friends & war (เพื่อน และ สงคราม)

ณ เบอร์มิงแฮม ในปี 1840

เด็กชายวัย7ขวบ ชื่อ โอเดฟ คูเปอร์

เล่นอยู่กับเพื่อน ในย่านการค้าของเมือง

โอเดฟ มีเพื่อนอยู่มากมาย แต่เพื่อนที่สนิท

กับเขามากที่สุด คือ มาร์ติโน่ ฟินทัน

เพื่อนสนิทร่วมชั้นเรียนของเขา

โอเดฟและมาร์ติโน่ ผูกพันกันมาก จนกระทั่ง ปี1853 ทั้งคู่อายุ21ปี โอเดฟและมาร์ติโน่

ได้สมัครเข้าเป็นทหารแห่งกองทัพอังกฤษ

และทั้งคู่ต้องเดินทางไปยังสนามรบ

เมื่อพวกเขาล่ำลาแม่และภรรยา ก็ได้เดินทาง ไปรบกับรัสเซีย ที่บาลาคลาวา

ในกลางปี1855 ที่สนามรบ โอเดฟถูกปืนยิง

เข้าที่ขา ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่มาร์ติโน่

สามารถช่วยเหลือโอเดฟ ไว้ได้ทัน

การที่มาร์ติโน่ช่วยโดยไม่คิดชีวิต ทำให้โอเดฟมีชีวิตรอด จนเมื่อโอเดฟหายดี เขาต้องเข้ามายังสนามรบต่อ

ทำให้มาร์ติโน่โล่งใจ ทั้งคู่ต้องทำสงครามนี้ต่อไป และไม่รู้ว่าสงครามจะสิ้นสุดเมื่อไหร่

โอเดฟได้ให้คำสัญญากับมาร์ติโนเพื่อนรักว่า

"เราจะกลับบ้านด้วยกัน แม่และคนรักรอเราอยู่"

คำพูดนี้ทำให้มาร์ติโน่คิดถึงแม่ ภรรยา

และอยากจะกลับบ้าน โอเดฟก็เช่นกันเขาคิดถึงแม่และภรรยา

วันหนึ่งในสนามรบ ขณะที่ทั้งคู่กำกำลังหามคนเจ็บ เพื่อไปรักษา มาร์ติโน่ถูกปืนยิงเข้าที่แขนและขา ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาได้ร้องขอ

ให้โอเดฟช่วยเหลือ ขณะนั้นรัสเซียใช้ปืนใหญ่

และปืนไรเฟิลยิงใส่กองทัพอังกฤษ

บรรยากาศในสมรภูมิ เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ตกใจ และการดิ้นรนเอาชีวิตรอด ของเหล่าทหาร กระสุนปืนใหญ่ลอยเฉี่ยว

หัวของเหล่าทหารอังกฤษข้ามไปข้ามมา

มาร์ติโนได้ตะโกนขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรักของเขา โอเดฟลังเลใจอยู่พักหนึ่ง

ก่อนที่โอเดฟจะตัดสินใจ หนีเอาชีวิตรอด

เพื่อรักษาชีวิต และทิ้งมาร์ติโน่

มาร์ติโน่โดนแรงระเบิดจากปืนใหญ่จนเสียชีวิต และนี่ก็คือการตัดสินใจที่เลวร้าย

ที่สุดในชีวิตโอเดฟ

เพราะเขาได้"เสียสหายรักไปตลอดกาล"

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น โอเดฟได้ทำการสู้รบต่อไป ภายในใจ โอเดฟยังรู้สึกผิดกับความเห็นแก่ตัวของเขา ที่ทำให้มาร์ติโนต้องตาย

ศพของมาร์ติโนว่าถูกเก็บไว้ในโบสถ์ใกล้ๆ

และนี่ก็ทำให้โอเดฟเป็นโรคซึมเศร้า

หลังจากนั้นในสนามรบ โอเดฟได้ฆ่าทหารรัสเซียอย่างเลือดเย็น จนในปี1856 อังกฤษชนะสงคราม โอเดฟรับเหรียญกล้าหาญและได้กลับบ้าน แต่สิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้คือ "พาเพื่อนรักกลับบ้าน" มีเพียงแค่ร่างอันไร้วิญญาณของมาร์ติโน่

เมื่อโอเดฟกลับมาถึงอังกฤษ เขาได้ลาออกจากกองทัพ และทำแบรนด์เสื้อผ้าขายกับภรรยา

ส่วนแม่ของมาร์ติโน่ โอเดฟได้เลี้ยงดูอย่างดี

เขาได้ส่งเสียลูกชายของมาร์ติโน่ที่ยังเด็กอีกด้วย

ในปี1923 โอเดฟในวัย90ปี ได้นอนอยู่บนเตียง

แม้วาระสุดท้ายของชีวิต โอเดฟก็ยังไม่เคยลืม

สัญญาที่ให้ไว้กับมาร์ติโน่ ภาพในวันนั้นยังคงติดตาเขา เสียงขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรัก ยังคงดังก้องในใจเขาจนถึงทุกวันนี้

โอเดฟได้แต่ คิดอยู่ในใจว่าถ้าวันนั้นเขาไม่เห็นแก่ตัว มาร์ติโนเพื่อนรักคงไม่เสียชีวิต

โอเดฟไม่ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อน

ที่ว่าจะกลับบ้านด้วยกัน เป็นเขาคนเดียวที่กลับมา

แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว...

โอเดฟได้เรียก เดเนียล คูเปอร์ เหลนปู่ของเขามาพบ เขาได้ให้เดเนียล นำเหรียญกล้าหาญ

ที่เป็นเหมือนเหรียญอัปยศของเขาไปให้กับ