หมู่บ้านธารจันทร์

" เธียร์ เธอเหนื่อยรึยัง"

“เหนื่อยมากเลย…เราหนีพ้นรึยังคะ”

ฉันแทบจะไม่มีแรงตอบ เพราะวิ่งมาจนลิ้นห้อยเลย แต่เรเว่นสิกลับไม่เหนื่อยเลย

“น่าจะนะ ห่างน้ำมาก็ไกลแล้ว”

" ช่วยไม่ได้นะ คืนนี้เราไปพักหมู่บ้านภูตงาน เป็นเขตพิเศษ ไม่ขึ้นตรงกับตระกูลไหน ที่อยู่ใกล้ๆกับที่นี่ก่อนดีกว่า น่าจะถึงช่วงพลบค่ำพอดี หมู่บ้านนี้สวยมาก เธอต้องชอบแน่เธียร์"

" ฉันอยากอาบ จะแย่แล้ว"

" 555…ที่นี่มีบ่อน้ำแร่ร้อนด้วยนะ อาหารก็อร่อยนะ"

" อาหาร นี่คือ อาหารที่เป็นข้าว…กับข้าว ใช่ไหมคะ"

" ใช่สิ พวกเราก็กินข้าวกัน เหมือนมนุษย์นั่นแหละนะ เพราะท่านอาจารณ์ที่เคยไปอยู่โลกมนุษย์มา สอนทำอาหารหลายอย่าง ทั้งอาหารหวาน อาหารคาวแบบมนุษย์ ข้าไม่ได้กินแต่ผลไม้ อย่างเดียวนะ…เจ้าเข้าใจว่า ข้ากินแต่ผลไม้รึ…55"

ก็ใช่นะสิ เพราะเห็นให้แต่ผลไม้มาสองมื้อแล้ว ในเมืองเหรอ…ท่าทางจะดีนะ โอ้ย…ฉันอยากแช่น้ำอุ่นๆจะตายอยู่แล้ว ที่สำคัญจะได้กินข้าวอร่อยๆ รู้สึกหัวใจมีพลัง มีเพลิงแห่งความเอร็ดอร่อยลุกโชนอยู่กลางใจ

" งั้นไปเร็วๆ..เรเว่น ฉันวิ่งต่อไปได้อีกนะ ตามมาเร็วๆ เรเว่... ว่าแต่ตรงไปทางนี้เรื่อยๆใช่ไหม"

" 555 รอก่อนสิเธียร์ ระวังหลงนะ"

ฉันหันไปมองเรเว่นเล็กน้อย สายตาท่าทางของเค้า ไม่ได้ขุ่นเคือง กับกริยาการกระทำของฉันแม้แต่น้อย กลับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ และปล่อยให้ฉันวิ่งไปอย่างที่ต้องการ เค้า....ใจดีจริงๆนะ

" ระวังนะ…เจ้า"

เสียงอะไรกัน มันสังชัดเจนเกินกว่าจะหูแว่ว ฉันต้องสะดุดหยุดนิ่งก่อน เพราะเสียงที่ไม่คุ้นหู ฉันหันมองหาเรเว่น และกวาดสายตาไปรอบๆบริเวณ แต่ไม่กล้าวิ่งต่อไปอีก

" เรเว่น......เรเว่น "

" เธียร์ ข้าอยู่นี่"

ร่างของเรเว่นวิ่งใกล้เข้ามาจากทางด้านหลัง ตามฉันมาแบบเว้นระยะเล็กน้อย

" เจ้าวิ่งเร็วเหมือนกันนะเนี่ย เป็นเพราะพลังหิวหรือ… 555"

" คุณ…คุณเรียกฉันหรือเปล่า เมื่อกี้นี้"

ทันใดนั้นสีหน้าท่าทางสบายใจของเรเว่น เริ่มเปลี่ยนไป เรเว่นเข้ามาใกล้แบบประชิดตัวเลย

" ข้าวิ่งตามหลังเจ้ามา แต่ไม่ได้ส่งเสียงเรียกเจ้าเลย มีอะไรเหรอเธียร์"

" ฉันได้ยินเสียงคนพูด ฉันได้ยินชัดเจน แต่เสียงไม่ใช่คุณ ก็เลยหยุดวิ่ง"

เรเว่นจับมือฉันโดยเร็ว ดึงฉันเข้าไปอยู่ใกล้กับตัวเค้ามาก ฉันรับรู้ได้ถึงความกังวลไม่สบายใจอะไรสักอย่าง จากสีหน้าแววตาของเค้า เค้ามองสิ่งที่อยู่รอบๆตัวช้าๆและด้วยความระแวดระวังมาก

" เจ้าอยู่ใกล้ๆ กับข้าไว้ พวกเรารีบไปให้ถึงหมู่บ้านกันเถอะ"

" อืม..."

เค้ากุมมือฉันเพื่อให้อยู่ใกล้เค้าที่สุด หัวใจฉันเต้นไม่เป็นระส่ำ ไม่ใช่เพราะได้ใกล้ชิดกับเรเว่น แต่เพราะไม่รู้ว่าเหตุการณ์ มันคืออะไร เรเว่นเองก็ไม่บอกหรือพูดอะไรมากไปกว่านี้ เค้าจับมือฉันแน่นและรีบจ้ำเดินเท่านั้น ฉันเดินตามติดเรเว่น แทบจะเหมือนอยากสิงเข้าไปในตัวเค้าเพราะความกลัวและกังวล พวกเราเดินอย่างเร็วไปได้สักพัก ฉันสะดุดหน้าคะมำอะไรสักอย่างเข้าเต็มแรง ฉันล้มลงกับพื้นทันที เรเว่นเองก็ปล่อยกระตุกสะดุดเบาๆไปด้วย เค้าเข้ามาดูฉันทันที

" เธียร์ เจ้าเจ็บมากไหม"

" เจ็บค่ะ แต่ไม่มาก น่าจะสะดุดเถาไม้อะไรสักอย่าง"

" เจ้าอยู่นิ่งๆก่อน ยังไงก็ขอข้าดูเท้าเจ้าหน่อย"

" อืม..ได้ แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆนะคะ"

ระหว่างที่ฉันกำลังก้มตัวต่ำลง เพื่อจะยืดเท้ากับพื้น เพื่อให้เรเว่นได้ดูข้อเท้าของฉัน เอ๊ะ!!…ฉันรู้สึกว่าหนาวเย็นเหลือเกิน อ๊ะ!…ทำไมฉันเหมือนถอยมาทางด้านหลัง โอ๊ะ!…เหมือนตัวฉันลอยขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้เดิน และกำลังลอยห่างออกมาจากเรเว่นเร็วมากด้วย ฉันเรียกเรเว่นสุดเสียง ตอนนี้ถึงจะรู้ตัวว่าเรเว่นอยู่ไกลๆเสียแล้วก็ตาม ทันใดนั้นก็มีเสียงเหมือนสายฟ้าฟาดลงมาเล็กๆ ฉันเห็นเรเว่นกำลังบินตามฉันมาเร็วมาก เกือบจะทันอยู่แล้ว ฉันดีใจมาก ฉันยื่นมือออกไปเพื่อเรเว่นอาจจะจับมือฉันไว้ได้ แต่ทันใดนั้น ร่างกายของฉันก็หยุดอยู่นิ่งๆ แบบกระทันหัน และเรเว่นก็บินผ่านข้ามหัวฉันไป ฉันจะโกนเรียกสุดเสียงอีกครั้ง แต่เหมือนเรเว่นไม่เห็นฉันเลย

" เจ้าหลับไปก่อนนะ ไม่งั้นเจ้าอาจจะเจ็บคอได้"

สิ้นเสียงที่ฟังดูเย็นชา และเยือกเย็น ฉันก็วูปไปทันที…

…ฉันลืมตาตื่นมายังคงตกใจ กับเหตุการณ์นั้นอยู่ ได้แต่ถามตัวเองอยู่ในใจว่า เรเว่นอยู่ที่ไหน ฉันรู้สึกไม่สบายใจอีกครั้งเหมือนต้องอยู่คนเดียว

" มองหาเรเว่นอยู่รึ"

ฉันสะดึ้งเฮือก ใจสั่นหน้าซีดขึ้นมาทันที ฉันมองตามเสียงที่เยือกเย็นนั้นไป โอ้พระเจ้า…ฉันพบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวกายเรืองแสง เป็นสีฟ้าอ่อนๆ และตามตัวและผิวหน้า ยังมีจุดเล็กๆ สีเงินสีทองเรืองแสง เหมือนทาด้วยกากเพชรยังไงยังงั้นเลย ถึงจะรู้สึกกังวลกับคนไม่คุ้นหน้า แต่ฉันอดที่จะมองเค้าไม่ได้ เพราะอยากรู้ว่านี่คือสิ่งมีชีวิตจริงๆเหรอ ถึงเค้าจะดูงดงามแต่ก็แผ่รังสีของความดุดันแข็งแกร่ง หน้าสวยแต่กลับคมสันคมคายเยี่ยงชายชาตรี โห…ช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน ใจเต้นไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรืออ่อนไหวกัน ความรู้สึกมันปนเปกันจนแยกกันไม่ออกเลย

" ข้าจะเรียกเจ้าว่าอะไร เรเว่นเรียกเจ้าว่าอะไร"

" เธีย..ร์"

" อืม…หึ…เค้าช่างเข้าใจ…ตั้งชื่อดี"

" ข้าชื่อ อัลเลน เป็นหนึ่งในตัวเลือกของเจ้า"

" เออ...แล้ว...เรเว่น..อยู่ที่ไหนคะ แล้วเค้าเป็นอะไรไหมคะ"

" เรเว่น เข้ามาในเขตการดูแล ของข้าไม่ได้หรอก มันผิดกฎ เจ้านั่นไม่เป็นอะไรมากแค่เจ็บใจ"

" เออ..งั้นคุณ..สองคน..จะไปส่งที่ประตู..ไปด้วยกัน...เออ..ไม่ได้...เหรอคะ"

" 555555...."

อยู่ๆอัลเลน ก็ขำออกมาเสียงดังลั่น กับคำถามของฉัน ฉันก็ไม่เข้าใจว่า เค้าขำอะไร พอสิ้นเสียงหัวเราะอันดังของเค้า ใบหน้าเค้าก็กลับมาดุดันเหมือนเดิม

" เจ้าคิดว่า การเดินทางไปด้วยกันหกเดือน เพื่ออะไร ไม่ได้ไปเพื่อเป็นองครักษ์ของเจ้านะ เจ้าสามารถมีช่วงเวลาดีๆ ให้กับผู้ชายทั้งหมด ที่อยากแต่งงานกับเจ้าได้งั้นหรือ"

ฉันสะดุดใจไปเล็กน้อย ไอ้ที่ว่าช่วงเวลาที่ดีๆด้วยกัน มันหมายความว่ายังไง ได้ฟังแล้วมันชวนให้กลัวๆอยู่เหมือนกัน

" แล้ว…เมื่อไม่สามารถเดินทางร่วมกันได้...แล้วพวกคุณ..จะทำยังไงกันคะ"

" ก็ต้องชิงตัว เหมือนตอนนี้ยังไงหละ"

" แล้วมีแค่ คุณกับเรเว่น หรือเปล่าคะ "

" ข้าก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าจะมีใครอยากจะแต่งงานกับเจ้าอีก เพราะสิ่งตอบแทน เมื่อได้แต่งงานกับเจ้า มันก็มีผลประโยชน์สูงอยู่"

" ค่ะ ก็พอจะรู้มาจากเรเว่นมาบ้างแล้ว"

" ก็ดี จะได้ไม่ต้องพูดมาก ไหนๆก็มาถึงถิ่นข้าแล้ว ออกไปดูข้างนอกหน่อยเถอะ คนของข้าก็อยากเห็นเจ้าเหมือนกัน"

พอเค้าพูดจบ ก็จัดแจงลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไม้ที่คลุมด้วยขนสัตว์อีกที และหันมามองฉันด้วยสายตาเย็นชา ยืนนิ่งจนฉันจำใจต้องลุกยืนตามเค้าไป เพราะเดาได้ว่า ถ้าไม่ไป เค้าจะยืนจ้องฉันอยู่แบบนั้น ไม่ไปไหนแน่เลย

ฉันก้าวเท้า ข้ามผ่านธรณีประตูออกมา ก็ต้องตะลึงงัน กับภาพที่ฉันได้มองเห็น ต้นไม้ทุกต้นที่ใหญ่โตนั้น ล้วนมีโพรงเล็ก โพรงน้อย ทั้งต่ำ ทั้งสูง ที่สูงก็มีบันไดขึ้นไป บางต้นมีสองโพรง บางต้นมีสามโพรง ทุกโพรงมีต้นไม้ดอกไม้เรืองแสงวัสดุเรืองแสง แขวนตกแต่ง ไว้อย่างสวยงาม และที่สะดุดตาฉันที่สุด คือ....น้ำตกเรืองแสง ที่มีแสงสีเหลืองนวลเหมือนแสงพระจันทร์ มันกำลังล่วงหล่นตกลงมาจากท้องฟ้า แต่มองขึ้นไปเท่าไหร่ ก็มองไม่เห็นจุดกำเนิดของน้ำตกเลย และเมื่อกระทบพื้นดิน ก็ไหลยาวกลายเป็นลำธารเรืองแสงสีอำพัน ไหลผ่ากลางต้นไม้ใหญ่ที่มีโพรงอยู่มากมายนั้นอีกที

" ที่นี่สวยจริงๆ "

" ที่นี่คือหมู่บ้านธารจันทร์ เป็นหนึ่งในเขตปกครองของเผ่าของข้า เผ่าวารี"

" คุณมาจาก..ตระกูล..เอออะไรคะ"

" เหมือน เรเว่นจะสอนมาดีนะ... ตระกูลปลา และเป็นสายบริสุทธิ์"

" สายบริสุทธิ์ เป็นแบบไหนคะ"

" คือการแต่งงานของพ่อและแม่ ที่มาจากสายพันธุ์เดียวกันทุกประการ”

อ๋อ...ไม่เหมือนกับเรเว่น ที่มีแม่เป็นลักษณแมลงและพ่อลักษณเหยี่ยว เรเว่นผู้อบอุ่นและใจดี ตอนนี้คุณจะอยู่ไหนนะ เราจะได้พบกันก่อนฉันกลับบ้านอีกหรือเปล่า

" เจ้าลงไปข้างล่างสิ ชาวเมืองที่นี่ จัดงานเลี้ยงต้อนรับเราทั้งสองคน"

อัลเลน พยักหน้าให้ฉันเดินนำไปก่อน ส่วนเค้าก็เดินตามหลังฉันมา

ฉันลงมาจนสุดบันได ขั้นสุดท้ายที่ด้านล่าง ผู้คน…ไม่ใช่สิ บรรดาภูตๆทั้งหลาย มีสีตัวเรืองแสง ต่างกันไปหลากหลายสี และลักษณะก็ต่างกันด้วย แต่ทุกคนดูสวยงาม เหมือนดอกไม้ที่บานเต็มทุ่งไปหมด

" นั่งตรงนี้สิคะ"

ภูตวัยกลางคน คนหนึ่ง พูดกับฉันด้วยรอยยิ้มและสุภาพ ชี้ไปตรงที่นั่ง ที่ดูแล้วเหมือนเตรียมมาอย่างดี ฉันนั่งลง และกล่าวคำขอบคุณกับภูตคนนั้น อัลเลนตามมานั่งข้างๆฉัน ฉันรู้สึกกระอักกระอ่วน ที่เค้านั่งใกล้เกินไป ฉันเลยขยับแบบเรียบร้อยๆ ออกมานิดหน่อย อัลเลนหันมาค้อนฉันไปหนึ่งที เหมือนจะพูดว่ารังเกียจข้ารึ แล้วก็สะพัดหน้าเย็นชากลับไปที่เดิม สักพักภูตสาวน่ารักหลายคน ก็ยกถาดอาหารถาดเครื่องดื่ม มาตั้งไว้ตรงหน้า ฉันชะเง้อมองตามจนคอยาวด้วยความหิว แต่ก็ต้องสะดุ้งเบาๆ เพราะเหลือบเห็นว่าอัลเลน กำลังมองฉันอยู่

" กินสิ นี่เป็นอาหารพื้นเมืองของที่นี่ และนี่ก็เครื่องดื่มสูตรพิเศษ หมักจากน้ำตกแสงจันทร์ ที่ยังตกไม่ถึงพื้น มันอร่อยมากเจ้าต้องลองดู"

ฉันพยักหน้า แล้วรีบกินข้าวด้วยความหิว อยากจะอ้าปากกว้างๆ แล้วกวาดทุกอย่างใส่ปากแล้วกลืนเลย แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่ต้องกินแบบกะมิดกะเมี้ยน เพราะอัลเลนจ้องจับผิดตลอดเวลา

เวลาผ่านไปฉันคลายความหิวลงได้บ้าง ก็เริ่มสังเกต เห็นภูตต่างๆ บางก็ร้องเพลงเสียงดัง แต่ทว่าไพเราะ ไม่ได้ดังแบบหนวกหู ฟังแล้วก็ผ่อนคลายดี บางก็เต้นตามจังหวะเพลง ตามสไตล์ของงานเลี้ยง และเหมือนพวกเค้าดีใจและมีความสุขกันมาก ฉันหันไปหาอัลเลนเพราะอยากจะถามข้อสงสัย ก็ดันไปสบตากับ สายตาที่เย็นชาและคอยจับจ้องจับผิด หมดอารมณ์ที่จะถาม เลยหันหน้ากลับมา มองอะไรที่สวยๆงามๆดีกว่า

" ขออนุญาติครับท่านชาย ข้าเป็นตัวแทนของทหาร มาเพื่อดื่มตามประเพณี กับท่านเธียร์ครับ"

ภูตหนุ่มนายหนึ่ง เรืองแสงสีส้มอ่อนเดินเข้ามาขออนุญาติ ท่านชายเหรอ…โหก็คงน่าจะใหญ่อยู่เหมือนกันนะเนี่ย ว่าแต่ดื่มตามประเพณีนี่ คือการดื่มต้อนรับเหรอ แต่ว่าฉันไม่ค่อยอยากดื่มเลย จะหาข้ออ้างยังไงดี มารยาหญิงเลยแล้วกัน ใช้ไม้อ่อนกับชายชาตรี ยังไงก็ต้องยอมให้อยู่แล้ว

" ตามสบาย ทหาร"

" อัลเลน คือว่าฉัน ไม่อยากดื่มเลย "

ฉันเขยิบๆไปกระซิบ ข้างๆหูของอัลเลน ด้วยเสียงหวานๆอ่อยๆ หวังว่าเค้าจะเห็นใจในความเป็นผู้หญิงตัวเล็กของฉัน และเข้าช่วยฉันสักหน่อย

" ไม่เป็นไร แก้วเดียวคงไม่ทำให้เจ้าเมา จนอาละวาดได้หรอก ถึงเจ้าอาละวาดข้าจะจัดการเจ้าเอง"

โอ้มายก๊อต…ฉันไม่น่าคิดหวัง ว่าคนอย่างนี้จะช่วยฉันเลย เป็นไงเป็นกัน คงไม่ได้กลับมาเป็นครั้งที่สองหรอก ฉันยกแก้วขึ้นดื่ม โอ้…มันอร่อย หอมมากและก็หวานมาก ฉันเลยขอเพิ่มอีก จากนั้นฉันก็ได้ยินคนส่งเสียงดังลั่น แล้วก็มีภูตสาวสวยมาดึงฉันไปเต้นด้วย ฉันรู้สึกสนุกมาก แวบหนึ่งที่ฉันหันกลับไปทางอัลเลน ฉันเห็นรอยยิ้มของเค้า...แต่แค่เพียงแวบเดียว

เสียงนกร้อง เสียงสายลม อุ่นแสงแดด รู้สึกสบายตัวและอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ต้องตกใจสุดขีดอีกครั้ง ฉันนอนอยู่ในอ้อมแขนของอัลเลน!!!

ฉันรีบเขยิบออกห่าง จากแขนเขาอย่างเบาที่สุด สำรวจตัวเอง ยังใส่เสื้อผ้าอยู่แบบเดิม จากนั้นก็มองไปสำรวจอัลเลน เค้าก็ยังใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น โล่งอกโล่งใจไปนิดหนึ่ง แต่..มันเกิดอะไรขึ้นหว่า ฉันหมุนตัวกลับเพื่อจะย่องออกจากที่นี่เบาๆ

" เจ้าคนขี้เมา จะไปไหน!!"

ฉันสะดุ้งเฮือก ขนลุกขึ้นมาทันที เอายังไงดี ถามเค้าตรงๆเลยดีไหม ว่าเกิดอะไรขึ้น หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องกลบเกลื่อนไปดี แต่ฉันอยากรู้มากกว่าอยู่ดี เอาวะ…ใจกล้าหน้าด้าน ทำชิวๆ แล้วถามเลย

" ทำไมคุณมานอน...ที่นี่..คะ"

" เจ้าจำไม่ได้จริงๆหรือ ว่าทำอะไรไว้เมื่อคืน เจ้าไปท้าดวลดื่มกับทหารแทบจะทุกคน แถมไปสอนคนอื่นๆ เต้นท่าทางอะไรก็ไม่รู้แปลกๆอีก สุดท้ายเมาจนข้าต้องพาเจ้ามานอน นอนแล้วยังกัดแขนเสื้อข้าไว้แน่นไม่ปล่อย บอกว่าเจ้ามาจากตระกูลเสือ จะกัดไม่ปล่อยเลย ก็..เลย..ต้องนอน..ที่นี่!!"

" พอแล้วค่ะ อ้าย…พอแล้วอย่าเล่าอีกเลยค่ะ ฉันอับอายไปหมดแล้วไม่อยากฟังแล้ว ฉัน…ฉันขอโทษค่า..."

" ช่างเถอะ มันผ่านไปแล้ว ต่อไปถ้าไม่ได้อยู่กับข้า ห้ามดื่มเด็ดขาด!!”

" เข้าใจแล้วค่ะ"

โอ้ย…คนอะไรหน้าเย็นชา แล้วยังดุเป็นบ้าเลย โอ้ย…อายอยากเอาหน้าไปมุดน้ำหนีไปจริงๆ แล้วจะออกไปเจอใครได้เนี่ย…ห๊ะ!

" เดี๋ยวจะมีคนมาช่วยเจ้าอาบน้ำแต่งตัว เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แบบชนพื้นเมืองซะ "

" ฉันใส่ตัวเดิมก็ได้ ไม่เป็นไรค่ะ "

" จะใส่ได้ยังไง เหม็นเครื่องดื่มซะขนาดนี้!!"

" ค่ะ..เข้าใจแล้วค่ะ"

" เจ้ากินข้าวเช้าคนเดียว ข้าจะไปดูทหารหน่อย เดี๋ยวจะกลับมารับจะได้ออกเดินทาง"

" ค่ะ"

เฮ้ย...พลาด เฮ้ย…ทำตัวเองแท้ๆ เฮ้ย…ทำผิดก็เลยต้องยอม ประทับใจที่นี่ ลืมไม่ลงจนอยากจะร้องไห้จริงๆ เฮ้ยๆ…เสียคนที่ธารจันทร์.. ฮือๆๆ....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***