ep.4 ชายใต้ต้นไม้

เมื่อดวงอาทิตย์อยู่เหนือศีรษะ อังเกรรับรู้ถึงความร้อนที่มากขึ้น และรับรู้ได้ว่านี่มันถึงเวลาเที่ยงแล้ว เขาจึงลุกขึ้นจากแปลงผัก และมองไปยังแปลงผักแปลงที่เขาถอนหญ้าออกจนไม่เหลือสักต้น 3 แปลงแล้ว แปลงที่ 4 ยังเหลืออีกนิดหน่อย เขาหอบเอาหญ้าที่ถอนออกมา กองไว้ที่ข้างแปลง จากนั้นก็เก็บรวบรวมใส่ไว้ในถุงกระสอบ เพื่อเอาไปให้บ้านหลังหนึ่งที่เขาเลี้ยงวัว

เขาหยิบของ จากนั้นเดินไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ เขานั่งลงตรงใต้ต้นไม้

"ไม่มีอะไรเลยแฮะนอกจากผักกาดดอง" อังเกรพูดขึ้นพร้อมกับเปิดเข้ากล่องออกมา เขามีข้าวและผักกาดดองแบบกระป๋องเท่านั้น

"รู้งี้เอาอย่างอื่นมาด้วยดีกว่า" เขากำลังจะเปิดกระป๋อง แต่อยู่ๆ "โอ้ย!!!" ขอร้องอุทานด้วยความเจ็บ

"เฮ้ย! มด อะไรเนี่ย มีมดเฉยเลย เฮ้อ~" อังเกรรีบลุกขึ้น เพราะตรงที่เขานั่งนั้นมีมดอยู่ เขารีบเก็บข้าวของขึ้น แต่เขาก็ยังไม่ไปไหน เขายังสังเกตมดพวกนั้น ว่าเป็นมดน้ำผึ้ง เพราะหัว อก ท้อง และขา ของมดมีสีน้ำตาลอ่อนคล้ายน้ำผึ้ง หัวเล็ก อกและเอวเรียวยาว ส่วนท้องสีน้ำตาลเข้ม มีขนปกคลุมเล็กน้อย เขารู้ได้จากมีมดตัวหนึ่งไปขึ้นบนตัวเขา เขาจึงจับมันมาดู พอรู้แล้วก็สะบัดมันออกไป อังเกรเป็นคนชอบสังเกต เมื่อมีสิ่งที่ไม่รู้ เขาก็จะหาข้อมูลทันทีทำให้เขามีความรู้รอบตัวมาก

อังเกรได้เดินไปอีกด้านหนึ่งของต้นไม้ เขาได้พบกับชายคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้นี้ เขาเป็นชายรูปร่างใหญ่ ผิวค่อนข้างเข้ม (โห~นี่ถ้าอยู่ในเมืองคงได้เป็นนายแบบหรือดาราแน่ หุ่นดีขนาดนี้)

"เอ่อ~คุณครับ" อังเกรวางของข้างๆชายคนนั้น แล้วนั่งลงข้างเขา

"คุณครับ" อังเกรรู้ว่าเขารู้ตัวแล้ว

"คือ....ผมชื่ออังเกรนะครับ เป็นหลานชายของคุณยายโกะฮาน เอ่อ...คุณยายที่เป็นเจ้าของสวนด้านหลังเรานะครับ คุณคงจะเป็นคุณฮารีมาวใช่ไหม คุณยายบอกกับผมน่ะครับ" อังเกรเห็นว่าชายที่นอนอยู่ไม่ได้ตอบ เขาจึงเปิดกระป๋องเพื่อจะกินข้าว

"เอ่อ...คุณจะกินด้วยกันไหมครับ"อังเกรหันไปหาชายคนนั้นแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบอะไร

"ok ครับ งั้นผมขอกินข้าวตรงนี้นะ" อังเกรเริ่มกินข้าว ถึงแม้มันจะมีแค่ข้าวสวยกับผักกาดดองธรรมดา แต่มันก็เป็นสิ่งที่เขาชอบ และตอนนี้เขาก็หิวมากแล้วด้วย

อังเกรกินข้าวเที่ยงของเขาเสร็จ ก็ทำการเก็บของและขยะที่เป็นกระป๋องใส่ถุงไว้ไปทิ้งที่บ้าน เขาหันไปมองชายที่นอนหลับอยู่ข้างเขาอีกครั้ง มันทำให้เขาง่วงนอนตามคนข้างๆไปด้วย เขาจึงจะนอนลงตรงนั้น แต่ตอนนี้แดดก็เริ่มส่องมาตรงนั้นแล้ว เขาจึงได้ขยับเข้าไปใกล้ฮารีมาวที่กำลังนอนอยู่ พออังเกรได้เห็น ฮารีมาวใกล้ๆทำให้เขารู้สึกว่าเขาตัวเล็กจริงๆ ขนาดตอนนี้ชายที่อยู่ข้างเขากำลังนอนอยู่ เขายังรู้สึกได้เลยว่าชายคนนี้ต้องสูงกว่าเขามากแน่ๆ

"เฮ้อ~" อังเกรถอนหายใจ แล้วก็นอนลงข้างๆชายคนนั้น ฮารีมาวเขานอนเอาหมวกของเขาที่ทำจากใบตาลปิดหน้าเอาไว้ อังเกรจึงได้นอนลงและทำตามบ้าง

ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยลงมาบ่งบอกว่าน่าจะบ่ายโมงแล้ว หรือบ่ายสองแล้ว ฮารีมาวตื่นและกำลังจะลุกขึ้น เขาเอาหมวกออกจากหน้า ทำให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ที่ถ้าหากมีคนนอกหมู่บ้านมาเห็นคงคิดว่าเป็นดารา คิ้วหนาเป็นทรง ดวงตาคมกริบ จมูกยาวเป็นสัน ริมฝีปากเรียวยาว "อืม....เด็กนี้" เขาอุทานนิดหน่อย เมื่อเห็นว่ามีเด็กหนุ่มคนหนึ่งมานอนหนุนไหล่ของเขา ฮารีมาวมองใบหน้านั้นอย่างพินิจ คิ้วหนากำลังดี ขนตายาวเหมือนกับของผู้หญิง จมูกเป็นสัน ริมฝีปากเล็ก เหมือนของเด็ก นี่คืออะไร มันทำให้หัวใจของคนที่ไม่เคยคิดว่าจะมีความรู้สึกแบบนี้กับใครอีกแล้ว กลับมีความรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้ง (หะ....ห๊ะ! ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันเนี้ยนะ) ฮารีมาวคิดในใจสักพัก

"เด็กนี้ เฮ้อ~" เขาถอนหายใจ แล้วค่อยๆเอาศีรษะของเด็กหนุ่มไปพิงกับต้นไม้แทน ยิ่งทำให้เขาได้เห็นใบหน้า หล่อละมุนของเด็กหนุ่มชัดขึ้น เขารีบลุกขึ้นแล้วยืนมองสักพัก ตอนนี้ร่างกายของเขาทั้งร้อนและแดงไปหมด

"ต้องอยู่ให้ห่างเด็กนี้ซะแล้ว" เขารีบเดินไปในไร่ของเขา ที่มีทั้งผักผลไม้และข้าว มันใหญ่กว่าของคุณยายมาก ถ้ามองจากด้านบนจะเห็นว่า ที่ไร่ของฮารีมาวนั้น มียุ้งฉางอยู่ 3 หลัง หน้ายุ้งฉางมีแปลงผักอยู่ 12 แปลง ปลูกผักต่างๆและผลไม้ มีทั้งแตงโม ถั่วลิสง ถั่วฝักยาว แตงกวา แก้วมังกร ผักชี หอมหัวใหญ่ ต้นหอม ถัดจากแปลงผักก็จะมีไร่ผลไม้ ปลูกผลไม้ที่เป็นไม้ยืนต้นมากมาย ด้านข้างจะเป็นข้าวมีทั้งข้าวหอมมะลิและข้าวสาลี ไร่ของเขาตอนนี้เป็นของที่พ่อของเขามอบให้เป็นของขวัญในวันแต่งงาน ตอนนั้นเขาอายุ 26 ปี ได้แต่งงานกับหญิงสาวอายุ 20 อยู่ด้วยกันมาจนมีลูก ตอนนั้นเขาอายุ 28 ภรรยาอายุ 22 เธอนั้นกำลังจะคลอดบุตร ฮารีมาวดีใจมาก เขากำลังจะมีลูกแล้ว เขารอสักพักเสียงก็เงียบไป เขารอฟังเสียงลูกคนแรกของเขาแต่ทุกอย่างก็เงียบกริบ จนหมอตำแยออกมาบอกกับเขาว่า ภรรยาและลูกของเขาไม่รอดทั้งสองคน ฮารีมาวรีบวิ่งเข้าไปหาภรรยาในบ้าน ภาพที่เขาเห็นคือ เลือดที่นองเต็มเตียง น้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มของภรรยาเขา ฮารีมาววิ่งเข้าไปกอดศพเธอ และร้องไห้อย่างคนเสียสติ ปาข้าวของกระจัดกระจาย แล้วไล่ทุกคนออกไป เขานอนร้องไห้กอดศพของภรรยาจนถึงเช้า

"ทำไมเธอถึงทำกับฉันแบบนี้ ไหนเธอบอกว่าเราจะสร้างครอบครัวไปด้วยกันไง แต่เธอกลับมาทิ้งฉันไปแบบนี้มันหมายความว่ายังไง"

ฮารีบมาวตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาและมองไปที่สภของภรรยา เขายังร้องไห้รำพึงรำพันเหมือนคนบ้า แต่สุดท้ายเขาก็ต้องเอาศพภรรยาไปเผาตามพิธี ชาวบ้านช่วยกันเผา และช่วยกันปลอบฮารีมาว

"เขายังหนุ่มไม่น่าต้องมาเจออะไรแบบนี้เลย"

"น่าสงสารจริงๆ" ชาวบ้านพูดด้วยความสงสาร

หลังจากงานศพของภรรยาเขาเสร็จสิ้นลง ฮารีมาวก็เปลี่ยนไป จากที่เคยใจดี เป็นมิตรกับทุกคน กลับกลายเป็นคนไม่พูดกับใคร ไม่ชอบเสียงดัง ไม่เข้าสังคม แต่เขาก็ยังใจดีกับทุกคนเสมอ

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***