ep.5 ซุปกะหล่ำดอก

"อือ~~ห้าวว~"อังเกรตื่นขึ้นมานั่งหาวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ และชายหนุ่มที่อยู่ข้างเขาตอนนี้ก็ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้ดวงอาทิตย์ส่องกระทบมาที่หน้าของอังเกรเต็มๆ เขาลุกขึ้นเก็บข้าวของแล้วเดินไปที่สวน อังเกรเริ่มรดน้ำผักของเขาให้เปียกชุ่มทุกแปลง รดน้ำแปลงละ 2 รอบ และก็ไปเก็บกะหล่ำดอกเพื่อที่จะไปทำอาหารเย็นให้คุณยาย อังเกรเก็บข้าวของทั้งหมดแล้วเดินกลับบ้าน แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอากระสอบใส่หญ้ามาด้วย เขาหอบของพะลุงพะลังกลับไป พอถึงระยะหนึ่งของทางกลับบ้าน เขาก็เดินเข้าไปบริเวณบ้านหลังนึง

ตอนที่เขานั้นเดินไปที่ไร่กับคุณยายตอนเช้า เขาเห็นบ้านหลังนี้มีวัวเลี้ยง คุณยายเห็นเขาสนใจจะอธิบายว่า

"ที่นี่น่ะ ไม่ค่อยมีบ้านที่เลี้ยงวัวหรอกนะ ส่วนมากจะเป็นเลี้ยงหมู ไก่ และเป็ดกัน เพราะการซื้อวัวมาเลี้ยงนั้น ต้องมีบริเวณเฉพาะให้วัว และต้องมีอาหารที่เพียงพอให้พวกมันด้วย" อังเกรพอเขาได้ยินจึงคิดว่า ถ้ามีหญ้าก็จะเอามาให้เขาด้วย เพราะการปลูกผักทำสวนจะต้องมีการถอนหญ้ากำจัดวัชพืชอยู่แล้ว 

"นี่ พ่อหนุ่ม มาหาใคร" ขณะที่อังเกรกำลังยืนคิดและมองไปที่คอกวัวอยู่นั้น ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น 

"เอ่อ...คือ ผมเอาหญ้ามาให้ครับ"       อังเกรพูดพร้อมชูกระสอบหญ้าของเขาขึ้น เจ้าของเสียงเดินมาหาอังเกร เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี 

"หึหึ นี่ น้องชาย หญ้าแค่นี้ โดนลมหายใจวัวก็คงปลิวหายไปหมดแล้วล่ะ" เขาพูดติดตลก

"แต่ก็ขอบคุณนะ ถ้าอยากให้จริงๆ ให้ได้เต็มกระสอบนี้ค่อยเอามาก็แล้วกัน" ชายหนุ่มเอามือไปลูบหมวกที่อยู่บนหัวอังเกร 

"คะ...ครับ" ชายหนุ่มรับกระสอบที่มีหญ้าเดินไปเทให้วัว แล้วนำกระสอบมาคืน

"แล้วนี่ น้องชายเป็นใคร ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน" ชายหนุ่มเอ่ยถาม

"ผมชื่ออังเกรครับ เป็นหลานชายของคุณยายโกะฮาน ผมพึ่งมาจากในเมืองเมื่อวานครับ" อังเกรตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม จนทำให้ชายหนุ่มอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ 

"ฉันชื่อปารางนะ ยินดีที่ได้รู้จักอังเกร" ปารางพูดพร้อมยื่นมือออกไปจับมือกับอังเกร  

"ปาราง ที่แปลว่าทุ่งหญ้าในภาษาฟิลิปปินส์หรือเปล่าครับ" อังเกรเอ่ยถามออกไปแต่ในใจคิดว่าก็ต้องใช้อยู่แล้ว 

"ใช่แล้ว นายนี่เก่งจังรู้จักความหมายของชื่อฉันด้วย" เมื่อได้รับคำชมมันก็ทำให้อังเกรยิ้มออกมาไม่หยุด 

อังเกรเขาต้องการที่จะเป็นมิตรกับทุกคน เพื่อจะได้อยู่ที่นี่ให้มีความสุขอย่างแท้จริง

"แล้วชื่อนายล่ะ แปลว่าอะไร" ปารางเอ่ยถามขึ้นบ้าง 

"อังเกรแปลว่ากล้วยไม้ในภาษาอินโดนีเซียครับ" อังเกรตอบอย่างภาคภูมิใจพร้อมรอยยิ้ม 

"เอ่อ...ผมต้องไปแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะครับ" อังเกรไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ แต่รีบเดินกลับ เพราะคิดว่าคุณยายเข้านอนแต่หัวค่ำ ถ้ากลับบ้านช้ากลัวว่าคุณยายจะทำอย่างอื่นกินก่อน 

พอกลับถึงบ้าน อังเกรรีบวางข้าวของแล้วเอาขยะ (กระป๋อง) กระสอบและกล่องเข้ากล่อง และไม่ลืมกะหล่ำดอก เขาหอบของวิ่งไปครัวหลังบ้าน เห็นคุณยายกำลังก่อไฟที่เตา

"คุณยาย! จะทำอะไรครับ วันนี้ผมบอกแล้วไงจะทำกับข้าวเอง หิวหรือยังครับ ขอโทษนะครับที่กลับมาช้า" อังเกรพูดพร้อมทำหน้าตาเศร้าๆ เขาเป็นห่วงว่าคุณยายจะหิว แต่ก็ยังอยากที่จะเป็นคนทำอาหารเอง

"ยายยังไม่หิวหรอก แต่ยายแค่มาก่อไฟไว้ให้หลานนั่นแหละ" คุณยายรูปหัวหลานชายเบาๆ 

"หึหึ งั้นยายไปรอที่โต๊ะชานบ้านนะ" คุณยายพูดจบก็เดินไป

"รอแป๊บเดียวครับ ผมจะรีบทำ" อังเกรเริ่มจัดเตรียมของต่างๆที่ต้องใช้ 

ของที่อังเกรเตรียมทั้งหมด มี น้ำมันมะกอก หอมใหญ่ กระเทียม กะหล่ำดอก เกลือป่น พริกไทยดำ ผักชี 

เมื่ออังเกรเตรียมของเสร็จ เขาก็เอากระทะมาตั้งไฟ แล้วใส่น้ำมันมะกอกลงไป 2 ช้อน เตาที่เขาใช้เป็นเตาถ่าน เขาใช้ถ่านในการให้ความร้อน หากไฟแรงเกินไปก็ตักขี้เถ้าใส่เข้าไป ถ้าไฟอ่อนก็เติมถ่าน ให้อยู่ที่ไฟกลางๆ 

ใส่หอมหัวใหญ่สับหยาบ 1 หัว และกระเทียม อังเกรเป็นคนที่ชอบกินกระเทียม เขาจึงใส่กระเทียมสับหยาบไป 1 หัว ผัดจนหอมหัวใหญ่มีสีใส อังเกรหยิบดอกกะหล่ำที่สับละเอียดไว้แล้วใส่ลงไปพร้อมกับน้ำ อังเกรตักขี้เถ้าใส่ไฟ เพื่อลดความแรงของไฟลง เคี่ยวต่ออีกจนดอกกะหล่ำนุ่ม อังเกรยกกระทะลงจากเตา แล้วพักไว้จนอุ่นๆ ไม่ร้อนมาก เขาหยิบตะกร้อมือมาเพื่อจะตีให้ซุปเข้ากัน 

"ดีนะที่คุณยายชอบทำอาหารเหมือนกัน ที่นี่ก็เลยมีอุปกรณ์ทำอาหารครบครัน" เขาตีไปสักพักจนซุปมีเนื้อเนียน แล้วนำไปตั้งไฟอ่อนต่อ เคี่ยวต่อจนซุปมีเนื้อเนียนขึ้น อังเกรเติมรสนิดหน่อยด้วยเกลือป่น และพริกไทยดำ จากนั้นเขาก็ยกลงจากเตา พักไว้จนอุ่น อังเกรก็เริ่มจัดจานตักซุปใส่ถ้วย 2 ถ้วย โรยหน้าด้วยผักชี กลิ่นหอมอบอวลอยู่ในครัว เขานำใส่ถาดยกไปให้คุณยายที่รออยู่หน้าบ้าน 

"มาแล้วครับ" อังเกรเดินขึ้นไปเสิร์ฟให้คุณยายที่โต๊ะ 

"รอนานหรือเปล่าครับ ขอโทษนะครับ" อังเกรนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆคุณยาย 

"ไม่หรอก นี่ก็ยังไม่มืดเลยนิ" คุณยายพูดแล้วก็ตักซุปร้อนๆมาเป่า

"ครับ แต่ที่หลังจะไม่กลับช้าแบบนี้อีกครับ" อังเกรยังไม่ได้ทำอะไรกับซุป เขานั่งทำท่าทางรู้สึกผิดอยู่ที่เก้าอี้ 

"อังเกร หลานมาอยู่ที่นี่ ก็ต้องทำให้ตัวเองมีความสุขนะ ที่นี่ไม่มีกฎระเบียบอะไร เพราะงั้นอยากทำอะไรก็ทำเถอะ แค่เราไม่ไปทำอะไรให้ใครเขาเดือดร้อนก็พอ เข้าใจไหม หืม" คุณยายพูดและมองไปที่หลานชาย

"ครับ ผมมีความสุขมากๆครับ" อังเกรยิ้มออกมาได้ และทั้งสองก็กินซุปกะหล่ำดอกไปคุยกันไป 

หลังจากกินเสร็จ คุณยายก็เข้านอน ส่วนอังเกรก็ล้างถ้วย อาบน้ำแล้วก็เข้านอนเช่นกัน วันนี้เขารู้สึกมีความสุขมากขึ้นกว่าเมื่อวานเสียอีก

"อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง" อังเกรนอนยิ้ม และหลับไป

2 วัน ที่เขาได้มาอยู่ที่ชนบทแห่งนี้ เขายังไม่ได้ใช้โทรศัพท์เลย

"นี่คุณคะ ทำไมลูกเราถึงไม่ติดต่อมาเลยล่ะ" เมรีแม่ของอังเกร เอ่ยถามสามีของเธอด้วยความกังวลใจ 

"ไม่เป็นอะไรหรอกคุณ แต่ถ้าคุณไม่สบายใจพรุ่งนี้ค่อยโทรหาลูกก็ได้นิ" พาลีปลอบใจภรรยาของเขา 

"อืม~ค่ะ"

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***