Ep.8
เรนนี่ ||Part||
ไลน์กลุ่ม 'ลูกหมูอู๊ดๆ'
"ฮ่าๆๆๆๆๆ เรื่องจริงหรอวะเรนนี่ ที่มึงเล่าอ่ะ" ยัยพริ้มเพราถามแถมยังหัวเราะไม่ยอมหยุด
" เออใช่ แกแม่งโคตรโป๊ะเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ โอ้ย ขำท้องแข็ง" ยัยลมหนาวก็ชอบใจใหญ่ ที่พวกมันขำกันก็เพราะว่าฉันเล่าเรื่องคุณราชสีห์ให้พวกมันฟังแล้วเมื่อกี้น่ะสิ
" แล้วหน้าตาเขาเป็นไง หล่อป่ะ ใช้ได้มั้ยมึง?" ยัยเมษา จู่ๆก็ถามขึ้นมา แล้วหน้าคุณสิงห์ก็โผล่เข้ามาในหัวฉัน แต่ประเด็นคือ แล้วทำไมฉันต้องใจเต้นแรงเวลาที่คิดถึงหน้าเขาด้วยเนี่ย
" ว่าไงล่ะ ตอบคำถามยัยเมษาเร็วๆเข้าสิ" เสียงยัยลมหนาวทำให้ฉันตื่นจากภวังค์
" นี่พวกแกยังต้องการคำตอบอยู่อีกหรอ ดูหน้าตามันเคลิ้มซะขนาดนั้น ก็น่าจะรู้แล้วมั้ย" ยัยพริ้มพูดแล้วยิ้มล้อฉัน
" 10 10 10 ไปเลยมั้ยวะแก!" ยัยเมษายังแซวไม่เลิก
" มีวาร์ปมั้ย?" ยัยลมหนาวนี้ก็ใช่ย่อย เดี๋ยวเหอะ
" นี่พวกแก ทั้งหมดเลย หยุดได้แล้ว ถ้ายังไม่เลิกแซว ไม่เลิกถามเซ้าซี้ฉันจะวางสายแล้วนะ! "
" อูยยย แค่นี้ทำหัวร้อน"
" ยัง ยังไม่หยุดอีกนะ"
" ก็ด้ะ! แล้วพวกเธอสองคนอ่ะ ไม่มีเรื่องมาเมาท์อย่างยัยเรนนี่บ้างหรอ?" ยัยลมหนาวเปลี่ยนเรื่องคุย ทำดีมาก ลมหนาว เพื่อนรัก
" หึ " ยัยพริ้มบอกพร้อมทำหน้าเซ็ง
" ของฉันก็ยังไม่มีเรื่องผู้ให้เม้าท์ แต่หวังว่าสักวันคงจะมี ตอนนี้มีแต่เรื่องจะบ่นๆๆๆๆๆๆ เหนื่อยมาก เหนื่อยโคตร เหนื่อยสุดๆไปเลยอ่ะพวกมึง นี่วันนี้นะ ฉันต้องบลาๆๆ " เชื่อแล้ว ฉันเชื่อแล้วเมษาว่าแกคงจะเหนื่อยจริงๆ เพื่อนทุกคนเงียบแล้วฟังที่ยัยเมษาบ่นอย่างตั้งใจพร้อมกับหน้าเอือมๆปนเห็นใจ ก็ยัยเมษาน่ะฝึกงานที่โรงเแรม วันๆนึงต้องเจอแขกเยอะแยะ มากหน้าหลายตา แต่ก็นะมันน่ะบ่นตั้งแต่วันแรกจนถึงตอนก็ยังบ่นเรื่องเดิม มันคงเหนื่อยจริงนั่นแหละ น่าเห็นใจมันนะ เฮ้อ แต่ละคน พวกเราคุยกันต่ออีกสักพักหลังจากนั้นไม่นานก็วางสาย
จากวันนั้นที่คุณสิงห์เรียกฉันให้ไปพบ จนถึงวันนี้ผ่านมาก็ประมาณหนึ่งอาทิตย์แล้ว พวกคุณรู้มั้ยคะว่าคุณสิงห์เขาเรียกฉันให้ไปพบที่ห้องทุกวัน เวลาเดิมทุกวันด้วยนะคะ พี่ๆทุกคนก็มารุมถามฉันกันใหญ่ว่าคุณสิงห์เรียกไปพบทำไม ฉันก็ได้แต่บอกไปว่าไม่มีอะไร ฉันพูดเรื่องจริงนะ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆอ่ะ พอเรียกฉันเข้าไปก็บอกให้นั่งรอ ฉันก็นั่งรอฟังเขาทุกวันว่าจะพูดอะไร แต่เขาก็ไม่พูด ประมาณสักครึ่งชั่วโมงผ่านไปเขาก็สั่งให้ฉันกลับไปทำงานได้ คือ? เพื่ออะไรคะ งงมากแม่ คือเรียกให้ไปนั่งมองหน้า? มองเขานั่งทำงานงี้? งงในงง ก็เข้าใจว่าหล่อ หน้าตาดี รวย มีตังค์ แต่ทำไปเพื่อ? คือจะเรียกฉันให้ไปนั่งดูเขาทำงานทุกวันก็ไม่ไหวมั้ย ฉันก็มีงานต้องทำเหมือนกันนะ
" หรือว่าคุณสิงห์เขาจะจีบเรนนี่รึเปล่าอ้ะ?!! 0_0" พี่ต่ายถามออกมาเสียงดัง ดีนะที่ตอนนี้พวกเราอยู่ในออฟฟิศส่วนตัว แต่เมื่อกี้พี่ต่ายถามว่าอะไรนะ คุณสิงห์จะจีบฉัน คุณสิงห์เนี่ยนะ?!?! ถึงการกระทำบางทีมันดูจะส่อแววนิดนึง แต่ฉันคิดว่าเป็นไปไม่ได้แน่นอน คุณสิงห์เขาเป็นถึงหุ้นส่วนสนามบินกับฉันที่เป็นนักศึกษาฝึกงาน แถมยังไปด่าเขาที่ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกว่าโรคจิตเนี่ยนะ! ไม่มีทางอ่ะ
" เรนนี่ว่า..ไม่น่าใช่มั้งคะพี่ต่าย "
" ว่าได้หรอ เรื่องแบบนี้ ถ้าคุณสิงห์เขาจีบเรนนี่จริงๆอ่ะ?!"
" โอ้ย พี่ว่าไม่หรอก กลัวแต่ว่าเขาจะมาหลอกเจาะไข่แดงมากกว่า แกคิดดูยัยต่าย นั้นคุณสิงห์นะ เพลย์บอยตัวพ่อเลยนะ ห่วงก็แต่ยัยเรนนี่เนี่ยแหละ "
"ก็ใช่อยู่ที่พี่อ้อยพูด กลัวแต่ว่าเขาจะมาหลอกเรนนี่" พี่ต่ายพูดเสริมขึ้นมาอีกที ระหว่างที่พวกเรากำลังวิเคราะห์เรื่องคุณสิงห์กับฉันกันอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงเปิด
ก๊อกๆๆ แอดดดดด~~
" เที่ยงแล้วนะทุกคน ไปหาไรกินกันเถอะ "
" นี่ชวนพวกเราทั้งหมด หรือว่าชวนแค่น้องเรนนี่คนเดียวอ่ะโจ้? "
" ผมก็ชวนทุกคนนั่นแหละครับพี่ต่าย " พี่โจ้ยิ้มขำตอบพี่ต่าย
" เที่ยงนี้พี่ขอตัวนะ พอดีว่าแฟนจะมารับไปกินมื้อเที่ยงข้างนอกอ่ะ "
" หูยยยยยย อิจฉาจังเลยคนมีแฟน เนอะพี่ต่าย " ฉันพูดแซวพี่อ้อยพร้อมหาแนวร่วม
" ใช่ๆ ไม่เหมือนเรา ไม่มีแฟนมารับออกไปกินข้าวข้างนอก ก็เลยต้องกินข้าวในนี้ "
" ฮ่าๆๆๆๆๆๆ " พวกเราหัวเราะออกมาพร้อมกัน
" เฺฮ้อ พวกแกนี่จริงๆเลย ออกไปกินข้าวกันได้แล้วไป เดี๋ยวก็หมดเวลาพักก่อนหรอก"
ฉัน พี่ต่าย แล้วก็พี่โจ้ เดินออกมาเพื่อจะไปกินข้าวกัน ในสนามบินนี่เเหละ
" เรนนี่ โจ้ เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ สั่งกินกันก่อนเลย เดี๋ยวมา "
" ค่ะ พี่ต่าย "
" เรนนี่ วันนี้กินอะไรอ่ะ? " พี่โจ้หันมาถามฉัน
" วันนี้ เรนนี่จะกิน.......เอิ่มม" ฉันคุยตอบพี่โจ้ แต่สายตายังจ้องอยู่ที่เมนูที่อยู่ด้านบนของหน้าร้าน
" เรนนี่ระวัง!! "
"...ว้ายยยยย!!!!! 0_0"
ระหว่างที่ฉันเงยหน้าจ้องเมนูอยู่ พี่โจ้ก็ตะโกนบอกแล้วคว้าตัวฉันเข้าไปหา เพราะเมื่อกี้มีเด็กฝรั่งวิ่งเล่นกันแล้วเกิดชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ถือแก้วกาแฟเดินผ่านมาพอดี ผู้หญิงคนนั้นเสียหลักทำให้แก้วกาแฟหกเลอะเสื้อฉัน ซึ่งพี่โจ้ก็พยายามช่วยด้วยการดึงฉันหลบแต่ก็ไม่รอด ตอนนี้เสื้อนักศึกษาของฉันมันเลยเปื้อนคราบกาแฟสีน้ำตาลซีกซ้ายเกือบจะทั้งซีกเลยอ่ะ เพราะกาแฟที่ถือมาคือกาแฟแก้วใหญ่แล้วมันหกคือแบบหกทั้งหมดอ่ะ ไม่เหลือค้างในแก้วแม้แต่หยดเดียว ดีนะที่มันเป็นกาแฟเย็นอ่ะ ก็เลยไม่เจ็บ ไม่ร้อน ไม่ลวก แค่ตกใจ แต่ที่มันน่าตกใจมากกว่านั้นคือ จังหวะที่พี่โจ้ดึงฉันให้หลบอ่ะ ด้วยแรงกระฉากและฉันเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัวมันเลยทำให้ตอนนี้หน้าฉันซุกอยู่กับซอกคอของพี่โจ้พอดิบพอดี ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ อีเชี่ยย!!!! 0_0
" เอ่อ พี่โจ้..ขอโทษค่ะ " พอได้สติฉันก็รีบผละหน้าออกห่างทันที อีเรนนี่เอ้ยย TT
" เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? " ฉันกระพริบตาเร็วๆสองสามครั้ง
" ไม่เลยค่ะ ไม่เจ็บแค่ตกใจ แต่เสื้อเปื้อนอ่ะ " ฉันบอกแล้วก้มมองเสื้อตัวเอง ซวยจริงๆ ชีวิตเรนนี่
" เปื้อนเยอะเลย มีเสื้อมาเปลี่ยนมั้ยอ่ะ? " ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมองพี่โจ้ ใครมันจะเอาเสื้อสำรองมาเปลี่ยน ฉันไม่ได้มีตาทิพย์ที่จะรู้ล่วงหน้าได้ว่าวันนี้เสื้อฉันจะเปื้อนกาแฟนะ
" ไม่มีค่ะ เสื้อคุมก็ไม่ได้เอามา "
" อ้อ พี่มีเสื้อคลุมอยู่ ยืมของพี่ก่อนก็ได้ มันอยู่ในกระเป๋าอ่ะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้ แป๊บนึงนะ เรนนี่ไปรอที่หน้าห้องน้ำก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่เอาไปให้ " แล้วพี่โจ้ก็รีบเดินไป ส่วนฉันก็เดินไปรอที่หน้าห้องน้ำ..
********* To be continued
สปอยล์:::::::: " มานี่!!! "
" นี่คุณ ปล่อยเรนนี่ก่อน โอ้ย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเจ็บ!!! "
อุ้ยๆๆๆ เขาจะให้ยืมเสื้อคลุมกันด้วยอ่ะ ////
แต่....เกิดอะไรขึ้นกับเรนนี่นะ?!?!!?
ติดตามตอนต่อไป เอาใจช่วยเรนนี่ด้วยนะคะ
ฝากติดตามตอนหน้าด้วยนะคะ จะเกิดอะไรขึ้น อย่าลืมคอมเม้นติ ชม ไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่า
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 40
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments