กิจกรรมรับน้อง

----SPY Talk----

"อากาศดีเหมาะกับการเริ่มต้นชีวิตในรั้วมหาลัยจริงๆ"

วันนี้เป็นวันแรกในการเริ่มกิจกรรมในมหาวิทยาลัยของผมกิจกรรมรับน้องแสนน่าสนุก ผมจะได้เจอเพื่อนใหม่ๆ สาวๆรุ่นพี่สุดสวย วันนี้ผมจะต้องสแกนหาหน่อย แค่คิดก็น่าสนุกแล้ว

"มึงจะยืนยิ้มอีกนานไหมครับคุณหนูสปาย" ไอ้ไวน์เพื่อนสนิทของผมเอง มันอยู่กับผมตลอดตั้งแต่ม.4 หน้าตาดีใช้ได้ สูงกว่าผมนิดหน่อย จริงๆผมมีเพื่อนสนิทอีก 2 คน แต่เรียนคนละคณะกันเลยจะไม่พูดถึงตอนนี้

"คุณหนูพ่องง.." ผมตอบกลับด้วยเสียงหงุดหงิด มันชอบเรียกผมว่าคุณหนู เพราะอะไรน่ะเหรอ เหอะ! มันบอกว่าผมอ่ะหน้าสวยเหมือนผู้หญิง แถมยังตัวบางร่างเล็ก ผมสูง 178 หนัก 67 อาจจะดูเตี้ยไปหน่อยสำหรับผู้ชาย แต่มันก็เกณฑ์มาตรฐานนะคร้าบบ

"ไปๆ พี่เขาเรียกแล้ว มึงไปช้าโดนทำโทษนะเว้ย" มันพูดขึ้นก็ทำผมคิดได้ พี่ๆแม่งหน้าโหดๆกันอยู่

"เออหว่ะ รีบสิวะรอไร" พูดจบผมก็รีบไปยังจุดที่พี่ๆเขาเรียกทันที..

พวกเราเข้ามานั่งตามแถวที่พี่ๆเขาจัดให้เป็นแถวตอนลึก 5 แถว แถวละ 10 คน สงสัยไหมครับทำไมน้อย เพราะว่ามหาลัยนี้เป็นมหาลัยที่มีชื่อเสียงและดังมากๆ เป็นมหาลัยลูกคุณหนูผู้มีชาติตระกูล แถมยังสอบเข้ายากบรม จึงทำให้แต่ละปีมีนักศึกษาแค่ไม่กี่คน แต่ก็เป็นสถานที่รวมหัวกะทิผู้มีตังค์ของประเทศทั้งนั้น...

"กิจกรรมวันนี้ไม่มีอะไรมากนะฮะ พี่จะให้น้องๆไปขอลายเซนต์รุ่นพี่ให้ได้เยอะที่สุด ภายในเวลา 3 ชม. ถ้าหากใครได้ไม่ถึงครึ่งของจำนวนรุ่นพี่ปี 2 จะโดนลงโทษนะฮะ" รุ่นพี่ผู้ชายคนนึงพูดขึ้นซึ่งดูเหมือนจะเป็นพี่ว๊ากและมีความสาว นิดๆ

"แต่ก่อนอื่นเรามาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่าเนอะ เริ่มจากพี่ๆปี 2 ละกัน พี่ชื่อเปรมมี่..."

'กรี๊ดดด อร้ายยย'

'แกๆ พี่คนนั้นดูดีมากเลยยย'

'อร้ายย พ่อของลูก ><'

'นั่นมันแก๊งค์เทพบุตรชัดๆ >///<'

ในขณะที่พี่เปรมมี่กำลังพูดนั้นก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดจากพวกสาวๆปี 1 ดังขึ้นเพราะมีนักศึกษากลุ่มนึงเดินเข้ามาทำให้ทุกสายตาจับจ้องไปยังผู้มาใหม่... และเมื่อผมหันไปมอง

โอ้วววพระเจ้า ท่านช่างไม่ยุติธรรม ดูสิกลุ่มคนหล่อ 5 คน แต่เอ๊ะ มีคนนึงหน้าสวยหวานสุดๆ ซึ่งเดินมายังกับบอยแบนด์ แต่ละคนคงน่าจะสูง 180 อัพทั้งนั้น TT แถมหน้าตาก็หล่อวัวตายควายล้ม โดยเฉพาะไอ้คนหน้านิ่งๆหลังสุด หน้าตาดูแบดๆ ปากคล้ำนิดๆ คงจะชอบสูบบุหรี่ ผิวสีแทนดูสุขภาพดี ดวงตาสีดำที่น่าหลงไหลเมื่อได้สบตา ถึงผมจะกล้าพูดได้เต็มปากว่าผมก็หล่อ...แต่เมื่อเจอแก๊งค์นี้เข้าไป ความมั่นใจก็ลดไปเกือบครึ่งเหมือนกัน

"น้องๆ อยู่ในความสงบด้วยครับ" พี่เปรมมี่พูดขึ้นแต่ก็ยังไม่มีคนสนใจ

'ฉันอยากรู้จักเขาอ่ะแกร'

'อร้ายยย ดูดีๆก็หล่อทุกคนเลยอ่ะ'

"เงียบๆหน่อยครับ!" พี่เปรมมี่เริ่มขึ้นเสียงด้วยความหงุดหงิด แต่ก็ยังไม่มีใครสนใจจะฟัง

'ฉันรู้จักพี่คนนั้นชื่อซีเนียร์ เดือนมหาลัยปีที่แล้วอ่ะแกร'

'ใช่ๆ ฉันก็เคยเห็นในเพจมหาลัยเหมือนกัน'

'กรี้ดดดด ตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีก'

'งานดีสุดๆอ่ะ ><'

"พวกมึงจะหุบปากกันได้รึยังวะ!!!" พี่เปรมมี่ตวาดลั่นจนทั่วทั้งบริเวณเงียบกริบ ทุกคนต่างกำลังอึ้งเมื่อเจอเสียงที่ 1 ของพี่เปรมมี่

"อุ้ยย เมื่อกี้ใครพูดนะ" พี่เขารีบยกมือขึ้นมาปิดปากและกลับมาใช้เสียง 2 เมื่อได้สติคืนกลับมา

"เอาล่ะ งั้นให้พี่ๆแนะนำตัวกันก่อนนะครับ เอาล่ะพี่ๆปี 2 มาเข้าแถวหน้ากระดานแนะนำตัวให้น้องๆรู้จักกันก่อนเร็ว" พวกรุ่นพี่ต่างมายืนต่อหน้าแถวของพวกเราปี 1

"พี่ชื่อ..กัปตัน ยินดีที่ได้พบน้องๆทุกคนนะครับ"

"พี่ชื่อปริม มีอะไรสงสัยถามได้นะคะ"

"พี่ชื่อเจมส์ครับ ปกติพี่เป็นคนใจดีนะ แต่อย่ามาทำพี่โกรธเดี๋ยวเจอโหมดเจมส์พนม"

"พี่ชื่อ..." รุ่นพี่ต่างแนะนำตัวไปเรื่อยๆจนถึงกลุ่มของเทพบุตรสุดแบดเป็นกลุ่มสุดท้าย

"ไลเกอร์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" หนุ่มตัวสูงผิวขาว หน้าตาดูทะเล้นๆพูดขึ้น

"อะตอมคร้าบบ เรียนไม่ยุ่งมุ่งแต่โดด" เห้ออ.. แบบนี้ใครได้เป็นพี่รหัสคงต้องนอนทุกข์ใจไปสามวัน 5555

"พี่ชื่อเธียเตอร์น้าา มีอะไรคุยกับพี่ได้ครับ ^^ " พี่คนหน้าสวยเพียงคนเดียวในกลุ่ม และน่าจะสูงน้อยที่สุดด้วย (แต่น่าจะมากกว่าผมสัก 2-3 cm)

"ชื่อ..ซันชายน์ ฝากตัวด้วย" หนุ่มหล่อหมาดขรึมหน้าตาดูดิบเถื่อนด้วยสายตาดุๆ ชอบยิ้มมุมปาก เหมือนมีแผนอะไรอยู่ในหัวตลอดเวลา...

"ซีเนียร์" และก็หนุ่มหน้าหล่อคนสุดท้าย พูดน้อยมากแต่กระแสตอบรับคือ...

'กรี้ดดด ใจละลาย'

'ชอบแบบนี้ อร้ายยย'

เอิ่ม... ก็ประมาณนี้ จากนั้นก็ถึงตาน้องๆปี 1 แนะนำตัว ซึ่งผมก็ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ จนกระทั่งถึงตาผม

"ผมชื่อสปาย ฝากตัวด้วยครับ" ผมยิ้มและไล่กวาดตามองรุ่นพี่แต่ละคนอย่างผ่านๆพี่จู่ๆผมก็เผลอหันไปสบตาเข้ากับซีเนียร์ ซึ่งมันก็มองผมอยู่เหมือนกัน แวบนึงผมเห็นมันยิ้มมุมปาก แต่แค่แวบเดียวจริงๆผมจึงไม่รู้ว่าตาผมฝาดไปหรือเปล่า

"ผมไวน์ครับ... ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ" ไวน์เป็นคนสุดท้ายของปี 1 และเมื่อแนะนำตัวกันครบพี่ๆก็ปล่อยให้เราไปล่าลายเซนต์พี่ๆ 3 ชม. ซึ่งแบบ... มันเป็นอะไรที่ใช้พลังงานเยอะมาก เพราะกว่าจะได้ลายเซนต์ของพี่แต่ละคนน้ำตาแทบไหล อาทิเช่น ให้เต้นไก่ย่างบ้าง บอกรักดอกไม้บ้าง ผมนี่โดนให้ไปแนะนำตัวกับต้นไม้! ของไอ้ไวน์เป็นจักรยาน ซึ่งแต่ละคนก็วิ่งก็ให้วุ่นเชียวล่ะ

เมื่อครบเวลาตามที่พี่เขากำหนด เราก็กลับมานั่งเข้าแถวตามเดิม...

"เอาล่ะฮะ ตอนนี้พี่จะแจกกระดาษคำใบ้ของพี่รหัสให้นะ" พี่เปรมมี่บอก และนี่แหละกิจกรรมที่ผมรอคอย >< ผมอยากได้พี่รหัสสวยๆ แบบพี่ปริมจัง หรือจะพี่ผู้หญิงขาวๆน่ารักๆก็ได้ ขอเถอะ ขอให้เป็นผู้หญิงงงง!

"น้องๆต้องตามหาพี่รหัสจากคำใบ้ที่พี่ให้ไปนะฮะ แล้วเราจะมาเฉลยกันในวันสุดท้ายของกิจกรรมรับน้อง" แล้วพี่เจมส์ก็เดินถือกล่องใส่คำใบ้มาให้พวกปี 1 จับ ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความบังเอิญหรือยังไงที่ปี 1 กับปี 2 มีจำนวนเท่ากัน ฉะนั้นจึงไม่มีปัญหามากในการจับสายรหัส อ้อ ลืมบอกไป พี่ปี 3-4 ที่ไม่โผล่มาเลยเพราะว่า พี่ๆเขาติดกิจกรรมค่ายของมหาลัย จึงมาร่วมกิจกรรมรับน้องไม่ได้ จึงเหลือพวกปี 2 จัดกิจกรรมกันเอง ซึ่งก็ถือว่าเป็นโชคดีของผมไปเพราะได้ข่าวว่าพี่ปี 3 โคตรโหด

เมื่อพี่เปรมเดินมาถึงผม ผมก็ได้แต่อธิษฐานในใจขอให้ได้พี่รหัสเป็นผู้หญิงสวยๆน่ารักๆ หรือถ้าจะซวยหน่อยก็ขอให้ได้พี่ผู้ชายแต่พึ่งพาได้ เฟรนลี่ๆ แบบพี่กัปตัน ถ้าจะโชคร้ายได้พี่ที่ไม่สนใจสายรหัสก็ได้ แต่ขออย่างเดียวอย่าบรมโชคร้ายได้พี่รหัสในกลุ่มเทพบุตร 5 ท่าน สาธุ!!!

"เอิ่มม น้องฮะ จะจับได้ยัง เพื่อนเขารออยู่นะ" พี่เปรมมี่บ่นเบาๆ ผมจึงเอื้อมมือไปจับคำใบ้มาหนึ่งในสองใบที่เหลือ(ผมนั่งแถวสุดท้ายรองคนสุดท้าย) ผมยังไม่เปิดดูหรอก ขอทำใจแปบนึง และพี่เปรมมี่ก็จับคำใบ้สุดท้ายให้ไอ้ไวน์ที่นั่งหลังผม

"ได้คำใบ้ว่าไงวะ" ไอ้ไวน์สะกิดไหล่ถามผม

"ของมึงอ่ะ" ผมถามมันกลับ มันก็ยื่นให้ผมดู

'ธีรภัทร อธินารายณ์'

"สงสัยจะเป็นชื่อจริง คงหาไม่ยากหรอก" ถึงตอนนี้จะไม่รู้ว่าเป็นใครเพราะเรารู้เพียงชื่อเล่นของพี่ๆ แต่ก็คงหาไม่ยาก บอกสะขนาดนี้แล้ว หาไม่เจอคงไม่รู้จะว่าไงแล้ว

แล้วผมก็ค่อยๆแง้มเปิดกระดาษคำใบ้ของผมบ้าง

"เหี้ยยยย!!" ผมถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง จนคนรอบข้างๆหันมามองกันเป็นตาเดียว ผมจึงรีบเก็บอาการทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เอะอะทำไมวะ" ไอ้ไวน์ถามผมเสียง งงๆ

ผมจึงยื่นคำใบ้ให้มันดู แม่งเอ้ยยย ทำไมดวงซวยแบบนี้วะเนี่ยยย

'ซีเนียร์'

"กูว่าของกูง่ายแล้วนะ ของมึงแม่งไม่ต้องหาไรเลย" มันพูดเสียงเรียบ

"มึงรู้ไหม กูขอให้ไม่ได้กลุ่มนั้นเป็นพี่รหัส" ผมบอกมันไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ทำไมวะ"

"มึงดูสิ แต่ละคนแม่ง...โคตรดูดีจนน่าหมั่นไส้แถมยังไม่ใช่ผู้หญิงด้วยย กูต้องการพี่รหัสผู้หญิง หรือคนธรรมดาๆที่ไม่ได้เปล่งออร่าเทพบุตรแบบพวกนั้น" ผมก็พอคิดไว้แล้วแหละว่ามีโอกาสน้อยที่จะได้พี่รหัสผู้หญิง เพราะปี 2 มีผู้หญิงแค่ 10 กว่าคน ต่างกับปี 1 ที่มีผู้หญิงเกือบครึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้คิดว่าในจำนวน 50 คน ผมจะเป็นผู้ถูกแจ๊คพ็อตได้พี่รหัสอยู่ในกลุ่ม 5 คนนั้น ผมเชื่อว่ามีหลายๆคนอยากได้พวกเขา จากเสียงที่ได้ยินอยู่ข้างๆ

'แก ฉันอยากได้พี่ซีเนียร์เป็นพี่รหัสอ่า'

'ฉันก็อยากได้ใครสักคนในกลุ่มนั้นอ่ะแก'

หึหึ ถ้าคิดตามความเป็นจริงผมว่าถ้าพี่มันได้ผู้หญิงเป็นน้องรหัสจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นคงถูกผู้หญิงคนอื่นอิจฉาจนอาจจะโดนลอบเชือดก็ได้ เอาเถอะ อย่างน้อยถ้าผมได้มันเป็นพี่รหัสก็คงมีผู้หญิงเข้ามาหาผมบ้างแหละพี่แกออกจะฮอตสะขนาดนั้น และผมเป็นผู้ชายคงไม่มีผู้หญิงตามรังควานหรอก!!

"เอาเถอะ ว่าแต่เย็นนี้ไปดื่มกันไหมวะ" ไอ้ไวน์มันชอบชวนผมไปดื่มเป็นเพื่อนเป็นประจำตอนไปก็ไปด้วยกันอยู่หรอก แต่พอตอนกลับ แม่งหิ้วผู้หญิงไปด้วย และความลำบากก็ต้องตกมาอยู่ที่ผม ที่ต้องหาวิธีกลับเอง!! ถ้าถามว่าทำไมผมไม่เอารถไป เพราะว่าผมโดนยึดรถมา 4 เดือนแล้ว โดยคนยึดคือท่านแม่ผมเอง เพราะผมดันไปสร้างวีรกรรมไว้ที่สนามแข่ง จนโดนพ่อ(ตำรวจ)เรียกเข้าโรงพัก ก็นะตามประสาวัยคะนอง เรื่องชกต่อยก็มีเป็นธรรมดา

"เออๆ ก็ดีเหมือนกัน เครียดๆอยู่เนี่ย" ก็เรื่องพี่รหัสนั่นแหละ มันจะมีผู้ชายที่ไหนอยากเข้าใกล้คนที่หน้าตาดีกว่าตัวเองมั่งวะ

"หึหึ" มันคงเอือมระอากับความคิดไร้สาระของผม แต่มันก็จริงนี่หว่า คนตัวสูงแบบมันจะเข้าใจผมไหมล่ะ

---Z-CLUB---

ผมกำลังนั่งหน้าบึ้งอยู่ในโซนนั่งดริ้งของสถานบันเทิงชื่อดังไม่ใกล้ไม่ไกลจากมหาลัย โลกมันกลมหรือพระพรหมเล่นตลกผมก็ไม่ทราบ ตอนแรกก็กะว่าจะมานั่งดื่มชิลล์ๆ มองสาวๆไปเพลินๆ แต่ต้องมาเจอกับคนที่ไม่คาดว่าจะเจอแบบ ซีเนียร์ อย่าถามนะครับว่าทำไมผมถึงดูอคติกับเขาจัง ก็ดูเอาเถอะแค่มันหล่อกว่ายังไม่พอ แถมตอนนี้สาวๆสวยๆกลับกำลังนัวเนียใกล้ๆตัวมันสะยั้วเยี้ยอ้อมหน้าอ้อมหลังยังกะการ์ตูนฮาเร็ม ตัดภาพมาที่ผม กำลังนั่งดื่มกับเพื่อน 4 คน เพราะสาวๆต่างไปรุมล้อมไอ้ผู้ชาย 5 คนโต๊ะตรงข้ามสะหมด

"เป็นไรวะ ทำหน้ายังกะมีคนไปฆ่าหมามึงอย่างนั้นแหละ" เอเดน เพื่อนสนิทของผมอีกคนเอ่ยขึ้น ตอนแรกไอ้ไวน์ชวนผมมากันเองแค่สองคน แต่ผมกลัวโดนมันทิ้งอีก ผมเลยโทรเรียก เอเดน และ อีฟ มาด้วย เอเดนมันก็เป็นผู้ชายกวนตีนๆ ห่ามๆหน่อย หน้าตาก็ดูดี และมันก็สูงกว่าผมอีกนั่นแหละ ส่วนอีฟ เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม มันเป็นน้องของเอเดน ถึงมันจะสวยเปรี้ยวตามแบบฉบับสาวห้าวแต่มันก็แมนเหมือนผู้ชาย (มันเป็นเลสเบี้ยนครับ) ทั้งสองคนเรียนวิศวะแต่คนละสาขากันนะ

"จะอะไรล่ะ มันก็อิจฉาผู้ชายโต๊ะตรงข้ามไง พูดก็พูดเถอะ กูก็ชักหมั่นไส้ละ" อีฟเอ่ยขึ้นแบบไม่สบอารมณ์

"มึงเห็นไอ้หน้าหล่อขวาสุดไหม นั่นละพี่รหัสกู" ผมเอ่ยเสียงติดหงุดหงิด

"เห้ยย จริงดิ!" อีฟเอ่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"นั่นมันพี่ซีเนียร์ เดือนมหาลัยปีที่แล้วนี่"

"เอาน่า พวกมึงจะพูดถึงเขากันทำไม จะแดกไหมเหล้า เดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงเอง" ไวน์พูดขึ้น สงสัยมันเริ่มจะรำคาญพวกผมแล้ว

"งี้สิไวน์เพื่อนรัก" เอเดนเอ่ยพร้อมกับเลื่อนมือไปตบไหล่เพื่อนเบาๆ

"ชักอารมณ์ดีแล้วสิ" อีฟยกยิ้มอย่างชอบใจเพราะปกติไอ้ไวน์มันไม่เลี้ยงใครหรอก หายากนะเนี่ยมันเอ่ยปากบอกว่าจะเลี้ยงทั้งที่ไม่มีใครขอ

.

.

.

Rrrrrr Rrrrrr

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของเอเดนก็ดังขึ้น มันเลยลุกออกไปคุยที่อื่นเพราะตรงนี้เสียงเพลงดังเกินไป

ไอ้ไวน์ก็หายหัวไปไหนแล้วไม่รู้ สงสัยหิ้วผู้หญิงอีกแน่ๆ ไอ้นี่มันไว้ใจไม่ได้ เห้อออ

"ทำไมไม่มีผู้หญิงเข้าหากูมั่งวะ" ผมบ่นอย่างเซ็งๆ

"ใครมันจะอยากคบกับผู้ชายที่สวยกว่าตัวเองล่ะ ฮ่าๆ" อีฟมันเอ่ยล้อผม

"มึงยังคบกูเป็นเพื่อนได้ตั้งนานนิ"

"ก็เพื่อนไง แต่เอาจริงๆ ถ้ากูไม่ได้ชอบผู้หญิง กูก็ไม่เข้าใกล้มึงเหมือนกันอ่ะ 5555"

"โห่ ไอ้เพื่อนเวร" อาจจะดูหยาบคายที่สบถแบบนี้ต่อหน้าผู้หญิงแต่เชื่อเถอะ ไอ้อีฟมันไม่สะทกสะท้านหรอกครับ

"เห้ย อีฟ แม่ตกบันไดเข้าโรงพยาบาล รีบไปเถอะ"

เอเดนรีบวิ่งเข้ามาดึงแขนอีฟออกไป

"อ้าว.. แล้วกูล่ะ" ไอ้พวกเพื่อนเหี้ยยยยยย

ตอนนี้ก็เริ่มดึกแล้วด้วย แถมเพื่อนยังทิ้งกูหมด จู่ๆผมก็หันไปทางโต๊ะตรงข้าม ก็พบว่าหนุ่มหล่อบางคนก็หายไปแล้ว แต่ซีเนียร์มันยังอยู่และมันมองมาทางนี้ด้วย!!! มองอะไรของมันวะ ตอนนี้ผมจึงคิดว่าควรกลับแล้วเพราะผมเริ่มมึนๆและไม่สนุกแล้วหากจะอยู่ต่อ ไปโบกแท็กซี่กลับก็ได้วะ ไอ้ไวน์มันไปจ่ายตังไว้แล้ว แถมมันยังจ่ายเกินจำนวนด้วย เพราะมันคงรู้ว่ามันต้องหายไปก่อนพวกผมจะหยุดกินมันเลยจ่ายเผื่อไว้สะเยอะ เออดี มันรวย ให้มันเลี้ยง!

เมื่อผมเดินมาถึงหน้าร้าน ผมล้างกระเป๋าดูก็พบว่ากระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ไม่อยู่แล้ว ผมจึงเดินกลับเข้าไปดูที่โต๊ะอีกที ก็ไม่เจอ!! ผมจะทำไงดีวะเนี้ยยย

"นี่มันเด็กปี 1 คณะบริหารธุรกิจนี่นา" จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น ขณะที่ผมนั่งหัวเสียอยู่ม้านั่งหน้าร้าน และเมื่อผมหันไปมองก็พบว่าเขาคือ...

"ซีเนียร์?" ใช่ครับมันคือไอ้ผู้ชายหน้านิ่งคนนั้นแหละ แถมข้างๆมันยังมีผู้หญิงสาวสวยควงมาด้วยอีกคนนึง

"แล้วมึงมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ"

"เรื่องของกูครับ" ผมคงไม่จำเป็นต้องเคารพมันหรอก ไม่ชอบหน้า - -

"หืม? มึงพูดกับรุ่นพี่แบบนี้หรอ" มันเอ่ยถามเสียงเรียบ

"กูก็แบบนี้แหละ" ผมตอบกลับแบบเซ็งๆ วันนี้มันวันอะไรของกูวะ เจอแต่เรื่องบัดซบ

"เธอกลับไปก่อน" มันหันไปบอกผู้หญิงข้างๆตัวเองเสียงเรียบ

"ไหนบอกว่าจะพาแนนนี่ไปต่อยังไงละคะ" ผู้หญิงที่แทนตัวเองว่าแนนนี่พูดเสียงอ่อย แล้วยกมือข้างหนึ่งมาลูบไล้อกของซีเนียร์ เห็นแล้วรู้สึกขัดตาชะมัด

"กูบอกให้กลับไปก่อน!" ซีเนียร์พูดเสียงกร้าวแล้วปัดแขนของแนนนี่ทิ้ง หญิงสาวถึงกับหน้าซีดแต่ต้องยอมเดินออกไปอย่างหัวเสีย ผมได้แต่มองอย่างงงๆ

ซีเนียร์มันนั่งลงข้างๆผม ยกขาขึ้นไขว้ห้างสบายๆ

"แล้วคุณมึงจะมานั่งทำไมตรงนี้ครับ" ไม่เข้าใจจริงๆเขาต้องการอะไร

"อยากนั่ง" มันตอบหน้าตาย

"ทำไมกูต้องได้พี่รหัสแบบนี้ด้วยวะ" ผมบ่นเบาๆ แต่คงเบาไม่พอเพราะไอ้คนข้างๆนี่มันเลิกคิ้วขึ้นแล้วหันมามองหน้าผมที่หันข้างมันให้มันอยู่

"มึงว่าไงนะ?" มันถามย้ำอีกครั้งเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อที่ผมพูด แต่เอาวะยังไงมันก็ต้องรู้ จะบอกตอนนี้หรือตอนไหนก็เหมือนกัน

"มึงเป็นพี่รหัสกูไง" พร้อมพูดพร้อมกับล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเอากระดาษคำใบ้ขึ้นมา ผมเก็บติดตัวไว้เพราะกลัวหาย พี่เปรมมี่บอกว่าถ้าใครทำหายจะโดนลงโทษ

"หึหึ แล้วก็ไม่บอกละครับคนสวย" มันพูดยังไม่พอยังเอามือมาโอบไหล่ผมอีก เห้ออ และผมก็ดันไม่ปัดออก!

"กูหล่อเถอะ" ผมตอบเสียงเซ็งๆ ยังไงผมก็ผู้ชายนะไม่ได้อยากโดนชมว่าสวยสะหน่อย

"มึงเชื่อเถอะว่ามึงสวย สวยกว่ายัยเมื่อกี้อีก" มันพูดพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก พอมันพูดแบบนี้ผมก็รู้สึกใจเต้นนิดๆ แล้วมึงจะใจเต้นเพราะคำพูดผู้ชายทำไมวะ กูไม่ได้สวย! กูหล่อ! แต่สักพักผมก็นึกได้ ไหนๆมันก็เป็นพี่รหัสผม งั้นขอใช้มันหน่อยละกัน

"นี่... มึงไปส่งกูหน่อยสิ" ผมพูดไปตรงๆ ผมเป็นน้องรหัสมันนะมันจะไม่ช่วยผมหน่อยหรอ

"นี่วิธีขอความช่วยเหลือของมึงหรอ" มันตอบกลับมาเสียงเรียบแล้วยกมือที่โอบผมอยู่ออกไป

"จะให้กูพูดไงอ่ะ กระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์กูหาย กูเลยกลับคอนโดไม่ได้เนี่ย" ผมเริ่มเซ็งๆละนะ ถ้ามันยอมช่วยผมดีๆผมอาจจะมองมันในทางที่ดีขึ้นก็ได้

"อย่างน้อย...มึงก็ควรเคารพกูบ้างนะครับ" มันพูดเสียงจริงจัง

"เห้ออออ" ผมได้แต่ถอนหายใจ นี่ผมต้องพูดดีๆกับมันจริงๆหรอ มันรู้สึกกระดากปากแปลกๆ คือพูดแบบกูมึงไปแล้ว จะให้มาพูดดีๆมันก็ทำใจยากว่ะ ยิ่งคนกวนๆแบบมันนะ โอ้ยยยย

"งั้นกูไปนะ" มันพูดแล้วทำท่าจะลุกออกไป ผมจึงต้องดึงแขนมันไว้ มันหันกลับมามองแล้วเลิกคิ้วขึ้น ประมาณว่าจะพูดขอดีๆไหม? ผมจึงได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดออกไปว่า...

"..พี่ซีเนียร์ครับ ช่วยไปส่งผมทีนะครับ" พร้อมกับทำหน้าอ้อนวอน ส่งสายตาประมาณว่า กูขอไปด้วยๆๆๆ

พี่มันเงียบเลยครับ แล้วหันหน้าหนีไป อ้าว? สรุปที่กูอ้อนนี่ไม่ได้ผลหรอ แต่ปกติกูใช้กับไอ้ไวน์มันได้ผลนะเห้ยย

"..ตามมาสิ.." มันพูดแล้วดึงข้อมือผมให้ตามหลังมันไป แต่มันก็ยังไม่ได้หันกลับมามองผม ผมจึงไม่รู้ว่า...แท้จริงแล้วคนที่กำลังจับข้อมือผมอยู่นั้นกำลังใจเต้นกับคำพูดและท่าทางของผม.....

.

.

.

To be continue ...

#จบลงไปแล้วกับตอนแรก เป็นยังไงกันบ้าง ตอนแรกๆไรท์อาจจะเอ๋อๆหน่อยน้าา 5555

#หากไรท์พิมพ์คำผิดก็ขออภัยด้วยจ้า

#คอมเมนท์ติชมกันได้เลยน้าา แต่ถ้าหากไม่สนุกหรือไม่พอใจตรงไหนอย่าว่าเค้าแรงหน้าา เค้าใจบาง

#หากชอบอย่าลืมติดตามกันต่อไปนะค้าา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***