไม่ได้รักฉัน ทั้งที่ก็ทำใจไว้บ้างแล้วว่าฉันอาจจะต้องเลี้ยงลูกคนเดียวเพราะพ่อของพวกเขาไม่ต้องการ แต่ทำไมพอมาถึงตอนนี้ เมื่อได้มาเจอสถานการณ์จริงๆ มันถึงรู้สึกเจ็บจุก ฉันรู้สึกยังไม่พร้อม มันไม่เห็นจะเหมือนตอนที่คิดเอาไว้เลยสักนิด
" ลมหนาว มึงโอเครึเปล่าเนี่ย ทำไมดูซึมๆล่ะ "
" สงสัยกูจะกินเยอะเกินไปอ่ะ ก็เลยรู้สึกแน่นท้อง ไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ " ฉันบอกแล้วซุกหน้าเข้ากับข้างกระจกรถพยายามกลั้นน้ำตาไว้สุดฤทธิ์ ถ้าเกิดมันไหลลงมาตอนนี้ อาจจะทำให้ยัยพวกนี้ตกใจ
เธอต้องสนใจแค่ลูกเท่านั้นตอนนี้สองแสบของเธอสำคัญที่สุด จำไว้ ใครจะคบกับใครก็ช่างพวกเขาสิลมหนาว ฉันค่อยๆปล่อยลมหายใจออกมายาวๆเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ต่างๆที่มันอัดแน่นอยู่ในอกฉันตอนนี้
" ลมหนาวครับ ถึงแล้ว " ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนนี้ในรถมีฉันกับคุณซันแค่สองคน พวกเพื่อนๆฉันหายไปไหนกันหมด
" ขอโทษทีนะคะ ฉันเผลอหลับไปเลย ว่าแต่พวกเพื่อนๆฉันอยู่ไหนกันแล้วคะเนี่ย "
" เห็นว่าคุณลมหนาวหลับอยู่ก็เลยแวะไปส่งพวกคุณพริ้มเพรากับคุณเมษาก่อนแล้วน่ะครับ "
" อ๋อ~ " นี่ยัยสองตัวนั่นกล้าปล่อยฉันที่นั่งหลับในรถผู้ชาย ปล่อยฉันมากับเขาแค่สองคนได้ยังไงกันเนี่ย ไม่เป็นห่วงฉันบ้างหรือไง ถึงจะเคยทำงานด้วยกันไม่ได้แปลว่าฉันจะสนิทกับเขาแล้วก็ไว้ใจเขาได้สักหน่อย นี่ดีนะเนี่ยที่ตอนนี้ฉันนั่งที่เบาะหลังน่ะ
" ฮ่าฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ พวกเพื่อนๆของคุณย้ำกับผมแล้ว พวกเขาอุตส่าห์ไว้ใจให้ผมมาส่ง ผมไม่กล้าทำให้เพื่อนคุณผิดหวังหรอกครับ อีกอย่างถ้าผมทำอะไรคุณลมหนาวจริงๆ คุณพริ้มเพรากับคุณเมษาคงไม่ปล่อยผมไว้แน่ " เริ่มค่อยหายเกร็งขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นท่าทางที่ค่อนข้างน่าไว้ใจได้ของเขา
" ฮ่ะๆๆ ค่ะ งั้นก็ขอบคุณ คุณซันมากเลยนะคะ "
" ครับ เจอกันพรุ่งนี้ครับ " ฉันตอบรับเขาอย่าง งงๆก่อนจะเดินลงรถมา จะเจอกันพรุ่งนี้ทำไม บางทีเขาอาจจะแค่พูดผิดก็ได้
ติ๊งงงงงงงงง!!!
ฉันเดินเข้ามาในลิฟท์เมื่อประตูเปิดออก แล้วขณะที่มันกำลังจะปิด จู่ๆก็มีมือหนาของใครบางคนยื่นมากั้นมันเอาไว้ จนเมื่อประตูเปิดออกกว้างอีกครั้ง ก็ทำให้ฉันต้องหันหน้ามองทางอื่นแทน เขาจะโผล่มาอีกทำไม
" ไง " เขาเดินเข้ามายืนข้างฉันในลิฟท์เรียบร้อยแล้วเอ่ยทักขึ้นมา แต่เมื่อฉันทำเมินไม่สนใจเขา ก็อย่างที่มันเคยเกิดขึ้นทุกทีนั่นแหละ เขามันป่าเถื่อนใช้แต่กำลัง อย่างเช่นตอนนี้ไง มือแข็งแกร่งคว้าเข้าที่ต้นแขนฉันพร้อมกับบีบไว้แรงๆ จนฉันต้องนิ่วหน้าขึ้นมาเพราะรู้สึกเจ็บ
" เธอไปไหนมา? แล้วใครมาส่ง?! "
" .................. "
" ไม่ตอบก็ได้!! "
ปึกกกก!!!
เขาใช้แรงพลักฉันให้ชนกับพนังลิฟท์ก่อนที่จะประกบปากลงมากัดแรงๆ
" มีปากไว้ให้พูดไม่พูด สงสัยอยากใช้ทำอย่างอื่นแทน!! " ปากหนาฉกเข้ามาอีกทีอย่างรุนแรง ฉัน อยาก เกลียด เขา เขาที่คอยแต่จะทำหยาบคายกับฉัน เขาที่ชอบด่าฉันประจำ เขาที่กำลังจะหมั้นกับคนอื่น ฮึกก~
ติ๊งงงงงง!!!
" อุ้ยยย~ " เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกฉันรีบวิ่งออกมาไม่ได้สนใจคนที่ยืนรอลิฟท์อยู่ แล้วพวกเขาจะเห็นสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำกับฉันเมื่อกี๊รึเปล่า ฉันไม่ได้สนใจเลยสักนิด
" ลมหนาว! หยุด! "
หมับบบ!!
เสียงฝีเท้าก้าวหนักๆตามมาข้างหลัง ก่อนจะคว้าแขนฉันไว้ทัน อีกนิดเดียวก็จะถึงห้องอยู่แล้วแท้ๆ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่เข้าใจบางหรอ
" ฮึกกกกก~ "
แอ๊ดดดดดด
" อะ...อ้าว พี่ลมหนาว " เสียงประตูห้องเปิดออก เธอเรียกชื่อฉันก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองที่ผู้ชายอีกคน หึ ก็ดีเหมือนกัน มาให้หมดเลยตอนนี้ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าพวกเขาจะเล่นละครต่อไปกันยังไง
******** to be continued
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 42
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
pixcv
ใจเย็นๆๆๆๆ
2023-04-11
1