น้ำตา…กลางขุนเขา

อืม...โอ้ย…รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัวเลย ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา แต่ขอนอนนิ่งๆสักพักก่อน ปวดขามากเลย นี่ฉันออกจากป่าขนหลับใหลมารึยัง เมื่อคืนก็ไม่ได้ถาม มัวแต่ช็อกอยู่ ที่เมาแล้วดันไปอ่อยผู้ชาย

" เจ้านอนคิดอะไรอยู่..เธียร์"

" เอ๊ะ..เรเว่น เรเว่นเหรอคะ"

" ก็ใช่นะสิ "

อ้า…ฉันดีใจสุดชีวิตเลยจริงๆ โอ้ย..คิดถึงรอยยิ้มแบบนี้ บรรยากาศอบอุ่นแบบนี้ ฉันรีบกระโดดลุกขึ้นทันที วิ่งไปกระโดดจับมือเค้า แบบเสียอาการทันที เรเว่นก็ยิ้มหัวเราะไปกับฉันด้วย

" นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว..ดีใจที่สุดเลยค่ะ"

" คิดถึงข้ารึ"

นั่นมาอีกแล้ว คำหยอกเย้าที่ฉันไม่รู้สึกรังเกียจเลย ฉันต้องแก้เกมหน่อยแล้ว

" แน่นอนสิ คุณเป็นเพื่อนคนแรกเลยนะ แล้วคุณมาอยู่ในป่าขนหลับใหล ได้ยังไงคะ"

" ขี้เซานะ.เจ้า..ข้าไปชิงตัวเจ้ามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แบกเจ้าบินมาเลยนะเนี่ย"

" ห๊า!!! ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย แถมไม่ตื่นอีกด้วยค่ะ"

" มนตร์ภูต เธอหลับเพราะเวทมนตร์ ถ้าไม่ถึงเวลาที่กำหนดให้ตื่น ก็ไม่ตื่นหรอก"

" แล้วมีใคร บาดเจ็บมากหรือเปล่า...เออ"

ฉันกำลังหมายถึงลิน กำลังคุยกันสนุกแล้วเชียวนะ

" บาดเจ็บก็เรื่องธรรดานะของการต่อสู้ แต่ไม่มีใครตายหรอกนะ วางใจได้"

อืม..ถ้าเรเว่นพูดแบบนี้ก็วางใจได้ ขอโทษนะลิน แต่ถ้าเป็นเรเว่นที่ไปส่ง น่าจะดีกว่าอัลเลน

" เดี๋ยวเจ้ากินผลไม้ก่อนนะ เดี๋ยวผู้พิทักษ์ของข้าก็น่าจะใกล้ถึงที่นี่แล้ว"

เรเว่นเดินออกไปนอกที่พัก ที่ทำด้วยใบไม้สด วางเรียงกันอย่างสวยงาม เค้าคงทำเพื่อให้ฉันนอน ใจดีจังเลยน้าที่ได้กลับมาอยู่กับเรเว่นอีกครั้ง สักพักก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน คงจะเป็นผู้พิทักษ์ที่ว่ามั้ง น่าจะมาถึงกันแล้ว เรเว่นเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง แต่เข้ามาเพียงคนเดียว

" เธียร์ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะรู้สึกอึดอัดไหม ถ้าข้าจะถามเกี่ยวกับอัลเลนสักหน่อย"

ฉันทำหน้างง สงสัยว่าทำไมฉันถึงต้องอึดอัดด้วย เรเว่นกำลังคิดอะไรนะ

" ข้าแค่อยากรู้อะไรนิดหน่อย เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าถูกชิงตัวอีกไปอีก"

แหม…เรื่องแค่นี้เอง ฉันก็อยากให้เรเว่นเป็นคนไปส่งนะ ฉันไม่อยากไปกับอัลเลนเลย ฉันจะให้ความร่วมมืออย่างดีที่สุดเลย

"อ๋อ.. ได้สิอยากรู้อะไรคะ"

"อัลเลน…พูดคุยกับเจ้าเรื่องอะไรบ้างไหม"

" ฉันไม่ค่อยได้คุยอะไรกับเค้ามากนะคะ เค้าเหมือนจะไม่ชอบฉันด้วย"

เรเว่นทำหน้านิ่งเงียบลง แล้วเค้าก็ถามฉันต่อแบบไม่ได้รีบร้อนอะไร

" แล้วอัลเลน สอนอะไรเพิ่ม หรือเล่าอะไรที่เกี่ยวกับที่นี่ อีกหรือเปล่า เธียร์"

" ฉันบอกว่า คุณเล่าให้ฟังแล้ว อัลเลนก็เลยไม่ได้พูดอะไรค่ะ"

" อืม.."

" เรเว่น..ทำไมเวลาไปที่ประตู ถึงไม่เลี่ยงทางที่มันอันตรายหละคะ"

" อัลเลน คงไม่ได้บอกอะไรเพิ่มจริงๆสินะ..ประตูหนะไม่ได้ตั้งอยู่กับที่ แต่เราต้องทำให้ประตูปรากฏ โดยมีเงื่อนไขของมันหนะ"

" เงื่อนไขอะไรเหรอเร่เว่น เล่าให้ฟังหน่อยค่ะ"

" เงื่อนไขที่ต้องทำให้ประตูปรากฏคือ ต้องเดินทางผ่านสถานที่อันตรายร่วมกันกับมนุษย์ทั้งเจ็ดแห่ง ประตูถึงจะออกมาให้เห็น เหมือนกับคู่บ่าวสาวที่ต้องร่วมกันฟันอุปสรรคก่อนแต่งงาน ประมาณนั้น และถ้าเจ้าตอบตกลงแต่งงาน พิธีเลือกคู่ก็จะเสร็จสมบูรณ์”

" ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะเหลืออีกหกครั้ง ก็จะเจอประตูใช่ไหมคะ"

" 555... สำหรับเจ้ากี่ครั้งไม่รู้ แต่สำหรับข้าเหลือเจ็ด ส่วนอัลเลนเหลือหกครั้ง"

" ฮ้าว..ทำไมไม่เท่ากัน"

" แต่ละคนจะมีสถานที่ ที่ต้องไปแตกต่างกัน และต้องพิชิตให้ได้ภายในหกเดือน ตามกฎเกณฑ์ที่บรรพบุรุษของท่านผู้เฒ่าสูงสุดบัญญัติไว้"

" คราวนี้ ถึงตาเจ้าต้องไปกับข้าบ้างแล้วนะ เจ้าพร้อมรึป่าว"

" ฮืม…ด้วยความเต็มใจค่ะ "

ฉันยิ้มและพยักหน้าด้วยความเต็มใจที่สุดจริงๆ เรเว่นยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น เค้าลูบหัวฉันเบาๆ จนฉันเองหลงเคลิ้มไปกับไออุ่นของมือเค้า เรเว่นบอกว่าพวกเราต้องเดินทางต่อกันแล้ว เค้าเดินนำฉันออกไปนอกที่พักชั่วคราวแบบไม่รีรอทันที ใจฉันก็ยังคงคิด…ว่าทำไมนะ ถึงอยากจะแต่งงานกับมนุษย์กันถึงขนาดนั้น ทั้งที่ต้องผ่านความอันตรายโดยไม่จำเป็น ด้วยเหตุผลที่แค่อยากมีลูกที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ แค่นี้เหรอ ฉันรู้สึกขัดแย้งอะไรบางอย่างในใจ เมื่อเดินออกมานอกที่พัก ก็ได้เห็นคนกลุ่มหนึ่งมีเก้าคน ทุกคนเห็นฉัน ก็ทำความเคารพทักทายกัน

" นี่คือผู้พิทักษ์ ที่จะร่วมเดินทางกับพวกเรา ข้าสามารถพาผู้พิทักษ์ ติดตามไปได้คราวละสิบคนเท่านั้น แต่ถ้าเสียใครไปก็สามารถเรียกคนใหม่มาเพิ่มให้ครบสิบ ก่อนการเดินทางทุกครั้งได้"

" เสียไปนี่หมายถึง...อะไรค่ะ"

" เอ่อ…ก็แบบ…เจอพวกสัตว์พันปี อย่างตอนนั้นไง ที่พวกเราเจอ ก็มีบ้างบางครั้งที่ไม่ระวัง แต่นานๆนะ เจ้าอย่าคิดมากไปเลย"

นั่นสินะ เจ้าพวกนั้นที่ฉันเจอ ถ้าไม่มีเรเว่นอยู่ด้วย คงตายไปทั้งแต่วันแรกที่มาถึงแล้วมั้ง โอ๊ะ…ผู้หญิงคนนั้นน่ารักจัง กำลังเดินเข้ามาหาฉันแล้ว โชคดีจังที่กลุ่มของเรเว่นเองก็มีผู้หญิงอยู่ด้วย

ราเชล " สวัสค่ะท่านเธียร์ มีอะไรอยากได้ หรือใช้ข้าก็บอกข้าได้นะคะ ข้ายินดีรับใช้ค่ะ"

เธียร์ " ไม่ต้องรับใช้ขนาดนั้นหรอกค่ะ เป็นเพื่อนกันดีกว่าค่ะ"

ราเชล " มิได้ค่ะ ท่านเธียร์ เราอยู่ในสถานะไม่เหมือนกัน แบบนั้นข้าจะลำบากได้ค่ะ"

เธียร์ " เออ..ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว"

โอ้..ราเชลถือกฎเกณฑ์และระเบียบวินัยมากนะ รู้สึกเกรงๆไปด้วย ไม่เหมือนลินเลย คิดถึงลินแล้วสิ น่าจะรวมคนที่อยากไปด้วย เอาไว้ด้วยกันได้นะ คงจะสนุกดี

เธียร์ "คือว่าเราจะไปที่ไหนกันเหรอคะ ราเชล"

ราเชล " ท่านเรเว่น กลัวท่านเหนื่อยมากไป เลยจะพาไปพักที่ ขุนเขากุหลาบสักสองวันก่อนค่ะ"

เธียร์ " เป็นชื่อหมู่บ้านเหรอคะ"

เรเว่น " เป็นเมืองเกิดของแม่ข้าเอง มันสวยมาก แน่นอน…รวมทั้งอาหารด้วยนะ..เธียร์..5555"

เรเว่นเดินถอยหลังมาตอบฉัน พร้อมทั้งเอามือลูบหัวแล้วหัวเราะฉัน คงคิดไปแล้วว่าฉันเป็นคนตะกละ แต่เวลาที่เค้าหัวเราะ เล่นกับฉันแบบนี้รู้สึกดีจัง

เธียร์ " โอเค งั้นลุยกันเลย เอ๊ะ…แต่คราวนี้ฉันจะไม่วิ่งแล้วนะ"

ราเว่น " 5555 คราวนี้เจ้าปลอดภัยแน่นอน"

ราเชล เม้นริมฝีปากแน่น กำหมัดไว้ด้านหลังเบาๆโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว

ฮาริม " ราเชล อย่าให้การตายของฮายันต้องเสียเปล่า เจ้าต้องอดทน”

ผู้พิทักษ์ชายคนหนึ่งเดินมาจับไหล่ของราเชลเบาๆ เรเว่นเหลือบตามองมาที่ทั้งสองคนนั่น ทั้งสองเดินทางต่อไปแบบเงียบๆ

เรเว่น " เจ้าเหนื่อยรึยังเธียร์ "

เธียร์ " ก็ไม่เหนื่อยเท่าไหร่คะ"

เรเว่น" จากตรงนี้ไปคือเขตปกครองของข้า เราจะต้องบินไปอีกครึ่งวันจะถึงเมือง ข้าจะอุ้มเจ้าเอง"

ฉันใจเต้นแรงขึ้น เพราะนี่คือการถูกอุ้ม แบบมีสติ และเรเว่นผู้ที่หล่อเหลาคนนี้ด้วย ไม่ตื่นเต้นก็เป็นไปไม่ได้หรอก

เรเว่น " หน้าแดงเหรอ...555…น่ารักดี ถ้าเลือกข้าจะอุ้มไปตลอดชีวิตเลยก็ได้นะ"

โครมครามสิคะหัวใจ หรือจะเปลี่ยนใจไม่กลับดี... พูดจบคำ เรเว่นก็อุ้มฉันขึ้น ตัวฉันอยู่ในอ้อมแขนเรเว่น อกผายไหล่ผึ่งจริงๆพ่อคุณ…ฉันเกรงหัวไว้ไม่ให้หน้าต้องไปซบตรงอกเค้า แต่ทันใดนั้นที่เค้ากางปีกขึ้นบิน ลมที่ปะทะมา กระชากหน้าฉันให้ต้องไปซบที่อกของเค้าเต็มๆ เรเว่นหัวเราะชอบใจคิกคักๆ เค้าก้มลงมามองเห็นหน้าแดงๆของฉัน เค้ายิ้มไม่หุบ แถมแกล้งบินเอียงไปเอียงมา จนฉันต้องผวากอดเค้าแน่น ก็ยิ่งทำให้เรเว่นชอบใจหนักขึ้นไปอีก

เธียร์ " อ้าย..ฉันเริ่มจะเวียนหัวแล้วนะเรเว่น เลิกแกล้งฉันซะทีเถอะค่ะ”

เรเว่น " 55.. ไม่แกล้งแล้วก็ได้ งั้นเจ้าจับข้าให้แน่นๆนะ ข้าจะไปแบบเร็วๆแล้ว"

เค้าเริ่มเดินทาง ทางอากาศด้วยความเร็วสูง จนฉันไม่สามารถ มองเห็นอะไรได้เลย ได้แต่หลับตา หันหน้าชุกมาทางอกเรเว่นเท่านั้น มันอุ่นและมีกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ จากตัวของเรเว่น อกที่กว้างใหญ่ มันทำให้ฉันใจสั่นไหวแบบต้องยอมรับ หัวใจตึกตักๆตลอดเวลา ไม่สามารถที่จะหลับได้ แต่ความรู้สึกนี้ มันช่างสั้นเหลือเกิน กับโอกาส ที่จะได้ใช้หน้าซุกอกของเรเว่น เสียงเรเว่นบอกว่าใกล้ถึงแล้ว ว้า..อยากให้บินต่อ อีกสักครึ่งวันได้ไหม

สักพัก เรเว่นลดความเร็วลง และหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ

เรเว่น " เธียร์ ดูสินี่บ้านเกิดของแม่ข้า ข้าก็ไม่ได้กลับมาที่นี่นานแล้ว"

ฉันมองไปที่หน้าเรเว่น ใบหน้าเค้าดูเศร้าและเหงาเหลือเกิน ยากนักที่ฉันจะเห็นสีหน้าแบบนี้ ฉันเลิกมองที่เรเว่น และมองลงไปทางแผ่นดิน โอ้แม่เจ้า...ที่นี่เป็นเมืองหิมะรึเปล่า เป็นสีขาวไปหมดทั้งเมือง มันดูสะอาดสะอ้านที่แอบซ่อนอยู่ในซอกเขาที่สูงชัน ถึงต้องใช้วิธีบินเข้ามาสินะ ทุกสิ่งก่อสร้างบ้านเรือน ส่วนมากล้วนเป็นสีขาว ตามเรือนชานบ้านช่อง ต่างแทรกแซมด้วยดอกกุหลาบสีต่างๆ ทั่วทั้งเมือง แค่อยู่ไกลๆก็เหมือนได้กลิ่นกุหลาบ ลอยมาแต่ไกล เรเว่นคอยๆบินต่ำลง..ต่ำลง จนหยุดที่พื้นดิน และวางฉันลง บิดตัวไปมาเล็กน้อย ด้วยความปวดเมื่อย

เธียร์ " เหนื่อยไหม ขอโทษนะ"

เรเว่น " นิดหน่อยนะ แต่คุ้มนะ..555"

เธียร์ " อะไร..คุ้มอะไรเหรอ..เร..เว่น..."

เรเว่นพูดกวนฉันแล้วก็หัวเราะชอบใจตามเคย

เธียร์ " ที่นี่บ้านของคุณเหรอ"

เรเว่น " บ้านเก่าแม่ข้าเองหนะ พักผ่อนให้สบายก่อนนะ ข้ามีเรื่องที่ต้องคุยกับผู้พิทักษ์ก่อน เดี๋ยวเสร็จแล้วจะไปหาที่ห้องนะ อาบน้ำรอก่อนก็ได้นะ..555"

โอ้ย…เรเว่น ชอบพูดจาหยอก ให้ฉันใจเต้นอยู่เสมอเลย แล้วก็ทำเป็นหัวเราะชอบใจ เอ้ย…อยู่กับเค้าแล้วก็สบายใจดีนะ

ราเชล " ท่านเธียร์ ข้าจะพาท่านไปห้องพักนะคะ"

ฉันเดินตามราเชลขึ้นบันไดวนสีขาวมาจนถึงที่ชั้นสอง ก็เจอทางเดินสีขาวเป็นทางยาว ทางขวามือมีประตูห้องอยู่หลายบาน ทางด้านซ้ายเป็นสวนกุหลาบกอเตี้ยๆในกระถ่าง จัดวางอยู่กลางแจ้งบนชั้นสอง ในสวนมีพื้นที่นั่งเล่นเป็นโต๊ะทรงกลมใหญ่ ประมาณสักสิบที่นั่ง จัดวางอยู่กลางสวน และยังมีโต๊ะเล็กๆ จัดวางไว้ตามมุมต่างๆอีกหลายที่ ซึ่งทั้งหมดสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ในเมืองที่สวยงามไปด้วย

ราเชล " ท่านพักห้องนี้นะคะ นี่เป็นห้องที่ดีที่สุดของเรา และนี่คือแม่บ้านที่จะคอยดูแลท่านค่ะ พักผ่อนให้สบายนะคะ"

พูดจบ ราเชลโค้งให้ฉันเล็กน้อย ก่อนเดินจากไปโดยที่ฉันยังไม่ได้กล่าวคำขอบคุณเลย ฉันหันมาทางหญิงวัยกลางคน ที่ดูท่าทางใจดี ตอนนี้เธอยังไม่ได้เรืองแสงเพราะเป็นตอนกลางวันอยู่ รูปร่างหน้าตาเธอเหมือนกับฉันทุกอย่าง ทั้งสีตาสีผมดำ ผิวขาวโทนมนุษย์ ยกเว้นหูที่มีลักษณแหลมยาวอยู่ เธอยิ้มให้ฉันด้วยความเป็นมิตร และเชิญฉันเข้าห้อง ภายในห้องตกแต่งผ้าม่านและเฟอร์นิเจอร์ เป็นสีครีมทอง มีแจกันดอกไม้ใหญ่ข้างๆหน้าต่าง พร้อมทั้งชุดโต๊ะเล็กๆสำหรับนั่งเล่น

แม่บ้าน " ท่านอาบน้ำก่อนไหมคะ ข้าเตรียมชุดใหม่ และอ่างน้ำร้อนไว้ให้พร้อมแล้วคะ"

เมื่อเค้าต้อนรับดีขนาดนี้ จะปฏิเสธเค้าก็คงต้องยุ่งยากเพิ่มมากขึ้น ฉันเลยพยักหน้า เธอพาฉันไปห้องอาบน้ำ ที่หอมอบอวนไปด้วยกลิ่นกุหลาบ เธอต้องการช่วยฉันอาบน้ำ พร้อมทั้งอยากจะนวดน้ำมันหอม เพื่อผ่อนคลายให้ฉัน แต่ฉันยืนยันที่จะทำเอง เพราะฉันอาย ที่ใครจะต้องมาเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของฉัน ฉันแช่น้ำร้อนด้วยตัวเองอย่างสบายใจ จนรู้สึกเริ่มร้อน และหิวน้ำขึ้นมา จึงเลิกที่จะแช่ต่อ ฉันเอาผ้าพันตัวเองออกไปนอกห้องน้ำ เพราะหาเสื้อผ้าตัวเองไม่เจอ พอเดินออกมานอกห้องอาบน้ำ คุณพระ!…เรเว่นนั่งอยู่ที่เตียงแล้วมองมาที่ฉัน ฉันกระชับผ้าที่พันแบบมั่วๆด้วยตัวเอง ให้กระชับขึ้น แล้วม้วนตัวหลบข้างเสาสลักต้นใหญ่

เธียร์ " อ๊าย!!.เรเว่นออกไปก่อนได้ไหม ฉันยังแต่งตัวไม่เสร็จเลย.."

เรเว่น " ข้าก็มาช่วยนี่ไงหละ ตกใจอะไร"

เรเว่นหน้าจริงจัง เดินเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว ฉันตกใจ รีบกลับเข้าไปในห้องน้ำทันที

เรเว่น " 5555…เธียร์ ข้าแกล้งเจ้าเล่นไม่ต้องตกใจ ข้าไปแล้วนะ เดี๋ยวบอกแม่บ้านมาช่วยเจ้า..ไปแล้วนะ"

สิ้นเสียงเรเว่น ก็ได้ยินเสียงปิดประตู โอ้ย…ใจหายใจคว่ำหมด เล่นอะไรก็ไม่รู้เรเว่นเนี่ย ฉันเปิดประตูออกมา เพื่อจะแต่งตัวให้เรียบร้อย ฉันก้าวข้ามธรณีประตูห้องน้ำออกมา ทันใดนั้นมือขาวใหญ่ดึงฉัน เซถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว ฉันหลับตาร้องกรีด ด้วยความตกใจ มือก็ดึงผ้าพันตัวให้แน่นที่สุดที่จะทำได้ มือใหญ่และอ้อมแขนที่คุ้นเคย จับฉันหมุนหันหน้ากลับไปอีกทาง ฉันลืมตา ที่หลับตาปี๋ขึ้นมอง เรเว่น!!!

เธียร์ " เรเว่น ฉันไม่เล่นแบบนี้นะ ปล่อยฉันนะคะ"

ฉันพยายามดิ้น เพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนใหญ่ของเรเว่น อีกใจก็ระแวงกลัวผ้าพันตัวจะหลุดออก ฉันกอดผ้าที่พันอยู่รอบผ้าจนแน่นที่สุดในชีวิต

เรเว่น " เจ้า..ไม่ชอบข้าเหรอเธียร์"

ใบหน้าเรเว่นดุดัน แววตาน่าหวาดกลัว จนฉันแทบจะร้องไห้ออกมา ไม่เหมือนสายตาของคนที่มาช่วยฉันในคืนนั้นเลยสักนิด เรเว่นพยายามก้มลงมาบังคับจูบฉัน ฉันหันหลบชุลมุน ดิ้นแรงขึ้น จนเรเว่นต้องหยุด

เรเว่น " สู้ยิยตาเลยนะ…แต่ไม่ร้องโวยวาย หน้าดุดัน…แต่กลับน้ำตาไหล ทั้งสู้ทั้งกลัวใช่ไหม…หึหึ…นี่สินะคู่หมั้นของราชา เข้มแข็งแต่ต้องปกป้อง"

เธียร์ " ทำไม...ทำไม..ทำแบบนี้"

ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรเว่นคนนั้น…คนที่ใจดี ตอนนี้ฉันควรทำอย่างไรดี

เรเว่น " ข้าอยากให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ข้าไม่อยากยกเจ้าให้ใคร อยากให้เจ้าเป็นทั้งความหวังและกำลังใจของข้าเพียงคนเดียว และตอนนี้ ใจข้าร้อนรุ่ม กลัวเสียเจ้าไปอีก ข้าอยากได้เจ้ามาครอบครองตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ถึงต้องใช้กำลังบังคับก็ตาม และข้าก็ตัดสินใจแล้ว เจ้าไม่รักข้าไม่เป็นไร ขอแค่ข้ารักเจ้าก็พอ..เธียร์"

พูดจบเรเว่น ก็แบกฉันไปที่เตียง ฉันทั้งทุบทั้งตี ทั้งเตะทั้งต่อย แต่เหมือนเค้าไม่มีความรู้สึกใด เค้าวางฉันลงที่เตียง แล้วมองมาที่ฉัน ด้วยตาฟ้าคมกริบ ทันใดนั้นน้ำตาฉันหลั่งไหล ความรู้สึกหลายๆอย่างประดาประดังเข้ามา เม้นปากกัดฟันไว้แน่น

เธียร์ " มันต้องไม่ใช่อย่างนี้..ฮือ..คุณไม่เป็นแบบนี้..ฉันชอบคุณ!! "

เรเว่นชะงัก ผ่อนแรงลงเล็กน้อย มองมาที่ฉันด้วยตาที่ไม่กระพริบ

เธียร์ " คนที่ฉันชอบหนะ คือผู้ชายเรืองแสงสีเขียวอ่อนนวลคนนั้น ทันที่ได้พบครั้งแรก เค้าช่างสวยงาม ตาสีฟ้าอบอุ่นเป็นประกาย รอยยิ้มนุ่มนวลสดใสดูสบายใจ ทั้งที่บอกว่าไม่ใช่มนุษย์ แต่ฉันกลับอบอุ่นมากกว่าที่จะรู้สึกว่ากลัว วันที่ไม่อยู่ด้วยกัน ก็ยังเป็นห่วงและคิดถึง คุณคือคนนั้นที่ฉันชอบ...แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้ มันต้องไม่ใช้กำลังแบบนี้...ปล่อยฉันเถอะเรเว่น.."

เรเว่นหน้าตาตื่น เค้าคงไม่คาดคิดกับคำพูดแบบนี้ของฉัน เมื่อฟังฉันจบก็โน้มตัวลงมากอดฉันไว้

เรเว่น “เจ้าจะรับปากได้ไหม ว่าจะเลือกข้า จะอยู่ที่นี่กับข้าไม่จากไปไหน”

เธียร์ “คือ…เรื่องนั้น ฉัน…”

เรเว่น “เจ้ารับปากไม่ได้”

เรเว่น "ข้าดีใจ อย่างน้อยเจ้าก็เคยชอบข้า"

เรเว่นหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดขึ้นต่อ

เรเว่น " จำไว้…ช่วงเวลาที่เจ้าเห็นข้าสวยงาม โปรดอย่าลืม "

เรเว่นใช้แรงทั้งหมดเข้าจู่โจมฉัน ฉันพยายามขัดขืนเต็มที่ เต็มกำลังเท่าที่นะทำได้ ความอ่อนล้าการจากดิ้นรน เพื่ออยากเอาตัวให้รอด มันทำให้ฉันหมดแรงลง ความเสียใจและเจ็บปวดกับสิ่งที่ไว้ใจ มันถาโถมเข้ามาในหัวใจ มันกรีดลึกบาดลงไปในใจฉัน ทุกครั้งที่เสียงขอบเตียงกระทบกับผนัง มันคือจังหวะของน้ำตาฉันที่ไหลรินออกมา....เจ็บปวดเหลือเกิน....ที่โดนหักหลังจากความไว้ใจ

……ราเชล เอาฝ่ามือลงจากใบหน้าของเธียร์

ฮาริม " ดีแล้วเหรอเรเว่น..ที่ใช้มนตร์สะกดความเข้าใจผิดๆแบบนี้ให้นาง ดูนางเองก็ชอบเจ้าอยู่ จะทำให้นางรักคงไม่ยาก"

ผู้พิทักษ์ ที่เป็นทั้งเพื่อนคนสนิทและเปรียบดังพี่น้อง เอ่ยปากถามขึ้นมาด้วยความไม่เห็นด้วย

ราเชล" นางสมควรเจ็บปวดเสียบ้าง กับการที่ฮายันต้องแลกชีวิตเพื่อให้ได้ตัวนางมา.."

ฮาริม “พอเถอะราเชล เท่านี้พี่เจ้าก็เสียใจมากพอแล้ว ฮายันเป็นน้องชายแท้ๆของข้าเหมือนกัน ข้าเสียใจไม่น้อยกว่าเจ้าเหมือนกัน”

ราเชล เงียบลงโกรธที่เธียร์ และน้อยใจผู้เป็นพี่ชาย ที่ให้คนรักไปแลกชีวิตกับมนุษย์นางเดียว

ฮาริม “เจ้าเสียหัวใจของนางไปแล้วนะ…เรเว่น และเจ้าก็เสียหัวใจเจ้าไปด้วยเช่นกัน คนที่ทำพิธีผูกใจกับมนุษย์นางนี้แล้ว จะรักนางปกป้องนางโดยไม่มีเหตุผล หากนางเจ็บเจ้าจะเจ็บยิ่งกว่า ตอนนี้เจ้าไม่เจ็บรึไง จะทรมานใจกันไปทำไม”

เรเว่น “คนที่นางรักกับคนที่นางต้องเลือก อาจไม่ใช่คนเดียวกัน ไม่รู้ถึงวันนั้นจริงๆนางจะเลือกข้าไหม เจ้าก็รู้ว่าคู่หมั้นที่แท้จริงของนางเป็นใคร ข้ามั่นใจได้ยังไงว่านางจะเลือกข้า ยังไงข้าจะต้องได้เป็นราชาให้ได้ ตอนนี้ข้าจะกักขังนาง ให้นางเข้าใจว่าเป็นผู้หญิงของข้าไว้เสียก่อน แล้วค่อยหาทางคืนดีกับนาง”

ราเชล “ถ้านางรู้ว่าท่านพี่อยากแต่งงานกับนาง เพราะอยากเป็นราชา ถึงขนาดยอมโดนมนตร์ผูกใจ เพื่อให้นางมีความรักปักใจให้ท่าน นางคงจะรักท่านพี่ได้อีกหรือ ถึงจะเข้าใจผิดว่าเป็นของท่านแล้วก็ตาม ท่านอย่าดูถูกใจสตรีให้มากนักเลยท่านพี่ ท่านไม่สมควรยึดติดกับอดีตมากเกินไปตั้งแต่แรกแล้ว จนยอมเสียสละแม้กระทั่งชีวิตของพวกพ้องเช่นนี้ ท่านพี่…ควรจะปล่อยวางมันไปเสียที”

เรเว่น “ข้าทำไม่ได้หรอกราเชล มันเป็น…คำสั่งเสียของท่านแม่”

ราเชล “แล้วท่านจะต้องใช้อีกกี่ชีวิตถึงจะยุติเรื่องนี้ลงได้ ชีวิตท่านพี่อัลเลน…ชีวิตฮาริมหรือว่าชีวิตของข้า”

ราเชลไม่พอใจ ในการเข้าร่วมช่วงชิงตำแหน่งราชาครั้งนี้ของเรเว่น แต่ก็ไม่อาจคัดคานความคิดของเรเว่นได้เลย ราเชลเดินออกไปด้วยน้ำตาซึ้ม คำพูดของราเชลมันสะท้อนอยู่ในหูเรเว่น ในใจลึกๆของเค้า ก็มีที่แอบคิดอย่างที่ราเชลพูด แต่เค้าจำเป็นต้องก้าวเดินต่อไป ด้วยศักดิ์ศรีของสายเลือดแห่งราชาที่มันไหลวนอยู่ในกายเค้าด้วยเช่นกัน เรเว่นมองเธียร์ด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ จนฮาริมรับรู้ได้ และแอบสงสารราชาที่ถูกต้อง แต่กลับถูกลืมผู้นี้ แบกทั้งหัวใจ และบ้านเมืองชนเผ่า และชีวิตพวกพ้อง เอาไว้อยู่จนแน่น…เต็มหัวใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***