เพราะเราอยู่คนละฝั่ง

----SENIOR Talk----

เมื่อกี้ผมเผลอเขินไปกับท่าทางและน้ำเสียงของผู้ชายที่ดูจากหน้าตาภายนอกแล้วสวยมาก คงเพราะก่อนหน้านั้นสปายมันใช้กูมึงกับผม พอจู่ๆมาเปลี่ยนคำพูดกระทันหันผมอาจจะแค่ไม่ชินเลยเผลอใจเต้นไปบ้าง..คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง...

หลังจากที่ผมลากสปายให้ตามมาจนถึงลานจอดรถ VIP ของคลับ คลับนี้เป็นคลับของไอ้ซันชายน์เพื่อนผมเอง และเมื่อมาถึงรถแล้วสปายรู้ว่าเป็นคันไหนก็เกิดอาการแบบว่า...

"โหวว คันนี้หรอ" มันทำหน้าอึ้งๆ อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อเห็น Lamborghini Veneno Roadster สีแดงลูกสุดที่รักของผม

"ชอบไหมล่ะ" ผมยกยิ้มมุมปาก ใครจะไม่ชอบล่ะ นี่มันรถที่ผลิตออกมาเพื่อฉลองก่อตั้งแบรนด์ครบ 50 ปี เพียง 9 คันในโลกเชียวนะ

"กูก็พอได้ยินมานะว่ามึงรวย แต่ก็ไม่คิดว่าจะรวยขนาดนี้อ่ะ" มันหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงอิจฉาเล็กน้อย

ผมได้แต่ส่ายหน้าให้กับสายตาระยิบระยับตอนมองรถเหมือนเด็กไร้เดียงสาเห็นของเล่นใหม่ จนผมย้ายตัวเองเข้าไปอยู่ในรถ มันยังไม่ขึ้นมาเลย ทิ้งสะดีไหมเนี่ยย....

"มึงจะยืนลูบรถอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม รีบขึ้นมาสิ" ผมพูดออกไปเสียงเพลียๆ คงจะชอบรถผมมากสินะ อะไรว้าา ผมน่าสนใจน้อยกว่ารถนี่งั้นหรอ ตอนมองผมละทำหน้ารำคาญ เหอะ!

"แล้วจะให้กูไปส่งที่ไหนล่ะ" ผมถามออกไปตอนที่สปายขึ้นมาและผมกำลังจะเคลื่อนรถออกจากคลับ

"ไปส่งที่คอนโด Double Z" อ่า... ชักน่าสนุกแล้วสิ

"มึงพักอยู่ที่นั่นหรอ"

"ก็..ใช่"

"มันคนละทางกับคอนโดกูเลยนะนั่น" ผมบอกออกไปเสียงจริงจัง

"ยังไงมึงก็ต้องไปส่งกูนะเว้ย" มันหันมาบอกผมเสียงแข็ง

"เออๆ รู้แล้วน่า" หึหึ.... ผมตอบรับแล้วขับรถมุ่งสู่จุดหมายทันที

.

.

.

*คอนโด Double Z*

"ขอบใจนะที่มาส่ง" มันพูดแล้วเดินลงจากรถไป พอลับสายตา ผมก็ขับรถเข้าไปจอดในลานจอดรถประจำของผมเองซึ่งมีแค่ผมเท่านั้นที่จอดได้... หึหึ

เมื่อจอดรถเสร็จแล้วผมก็เดินเข้ามาในคอนโด ก็พบพนักงานต้อนรับยังทำหน้าที่อยู่ที่เคาเตอร์

"สวัสดีค่ะท่านประทาน" พนักงานสาวร่างบางเอ่ยทักทายผมด้วยท่าทางอ่อนน้อม ทั้งๆที่เธอน่าจะอายุเยอะกว่าผมสัก 2-3 ปี ด้วยซ้ำ

"คุณเห็นเด็กผู้ชายผิวขาวๆหน้าหวานๆที่เข้ามาเมื่อกี้ไหม"

"เห็นค่ะ" เธอตอบพร้อมกับทำหน้าเหมือนสงสัยว่าผมถามถึงทำไม

"เช็คให้หน่อยว่าอยู่ห้องไหน"

"สักครู่นะคะ.." ผมยืนรอคำตอบอยู่หน้าเคาเตอร์ด้วยความใจเย็น

อ้อ ผมลืมบอกไปสินะ ว่านี่คือคอนโดที่ผมกับพี่ชายผมช่วยกันสร้างขึ้นและถือหุ้นร่วมกัน ของผม 65% ถ้าสงสัยว่าทำไมถึงเยอะเพราะว่าพี่ชายผมเขามีงานประจำอยู่ที่บริษัทใหญ่ของคุณพ่ออยู่แล้ว ส่วนนี่ก็ถือเป็นงานอดิเรกของผมกับพี่ในระหว่างที่ผมกำลังเรียนอยู่ แต่ผลตอบรับและกำไรที่ได้จากที่นี่กลับเยอะเกินคาด จนคอนโดนี้กลายเป็นคอนโดสุดหรูในกลางเมืองที่สูง 51 ชั้น เปิดรองรับลูกค้าระดับไฮคลาส ดารา เซเลป นักการเมือง นักธุรกิจมากมาย โดยชั้นที่ 51 ชั้นบนสุด เป็นห้องของผมเองทั้งชั้น...

ที่จริงหลักสูตรบริหารธุรกิจผมเรียนจนจบแล้วเพราะพ่อจ้างครูมาสอนพิเศษที่บ้านตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมต้องอยู่ภายใต้แรงกดดันจากคนรอบข้างมาโดยตลอด ดังนั้นตอนนี้เมื่อผมมีอิสระบ้างแล้ว ผมจึงอยากเที่ยวเล่นสนุกสนานไปวันๆชดเชยเวลาในตอนเด็กที่เสียไป ถึงจะพูดแบบนั้น จริงๆผมแค่ยังไม่อยากทำงานจริงจัง

"ได้แล้วค่ะ ชั้นที่ 32 ห้อง 32010 ค่ะ" เสียงของพนักงานสาวดังขึ้น

"อืม" ผมรับคำสั้นๆแล้วเดินออกมา ตรงไปยังลิฟต์ธรรมดา ซึ่งปกติผมจะใช้ลิฟต์อีกตัวที่ขึ้นไปเฉพาะห้องของผม แต่ในคืนนี่ผมว่าจะไปเยี่ยมเยือนทำความรู้จักกับน้องรหัสสักหน่อย...

ติ๊งต่อง.. ติ๊งต่อง..

เมื่อมาถึงห้องของน้องรหัส ผมก็กดกริ่งหน้าประตูห้องของมัน

กริ๊ก

"หือ? มาได้ไงวะ" มันเปิดประตูออกมาแล้วถามแบบงงๆ

"ขึ้นลิฟต์แล้วเดินมา" ผมตอบกวนๆ

"ถ้ามึงจะมากวนตีนมึงกลับไปเลยไป" มันพูดเสียงหงุดหงิด

"งั้นถ้ามาทำอย่างอื่นก็อยู่ต่อได้งั้นสิ" ผมพูดพร้อมกันก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆมัน พอมองจากระยะนี้ทำให้เห็นว่าผิวมันขาวเนียนมากๆ

"ละ..เล่นไรของมึงเนี่ย" มันผลักผมออกนิดหน่อย แล้วหันหน้าหนีผม

"นี่มันก็ดึกแล้ว... แถมกูก็ดื่มมาด้วย คอนโดกูก็อยู่ไกล มึงไม่คิดว่ามันอันตรายหรอ" ผมพูดพร้อมทั้งทำสีหน้าจริงจัง

"แต่มึงก็ขับมาส่งกูได้เพราะงั้นแสดงว่ามึงยังไม่เมา" มันเถียงผมเสร็จก็กำลังจะเดินเข้าห้อง ผมจึงรีบผลักมันเข้าไปในห้องพร้อมเบียดตัวเองเข้าประตูไปด้วย

"เห้ยยย มึงจะเข้ามาทำไมเนี่ย! กลับไปเลยนะ"

"กูเป็นพี่รหัสมึงนะ ทำไมกูจะขอค้างกับน้องรหัสไม่ได้เลยรึไง? มึงโคตรใจร้ายอ่ะ ดึกแล้วยังจะไล่กูอีก" ผมพูกออกไปพร้อมทำหน้าผิดหวัง

"เออๆ แล้วแต่มึงละกัน" มันพูดจบก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง คอนโดนี้โซนภายในห้องแต่ละห้องจะเหมือนกันหมดคือ 1 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ(อยู่ในห้องนอน 1 ห้องรับแรก 1) 1 ห้องรับแขก 1 ห้องครัว และห้องว่างๆ 1 ห้อง ให้เจ้าของห้องจัดเองว่าจะใช้เป็นห้องอะไร ซึ่งของตกแต่ง เฟอร์นิเจอร์ ที่ขึ้นอยู่กับรสนิยมของเจ้าของห้อง ห้องของสปายก็ดูเป็นห้องที่เหมือนห้องผู้ชายทั่วไป แต่ข้าวของเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก สีห้องเป็นสีอ่อนๆสบายตา...

ผมเดินมานั่งที่โซฟาในโซนห้องรับแขกเปิดดูรายการต่างๆในโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ ซึ่งเจ้าของห้องก็หายเข้าไปในห้องนอนยังไม่ออกมาเลย ผมจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องนอนของมัน พอลองบิดลูกบิดประตูดู....

แกร๊ก... มันไม่ได้ล็อกประตู...หึหึ

"เห้ยย เข้ามาทำไมวะ" มันคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ.. เพราะสภาพมันตอนนี่คือ เปลือยท่อนบนส่วนท่อนล่างมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ หยดน้ำที่เกาะตามผิวขาวๆเนียนๆของมันช่าง.... ตึกตัก ตึกตัก โอ้ยย แล้วมึงจะเต้นแรงทำไมไอ้หัวใจบ้า

"อะ...เอ่ออ เห็นมึงหายไปนานน่ะ เลยสงสัยว่ามึงทำอะไรอยู่" ผมตอบไปพร้อมกับมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า... มันน่าแกล้งสะจริงๆ

"กูจะเปลี่ยนเสื้อผ้า จะมายืนจ้องกูทำไม" มันพูดแล้วหันหลังให้ผมแล้วหยิบจับนั่นนี่อยู่บริเวณตู้เสื้อผ้า

"เอิ่ม... กูไปรอข้างนอกนะ กูมีเรื่องจะคุยด้วย" พูดจบแล้วเดินออกมาเลย คงอยู่มองนานๆไม่ได้.. ท่องไว้สิซีเนียร์ นั่นน้องรหัส น้องรหัส น้องรหัส! แถมมันยังเป็นผู้ชาย! ถึงหน้ามันจะสวยหวานก็เถอะ

แล้วผมก็ออกมานั่งดูโทรทัศน์เรียกสติที่ห้องรับแขกตรงโซฟาตัวเดิม สักพักสปายก็เดินออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบายๆ เออแบบนี้มีสมาธิขึ้นเยอะ ผมไม่ได้โรคจิตนะ แต่น้องมันน่ารักเหมือนผู้หญิง แต่ไม่ได้น่ารำคาญเหมือนผู้หญิงหรอกนะ พวกนั้นพยายามเข้าหาผมเพราะหน้าตาผมดี บางส่วนก็เข้ามาเพราะผมรวย ดังนั้นเมื่อพวกนั้นยื่นตัวมาเสนอผมก็แค่สนองและจ่ายให้ตามสมควร ไม่มีอะไรผูกมัดกัน

"มึงมีอะไรจะคุยกับกูหรอ?" มันนั่งลงข้างๆผม แล้วถามขึ้นมา

"ไหนๆเราก็สายรหัสเดียวกัน น่าจะทำความรู้จักกันสิ จะได้สนิทกันไวๆ" ที่จริงมันแค่ข้ออ้าง ผมไม่ได้สนใจสายรหัสมากนักหรอก มันก็แค่กิจกรรมหนึ่งที่มีไว้ให้นักศึกษาได้ทำความรู้จักกับรุ่นน้องรุ่นพี่และสานสัมพันธ์ฉันพี่น้อง

"เอาตรงๆ กูไม่ได้อยากเป็นน้องรหัสมึงหรอก" มันพูดอย่างหงุดหงิดแล้วทำปากขมุบขมิบเหมือนบ่นผมอยู่

"แต่ก็ได้เป็นแล้ว มึงควรดีใจนะ ใครๆก็อยากคุยกะกู"

"ยกเว้นกูไว้สักคนก็แล้วกัน"

"แต่กูอยากรู้จักมึงนะ"

... มันหันขวับหน้ามามองผมทันที

"มึงจะอยากรู้จักกูทำไม" มันขมวดคิ้วถามผม

"ก็มึงสวยดีละมั้ง" ข้ออ้างอีกนั่นแหละ ผมก็แค่อยากจะรู้จักกับมัน ถึงผมจะใช้ให้คนไปสืบประวัติมันก็ได้ แต่ผมอยากให้มันรู้จักผมด้วย ไม่ใช่แบบผมรู้จักมันฝ่ายเดียว

"กูเป็นผู้ชายนะ กูต้องหล่อเหอะ" มันบ่นแล้วหันหน้าหนีผม อะไรวะ เอาแต่หันหน้าหนี..

"มึงคุยกะกูทำไมไม่มองหน้ากู กูคิดว่าในห้องนี้ไม่อะไรน่ามองเท่ากูแล้วนะ"

"หลงตัวเองชิบหาย" มันพูดทั้งยังไม่หันมามองผม

"กูอยากรู้จักมึงจริงๆนะ"

"กูชื่อสปาย อภิวัฒน์ อลอสซิโอ อายุ 18 ปี นักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ สาขาการจัดการ เป็นลูกคนเดียว พักอยู่ที่นี่คนเดียว" มันหันมาบอกผมหน้าจริงจัง สายตามันบ่งบอกว่ารำคาญเต็มที

"สถานะล่ะ"

"หือ?"

"มีแฟนหรือยัง" ผมถามออกไปเสียงเรียบ จริงๆผมคิดว่ามันคงไม่มีแฟนหรอก หรือหากมีก็อาจเป็นผู้ชายละมั้ง 555

"ยังหรอก กูก็ไม่เข้าใจ กูก็หล่อนะ ทำไมไม่มีผู้หญิงเข้าหามั่งวะ มีแต่กูที่ต้องไปจีบเขา" มันพูดเสียงเหนื่อยๆ

"ก็ใครเขาคงคิดว่ามึงเป็นตุ๊ดละมั้ง ถ้าอยู่เฉยๆไม่พูดอ่ะนะ" จริงๆมันก็ไม่ได้ออกสาวขนาดนั้นหรอก พูดเกินจริงไปงั้นแหละ พอมันทำหน้าหงุดหงิดแล้วผมรู้สึกพอใจ ผมไม่ได้โรคจิตนะ เด็กมันน่าแกล้ง...

"แต่กูแมนนะเว้ย!" มันพูดด้วยหน้าจริงจัง หน้าตามันดูหงุดหงิดเอาเรื่องเลยล่ะ คงไม่ชอบให้ว่าเป็นตุ๊ด

"เออๆ แมนก็แมน"

"มึงก็ถามแต่กู..แล้วมึงอ่ะ จะไม่แนะนำตัวหน่อยหรอ"

"อยากรู้จักกูแล้ว?" ผมเลิกคิ้วถาม

"ก็ถ้ามีแต่มึงที่รู้จักกูมันก็ไม่แฟร์สิ"

"งั้นมึงอยากรู้อะไรมึงก็ถามกูมาละกัน"

"ตอนนี้ยังไม่มี... ไว้มีแล้วกูจะถามละกัน" มันพูดพร้อมกับลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องนอน หยิบหมอนและผ้าห่มผืนบางมาให้ผม...

"คืนนี้ถ้ามึงจะค้างมึงก็นอนโซฟาละกันนะ" มันพูดจบก็เดินหนีเข้าห้องไปเลย

"อ้าว... นี่กูมาหาความลำบากให้ตัวเองหรอเนี่ย" ผมได้แต่บ่นพึมพำแล้วเกาหัวเบาๆ

'เอาวะสักวันกูต้องทำให้มึง หันมาสนใจกูให้ได้'

.

.

.

เวลา 01.10 น.

"อะไรวะ! เล่นดีๆหน่อยสิ!" ผมได้ยินเสียงโวยวายแว่วๆในขณะที่ผมหลับอยู่ ผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ บอกเวลาตีหนึ่งกว่า

"แม่งเอ้ยยย เข้าอีกแล้ว" เสียงดังมาจากในห้องนอนของสปาย มันตื่นมาทำอะไรเวลานี้?

ด้วยความสงสัยผมจึงเดินไปที่หน้าประตูห้องของสปายและพอบิดลูกบิดประตู...

แกร๊ก ไม่ได้ล็อกอีกแล้ว ไม่มีการระวังตัวอะไรเลยนะ หึหึ

และภาพที่ผมเห็นคือ มันนั่งดูฟุตบอลอยู่ตรงปลายเตียง

สายตาจดจ้องไปยังโทรทัศน์ที่อยู่ไม่ห่างจากปลายเตียงมากนัก...

"อ้าว กูทำมึงตื่นหรอ โทษทีนะ" มันหันมาพูดเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้

"อื้อ ไม่เป็นไร" ผมเดินมานั่งใกล้ๆมัน และหันไปมองโทรทัศน์ด้วยสะเลย เป็นแมตช์ระหว่าง แมนยูกับบาร์ซา ซึ่งตอนนี้ บาร์ซ่านำอยู่ 2-0 ปกติผมไม่ค่อยได้ติดตามหรอก แต่ผมก็เชียร์บาร์ซาอยู่นะ และในจังหวะต่อมาทีมบาร์ซ่าก็ได้จังหวะทำแต้มอีกครั้งและก็ทำสำเร็จ จนตอนนี้คะแนนนำอยู่ 3-0 และเสียงนกหวีดบอกหมดเวลาก็ดังขึ้น บาร์ซ่าชนะไป

"Yes" ผมกระตุกยิ้มมุมปากนิดหน่อย แต่เหมือนคนข้างๆจะไม่ได้เชียร์บาร์ซ่าเหมือนผม...สปายมันหันมามองผมตาเขียวเลยครับ

"มึงเชียร์บาร์ซาหรอ?" มันถามผมเสียงกร้าว หย้าบ่งบอกว่าโมโหสุดๆ

"อะ..เอ่ออ ก็..." ผมไม่รู้จะตอบยังไง หน้าหวานๆนั่นพอมันแสดงอารมณ์โมโหกลับดูน่ากลัวพิลึก

"มึงออกจากห้องกูไปเลยนะ ศัตรูชัดๆ" อ้าว...กูผิดเฉย

"ใจเย็นดิมึง มันแค่เกมกีฬาป่าววะ ดูสนุกๆดิ อย่าซีเรียส" ผมพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ...

"แม่งเอ้ยยย กูแทงไปสะเยอะ แพ้สะได้" ท่าทางมันคงหงุดหงิดน่าดู - -

"คราวหน้ามึงลองแทงทีมอีกฝั่งดูดิ มึงอาจจะได้เงินคืนมั่งก็ได้" ทีนี้ละครับ มันแยกเขี้ยวพร้อมพ่นไฟใส่ผมเลย กูพูดไรผิดวะ

"มึงไปเลยนะ!! มึงออกไปจากห้องกูเลย!" มันว่าพร้อมกับเข้ามาลากแขนผมออกจากห้องมันทันที ไม่ใช่ห้องนอนนะครับ หน้าห้องมันเลยอ่ะ!

ปัง!!

แล้วมันก็ปิดประตูหนีผมไปเลย... แค่กูเชียร์บอลคนละทีมกับมันนี่...กูผิดขนาดที่มันต้องไล่ออกจากห้องตอนตี 1 กว่าๆเลยหรอ? สาบานเลยว่าผมจะไม่นั่งดูบอลกับไอ้น้องรหัสคนนี้อีกแล้ว...

.

.

.

To be continue ...

#มาช้าแต่มาชัวร์จ้า

#หากไรท์พิมพ์คำผิดก็ขออภัยด้วยจ้า

#คอมเมนท์ติชมกันได้เลยน้าา แต่ถ้าหากไม่สนุกหรือไม่พอใจตรงไหนอย่าว่าเค้าแรงหน้าา เค้าใจบาง

#หากชอบอย่าลืมติดตามกันต่อไปนะค้าา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***