รักอันตราย....หัวใจมังกร Don't leave me Ep.2

Ep.2

"พวกมึงไม่มีหนุ่มๆมาจีบบ้างหรอ ที่ทำงานอ่ะ "

" ไม่เคยจะมีใครผ่านมาทางนี้ค่ะ -_- "

" ถามจริง? 0_0  มึงล่ะเมษา? "

" -/////- "  ยัยเมษาไม่ได้ตอบที่ยัยเรนนี่ถาม แต่หลบตาแล้วนั่งอายม้วน มันแอ๊บค่ะ ตัวจริงมันเป็นนี้ที่ไหนกัน

" คืออะไร ทำท่าแบบนั้นคือ? "

" ก็เขินไงคะ กูเขินค่ะ ไม่มีหรอกคนมาจีบ แต่ได้เจอผู้บ่อยงานดีๆทั้งนั้น -////- "  โอเค~ รู้เรื่อง!

" แล้วมึงอ่ะลมหนาว? "

" ช่วงนี้มันทำตัวแปลกๆแบบนี้ น่าจะมีซุกซ่อนไว้บ้างแหละกูว่า! "

" บะ..บ้าาา จะมีใครที่ไหนเล่า วันๆทำแต่งาน "

" แน่ใจ~? "

" อือ "  จะมีใครที่ไหนมาจีบ แต่ทำไมฉันต้องคิดถึงหน้าเขาด้วยนะ ผู้ชายไร้หัวใจคนนั้น ..แต่เขาไม่ได้จีบฉันสักหน่อย

คอนโด :ลมหนาว

กว่าจะกลับมาถึงห้องก็สองทุ่มพอดี ฉันว่าเดี๋ยวจะอาบน้ำแล้วโทรถามไข่หวานสักหน่อยว่าเอกสารที่ฉันให้ช่วยดูเรียบร้อยดีมั้ย มันเป็นเอกสารการยื่นขออนุญาตจัดงานนิทรรศการภาพวาดเดี่ยวแห่งชาติน่ะ ซึ่งปกติจะเป็นศิลปินหน้าเก่าที่มีผลงานชิ้นเด่นอยู่แล้วทั้งนั้น จะจัดขึ้นภายในเดือนหน้า งานของฉันก็ประมาณนี้แหละแต่..ไลน์ไปถามตอนนี้เลยดีกว่าถ้าเพื่อดึกมากไปกว่านี้แล้วเดี๋ยวจะรบกวนเวลาพักผ่อนของยัยไข่หวานมัน

LINE

ลมหนาว: ' ไข่หวาน '

               ส่งสติกเกอร์

ไข่หวาน: ' ค่า '

ลมหนาว: ' เอกสารที่ฝากดู เรียบร้อยดีมั้ยจ๊ะ มีผิดพลาดตรงไหนป่าว? '

ไข่หวาน: ' เรียบร้อยดีค่ะ ไม่ผิดตรงไหนเลย '

ไข่หวาน: ' อ้อ หวานจัดการยื่นส่งที่องค์กรให้เรียบร้อยแล้วนะคะ^^ '

ลมหนาว: ' ว้าว ขอบใจมากจ้า '

ซ่าาาาาาาาาา

  หลังจากไลน์ถามไข่หวานเสร็จฉันก็มาอาบน้ำ วันนี้รู้สึกเพลีย อยากพักแล้ว รีบอาบดีกว่าจะได้นอนเร็วๆ ใช้เวลาทั้งอาบน้ำทั้งสระผมไม่นาน ล้างตัวเสร็จก็พันผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องชะงักก็คือผู้ชายร่างหนาที่นั่งกอดอกอยู่บนเตียงเหมือนกำลังรอฉันออกมาจากห้องน้ำนั่นไง

" อุ้ยยย คุณ! มาแต่ตั้งเมื่อไหร่คะ "  ถึงแม้ว่าเขาจะมาที่นี่บ่อยๆตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา แต่มันก็อดตกใจไม่ได้อยู่ดี อยู่ๆก็มีคนเข้ามาในห้องโดยที่ยังไม่ได้ขออนุญาตแล้วตัวเราเองก็ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เจออีกทีก็มาอยู่ในห้องนอนแล้ว ใครบ้างจะไม่ตกใจ

" วันนี้เธอไปไหนมา? คนของฉันรายงานมาว่าเธอออกจากที่ทำงานก่อนเวลาเลิกงาน จริงรึเปล่า? "

" จริงค่ะ ฉันมีนัดกินข้าวกับเพื่อน " เขาไม่พูดอะไรต่อแต่ลุกขึ้นยืนแล้วปลดเข็มขัดตามมาด้วยการเปลื้องเสื้อผ้าพันธนาการทุกอย่างออก จนเหลือแค่ร่างสูงแกร่งกำยำเปลือยเปล่า ถามว่าเขินมั้ย ...ถึงแม้ฉันจะชินกับมันแล้วเพราะเห็นมาตั้งหนึ่งปีแล้ว ถึงจะไม่ได้เขินอาย แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกปกติหรอกนะ จะบอกให้!

" ขอผ้าเช็ดตัวด้วย ฉันจะอาบน้ำ "  ก็อยากจะถามเขาเหลือเกินว่าทั้งๆที่ก็จะอาบน้ำอยู่แล้ว ทำไมไม่ไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำ แต่ถึงจะถามไปก็คงไม่ได้คำตอบหรอก เพราะเขาจะพูดแต่สิ่งที่เขาอยากพูด ตอบแต่สิ่งที่เขาอยากตอบ ถึงแม้ว่าจะเป็นคำถามทั่วๆไปที่เพื่อนมนุษย์เขาใช้สนทนากัน เช่น กินข้าวหรือยัง? หรือ วันนี้เหนื่อยมั้ย?  เชื่อมั้ยคะว่าฉันไม่เคยได้รับคำตอบจากเขาเลย ได้รับแค่สายตาเนื่อยๆแล้วเขาก็หันหน้าหนี แต่ทีพอกับฉันนะ....

แอ๊ดดดดดด

" ฉันบอกว่าขอผ้าเช็ดตัวด้วย " ฉันหันมองคนที่เปิดประตูออกมาแล้วเอ่ยขอสิ่งที่ตัวเองต้องการอีกครั้ง ฉันรีบเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบผ้าขนหนูยื่นให้เขา

หมับบบบบ!!

" ว้ายย นี่คุณ! ปล่อยฉันก่อน "  ฉันตกใจเผลอร้องกรี๊ดออกมาเสียงดังเมื่อคุณมังกรไม่ได้รับผ้าขนหนูจากมือฉันแต่มือหนาของเขากลับดึงกระฉากฉันเข้าไปในห้องน้ำ คิดสภาพดูว่าฉันที่ตอนนี้มีแค่ผ้าขนหนูพันรอบอกไว้กับร่างหนาแน่นเปลือยอยู่ตรงหน้า

" อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรที่ฉันไม่ชอบ "  เขาตรึงแขนฉันไว้กับผนังห้องน้ำแล้วพูดเสียงเข้ม แต่เขากำลังพูดเรื่องอะไร ฉันทำอะไรที่เขาไม่ชอบ แล้วอย่าให้เขารู้งั้นหรอ? ฉันยังไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ

เขาซุกไซร้ที่ซอกคอของฉันอย่างหยาบคาบสูดดมบริเวรณนั้นสลับไปมาทั้งสองข้างแล้วหายใจแรงๆจนฉันรับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อนๆแถวๆซอกคอ สักพักก็เลื่อนใบหน้าลงไปซุกไซร้ที่เนินอกแล้วใช้ฟันกัดแรงๆบนเนินเนื้อนั้นจนฉันสะดุ้งตัวโยน

" เมื่อกี้เธอมัวแต่คิดเหม่ออะไรอยู่? ฉันเคยบอกเธอว่าไง? "  เขาผละหน้าออกแล้วสบตากับฉันก่อนที่เขาจะถามขึ้น

" ฉันไม่เข้าใจค่ะ "  ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าเขากำลังจะสื่ออะไร

" ฉันไม่อนุญาตให้เธอมีผู้ชายอื่นเพราะฉัน..ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร แต่..จะขัดคำสั่งฉันก็ได้นะ..ถ้าอยากให้เพื่อนเธอเดือดร้อน "  ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆเมื่อเขาพูดแบบนี้ทุกครั้งเผื่อจะขู่ฉัน

" ฉันไม่ได้คิดหรือไม่ได้ทำอย่างที่คุณว่า เมื่อกี้ฉันแค่คิดว่าทำไมคุณไม่เข้ามาถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำดีดี "

" ตอนเย็นเธอไปไหน กับใคร แล้วอย่าคิดโกหกฉัน"

" ฉันไปกินข้าวกับเพื่อนไงคะ "  ฉันตอบความจริงแล้วแต่เขาก็ยังจ้องเข้ามาในตาฉันไม่หยุด เหมือนยังรอคำตอบอีกครั้ง

" กับพวกยัยเรนนี่ ยัยเมษา ยัยพริ้มเพรา "  จากแววตาแข็งๆนั้นก็เริ่มคลายลง ก่อนที่มันจะกลับมาแข็งกร้าวขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ฉันแกล้งพูดยั่วเขา

" อ้อ! แล้วก็มีผู้ชายอีกหนึ่งคนด้วยค่ะ "

" มันเป็นใคร?! "  เขากัดฟันพูดแล้วจ้องเข้ามาในดวงตาฉัน  มันรู้สึกดีนะที่เห็นว่าเขามีท่าทีเหมือนกำลังหึงหวงกัน แต่...ฉันก็รู้สถานะของตัวเองดี เพราะหัวใจที่ไร้สีสันอื่นๆนอกจากสีดำสนิทของเขา บางทีฉันก็เคยคิดโง่ๆกับตัวเองนะ ว่าฉันจะเปลี่ยนเขาได้รึเปล่า แต่เท่าที่เห็นอยู่ทุกวันนี้ และตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา มันก็ให้คำตอบได้อย่างชัดเจนแล้วว่า...มันเป็นไปไม่ได้หรอก

" น้องเสือ...ลูกชายของยัยเรนนี่ค่ะ "  ฉันบิดยิ้มให้เขาเมื่อเห็นว่าเขามีสีหน้าที่อึ้งๆนิดหน่อยหลังจากได้ฟังคำตอบ

พลั่กกกก!!

' โอ้ยย '  ฉันได้แต่ร้องอยู่ในใจเมื่อเขาผลักฉันใส่กำแพงห้องน้ำเหมือนคนกำลังโมโห แรงผลักของเขามันทำให้ฉันจุกนิดๆเพราะแผ่นหลังของฉันมันกระแทกเข้ากับผนังอย่างจัง เพราะอย่างนี้ไง...เห็นแล้วยังคะ ว่าความคิดโง่ๆที่เคยคิดจะเปลี่ยนเขามันเป็นไปไม่ได้ ถ้าหากเขามีใจให้ฉันสักนิดเขาคงไม่กระทำรุนแรงหยาบคายกับฉันแบบนี้หรอก เธอก็รู้หนิลมหนาว รู้แล้วก็เลือกทางที่ดีให้ตัวเองสักทีสิ....

ฉันเงยหน้าขึ้นกระพริบตาเร็วๆเมื่อรู้สึกร้อนผ่าวที่กระบอกตาทั้งสองข้าง ที่น้ำตามันจะไหลไม่ใช่ผลจากการที่เขาผลักฉันเมื่อกี้หรอกนะ ร่างกายเจ็บแค่นี้ฉันชินแล้ว แต่ที่มันจะไหลเพราะว่าหัวใจของฉันมันอ่อนแอต่างหาก เหนื่อยจัง....

ฉันยิ้มเพียงมุมปากให้เขาก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป ปล่อยให้เขาได้อาบน้ำทำธุระต่อ.......

       ******** to be continued

ลมหนาวสู้ๆ ผู้ชายใจร้ายแบบนั้นอย่าได้แคร์ เรายังสาวยังสวยอนาคตยังอีกยาวไกล เชื่อไรท์!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***