ว่าจะไม่.... สุดท้ายต้องเป็นเธอ(สิงห์&เรนนี่) ep.20

Ep.20

" สวยจังเลยยย "

" พวกมึงดูนั่นสิ! " ยัยลมหนาวชี้ไปที่กระรอกขาวสองแม่ลูกที่กำลังกินถั่วอยู่

" น่ารักจัง~ "  ตอนนี้พวกเราเอาของเข้ามาเก็บในห้องพักเรียบร้อยแล้วเปิดหน้าต่างในห้องออกเพื่อให้อากาศถ่ายเท กิ่งไม้จากต้นไม้ใหญ่ที่ยื่นมาใกล้หน้าต่างมีกระรอกสองแม่ลูกที่ยัยลมหนาวชี้ให้ดูนั่นแหละ

" ยัยเมษา ที่ดีๆสวยๆแบบนี้ ทำไมเพิ่งจะมาบอกห้ะ ใช้ชีวิตอยู่เชียงใหม่มาตั้งสี่ปีเพิ่งจะรู้ว่ามีที่แบบนี้ด้วย "  ยัยลมหนาวบ่น

" แล้วใครนะ ที่วันๆมันบ่นแต่จะไปเดินห้าง ไม่ก็ไปกินหมูกะทะ ใครกันนะที่มันพูดแบบนี้ทุกวัน "

" ก็แล้วทำไมไม่แนะนำล่ะ "

" พอๆๆ พอละพวกมึง มาถึงที่นี่ทั้งที ไม่เถียงกันสักวันได้ม้ะ เสียบรรยากาศหมด "  ยัยพริ้มเพราบอก แต่สองคนนั้นยังมองเขม็งใส่กันไม่ยอมหยุด

" หิวแล้วอ่ะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ "  ยัยเมษารีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่สุดของมันมา หลังจากที่ฉันบ่นว่าหิว

" อะไร? " ยัยพริ้มถามขึ้นหลังจากยัยเมษายกกระเป๋าขึ้นสูงเหมือนว่าให้โฟกัสที่กระเป๋า แต่มันไม่ตอบ กลับรูดซิปแล้วคว่ำกระเป๋าลง ภาพที่เห็นคือ ขนม! ขนมทั้งหลาย ทั้งเยลลี่ น้ำผลไม้ ลูกอม ช็อคโกแลต ขนมขบเคี้ยว โฮ้ ขนมทั้งนั้น

" โอ้โห้ววววว ทำไมมึงต้องขนขนมมาเยอะขนาดนี้อ่ะ ใส่กระเป๋าใบใหญ่ที่สุดของมึงเนี่ยนะ? กูนึกว่าเสื้อผ้ากับพล็อพเตรียมไว้ถ่ายรูปซะอีก "

" เอ้า ก็พวกมึงไม่สังเกตหรอ ว่าระหว่างทางที่เรานั่งรถมาที่นี่อ่ะ ไม่มีร้านค้า เซเว่นก็ไม่มี ถ้าจะซื้อของใช้หรือขนมก็ต้องนั่งรถไปอีกไกลเลยแหละ "

" ฮื้ออออ เมษาเพื่อนรัก ทำไมถึงได้สวยและฉลาดขนาดนี้ ไม่เสียแรงเลยที่เสี่ยงคบมึงไว้เป็นเพื่อน "  ยัยลมหนาวพูดแล้วปรี่เข้าไปกอดยัยเมษาแล้วยังหอมหัวแถมให้อีกสามที เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วพวกมันยังเถียงกันอยู่เลย

" เดี๋ยวนะ เมื่อกี๊พูดว่าอะไรเสี่ยงๆ คบๆ นะ? "

" อ้อ กูหมายถึง ต้องเป็นเพราะเสียงจากสวรรค์แน่ๆเลยที่ทำให้เราได้มาเป็นเพื่อนกัน "

" ฮ่าๆๆๆ ตอแหลเบอร์สิบเอ็ดจริงๆมึงนี่ "

" ทำไมต้องเบอร์สิบเอ็ดวะ? "

" ก็กูชอบเลขคี่! "

แคว่ก!! แกร๊ปป~~

" เฮ้ยยย นี่ขนมของฉันนะ ฉันต้องเป็นคนเปิดสิ! "

ระหว่างที่พวกมันสองคนยืนเถียงกันอยู่ ฉันกับยัยพริ้มก็เอาขนมมาแกะกิน พอยัยเมษาเห็นก็โวยวายใหญ่ แล้วพวกเราก็แย่งขนมกันเหมือนเด็กๆ ไม่นานก็เกิดขึ้นทั้งเสียงหัวเราะและเสียงคุยกันรวมทั้งเสียงเคี้ยวขนมด้วย

" โอ้ย อิ่ม~ " ยัยพริ้มพูดแล้วนั่งลูบพุงป่องๆของมัน

" เอาไปแบ่งกระรอกแม่ลูกคู่นั้นกินดีกว่า "  ยัยลมหนาวพูดแล้วหยิบถุงเม็ดแอลมอนด์ติดมือไปด้วย ฉันเองก็รีบเดินตามไป

" อ่าว หายไปไหนกันแล้ว "  ฉันก็ช่วยมองหารอบๆต้นสน ต้องไปบ้านหลังอื่นแล้วแน่เลย~

" นั่นๆ อยู่นั่นลมหนาว!! " ฉันพูดแล้วชี้มือออกไปอย่างตื่นเต้นที่เจอกระรอกสองแม่ลูก พอพวกมันเห็นถุงขนมที่ยัยลมหนาวถืออยู่ในมือ ก็รีบวิ่งตามกิ่งไม้มาหา แสนรู้จริงๆ

" เอ้า กินเยอะๆนะเจ้าตัวเล็ก "

" พริ้ม พริ้ม หยิบโทรศัพท์ให้หน่อยสิ " ฉันหันหลังไปพูดกับยัยพริ้มให้มันเอาโทรศัพท์มาให้ เพราะจะถ่ายรูปเจ้ากระรอกน้อยที่กำลังกัดกินเม็ดแอลมอนด์จากมือยัยลมหนาว น่ารักจริงๆ

" มองกล้องหน่อยสิ ตัวน้อย~  ลมหนาวมึงเอาให้น้องอีกสิ เมื่อกี๊ยังไม่ได้รูปเลยอ่ะ "  ยัยลมหนาวยื่นให้แล้วฉันก็ได้ภาพน่ารักๆของเจ้ากระรอกน้อยมาเยอะเลยหละ

........................................................................................

เช้าวันต่อมา

     เมื่อวานพี่กล้าพาพวกเราเดินชมรอบๆสวนป่าดอยบ่อหลวง ดูสัตว์เล็กสัตว์น้อย ดูต้นสน ดอกไม้ แล้วก็ถ่ายรูปกัน บรรยากาศดีมาก จะมีฝนตกปรอยๆ แล้วก็มีหมอก อากาศเย็นสบาย ฉันชอบจังแบบนี้...แล้วตอนเย็นพี่กล้าก็สั่งอาหารมาที่ให้พวกเราบ้านพักด้วย หลังกินข้าวเย็นพวกฉันสี่คนก็อาบน้ำนอน แต่ไม่ได้หลับนะ เพราะเพื่อนสนิทสี่คนได้อยู่ด้วยกันทั้งที มันก็ต้องมีบ้างเม้าท์มอยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ คุยเรื่องแพลนที่จะไปเที่ยวสำหรับพรุ่งนี้ เรื่องของกิน พวกมันบอกว่าไม่อยากให้ฉันอยู่คนเดียว ไม่อยากให้ฉันคิดมาก ฉันมีความสุขนะที่ได้อยู่กับเพื่อน ได้เที่ยว ได้ใช้เวลาด้วยกัน แต่....มันก็อดคิดถึงเขาไม่ได้อยู่ดี เหมือนในใจฉันยังลืมเขาไม่ได้ มันยังคอยคิดถึงหน้าเขา คิดถึงเวลาที่ได้อยู่กับเขา คิดถึงทุกอย่างที่เป็นเขา  คุณสิงห์...ป่านนี้คุณจะทำอะไรอยู่นะ คุณจะคิดถึงเรนนี่บ้างรึเปล่า

" แขกเยอะจังเลยนะคะพี่กล้า "

" ใช่ ช่วงนี้บรรยากาศดี ฝนก็มี หมอกก็เยอะ นักท่องเที่ยวก็เลยเยอะด้วย "

ตอนนี้พี่กล้ากำลังพาพวกเราไปกินอาหารเช้ากันหลังจากนั้นพี่กล้าบอกว่าจะพาพวกเราออกไปที่ออบหลวง มันคืออุทยานแห่งชาติที่วิวสวยแล้วก็เป็นแหล่งประวัติศาสตร์ด้วย หลังจากพวกเราก็จะไปไร่ดอกไม้ที่ขึ้นชื่อของที่นี่ เห็นหลายคนถ่ายรูปลงอินสตาแกรมก็สวยดีนะ แล้วก็ต่อด้วยเดินตลาด เรียกง่ายๆก็คือพาพวกเราไปเที่ยวนั่นแหละ ก็ดีนะได้ทำกิจกรรมอย่างอื่น อยู่กับเพื่อนๆ เจอผู้คนบ้าง จะได้ไม่ต้องเอาแต่คิดถึงเขา ฉันเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าอย่างเดิม เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเพิ่งจะเปิดดูในแชทของเขาอีกแล้วว่ามีข้อความของเขาตอบกลับมาบ้างมั๊ย ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำตอนที่เปิด เป็นแบบนี้ทุกทีที่คิดถึงเขา ฉันก็ไม่รู้ว่าจะห้ามหัวใจไม่ให้คิดถึงเขาได้ยังไงเหมือนกัน

" น้องเรนนี่ เป็นอะไรหรือเปล่า ดูเศร้าๆไม่ค่อยยิ้มเลยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไม่สนุกหรอ? "

" เอ่อ คือ เรนนี่..... "

" เรนนี่มันกำลังเฮิร์ทน่ะค่ะ พี่กล้าสนใจจะดามอกให้เพื่อนหนูมั๊ยคะ? "

" ยัยพริ้ม... "  ฉันหันไปเอ็ดมันเบาๆ  พอหันกลับมามองพี่กล้าอีกทีก็เห็นว่าพี่เขากำลังมองฉันอยู่เหมือนกัน

" เออ... ถึงแล้วใช่มั๊ยคะ? ห้องอาหาร "  ฉันพูดแล้วชี้นิ้วออกไป ทุกคนก็เลยหันไปมองตาม เฮ้อออ โชคดีนะที่เดินมาถึงพอดี   ยัยพริ้มนะยัยพริ้ม

" พี่ไม่ได้อยู่กินมื้อเช้าด้วยนะ พอดีมีงานด่วนเข้ามาอ่ะ "  พี่กล้าหันไปบอกยัยเมษา แล้วหันมามองทางฉันอีกที พี่เขาดูอ้ำๆอึ้งๆ เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว และแล้วเขาก็พูดขึ้น..

" น้องเรนนี่ รู้มั้ยเวลาที่น้องยิ้ม น้องน่ารักมากเลยยิ้มบ่อยๆนะพี่อยากเห็น "

" คะ..ค่ะ "

" อ่ะแฮ่มม ลืมไปแล้วม้าง ว่ามีอีกสามคนยังยืนอยู่ตรงนี้ "   ยัยเมษาพูดขึ้นหลังจากที่ทุกคนสตั๊นไปสามวิ

" เออ... พี่ไปแล้วนะ เจอกันตอนสายๆนะ เดี๋ยวพี่มารับ "

" ฮ่าๆๆ รีบวิ่งไปโน่นเลยไม่รู้รีบหรือว่าเขินกันแน่ "

" พวกมึงเห็นมั๊ย พี่เขาหูแด๊งแดงอ่ะ ฮ่าๆๆ ผู้ชายนี่เวลาเขินก็น่ารักดีเหมือนกันนะ "  หลังจากยัยลมหนาวพูด พวกมันทั้งสามคนก็หันมามองที่ฉันพร้อมๆกัน

" พวกมึง ไม่ต้องเลย... กูไม่เล่น "  ฉันบอกแล้วรีบเดินเข้าห้องอาหาร  ฉันรู้อยู่แหละว่าพวกมันไม่อยากเห็นฉันเศร้า แล้วพวกมันก็ไม่ค่อยจะชอบใจคุณสิงห์เท่าไหร่เพราะเพิ่งจะคบกันได้ไม่เท่าไหร่ก็มาทำให้ฉันร้องไห้แล้ว แต่จะมาเชียร์พี่กล้าให้จีบฉันตอนนี้ฉันไม่โอเคด้วยหรอกนะ ถึงพี่กล้าจะดูเป็นผู้ชายที่นิสัยดี อบอุ่น ก็เถอะ แต่..ฉันรักคุณสิงห์ ใช่ ฉันยังรักและคิดถึงเขาอยู่

เวลา 16:40 น.

ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไร่ดอกไม้ และคนเยอะมาก ต่างคนต่างหามุมที่จะถ่ายรูปออกมาให้สวยที่สุด พวกเราก็ถ่ายบ้าง ฮ่าๆๆ

  " นี่มึงมาถือกล้องบ้างสิลมหนาว กูอยู่หน้าสุดทุกรูปเลย หน้าใหญ่มาก "  ยัยพริ้มเพราบ่น

" ทำไมเราไม่ให้พี่กล้าถ่ายให้ "

" เออ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก "

" ก็แล้วทำไมมึงไม่ใช้หัวมึงคิดบ้าง "  ยัยลมหนาวกับยัยเมษาคู่เก่าเจ้าประจำ

" มา เดี๋ยวพี่ถ่ายให้ เอามุมนี้ดีกว่านะพี่ว่า แสงกำลังได้เลย "  พี่กล้าเบี่ยงกล้องไปมาจนเจอมุมสวยๆแสงดีๆ แล้วชี้บอกให้พวกเราเปลี่ยนมุม

" พี่กล้าคะถ่ายให้ผอมๆนะ "

" ขอขายาวๆด้วยค่ะ "

" คร้าบบ "   ฮ่าๆๆๆ ฉันสงสารพี่กล้า พวกเรายืนเกาะกลุ่มกันแล้วแอคท่าชูไม้ชูมือใส่กล้อง  ฉันหันไปมองรอบๆทุ่งดอกไม้ เพราะมันสวยมาก แสงแดดอ่อนๆ แต่คนเยอะไปนิด  ทันใดนั้นสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนนึงที่เขากำลังเป็นตากล้องถ่ายรูปให้ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งอยู่ เอ๊ะ แต่ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆรูปหน้าของเขา แต่ฉันเห็นแค่ด้านข้างน่ะ ไม่ค่อยชัดเลยมัน คุ้นมากแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ฉันจ้องเขาอยู่อย่างนั้น เพื่อรอให้เขาหันมาทางนี้เพราะอยากเห็นหน้าเต็มๆของเขา

" น้องเรนนี่ มองกล้องหน่อยครับ "  ฉันหันกลับมามองกล้องตามที่พี่กล้าบอก แต่พอฉันหันมามองที่กล้องก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นหันทางฉันด้วยแหละ ฉันรีบหันกลับไปมองเขาอีกครั้ง แต่เขาก็รีบหันหลังให้ ไม่รู้ว่าเขาจงใจที่จะหลบหน้าฉันหรือมันคือความบังเอิญของจังหวะที่ฉันพลาดที่จะเห็นหน้าเขา

" เรนนี่ มึงมัวแต่มองอะไร รีบๆมองกล้องเร็ว พวกกูยิ้มรอจนเหงือกแห้งแล้วเนี่ย "

" โอเค อ้าว หนึ่ง สอง สาม "  พวกเรายิ้มกว้างให้กล้อง ได้รูปสวยๆมาเยอะเลย ทั้งรูปรวมแก๊ง รูปเดี่ยว และรูปคู่ ก็ถ่ายเปลี่ยนคู่สลับกันไปมา







            ******** to be continued

     ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ พี่สิงห์หายไปไหน แล้วผู้ชายคนนั้นที่แอบมองน้องเรนนี่คือใครกันนะ?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***