Ep. 13
ตี๊ดดดด~ กึกกกก!!!
" เป็นเxี้ยไรวะเนี่ย?! " ผมแตะคีย์การ์ดหน้าประตูห้องที่เมื่อก่อนผมเคยทำได้สบาย ไม่มีอะไรขัดข้อง แต่ทำไมตอนนี้มันเปิดไม่ออกวะ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ตี๊ดดดดดๆๆๆ~
" อะไรอีกวะ!! " ขนาดกดรหัสผ่านที่ผมรู้ก็ยังเปิดไม่ได้อีก มันคงไม่ใช่อย่างที่คิดใช่มั้ย ผมเปลี่ยนเป็นกดออดหน้าห้องแทนเพื่อให้คนข้างในรู้ กดอยู่นานแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีท่าทีว่าคนข้างในจะเปิดประตูให้ ถ้าเป็นอยู่อย่างนี้ผมเริ่มจะหัวเสียแล้วนะ ยัยนั่นจะเปลี่ยนรหัสทำไม?! โคตรหงุดหงิดเลยตอนนี้
LINE
มังกร: ' เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้ '
' ลมหนาว ฉันบอกให้เปิดประตู! '
' ฉันรู้ว่าเธอเห็นฉันแล้ว รีบเปิดประตูซะ ก่อนที่ฉันจะโมโหแล้วพังไอ้ประตูเส็งเคร็งนี่ทิ้ง!! '
ไม่อ่าน? ผมเลยกดโทรหาเธอแทน อีกมือก็ยังกดออดอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ เอาสิ! ไม่เปิดให้ ผมก็กดแม่งอยู่อย่างนี้แหละ ผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ที่ผมทั้งโทรทั้งยืนกดออดอยู่หน้าประตู จนคนข้างในคงเริ่มรำคาญมั้ง ตอนนี้ถึงได้ยอมเปิดประตูให้ออกแค่แง้มๆไว้ แล้วโผล่ออกมาแค่เสี้ยวหน้า มันน่าขำอยู่นะกับการกระทำของยัยบื้อนี่ แต่ตอนนี้ผมมันอยู่ในอารมณ์โมโหมากกว่า
" คุณมีอะไรกับฉันรึเปล่าคะ? " เสียงพูดนิ่งๆยังไม่พอสายตายัยบื้อนี่ตอนนี้ก็ยังโคตรนิ่งอีก เป็นบ้าอะไร!
" เธอเป็นบ้าอะไรของเธอห๊ะ?! "
" มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะ ถ้าไม่มีฉันจะได้ไปพักผ่อน " !!!!! หึ มีอะไรก็รีบพูด ถ้าไม่มีจะได้ไปพัก พร้อมกับครึ่งหน้าที่โผล่ออกมา เห็นแล้วผมอยากจะคว้าคอยัยนี้แล้วบีบพร้อมเขย่าสุดแรงจริงๆเลย
พลั่กกกกกกก!!!
" โอ๊ยยยย!! นี่คุณ ทำเบาๆไม่เป็นหรือไงคะ ทำแบบนี้ถ้าฉันเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณแน่ "
ทันทีที่ผมผลักประตูออกให้กว้างเพื่อที่ผมจะได้เข้าไปในห้อง แต่แรงผลักที่มาพร้อมกับอารมณ์หงุดหงิดของผมมันแรงจนทำให้ร่างบางตรงหน้าเซแถ่ดๆไปข้างหลัง เธอก็ขึ้นเสียงแผดใส่ผมทันควัน ผมคว่ำปากลงแล้วแสยะยิ้มใส่อย่างไม่ยี่หระ ไม่สนใจเสียงแว้ดๆนั้นของเธอ
" แล้วเข้ามาในห้องคนอื่นโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้ ฉันมีสิทธิ์แจ้งตำรวจนะคะ! "
" รำคาญ! " ผมตะคอกออกไปแค่นั้น แล้วก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตด้านบนออกสองสามเม็ด พับแขนเสื้อขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาแล้วยกขาขึ้นพาดบนโต๊ะตัวเล็กข้างหน้า มองตามยัยบื้อที่ก้มหน้าก้มตาเดินเข้าห้องไป หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงดังมาจากในห้องนอน ทำอะไรวะ? ยัยบ้านั่นจะพังห้องนอนหรือไง
โครมมมมม!!!
" ของๆคุณ เอาไป! แล้วช่วยออกไปจากห้องฉันด้วยค่ะ! " ยัยลมหนาวยกกระเป๋าใบใหญ่ที่ข้างในมีทั้งเสื้อผ้าทั้งของใช้ของผม ทั้งแปรงสีฟัน โฟมแล้วก็มีดโกนหนวด ทุกอย่าง มีของผมทุกอย่างจริงๆ ยัยนี่ยัดทั้งหมดลงในกระเป๋าแล้วมาโยนลงโครมต่อหน้าผมและ ด้วยซิปที่มันปิดไม่สนิทดีก็เลยทำให้ของชิ้นเล็กๆ เช่น พวกแปรงสีฟัน มีดโกนหนวด ที่ผมพูดถึงเมื่อกี๊มันหล่นออกมาอยู่นอกกระเป๋า
" เธอเป็นบ้าอะไร!? " เห็นแบบนั้นผมก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีมาจากคุณปู่ มาเจอแบบนี้คิดว่าผมจะเป็นยังไง
ผมพุ่งตัวเข้าไปบีบแขนเล็กของยัยนี่ไว้แน่น จนมันขึ้นรอยเป็นริ้วสีแดงๆตามแรงที่ผมบีบ เธอเริ่มเบ้หน้าขึ้นมาน้อยๆแต่ก็ยังจ้องตาผมกลับแล้วพูดออกมา
" ฉัน..เจ็บ " เธอขืนตัวออกทั้งที่ผมก็ยังจับไว้แน่น แต่ผมไม่มีทางที่จะปล่อยแน่นอน พร้อมกับลงมือทำในสิ่งที่คิดทันที คือยื่นหน้าเข้าไปหวังจะฉกเข้าที่ริมฝีปากของเธอ แต่ไม่ทันที่จะได้แตะริมฝีปากลง ยัยนี้ก็หันหน้าหนีอย่างไว ผมชะงักก่อนจะจ้องใบหน้าด้านข้างของเธอนิ่งๆ แล้วฝังหน้าลงซุกไซร้ไปที่ลำคอแทน
" ปล่อยนะ! " เธอแผดเสียงใส่ก่อนจะบิดตัวหนี
" ทำไม?! โดนฉันเอาก็ออกจะบ่อย มาตอนนี้จะทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวไปเพื่ออะไร!? " ผมรวบตัวเธอมากอดไว้แรงๆแล้วซุกหน้าลงที่ซอกคอหอมยั่วยวนอารมณ์นั้นต่อ ก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้น เดินตรงเข้าไปในห้องนอนวางตัวยัยนี้ลงบนเตียงแล้วคร่อมตัวตามลงไปติดๆ
" อย่าทำนะ!! ฉันบอกว่าอย่า!! " เธอทั้งดีดดิ้น วาดเหวี่ยงลำแขนไปมา ฟาดมือบางใส่หน้าผมไม่ยั้ง รู้สึกทั้งแสบทั้งคันยุบยิบ แต่ผมก็ยังไม่ยอมหยุดก้มหน้าแม้มริมฝีปากดูดเนื้ออ่อนนั้นต่อไประหว่างที่ผมเองก็พยายามจะสั่งสอนยัยตัวดีอย่างที่เคยทำด้วยการขบแม้มแรงๆลงที่ลำคอทั้งซ้ายทั้งขวาทั้งพยายามจะดูดและกัดแรงๆเพื่อจะให้รู้ว่าอย่ามาหือกับผม แต่วันนี้เธอเป็นอะไร ขัดขืนสุดฤทธิ์ ฝ่ามือบางคว้าไว้ที่กลุ่มผมของผมไว้แน่นแล้วออกแรงกระชากดึงไปข้างหลัง จนผมต้องชะงักการกระทำทั้งหมด เอนเอียงหัวไปตามแรงดึงทึ้งของเธอ เพราะดูจากแรงกระชากแล้ว ยัยนี่ไม่น่าจะมาเล่นๆ เห็นอย่างนั้นผมจึงยกมือทั้งสองข้างขึ้นเป็นสัญลักษณ์ว่าผมยอมแพ้
" ปะ...ปล่อยก่อนลมหนาว "
" คุณลุกออกจากตัวฉันก่อน! ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน! " เธอพูดเสียงสั่นแต่แววตากลมคู่นั้นกลับมุ่งมั่นไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย พร้อมออกแรงกระตุกในขณะที่พูดเพื่อยืนยันว่าถ้าผมไม่ลุกเธอก็ไม่ปล่อย ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วค่อยๆขยับออกจากตัวเธอ
" เธอก็ปล่อยก่อนดิ!! ดึงไว้แบบนี้ฉันจะลุกได้ไง! "
กึกกกกก!!!
" โอ้ยยยยย!! โอเคๆ แต่ช่วยปล่อยก่อน..ได้มั้ย " ผมเผลอร้องออกมาเมื่อเธอลงแรงจิกให้หนักขึ้นแล้วกระตุกแรงๆ ไอ้เxี้ย! โคตรเจ็บ ผมกูหล่นเป็นกำแล้วมั้งตอนนี้ สักพักเธอค่อยๆปล่อยมือออก ก่อนจะรีบลุกขึ้นไปยืนอยู่ข้างเตียง ผมมองเธออย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อกี๊เกิดอะไรขึ้น?! ยัยบื้อนี่ฮึดขึ้นมาสู้ผม แถมเมื่อกี๊ยังกระชากหัวผมด้วย วันนี้มันเป็นวันบ้าอะไร?! ยัยนี่ถูกผีเข้ารึไง!
" ถ้าไม่อยากให้เรื่องถึงตำรวจก็ช่วยออกไปจากห้องฉันด้วยค่ะ ตอนนี้เลย "
" เหอะ! ฟังนะยัยบื้อ!! " ผมรีบพูดออกมาตัดหน้าก่อนที่เธอจะพูดอะไรสักอย่าง
" ฉัน ไม่ ไป! แล้วก็ไปเก็บของและกระเป๋าที่เธอขนของๆฉันออกไป เก็บใส่ตู้ให้เข้าที่ไว้เหมือนเดิมด้วย!! "
ผ่านไปเกือบครึ่งค่อนชั่วโมง กว่าที่ผมจะเก็บของเข้าตู้เสร็จ ใช่ครับ! อ่านไม่ผิดหรอก ผมเป็นคนเก็บของทุกอย่างเข้าตู้เอง ทั้งแปรงสีฟัน ที่โกนหนวด ผมก็จัดวางไว้ในห้องน้ำให้เหมือนเดิมด้วยตัวเองทุกอย่าง เพราะยัยนั่นไม่ยอมทำให้ผม หลังจากเหตุการณ์นั้นเธอก็เดินเข้าห้องน้ำไป สิงอยู่ในห้องน้ำนานเกือบชั่วโมงแล้วออกมาพร้อมกับตาแดงๆนั้น เดินไปล้มตัวนอนบนเตียงสะบัดผ้าคลุมโปงเรียบร้อย ผมถึงต้องเอาของทุกอย่างมาเก็บเองไง แต่ที่ผมทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะว่าผมกลัว หงอให้ หรืออะไรทั้งนั้นหรอกนะ ที่ยอมให้ก็แค่วันนี้ แค่วันเดียว! ถือว่าเจ๊ากันไปที่วันก่อนผมทำรุนแรงกับยัยนี่ ไม่แน่ที่เธอขัดขืนแล้วก็ทำท่าตึงตังแบบนี้อาจจะเพราะว่าไม่ชอบเซ็กรุนแรงแบบวันก่อนนั้นก็ได้ พอมาวันนี้ก็เลยไม่ยอมให้ผมทำไง
จัดของเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะมานอนพักข้างๆเธอบนเตียง ดูเวลาในโทรศัพท์ก็เที่ยงครึ่งแล้ว เริ่มรู้สึกหิว แต่คนข้างๆยังนอนนิ่ง ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเร็วๆนี้ ผมจึงยื่นนิ้วไปสะกิดผ้าห่มที่เธอใช้คลุมตัวอยู่หนักๆ
จึก จึก จึก~~
" เธอ เธอ! ลมหนาว! "
" ยัยซื่อบื้อ!! " เธอลืมตาขึ้นมามอง พอเห็นหน้าผมก็ขยับหันหน้าหนีไปอีกทางทันที
" นี่! ไม่หิวหรือไง นอนเหมือนคนไม่เคยนอน! ตื่นแล้วก็ลุก ฉันหิว! " พูดเสร็จก็นอนรอดูสักพักว่ายัยนี่ลุกขึ้นไปทำอาหารตามคำสั่งผมรึเปล่า สุดท้ายก็ลุกขึ้นไป หึ แสดงว่ายังอยู่ในโอวาทผมดีเหมือนเดิม อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าเป็นยัยซื่อบื้อคนเดิมของผม ระหว่างที่เธอทำกับข้าวอยู่ในครัว ผมก็เปิดทีวีดู นั่งรอยู่บนโซฟา
ปึกกกกกก!!
ผมหันไปมองตามเสียง ก็เห็นเธอวางจานข้าวลงบนโต๊ะ ในจานนั้นเป็นข้าวไข่เจียวธรรมดา แต่ทำไม..มันมีแค่จานเดียววะ?
" แล้วของฉันอยู่ไหน? " ผมเดินไปนั่งลงตรงข้ามเธอแล้วถามหาจานข้าวส่วนของผม
"ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง?! จานข้าวของฉันอยู่ไหน?"
" ลมหนาว! ฉันเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ วันนี้เธอเป็นอะไรวะ? เป็นบ้าหรอ ผีเข้าหรือไง?! ยัยซื่อบื้อ!! "
" ................... "
" โธ่โว้ยยย!! "
End.
ลมหนาว ||Part||
ปังงงงงง!!!!!!!
สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นก่อนจะจับเก้าอี้ตัวนั้นกระแทกลงกับพื้นแรงๆ แล้วเดินไปคว้ากุญแจรถก่อนจะออกจากห้องไป เก้าอี้ตัวนั้นมันไปทำอะไรให้? น่าสงสาร...
นั่นแหละลมหนาว ทำดีแล้ว อย่าไปใจอ่อนให้เขา เขาทำร้ายเธอนะ เขามันเป็นผู้ชายเลือดเย็น เขาเป็นคนที่ทำให้เธอเกือบจะสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอไปนะ ทำดีแล้วลมหนาว เธอทำดีแล้ว~
" ฮึกกก~ เธอต้องอยู่ให้ได้ " ฉันตักข้าวไข่เจียวเข้าปากทั้งน้ำตา หิวมั้ย? อร่อยมั้ย? ไม่เลย ฉันไม่มีอารมณ์แม้แต่จะกิน แต่ก็ต้องกินเพื่อตัวแสบทั้งสองที่อยู่ในท้องและกำลังเจริญเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
" อร่อยใช่มั้ยลูก? แม่ขอโทษนะที่วันนี้มีแค่ข้าวไข่เจียว " ฉันพยายามปรับอารมณ์ให้ดีกว่าที่เป็นอยู่ เพราะถ้าฉันเศร้าเด็กในท้องก็จะพลอยไม่สดใสไปด้วย เขาบอกว่าเด็กในท้องจะสามารถรับรู้อารมณ์ทุกอย่างของแม่ได้ ถ้าฉันอยากให้ลูกเป็นเด็กอารมณ์ดี ยิ้มเก่ง น่ารัก ฉันต้องมีความสุขให้มากๆ ^^
LINE
Rainy: ' มึง เป็นไงบ้าง กินข้าวได้มั้ย หลานกูแผลงฤทธิ์ป่ะ? '
' แพ้ท้องบ้างมั้ย? '
ลมหนาว: ' ได้อยู่ สองแสบกินเก่งอยู่นะ ช่วงนี้ยังไม่แพ้นะมึง ปกติเลย แต่รู้สึกง่วง อยากนอนตลอดเวลาเลยอ่ะ '
Rainy: ' เออ ดีแล้ว ได้ยินอย่างนี้ก็ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย มีอะไรปรึกษากูได้ตลอดเวลาเลยนะ '
ลมหนาว: ' โอเค ขอบใจมึงมากนะ สำหรับทุกอย่างเลย '
ระหว่างที่คุยกับเรนนี่ผ่านแชทไลน์แอพพลิเคชั่นอยู่นั้น แชทจากอีกแอพพลิเคชั่นหนึ่งก็เด้งขึ้นมา
Messenger
Sunn: ' ลมหนาวครับ เย็นนี้ว่างมั้ย? '
' มีนัดที่ไหนหรือเปล่าครับ? '
เป็นแชทจากคุณซันนั่นเอง แต่..ถามแบบนี้ จะชวนไปไหนรึเปล่านะ
ลมหนาว: ' คุณซันมีอะไรรึเปล่าคะ? '
Sunn: ' ผมว่าจะชวนไปร้านอาหารญี่ปุ่นด้วยกันคืนนี้น่ะครับ '
ลมหนาว: ' เอ่ออ คือฉันขอชวนพวกยัยพริ้มกับยัยเมษาดูก่อนได้มั้ยคะ ไปกันหลายๆคนจะได้สนุก ^^ '
Sunn: ' 555555 คร้าบ แต่..จะบอกว่าผมชวนพวกเขาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้แค่รอคำตอบจากลมหนาวคนเดียวเลย '
ลมหนาว: ' อ่าวว แล้วฉันเลือกอะไรได้มั้ย?5555 '
' ไปก็ไปค่ะ ไม่ได้กินอาหารญี่ปุ่นนานแล้วเหมือนกัน แล้วนี่นัดกันไว้กี่โมงคะ? '
Sunn: ' สัก 6 โมง สะดวกมั้ยครับ? '
ลมหนาว: ' ได้ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ '
" สองแสบของแม่ วันนี้แม่จะพาไปกินอาหารญี่ปุ่น ลูกอยากกินมั้ย ^^ "
เวลา 17:50 น.
ฉันกำลังจะออกจากห้องไปรอคุณซันข้างล่าง เห็นว่าจะมารับเพราะยัยเพื่อนสองแสบนั้นปานนี้คงนั่งอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ทักไปชวนมาร์กี้แล้วนะ แต่เห็นบอกว่ามีธุระเหมือนกัน ระหว่างที่เปิดประตูออกมา ก็เจอมาร์กี้กำลังออกมาจากห้องพอดี เธออยู่ในชุดเดรสสีโอรสดูน่ารักดีจัง สีนี้มันเข้ากับผิวของมาร์กี้ดีนะ ยิ่งทำให้ดูน่ารักสดใส สมวัยเข้าไปอีก
" อ้าว พี่ลมหนาวก็กำลังจะออกไปเหมือนกันหรอคะ? "
" ว้าว มาร์กี้ แต่งตัวน่ารักขนาดนี้ มีนัดกับหนุ่มที่ไหนรึเปล่าเนี่ย "
" ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ เปล่าหรอกค่ะ มาร์กี้มีนัดกับคุณปู่แล้วก็เพื่อนของท่านน่ะค่ะ "
" อ้าว ท่านมาถึงเมืองไทยแล้วหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? "
" ค่ะ มาถึงได้ประมาณ สอง สามวันแล้ว "
" อ้อหรอ ฝากสวัสดีท่านด้วยนะ เดี๋ยวคงได้มีโอกาสพบท่านวันเปิดงานนิทรรศการเลย "
" ได้ค่ะ เดี๋ยวมาร์กี้ต้องไปก่อนแล้วนะคะ "
ผู้หญิงแบบมาร์กี้ถ้าใครได้ไปเป็นแฟนต้องโชคดีแน่เลย เธออารมณ์ดี ยิ้มเก่ง ผู้หญิงสดใสใครได้อยู่ใกล้ๆก็คงมีความสุขได้ไม่ยาก ฉันมองตามหลังเธอที่เดินไปอีกทางก่อนที่ฉันก็จะปลีกตัวเดินออกมารอพวกคุณซันบ้าง
******* to be continued
สปอยล์: ' เธอ!!!! '
' พี่มังกร!!! '
' อ้าวว อย่างนี้ก็แสดงว่าทั้งสองคนคงจะรู้จักดีอยู่แล้วน่ะสิ ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ '
แงงงงงง ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ว่าจะเป็นยังไง เกิดอะไรขึ้นบ้าง วันนี้ไรท์มาซะเย็นเลย ยังรออ่านกันอยู่รึเปล่าน๊าาา
เจอกันใหม่พรุ่งนี้นะคะ :)))))))
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 42
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Q
ตักกะไหนเนี่ยยยยย
2022-08-01
0