รักอันตราย....หัวใจมังกร Don't leave me Ep.1

Ep. 1

ลมหนาว ||Part||

1 ปีที่แล้ว

" อ้ะ..... อึก "  ฉันพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นไม่ให้เสียงน่าอายนี้ดังออกมา แต่ยิ่งฉันแม้มปากแน่นเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงกระแทกให้แรงและลึกมากขึ้นเท่านั้น ผู้ชายไร้ความเป็นมนุษย์คนนี้จะทำให้ฉันอับอายไปอีกนานแค่ไหน

" อ่าาาาาส์ ซี๊ดดดด~ "

" หยุดสักทีได้มั้ย....คะ อึก~ "

" เธอไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งหรือมาร้องขอกับฉัน! " เขาพูดคำแทงใจดำนั้นเสร็จก็จับตัวฉันพลิกกลับหลังหัน ตัวฉันที่ตอนนี้มันอ่อนเปลี้ยไม่สามารถที่จะบังคับตัวเองได้จึงปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามใจปรารถนา

" อ้ะ อ้ะ โอ้วววว ซี๊ดดดด "

" อึก อือออ~ "  เมื่อเสร็จแล้วเขาก็ถอดถอนอาวุธคู่กายของเขาที่ใช้ทำร้ายฉันออกอย่างหยาบคาย สะกดคำว่าอ่อนโยนไม่เป็นหรือยังไงกัน เมื่อร่างกายเป็นอิสระแล้ว ใจฉันอยากออกไปจากคฤหาสน์นรกนี่แทบตาย แต่ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะขยับจริงๆ

ตอนนี้ฉันจึงได้แต่นอนมองแผ่นหลังของผู้ชายไร้มนุษยธรรมคนนั้นนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ปลายเตียง หึ น่าสมเพชสิ้นดี ชีวิตที่ฉันเลือกเอง ฉันได้แต่ยิ้มมุมปากให้กับตัวเอง แล้วถอนหายใจออกมาอย่างคนปลงกับชีวิตและก้มหน้ายอมรับในสิ่งที่ฉันเลือก

3 ชั่วโมง ก่อนหน้านี้

" พวกมึง กูต้องกลับก่อนแล้วนะ "

" เอ้า! ทำไมรีบกลับอ่ะลมหนาว ยังไม่ทันส่งเพื่อนเข้าหอเลย "

" พอดีทำงานค้างไว้อ่ะ ต้องส่งภายในคืนนี้ด้วย "

" เสียดายจัง -_- "  ยัยเมษาพึมพำออกมา ฉันมองหน้ายัยเรนนี่อย่างรู้สึกผิด

" เรนนี่ ขอโทษจริงๆนะมึง ที่ไม่ได้อยู่จนถึงพิธีส่งตัวเข้าหอ "

" โอ้ยย กูผ่านคืนเข้าหอมาตั้งนานแล้ว ฮ่าๆๆๆ

ไม่เป็นไรๆ มึงอย่าซี เข้าใจ..ขอบใจมากๆ นะที่มาวันนี้ "  มันพูดเสร็จก็หันไปสะกิดแขนคุณสิงห์ที่ยืนคุยสนุกกับเพื่อนอยู่

" ครับ ที่รัก "

" ลมหนาวมันจะกลับแล้วอ่ะ "  มันพูดแล้วชี้มาที่ฉัน สีหน้าคุณสิงห์ดูกังวลขึ้นมานิดหน่อยทันทีที่สบตากับฉัน ผู้ชายอย่างเขามันเป็นผู้ชายประเภทไหนกันนะ บางทีก็เป็นคนดี สุภาพบุรุษ ดูแลยัยเรนนี่อย่างดี แต่ทำไมต้องโกหกมันด้วย เขาจะแกล้งเสแสร้งไปเพื่ออะไร ถ้ารักกันจริงทำไมไม่เปิดเผย บอกความจริงไปเลยทุกอย่าง แล้วที่สำคัญเขาไปมีปัญหาอะไรกับผู้ชายร้ายกาจคนนั้นกันแน่

ฉันครุ่นคิดถึงเหตุผลต่างๆนาๆ อยู่ในใจ เพราะอะไรนะ ทำไมถึง....

" ลมหนาว!! "

" คุณสิงห์เขาคุยกับมึงอยู่! "

" อ้อ ค่ะ ฉันต้องไปแล้วนะคะคุณสิงห์ ยินดีด้วยนะทั้งสองคนเลย "

" ขอบใจมากนะน้องลมหนาวที่มาร่วมงานวันนี้ "

" ค่ะ ..เดี๋ยวไว้นัดเจอกันใหม่วันหลังนะพวกมึง วันนี้ขอโทษจริงๆ " ฉันบอกแล้วรีบเดินออกมาจากงาน เนื่องจากว่าตอนนี้งานก็ใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว ถ้ารอจนถึงพธีส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ เดี๋ยวจะดึกเกินไป

พอเดินออกมาจนถึงหน้าบ้าน หันมองซ้ายขวา ก็เห็นว่ามีรถตู้คันสีดำจอดเยื้องอยู่ ห่างออกไปจากหน้าบ้านไม่ไกล พอเดินมาถึงก็มีคนออกมาเปิดประตูรถให้ ดูเผินๆอาจจะเหมือนเจ้าหญิงมีคนคอยรับส่ง ปิดเปิดประตูให้ แต่..สำหรับฉันมันไม่ใช่ เพราะฉันกำลังจะไปสู่แดนประหารอันโหดร้ายต่างหาก

" ฉันมารอตั้งแต่ 3ทุ่ม แต่เธอมา 4ทุ่ม! "  พอขึ้นมานั่งบนรถก็เห็นว่าเขานั่งอยู่ในนี้ด้วย แล้วใครให้เขามารอกัน ก็บอกว่าถ้าเสร็จงานจะให้คนมารับไม่ใช่หรือไง แล้วเขาจะมาด้วยทำไม มาแล้วก็มาบ่น พูดเหมือนว่าเป็นความผิดของฉัน ก็งานมันเสร็จตอนนี้ฉันก็มาตอนนี้ นี่ฉันออกมาก่อนงานจะเสร็จสิ้นจริงๆด้วยซ้ำ

" ออกรถได้แล้ว รอจนจะหมดอารมณ์! " รถตู้คันสีดำทะมึนมุ่งหน้าไปสู่คฤหาสน์หลังใหญ่นั้น และผลของการตัดใจของฉันในวันนั้นมันคือสิ่งที่บงการชีวิตของฉันตลอดมาจนถึงทุกวันนี้

ปัจจุบัน

แกลเลอรี่ G กรุ๊ป

" ไข่หวาน ช่วยตรวจเอกสารนี้ให้ฉันอีกรอบได้มั้ย ที่จริงฉันตรวจดูแล้วสองรอบ อยากให้เธอช่วยดูอีกทีให้ละเอียดหน่อยอ่ะ พอดีว่าฉันมีนัดด่วน ช่วยทีนะ~ "  ฉันบอกยัยไข่หวานเพื่อนร่วมงานของฉัน พอดีว่าวันนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนสาวแก๊งค์ลูกหมูของฉันน่ะ ก็เลยว่าจะออกจากบริษัทเร็วหน่อย

" ได้ๆ เดี๋ยวช่วยดูให้นะคะ ^^ "

" โอเค ขอบใจมาก "  ไข่หวานเป็นคนอัธยาศัยดี ในบริษัทแกลลอรี่จีกรุ๊ปนี้ ฉันสนิทกับมันที่สุดละ พูดจาไพเราะ อ่อนหวานผู้หญิงใสๆ สไตล์ผู้ชายอยากปกป้องน่ะ มันดูนุ่มนิ่มดีนะ ถ้าฉันเป็นผู้ชายอาจจะจีบมันก็ได้

ร้านอาหาร

" มาแล้ววว~~ น้าลมหนาวมาแล้ว "

" ฮายยย.. ว่าไงครับหนุ่มน้อย~ "  ดูสิ ลูกยัยเรนนี่ น่าหยิกจริงๆเลย

" นี่กูนึกว่าตัวเองมาช้าสุดแล้วนะเนี่ย ยัยพริ้มเพรายังไม่มาหรอ? "  ฉันถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่ารอบๆโต๊ะมีแค่ยัยเมษา ยัยเรนนี่กับน้องเสือลูกชายของมันที่นั่งรออยู่

" หือออ ทำพูด!! มึงน่ะมาคนสุดท้าย! อีพริ้มมันมาตั้งนานแล้ว มันไปห้องน้ำ -_- "

" อ่าวหรอ~ ฮ่าๆๆ "

" รอนานจนลูกกูกินนมอิ่มมาสองรอบแล้วเนี่ย "

" เอาน่า ก็ใครบอกให้พวกมึงนัดกันที่ร้านนี้ ไกลจากที่ทำงานกูจะตาย 4 โมง เวลาเลิกงาน รถแสนจะติดขนาดนี้ ใช้เวลาขับรถแค่20นาที นี่ถือว่าเร็วสุดแล้วนะ มาๆ สั่งอาหารกันเถอะ หิวแล้ว "

" พี่เสือครับ กินอะไรดีครับ? " ยัยเรนนี่หันไปถามลูกชายตัวจ้ำม่ำที่นั่งอยู่บนตัก

" หม่ำๆๆ ยัม ยัม ยัม~~ "

" โอ้โห คุยเก่งจังเลย " ฉันเอ่ยชมอย่างขำๆเมื่อเห็นเด็กน้อยพูดตอบแม่ไม่เป็นคำ จนคนเป็นแม่มองตาเหลือกมาให้ฉัน ฮ่าาๆๆๆ

" แอ้ะๆๆ ไม่เล่นน้ำลายนะครับพี่เสือ "

พรึ่บบบบบ

" เอ้า! มึงมานานยังลมหนาว "  ยัยพริ้มพูดขึ้นหลังจากที่มันกลับมานั่งร่วมโต๊ะ

" ฮึ เพิ่งมา  ทำไมวันนี้คุณสิงห์ปล่อยให้มึงออกมากับลูกแค่สองคนอ่ะ? "  ฉันตอบยัยพริ้มเพราแล้วหันไปถามเรนนี่ ที่นานๆทีสามีถึงจะปล่อยให้ฉายเดี่ยวจากบ้าน

" คุงพ่อไปเกาหลี หาอากองทัพค้าบบ " มันจับมือลูกขึ้นมาทำท่าทางชี้ไม้ชี้มือแล้วดัดพูดเสียงเด็ก

" แล้วนี่ คือมึงหนีผัวมาหรือว่าบอกแล้ว? "

" ยังไม่ได้บอก..กลับไปเดี๋ยวค่อยบอกค้าบ~ " มันยังจับไม้จับมือลูกขี้โบ๊ชี้เบ๊ไปมาไม่หยุด

" อีเรนนี่!! มึงนี่นะ ทำอย่างนี้เดี๋ยวพวกกูก็ซวยกันหมดพอดี "

" มะต้องห่วง มะต้องห่วง~ เดี๋ยวพี่เสือจัดการเองครับโผ้มมม~ "

" ยัง ยัง! มึงยังเล่นไม่เลิกอีก "

" หึ่ยยย เอาน่า~ พวกมึงก็ ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวกูจัดการเอง แค่ออกมากินข้าวกับเพื่อน จะโกรธกูเพราะเรื่องแค่นี้ก็ให้มันรู้ไปสิ "

นั่งกินข้าวกันพูดคุยกันปกติ หนึ่งปีผ่านไปหลังจากเรียนจบ แต่ละคนดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น มีเส้นทางชีวิตที่ชัดเจนขึ้น ชีวิตวัยทำงานดูๆแล้วเพื่อนแต่ละคนของฉันน่าจะมีความสุขกับชีวิตดีนะ มีครอบครัวไปแล้วหนึ่งคน เหลืออีกสามหน่อ แต่ฉันเชื่อว่ายัยสองตัวนั้นก็คงมีชีวิตที่น่าอิจฉาอยู่ ส่วนฉัน..ไม่อยากพูดถึง -_- ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมชีวิตฉันต้องมาทนกับเรื่องอย่างนี้ด้วย ผู้ชายอย่างเขามันน่ารักตรงไหน ฉันตอบไม่ได้หรอก แล้วฉันก็ตอบอีกไม่ได้เหมือนกัน ว่าทำไมฉันยังเลือกที่จะเป็นอยู่อย่างนี้ ทำไมฉันถึง....

" พวกมึงไม่มีหนุ่มๆมาจีบบ้างหรอ ที่ทำงานอ่ะ "

" -/////- "

       ******** to be continued

ฝากติดตามกันด้วยนะคะ หนูลมหนาวกับพี่มังกร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***