Dark Love
เมื่อดวงอาทิตย์ เริ่มไต่ฟ้าสูงขึ้น ทัศนียภาพมันชัดเจนขึ้น จนฉันเริ่มมองเห็นความสวยงาม ของป่าแห่งนี้ได้อย่างชัดเจน ที่จริงแล้วมันไม่ได้น่ากลัวเหมือนเมื่อคืนเลย เมื่อจิตใจปลอดโปร่งขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันกลับสวยงามขึ้น ทั้งดอกไม้ใบหญ้าเล็กๆสีสันสดใส กระจัดกระจายขึ้นอยู่เต็มป่า แม้กระทั้งบนต้นไม้ พืชพรรณเขียวขจีสดใส บางต้นก็เหลืองผ่องอำพันอำไพ บ้างก็สีแดงแสดสดใสละลานตา บางต้นระยิบระยับ สีวิบวับแสงเหมือนอัญมณี ไม่ชื้นหนาวเย็นเหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา เสียงสัตว์ดุร้ายในตอนกลางคืน มันได้หายไปหมด เหลือไว้แต่เสียงนกน้อย ร้องก้องกังวานเสียงใส ร่างเรเว่นเดินผลุบๆโผล่เข้ามา เค้าถือน้ำมาให้ฉันได้เช็ดหน้าเช็ดตา และได้นำผลไม้สดติดตัวมาด้วย เค้าส่งให้ฉันได้กิน เราสองคนกินผลไม้แล้ว เรเว่นก็พาฉันออกเดินทางทันทีไม่มีรีรอ
“เราจะไปที่เมืองเขตปกครองของข้าก่อนนะ ข้านัดพบกับผู้พิทักษ์ ไว้บริเวณใกล้ๆเมืองนั้น พวกเราจะเข้าไปพักผ่อน และวางแผนการเดินทางที่นั่นนะ”
“นานไหมคะ กว่าเราจะถึง”
“ประมาณสักสองวันหนะ”
“ถ้าถึงนะ…ฉันอยากอาบน้ำอุ่นๆเป็นอย่างแรกเลย”
“555..เดี๋ยวข้าจัดการให้อย่างดีเลย ที่เมืองนั้น…สวยมากเลยนะ ที่สำคัญมีน้ำมันหอมที่ดีที่สุด แห่งป่าศักดิ์สิทธิ์นี้ เลยนะ รับรองถ้าเจ้าได้ใช้ เจ้าต้องติดใจแน่นอน”
“ฉันอยากให้ถึงเร็วๆ จังเลยค่ะ คงจะเป็นเมืองที่สวยน่าดูเลยนะคะ แค่ฟังก็ชอบซะแล้ว”
“ข้าดีใจที่เจ้าชอบ แค่เค้าฟังก็ชอบมันเสียแล้ว เจ้าเนี่ยมีความสุขง่ายดีจริงๆ”
“อ๊ะ!…ว่าแต่ทำไม คุณไม่มีแสงแล้วหละคะ”
“555…ไม่ใช่ข้าไม่มีแสงนะ แต่แสงอาทิตย์มันสว่างมากกว่า จนมันกลบแสงข้าไปหนะ…555”
“คนที่นี่ทุกคนมีแสงหมดเลยรึป่าวคะ”
“ไม่หลอก บางตระกูลหรือภูตบางคนก็ไม่มี แต่โดยส่วนมากจะมี”
“ตระกูล หมายถึงครอบครัวหรือป่าวคะ”
“ก็น่าจะ…เป็นแบบนั้นนะ แต่ที่ป่าศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ มีตระกูลอยู่หลายตระกูล ในแต่ละตระกูล ก็จะมีอีกหลายเผ่า ในหลายเผ่าก็จะแบ่งเป็นอีกหลายสายพันธ์ุ ดังนั้นตระกูลคือการแยกความสามารถพิเศษ แด่ดั้งเดิมตามธรรมชาติของพวกเรา อย่างเช่นตัวข้า มีแม่เป็นภูตดอกไม้ซึ่งมีปีกและบินได้ และพ่อข้าราชาเหยี่ยวก็บินได้ ดังนั้นความสามารถดั้งเดิมตามธรรมชาติของข้า ก็เลยบินได้และตัวก็จะหอมเหมือนดอกไม้ เหมือนทั้งพ่อและแม่ข้า นอกนั้นความสามารถอย่างอื่น เช่นเวทมนตร์ การต่อสู้ และความรู้ต่างๆได้มาจากการร่ำเรียน หรือถ้าบางคนโชคดีหน่อย มีความสามารถแฝงที่แปลกๆหลากหลายติดตัวมาตั้งแต่เกิด”
“อ้อ…แล้ว…คุณอยู่ในตระกูลไหนคะ”
“ข้าจัดอยู่ในตระกูลเหยี่ยว แต่ว่าร่างจริงยังไม่ปรากฏนะ ต้องผ่านพิธีเลือกคู่และแต่งงานก่อน ถึงจะปรากฏร่างจริง”
“อ๊ะ…ยังมีร่างจริงอีกเหรอคะ ฉันอยากจะเห็นจังเลยค่ะ ว่าร่างจริงของคุณจะเป็นยังไง”
“เจ้าก็ทำให้มันปรากฏสิ หวังว่ามันจะเท่ห์ถูกใจเจ้านะ…555”
อื้อ…เรเว่นชอบพูดเล่น หยอกเย้าฉันแบบนี้จริงๆเลย คนยิ่งต้องห้ามใจไม่ให้อ่อนไหวอยู่ เค้า…ช่างอารมณ์ดีนักเชียว เวลาอยู่ใกล้ๆแล้วมันมีความสุขสดใส รอยยิ้มอ่อนโยนดูจริงใจไม่มีพิษมีภัยกับใคร ทุกครั้งที่ได้เห็นมันให้ความรู้สึกสบายใจจังเลย…
ฉันเดินคุย…เล่นกับเรเว่นมาตลอดทาง ไม่รู้สึกอัดอัดหรือเบื่อเลย เราเดินกันมาจนเกือบบ่ายคล้อยแล้ว แต่มันเหมือนเป็นเวลาเพียงครู่เดียวเอง เรเว่นจัดแจงกวาดสายตามองหาที่พักสำหรับเราสองคน เราเดินมาถึงที่ริมลำธารใส เรเว่นสะดุ้งขึ้นและหยุดเดิน เหมือนกับเค้าไม่ได้ตั้งใจที่จะเดินมาทางนี้ ฉันคิดว่าเค้าหลงทางรึเปล่านะ เรเว่นหยุดเดิน และบอกว่าพวกเราควรเดินเลี่ยงไปทางอื่นจะดีกว่า ฉันก็สงสัยนะแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย เพราะเชื่อในตัวเค้า แต่เพียงแค่พวกเราหันหลังให้ลำธารสวยใสนั้นเพียงแค่แว๊บเดียว เรเว่นล้มตึงลง…คะมำหน้าคว่ำกับพื้นทันที และเค้ากำลังถูกลากดึงลงไปที่ในลำธาร เรเว่นเรียกดาบ ก็ไม่รู้ว่าเค้าเก็บไว้ที่ไหน…ออกมา เรเว่นไม่รอช้าฟันสะเปะสะปะลงไปทีด้านหลังทันที ฉันได้แต่ยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูก และฉันก็ได้เห็นว่าตัวอะไรที่มันเข้าทำร้ายเรเว่นอยู่ มันน่าเป็น…ปูตัวใหญ่ แต่ว่ามันเดินสองขาเหมือนคน ร่างกายมีลักษณะที่เหมือนกับคน ผิวหนังมีสีส้มอมแดง แต่ที่แขนและขาตรงช่วงท่อนปลาย มีหนามแหลมแข็งเหมือนหนามทุเรียนสีแดงเลย หน้ามันเป็นทรงสี่เหลี่ยมเล็กๆผิดจากหน้าคนปกติ มันมีหงอนสองข้างโผล่ขึ้นมาจากใบหน้านั่น ปลายหงอนคือลูกตาของมัน ที่กลอกไปกลอกมาของมันนั่นเอง
“เธียร์…วิ่งไปซ่อนก่อน”
เสียงเรเว่นตะโกนดังขึ้น ฉุดสติฉันให้กลับมา เมื่อได้ยินเสียงเรเว่นบอกมาแบบนั้น…รอไรหละคะ ฉันวิ่งอย่างเร็ว ออกมาจากบริเวณนั้นทันที ฉันแอบเข้าไปซุกที่พุ่มไม้ข้างบนเนิ่นก่อนถึงลำธาร แต่ฉันก็เป็นห่วงเรเว่น จึงได้แอบดูเรเว่นอยู่ เมื่อเรเว่นเห็นฉันวิ่งออกมาได้แล้ว ก็หันหน้าเข้าไปประจันบานกับมันทันทีเช่นกัน เรเว่นซัดกับเจ้าปูประหลาดนั้นทันที เสียงดังตูมๆสนั่นไปทั่ว เจ้านั้นมันก็วิ่งหลบดาบของเรเว่นเป็นพัลวัน มันหลบเป้ๆไปด้านซ้ายที ทางขวาที แล้วหลอกล่อแลบลิ้นปลิ้นตาให้เรเว่น เรเว่นหัวเสียท่าทางรำคาญ จึงฟันรัวสับมันไม่เลี้ยงเลยทีเดียว มันก็หลบมุดดินตรงแม่น้ำ ผลุบๆโผล่ๆล่อหลอกเรเว่นให้โมโหอีก เรเว่นเห็นมันโผล่ขึ้นมาเค้าจับดาบทำท่าจะฟัน มันก็ทำท่าจะผลุบลงไป ทันใดนั้นเรเว่นแตะมันเต็มแรง กระเด็นไปนอนหงายท้องอยู่กับโขดหิน ดิ้นกระแด่วๆอยู่ เรเว่นทำท่าจะเอาดาบแทงมัน ฉันตกใจร้องเสียงหลง เรเว่นชะงักเล็กน้อย หันมามองฉัน แล้วเรเว่นก็เก็บดาบลง แล้วเตะเจ้านั่นกระเด็นลอยไป เรเว่นวิ่งเข้ามา แล้วรีบพาฉันวิ่งไปทันทีจากที่นั่น
“เป็นไรไหมคะ เรเว่น”
“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นแค่ภูตรับใช้ไม่ได้เก่งอะไรมาก แต่ไปเถอะ…เธียร์ ก่อนที่นายมันจะมา”
เรเว่นจับมือฉัน พาวิ่งออกจากที่ตรงนั้นโดยทันที จากหน้าที่อ่อนโยน มันกลับดูจริงจัง จนฉันจะไม่กล้าถามอะไรเค้ามาก กลัวว่าเรเว่นจะรำคาญเอา..
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 158
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
กลับกูซูกันเถอะ💮
เยี่ยมเลอ~~
2022-03-31
0
mama
แฟนตาซีมากค่ะ
2022-03-07
0