Chapter 1 องค์หญิงน้อยเเคว้นซี

"องค์หญิงน้อยโปรดระวังด้วยเจ้าค่ะ..."

"ท่านอายุก็มิใช่น้อยๆเเล้ว กลับไปกับข้าน้อยเถิดเจ้าค่ะ"

ชิงชิงเอ่ยห้ามปรามองค์หญิงเเต่นางก็ยังวิ่งไล่ยิงกระต่ายน้อยผู้น่าสงสารอย่างมิลดละความพยายาม นางจึงหยุดวิ่งมือเรียวป้องปากพลางตะโกนสุดเสียง เป็นเหตุให้สัตว์น้อยใหญ่ต่างพากันเเตกตื่นถ้วนหน้า

"องค์รักษ์หลินส่งข่าวมาว่า องค์ชายรอง ทรงได้รับตำแหน่งองค์รัชทายาทแล้วเจ้าค่ะ "

ร่างบางทิ้งคันธนูไม้อย่างไม่ใยดีแล้วจึงกระโจนตะครุบเจ้ากระต่ายน้อยตัวสีดำขลับ ดวงตาสีแดงก่ำดังเปลวไฟร้อนระอุ มันดิ้นขลุกขลิกยังอ้อมอกของร่างบาง

"กระต่ายอ้วนเอ๋ย... หากเจ้ายังไม่ยอมหยุดดิ้นข้าองค์หญิงน้อยเเคว้นซีจะจับเจ้าผัดเผ็ดกระต่ายเสีย"

เหมือนเจ้ากระต่ายรับรู้สิ่งที่ร่างบางกำลังสื่อมันจึงยอมสงบลง 

"ดีมากเจ้ากระต่ายอ้วน ข้าจะตั้งชื่อให้เข้าว่า เฮยเซ่อ ที่แปลว่าสีดำก็เเล้วกัน" [เจ้าสิดำ ชิ!!!]

เฮยเซ่อสะบัดหน้าน้อยๆหนีทำให้ร่างบางถึงกลับหัวเราะร่าด้วยความเอ็นดู

"องค์หญิง ท่านไม่ได้ฟังที่ข้าน้อยพูดเลยรึ"

"เดี๋ยวนี้ท่านเห็นเจ้ากระต่ายขี้เหร่ดีกว่าข้าเเล้วรึ"

ชิงชิงสะบัดหน้าหนีไม่ต่างจากเฮยเซ่อ นี่นางน้อยใจเพียงเพราะกระต่ายตัวเดียวเองรึ 

“ฮ่าๆๆ พี่ชิงชิงข้าขอโทษ ว่าเเต่...ท่านมีเรื่องอะไรรึ”

“ข้าน้อยว่าท่านรีบกลับไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ก่อนเถิด ยามนี้ก็ล่วงเลยเป็นเวลานานเเล้ว“ ชิงชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังจนนางรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ

อือ!!!

ณ ท้องพระโรง

เหล่าขุนนางมากหน้าหลายตาต่างพากันยื่นถวายฎีกาให้ฮ่องเต้อย่างเเข็งขันบางครั้งก็เกิดข้อโต้เเย้งกันไปมาระหว่างขุนนางฝ่ายซ้ายเเละฝ่ายขวา

“องค์หญิงน้อยเสด็จ...”เสียงเล็กแหลมของหลี่กงกงขันทีคนสนิทฮ่องเต้ดังขึ้นเหล่าขุนนางจึงค่อยพากันเงียบสงบ ฮ่องเต้เทียนหนานพลางรอบปาดเหงื่อ

ร่างบางในชุดเปิดไหล่สีแดงเพลิงปักลายด้วยดิ้นทองอย่างปราณีตตัดกับเจ้ากระต่ายน้อยเฮยเซ่อจึงทำให้เป็นที่ขบขันทั่วท้องพระโรง

จะไม่ให้พวกเขาขบขันกันได้เยี่ยงไรเล่า ก็เจ้าเฮยเซ่อน้อยเล่นเเยกฟันหน้าขาวสะอาดสองซี่เล่มใหญ่ให้พวกเขายลโฉมเองนี่

“ลูกถวายบังคมเสด็จพ่อเพคะ...”ร่างบางยอบกายอย่างเก้ๆกังๆ ผู้เป็นพ่ออยากกุมขมับกุม

"เหมิงเหมิงลูกเป็นสตรี เหตุใดเจ้าถึงไปเรียนเเบบนิสัยถ่อยๆจากพี่ของเจ้าด้วย” เสด็จพ่อพูดพลางหันไปแยกเขี้ยวใส่พี่ชายของนางอย่างมิลดละ

นางมีนามว่า หนิงอันเหมิง เป็นธิดาองค์เดียวของฮ่องเต้เทียนหนานส่วนพี่ใหญ่ข้ามีนามว่า เทียนหลาง มีนิสัยเสเพล ปลิ้นปล้อน กระร่อน หว่านเสน่ห์ไปทั่วจนนางเอือมระอา 

ตั้งเเต่ที่นางจำความได้เสด็จพ่อจะไม่ให้พี่ใหญ่เข้าใกล้เสด็จเเม่ นางเดาว่าเสด็จพ่อคงจะหึงเสด็จเเม่เป็นเเน่ เพราะ ท่านยังสวยอยู่เลย อิอิ

“คืนนี้ข้าจะไปนอนกับเสด็จเเม่"เทียนหลางพูดอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า

“เจ้าลูกทรพี.. เจ้ากล้าก็ลองดู”

เพียงเสี้ยววิมีสิ่งของบางอย่างลอยไปกระทบศรีษะเทียนหลางอย่างแรงทำให้เขาถึงกับเข่าทรุดลงพื้นก่อนจะหยิบสิ่งของตรงหน้าที่มีลักษะเป็นม้วนสีทองเหลืองอร่ามขึ้นมาอ่านเนื้อความข้างใน

“ องค์ชายรอง นามว่าโหย่วอี้ สร้างคุณงามความดีให้เเคว้นหลายประการ เจิ้นเห็นสมควรว่าองค์ชายรองมีคุณสมบัติเหมาะแก่การขึ้นเป็นองค์รัชทายาท จึงขอเรียนเชิญเชื้อพระวงศ์เเคว้นซีมาร่วเฉลิมฉลองงานที่เเคว้นตงเย่วอีก 4 วัน...... ”

เทียนหลางอ่านยังมิทันจบน้องสาวตัวเเสบก็ดีใจใหญ่ออกนอกหน้า ซึ่งทุกคนต่างเอือมระอากับนิสัยแก่นแก้วของนางไปเสียเเล้ว

“โหย่วอี้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาทเเล้วรึ เย้~~” นางกระโดดโล่นเต้นไปมาอย่างมีความสุข

“ลูกและเสด็จพี่อาสาไปแสดงความยินดีกับองค์รัชทายาทเเคว้นตงเย่วเองเพคะ"

“.......”

“เสด็จพ่อก็อายุมากแล้วท่านควรพักผ่อนให้มากๆ”

“จะดีรึ” เทียนหนานมีสีหน้าที่วิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัดส่วนเทียนหลางที่อ่านฎีกาก็มีสีหน้าเช่นเดียวกัน

“พะ พี่ว่าให้พี่ไปคนเดียวดีกว่า กว่าจะถึงตงเย่วน้องคงจะเหนื่อยมิน้อย”เทียนหลางพยายมเกลี่ยกล่อมน้องสาวตัวเเสบให้ยอมโอนอ่อน

“พวกท่านก็รู้อยู่แก่ใจว่าข้ากับโหย่วอี้เรารักกัน เหตุใดเสด็จพ่อถึงต้องขัดขวางความรักของลูกด้วยตั้งเเต่ยามเเรกพบกับโหย่วอี้และยามนี้"

นางทรุดเข่าลงอย่างสิ้นหวังน้ำตาเม็ดใสร่วงโรยกระทบพื้นหยดแล้วหยดเล่าพวกเขาก็ยังเหมินเฉย

ฝากกดติดตาม กดหัวใจให้ด้วยนะ

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามมิให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไข บทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมาย​​​​

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***