ว่าจะไม่.... สุดท้ายต้องเป็นเธอ(สิงห์&เรนนี่) ep.9

       Ep.9

     สิงห์ ||Part||

         ผมเดินหัวเสียกลับขึ้นมาบนห้อง หลังจากที่ยืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่หน้าร้านอาหารเมื่อกี๊  วันนี้ผมกะว่าจะชวนเรนนี่ออกไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน  แต่กลับมาเห็นยัยนั่นกอดซบอยู่กับไอ้พนักงานคนหนึ่ง ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันชื่ออะไร ก็เมื่อก่อนผมไม่ค่อยได้เข้ามาที่นี่ นานๆทีถึงจะมา แต่ก็มีช่วงนี้ที่ผมเข้ามาบ่อยหน่อย หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมาทุกวัน

         สิ่งที่ผมเจอเมื่อกี๊มันทำให้ผมโมโหมาก อารมณ์เสีย รู้สึกไม่ชอบเลยที่เห็นยัยโจรห้าร้อยนั่นกอดแนบแอบอิงอยู่กับผู้ชายคนอื่น  ทั้งที่ผมกับเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย พวกคุณพอจะบอกผมได้มั้ยว่ามันเพราะอะไร ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้

  " คุณอ้อย ช่วยเรียกเรนนี่ให้เข้ามาพบผมด้วย ที่ห้องด่วนเลย ตอนนี้ "  ผมต่อสายหาคุณอ้อย ซึ่งก่อนหน้านี้ผมกดที่อินเตอร์คอมแล้วแต่ไม่มีใครตอบ ผมเลยโทรเข้ามือถือ

  " เออ คุณสิงห์มีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าคะ? คือว่าตอนนี้อ้อยอยู่ข้างนอกอ่ะค่ะ "   ผมเหลือบตาขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง มันบอกเวลาเที่ยงสิบห้า

  " แล้วอีกอย่าง อ้อยคิดว่าตอนนี้เรนนี่น่าจะกำลังกินข้าวเที่ยงอยู่ด้วยน่ะค่ะ "   จริงด้วย ผมโมโหจนลืมไปเลย ว่าตอนแรกกะจะชวนเธอไปกินข้าว

  " โอเค ผมรู้แล้ว งั้นช่วยบอกให้เธอเข้ามาพบผมวันนี้บ่ายโมงตรงแล้วกัน"

  "คะ? บ่ายโมงตรงหรอคะ โอเคค่ะ แล้วเดี๋ยวอ้อยจะบอกเรนนี่ให้นะคะ "  ผมวางสายแล้วนั่งรอเวลา ไม่หิว! ไม่กงไม่กินมันแล้วข้าว ไม่มีอารมณ์

  End..

     เรนนี่ ||Part||

       หลังจากเปลี่ยนมาใส่เสื้อคลุมที่พี่โจ้ให้ยืม ฉันก็ออกมากินข้าว เหตุการณ์ปกติ ฉันเองก็โอเค ทุกอย่างปกติดี แค่อุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆ ซึ่งมันมีสิทธิ์ที่จะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว  แต่เพราะเสื้อฉันเปื้อนฉันก็ต้องถอดเสื้อนักศึกษาของฉันออกเพราะมันจะเหนียวน่ะ แล้วเสื้อของพี่โจ้มันก็เป็นแจ็คเก็ตแบบทรงของผู้ชายแถมยังตัวใหญ่ด้วย ข้างในตอนนี้มันเลยรู้สึกโล่งๆแปลกๆแฮะ เป็นเสื้อแบบมีซิปฉันเลยรูดซิปขึ้นจนสุดเลย

         หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ก็กลับมาที่ออฟฟิศ  พี่อ้อยบอกให้ฉันไปพบคุณสิงห์บ่ายโมงตรง  มีอะไรรึเปล่านะ ปกติต้องไปบ่ายโมงสี่สิบห้า แต่ว่าฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากหรอก คงเรียกให้ไปนั่งมองคุณเค้าทำงานปกติเหมือนทุกวัน  รู้สึกแปลกๆเหมือนกันนะ อารมณ์ประมาณแบบไปนั่งเฝ้าแฟนที่ทำงานไรงี้ ฮ่าๆๆๆๆๆ คิดได้ไงเนี่ย

   ก๊อกๆๆๆ

      พอมาถึงฉันก็เคาะประตู  ไม่ต้องยืนทำใจอยู่นานสองนานเหมือนครั้งแรกที่มา  เพราะว่าต้องมาที่นี่ทุกวันตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา คือมาจนชินแล้ว

     " ขออนุญาตค่ะ "   ฉันเปิดประตูแล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้  คุณสิงห์นั่งอยู่ที่เก้าอี้ของเขาเอาแต่ก้มหน้าอ่านเอกสาร ไม่เงยหน้าขึ้นมามองสักตา คงรู้แล้วแหละว่าเป็นฉัน  ส่วนฉันก็นั่งเงียบวนไปค่ะ

    " ทำไมเธอใส่ชุดนี้? "   คุณสิงห์เหลือบตาขึ้นมองฉันแล้วถามอย่างสงสัย

  " อ๋อ หมายถึงเสื้อตัวนี้หรอคะ  คือว่าเมื่อกลางวันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เสื้อฉันเลอะ พี่โจ้เขาก็เลยให้ฉันยืมเสื้อคลุมน่ะค่ะ "

  " หึ พี่โจ้งั้นหรอ! "  ทำไมเขาต้องทำน้ำเสียงแบบนั้นด้วย

  " เธอเป็นอะไรกับมัน ทำไมต้องเอาเสื้อมันมาใส่ด้วย!? "  อ้าว อึ้งไปเลยค่ะ 0_0

  " เดี๋ยวนะคะ คุณสิงห์กรุณาฟังอีกครั้งหนึ่งให้ดีดีนะคะ  เมื่อกี๊ฉันบอกว่าเสื้อฉันมันเลอะเพราะเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย พี่โจ้ก็เลยให้ฉันยืมเสื้อคลุม แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่โจ้ด้วยค่ะ "

  " ไม่ได้เป็นอะไรกับมันงั้นหรอ ฉันเห็นกับตาว่าเธอยืนกอดกับมันแถมยังทำน่าเกลียดซุกไซ้ซอกคอกันต่อหน้าต่อตาคนทั้งหลายหน้าร้านอาหารอ่ะ ทำขนาดนั้นไม่พากันไปเปิดโรงแรมซะเลยล่ะ!!!! "  หลังจากที่คุณสิงห์พูดจบฉันก็ต้องอึ้งรอบสอง  นี่แสดงว่าคุณสิงห์เขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเที่ยงแต่ว่าเขาเข้าใจผิดไปหรอเนี่ย

  " นี่!! คุณสิงห์คะ คุณมาว่าเรนนี่แบบนี้ เรนนี่เสียหายนะคะ ที่คุณเห็นน่ะมันไม่ใช่ทั้งหมด เรนนี่ไม่ได้เจตนาที่จะทำแบบนั้นกับพี่โจ้ แล้วเรนนี่ก็ไม่ได้ทำอย่างที่คุณกล่าวหาเรนนี่เมื่อกี๊ด้วย แต่ถึงเรนนี่จะทำจริงๆ มันก็เรื่องของเรนนี่ คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าเรนนี่ ไม่มีสิทธิ์มาขึ้นเสียงใส่เรนนี่แบบนี้นะคะ เพราะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน!! "   ฉันตอบกลับไปด้วยความโมโห มาพูดขนาดนี้ฉันก็โกรธเป็นเหมือนกันนะ

  " ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นหรอ!! ได้!!"  คุณสิงห์เดินเข้ามาฉุดข้อมือฉันให้ลุกจากเก้าอี้

  " มานี่!!!! "

  " ปล่อยเรนนี่นะ คุณจะพาเรนนี่ไปไหน?!! "  ฉันตกใจมากที่อยู่ๆคุณสิงห์ก็มาทำแบบนี้

  " โอ้ย ฉันเจ็บ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!"  เขากระฉากแขนฉันพาไปที่ห้องห้องหนึ่ง ซึ่งฉันก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันคือห้องอะไร  ทุกทีที่เข้ามาก็เห็นเป็นแค่บานประตู แต่พอวันนี้ได้เข้ามาถึงได้รู้ว่ามันคือห้องนอน ซึ่งมันก็มีทุกอย่างครบครัน ทั้งโต๊ะ เตียง โซฟา ตู้หนังสือ ตู้เสื้อผ้า ประตูบานเล็กที่อยู่ถัดไปทางซ้ายมือของฉันน่าจะเป็นห้องน้ำ

  " คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ!" เมื่อได้สติอีกครั้งว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในห้องนอนสองต่อสองกับเขา ก็รีบถามออกไป  ตอนนี้สถานการณ์ไม่ค่อยปกติแล้ว มันไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆ

  " ที่เธอบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ เธอกำลังหมายถึงให้ฉันทำให้ฉันมีสิทธิ์ขึ้นมาก่อนรึเปล่าล่ะ?!! "  เขาเหวี่ยงตัวฉันชนเข้ากับผนังอย่างแรงแล้วตรึงข้อมือทั้งสองข้างของฉันไว้

  " อย่านะ คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะคุณสิงห์ หยุดนะ! อื้ออออ "  เขาไม่ฟังที่ฉันพูดเลย เขาประกบปากฉันอย่างแรงแล้วพยายามดันบางอย่างเข้ามา ฉันเองก็ไม่ยอมเปิดปากออกเพื่อให้เขาได้ทำอย่างที่ต้องการ  นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันทั้งตกใจทั้งมึนไปหมด ฉันพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของเขา

  " อื้ออออ"  เขาเองก็พยายามที่จะดันลิ้นเข้ามาไม่หยุด และฉันเองก็ไม่ยอมง่ายๆเหมือนกัน

  " 0_0 "  แต่อยู่ๆฉันก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่มันเสียดสีกับส่วนตรงนั้นของฉัน อย่าให้ฉันอธิบายอะไรไปมากกว่านี้เลย มันน่าอายจริงๆ ด้วยความตกใจฉันจึงเผลอเปิดปากออก ซึ่งมันก็เป็นการเปิดทางให้เขาได้ทำในสิ่งที่ต้องการ  เขาสอดลิ้นเข้ามาแล้วดูดดึงลิ้นของฉันอย่างหยาบคาย ฉันไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา ด้วยความอดสูใจกับตัวเอง เพราะฉันไม่รู้จะทำยังไง แรงผู้ชายตัวใหญ่อย่างเขากับแรงผู้หญิงอย่างฉัน มันจะมีทางมั้ย??   สักพักเขาก็ถอนปากออก คงจะรับรู้ได้ถึงน้ำตาของฉัน ก็ดีที่ยังพอมีสำนึกอยู่บ้าง

       " เธอร้องไห้? ฉัน.....ขอโทษ"  เขารวบตัวฉันเข้าไปกอดไว้แล้วลูบหัวฉันเบาๆ   แต่ฉันพยายามผลักเขาออก ฉันไม่ซึ้งด้วยหรอกนะ แล้วก็จะไม่ยกโทษให้ด้วย  อย่าคิดว่ามาทำแบบนี้แล้วฉันจะใจอ่อน  ทั้งคำพูดของเขาและการกระทำของเขา มันทำให้ฉันผิดหวังมากจริงๆ

       " ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!!! "   ฉันรวบรวมกำลังที่มีอยู่น้อยนิดของฉันเมื่อเทียบกับเขา ผลักเขาออกอย่างแรง  เขายอมผละตัวออก แต่ยังไม่ยอมปล่อยฉัน มือทั้งสองข้างยังจับไว้ที่ไหล่ของฉันแน่น  ฉันกับคุณสิงห์เราจ้องหน้ากันอย่างที่ไม่มีใครยอมหลบตา ฉันไม่คิดจะหลบเขาเองก็เหมือนกัน  ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขาพยายามให้เขารับรู้ความรู้สึกของฉัน ว่าฉันรู้สึกยังไงผ่านดวงตาคู่นี้

    " ฉันแค่ไม่ชอบที่เธอพูดแบบนั้นกับฉัน "  เขาเป็นคนเปิดปากพูดก่อน

    " ................... "

    " .. พูดว่าฉันไม่มีสิทธิ์....."  แต่ฉันก็ยังเงียบ

    " ................... "

    " แล้วฉันก็รู้สึกไม่พอใจมากที่เห็นเธอกอดกับมัน "  นี่เขาฟังที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือว่าไม่ได้สนใจที่จะฟัง ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ

   " ....................." แล้วฉันก็จะไม่อธิบายซ้ำอีกแล้ว

   " แล้วฉันก็ไม่ชอบใจเอามากๆด้วย ที่เห็นเสื้อของมันอยู่บนตัวเธอ! "

   " ................... "

   " เพราะฉะนั้น ไปเปลี่ยนเสื้อซะ "   จากที่ตอนแรกน้ำเสียงเหมือนรู้สึกผิด แต่พอมาช่วงหลังๆ กลับพูดเสียงดุ

   " ฉันไม่มีเสื้อสำรองมาเปลี่ยน คุณจะให้ฉันทำยังไง"

   " เอาเสื้อฉันไป เสื้อคลุมของฉันก็มีเยอะแยะ ทำไมเธอไม่มาขอ ไปเอาเสื้อคนอื่นมาใส่ทำไม "  คนบ้า อะไรของเขากัน เขาบอกว่าเสื้อของพี่โจ้เป็นเสื้อของคนอื่น แล้วจะให้ฉันใส่เสื้อของเขาแทนเนี่ยนะ

  " มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องใส่เสื้อคุณ คุณบอกว่าเสื้อของพี่โจ้คือเสื้อของคนอื่น สำหรับฉัน เสื้อของคุณก็เป็นเสื้อของคนอื่นเหมือนกัน "

   " หรือว่าถ้าเธออยากโดนแบบเมื่อกี๊ ไม่ต้องเปลี่ยนก็ได้นะ "    เขาไม่พูดเปล่า แต่ยังทำท่าจะเข้ามากอดฉันด้วย

  " เสื้อของคุณอยู่ไหนล่ะ รีบๆเอามาสิ! "  ฉันรีบพูดออกไป น่ากลัวจริงๆเลยผู้ชายคนนี้

  " หึ "  เขาหัวเราะในลำคอแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

      พรึ่บบ!!

        เขาโยนเสื้อคลุมมาที่หัวฉัน มันคือเสื้อแขนยาวธรรมดา ไม่มีซิป คือแบบที่ต้องสวมจากบนหัว ฉันหยิบมาถือไว้ในมือ แต่ยังไม่ยอมขยับไปไหน

    " หรือต้องให้ฉันเปลี่ยนให้? "

    " ห้องน้ำ!! อยู่ไหนคะ? "  เขาชี้ไปทางซ้ายมือ ฉันก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ

      แอ๊ดดดดด

          ฉันเปิดประตูออกมาก็ไม่เห็นเขาอยู่ในห้อง สงสัยจะออกไปข้างนอกแล้ว  พอฉันเดินออกมาก็เห็นเขานั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา

    " เรียบร้อยแล้วค่ะ  ฉันกลับไปทำงานได้แล้วใช่มั้ยคะ? "

   " เดี๋ยว! "  ฉันหันตัวกลับมาหาเขา จากที่ตอนแรกกำลังจะเดินออกจากห้อง

   " อย่าลืมเอาเสื้อไปส่งให้แม่บ้านซักด้วย แล้วคืนเสื้อมันไปวันนี้เลย "

   " เดี๋ยวเรนนี่เอาไปคืนพี่โจ้เลยก็ได้ ใส่ยังไม่ถึงชั่วโมงเลย ไม่น่าเป็นไรหรอก "  ฉันแกล้งพูด

  " ไม่ได้!! มันมีกลิ่นเธอติดอยู่ ส่งซักไป ห้ามให้หลงเหลือกลิ่นของเธอ แล้วค่อยคืนมัน "

   " ////// "  คนบ้า!

   " ได้ยินมั้ย ที่พูด! "

  " ค่ะ "  ทำไมจะต้องมาทำให้เขินด้วย  มุ้งมิ้งเกินไปแล้วนะ ไอ้ต้าวว

             ******* To be continued

      ยังรออ่านกันอยู่มั้ยคะ เมื่อวานไม่ได้อัพเลย ขอโทษนะคะ เมื่อวานยุ่งมากจริงๆ

   ปล. เรื่องของเลิฟซีนนั้น ขอเบาๆใสๆไปก่อนนะคะ เพราะว่าตอนนี้น้องเรนนี่ยังเป็นนักศึกษาฝึกงานอยู่ ไรท์กลัวว่าจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี ให้แก่น้องๆนักเรียนแล้วก็นักศึกษานะคะ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***