บทที่ 2

หลังจากฉันแชทกับมีนเสร็จก็รีบลุกไปเก็บเสื้อผ้าทันที เห้ออออออ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก (เสียงเคาะประตู)

ระหว่างที่ฉันกำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่นั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เป็นใครไปไม่ได้ คงเป็นแม่ฉันสินะ

"ไม่ได้ล็อคค้าาา เข้ามาได้เลย"ฉันตะโกนออกไป

แอ๊ดดดดดดดดดดด (เสียงประประตู)

"แม่ไม่ต้องมาช่วยหนูหรอกค่ะ เสื้อผ้าของหนูหนูเก็บเองได้"ฉันพูดออกไปทันที เพราะแม่ฉันเดินมาช่วยฉันพับผ้าใส่กระเป๋า

"ฉันอยากช่วยจะได้เสร็จไวๆ"แม่ฉันพูดพร้อมกับพับเสื้อผ้าของฉันไปเรื่อยๆ

"แม่อยากให้หนูไปขนาดนั้นเลยหรอคะ"ฉันหยุดเก็บเสื้อผ้าแล้วหันไปมองที่หน้าของผู้เป็นแม่

"แกไปถึงที่นู้นเดียวแกก็คงรู้เองล่ะ ไปอยู่นู้นก็ทำตัวดีๆไว้ล่ะ "

"ค่ะ"ฉันพูดก่อนจะหันมาเก็บเสื้อผ้าเหมือนเดิม

ฉันเก็บเสื้อผ้าไปเรื่อยๆเก็บไปเก็บมาไม่คิดว่าฉันจะเอาไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ยตั้ง3-4ใบแหนะ

"แต่แม่จะไม่บินไปส่งหนูที่อเมริกาหน่อยหรอคะ"ฉันถามแม่ขึ้นมาอีกครั้ง

"ไม่อ่ะ แกโตแล้วไม่ใช่เด็กอนุบาลนะที่ต้องให้ฉันไปส่งถึงที่"

"แต่แม่คะ แม่ก็รู้ไม่ใช่หรอคะ ว่าหนูพูดอังกฤษไม่ได้เลยแล้วแม่คิดว่าหนูจะไปถึงอเมริกาไหม แม่ไม่เป็นห่วงหนูบ้างเลยหรอ"

"อันนั้นมันก็เรื่องของแกว่าจะไปถึงอเมริกาได้ไหม"

"แม่!!!!!!"

"พักผ่อนส้ะ บ่ายโมงก็รีบเตรียมตัวด้วยล่ะ อย่าให้ฉันต้องมาเรียก"แม่ฉันพูดก่อนจะเดินออกไป

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงง (เสียงปิดประตู)

โอ๊ยยยยยย แม่นะแม่ คิดจะทำอะไรของเขากันแน่เนี่ย ไม่ไปส่งก็ไม่ต้องไป!!!ไปแค่อเมริกาแค่เนี่ยอีลิไปถึงอยู่แล้วววววว

13:00

ตอนนี้ฉันก็มาอยู่บนรถเรียบร้อยแล้วเตรียมตัวไปสนามบิน ระยาทางจากบ้านฉันไปสนามบินก็ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าๆแล้ว ไม่อยากไปเลยอ้าาาา อยากอยู่ที่ไทยมากกว่า ทันทีที่ฉันมาถึงฉันก็เห็นมีผู้คนมากมายมายืนมุงอะไรกันไม่รู้เยอะแยะไปหมด ทำอย่างกับมีดารามาอย่างนั้นแหละ

สนามบิน WE

ฉันก็มองไปที่ผู้คนพวกนั้นแต่ก็มองได้แค่แปปเดียว เพราะอะไรนะหรอ.....

"มะลิ!!!!เดินเข้าไปได้แล้ว มัวแต่มองอยู่นั้นล่ะ เดี๋ยวก็ตกเครื่องกันพอดี"เพราะแม่ฉันยังไงล่ะ

"ค้าาาาาาาา"ฉันต้องละสายตาจากคนพวกนั้น แล้วรีบเข็นกระเป๋าเดินตามแม่เข้าไป

ฉันเช็คอินทำอะไรเรียบร้อยเสร็จหมดแล้ว ถึงเวลาที่ต้องลาแม่กับพ่อแล้วสินะ เห้อออออออ

"ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะมะลิ ถ้าเงินไม่พอใช้หรือต้องการอะไรโทรหาพ่อนะลูก"พ่อฉันพูด

"ค่ะพ่อ ฟอดดดด"ฉันเดินเข้าไปกอดพ่อพร้อมกับหอมไปที่แก้มของท่าน แต่แม่ฉันกับไม่พูดอะไรเลย

"ไปนะคะ"ฉันพูดบอกลาทุกคนก่อนจะเดินไปเลย โดยที่ไม่สนใจแม่ตัวเองเลยสักนิด

นี่คือการเดินทางคนเดียวของฉันครั้งแรก และเป็นการนั่งเครื่องบินของฉันครั้งแรกด้วย เพราะฉันไม่ชอบนั่งเครื่องบินสักเท่าไหร่

"ฮึ...ฮื่อๆๆคุณยัยลิของโกรธฉันแน่เลยใช่ไหม ที่ฉันส่งแกไปอยู่กับป้าของเขา"แม่อ้อมแม่ของมะลิหันมาร้องไห้หลังจากที่มะลิเดินไปแล้ว

"ใจเย็นนะคุณ"

"ฉันก็ไม่ได้อยากให้แกไป แต่แกโตแล้วฉันอยากให้แกออกไปใช้ชีวิตบ้าง ฉันอยากให้แกโตขึ้นกว่านี้"

"ผมว่าสักวันนึงลูกคงเข้าใจคุณนะ ผมว่าเรากลับบ้านกันเถอะ"

"ค่ะ"

    โธ่!!!!มะลิเอ้ยยย ที่แม่ต้องส่งไปอยู่กับป้าอรเป็นเพราะตัวเองนั้นแหละที่ไม่รู้จักโตสักที งื้อออออออ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***