Episode 2 ชะนีไม่ได้รับเชิญ

Episode 2 ชะนีไม่ได้รับเชิญ

ฉันเดินกลับห้องของตัวเองอย่างมึนๆ ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง สายตากวาดมองไปสู่โลกส่วนตัวแสนคุ้นตา

ในห้องสีฟ้าสดใส เครืองเรือนส่วนใหญ่สีขาวสะอาดตา เกือบทั่วพื้นที่เต็มไปด้วยรูปของชายหนุ่มทั้งสองคน แยกกันคนละฝั่ง ติดกระจายอยู่ทุกมุมห้องแทบทุกอิริยาบททั้ง กิน นอน เที่ยว เล่นกีฬา ทั้งมาดนิ่ง ยิ้ม หัวเราะ

ข้างเตียงมีนิตยาสารเรียงเกือบเต็มชั้นหนังสือ หน้าปกหรือเนื้อหาข้างในก็เป็นเรื่องของพวกเขาทั้งนั้น ที่เด่นสุดก็คงเป็นสองรูปขนาดใหญ่ที่ติดไว้เหนือหัวเตียง ข้างซ้ายว่าที่สามีสุดหล่อ ข้างขวาไอดอลสุดน่ารัก ใครจะว่าบ้า แล้วไง? ก็คนมันชอบคนมันรัก

เฮ้อ..ฉันถอนหายใจแรง สมองระรึกไปว่า ถึงแม้จะชอบเอาเบอลินไอดอลสุดสวาทมาจิ้นเป็นนายเอกในนิยายวายไว้สนองความฟินของตัวเองอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้ง ที่จะจิ้นพระเอกเป็นพี่คีย์ว่าที่สามีสุดที่รักในอนาคตเลย

ตัวฉันตอนนี้...มันไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรซักอย่าง ในหัวมันมีแต่

เขารู้จักกันตอนไหน?

รู้จักกันได้ยังไง?

ขนาดฉันเกาะติดชีวิตพวกเขาเป็นเห็บหมายังไม่เคยรู้เลย ในสมองก็พยายามคิดหาจุดที่อาจจะมองข้ามมันไป

นอนคิด.. นั่งคิด.. ยืนคิด.. เดินก็คิด โว๊ยยย! คิดท่าไหน คิดเท่าไหร่ คิดยังไง ก็คิดไม่ออก คิดจนหัวฟูๆจะระเบิดอยู่แล้ว!

เอาวะอิริน! ถ้าอยากรู้ก็แอบดู! แม่มเลย!

พอตัดสินใจเด็ดขาดได้แบบนั้น ก็เปิดบานหน้าต่างข้างเตียงออก ชะโงกหน้าออกไปดูข้างนอก ตอนนี้ฝนหยุดตกไปแล้ว ฉันมองต้นมะม่วงต้นใหญ่เบื้องหน้าอายุพอๆกับฉัน มันปลูกขึ้นระหว่างบ้านฉันกับบ้านพี่คีย์ ลำต้นหน้าดูแข็งแรงกิ่งก้านแตกออกขยายไปหลายทาง ที่สำคัญสุดๆคือมันพาดไปสู่หน้าต่างฝั่งตรงข้ามห้องว่าที่สามีพอดิบพอดี

แหม!..สวรรค์สร้างจริงๆ

เมื่อก่อนเราใช้ทางนี้ไปมาหาสู่กันบ่อยๆ ส่วนมากฉันเองแหละที่ปีนไปหาเขา ฉันตั้งชื่อมันว่า "ต้นรักสารสิน" ถึงเรื่องราวในหนังแสนรันทด แต่เชื่อว่าพี่คีย์ไม่มาจูงมือฉันกระโดดต้นมะม่วงตายเพื่อความรักของเราสองคนแน่นอน

"ไงพี่ต้นรักไม่ได้ปีนกันมาหลายปี หวังว่าพี่ยังสุขภาพดีอยู่นะ"

ฉันพูดกับพี่ต้นรัก แต่ประเด็นจริงๆคือปลอบขวัญตัวเอง ก่อนจะมุดตัวออกนอกหน้าต่างไป

เท้าค่อยๆเหยียบย่ำลงไปบนกิ่งใหญ่ ทีละก้าว..ทีละก้าว..ช้าๆอย่างมันคง สองมือยึดกิ่งด้านบนไว้อีกทอด เลียนแบบชะนีน้อยในสาระคดี เสียงเปรี๊ยะลั่นตามเนื้อไม้เบาๆ เขย่าขวัญทุกย่างก้าว วันเวลาผ่านไปต้นไม้อาจจะเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือน้ำหนักของอิรินนี่แหละ!

กายกรรมมาสักพัก ก็ถึงหน้าต่างเป้าหมาย ฉันมองดูลาดเลาเข้าไปในห้องนอน ซ้าย.. ขวา.. ไม่มีใครอยู่.. เสร็จหมู! ค่อยๆเอี้อมมือไปเปิดหน้าต่างบานเลื่อนของห้องพี่คีย์อย่างเบามือ ดันไปได้แค่นิด

เสียงเปิดลิ้นชักตรงหัวเตียงใกล้ๆหน้าต่างดังแทรกขึ้นมา ทำอิรินชะงักโดยพลัน! ก่อนจะรีบก้มลงหลบอย่างไว จนหัวไปกระแทกขอบหน้าต่างด้านนอกเสียงดัง

ปึง!!

โอ๊ยย! แม่มเอ้ย! เจ็บฉิบ! ฉันลูบห้วที่ปูดน้อยๆ เจ็บจนน้ำตาไหล ดีนะที่คว้าพี่ต้นรักไว้ทัน ไม้งั้นได้สิ้นชีพสารสินไปคนเดียวแล้ว มาแอบดูยังไม่ทันได้ดู เจ็บก็เจ็บ กำลังจะโดนจับได้อีก!

นั่งนิ่งไปพักใหญ่ร้อนตัวว่าต้องโดนจับได้แน่ๆ ทำเสียงดังเป็นโจรจะปล้นบ้านเขาแบบนั้น

รอแล้ว...รออีก มันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น! หรือสงสัยจะไม่ได้ยิน?

ขอขอบพระคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คอยช่วยเหลืออิรินคนนี้ ฉันเลยทำทุกอย่างเหมือนเดิมอีกรอบ รอบนี้ยัดเยืยดตัวเองเข้ามาได้สำเร็จ จากนั้นก็ค่อยๆย่องไปทางประตูด้านหน้า แต่ก้าวไปได้แค่ก้าวเดียว

"อา...อ๊าา" เสียงครางอย่างเสียวซ่านก็ดังระงม กระทบหูเข้าอย่างจัง รู้สึกได้ว่าใบหน้าฉันเห่อร้อนขึ้นมาทันที

เอ่อ..พี่คีย์กำลังดูหนังโป๊หรอ? ระบบเสียงดี้ดี! สมจริงจนขนลุกเลย! เหอๆ ฉันยังคิดเข้าข้างตัวเอง และก้าวเดินต่อไป สองขาหยุดลงตรงหน้าประตูที่เปิดแง้มอยู่ ใช้ปลายนิ้วดันมันไปข้างหน้าเล็กน้อย แอบส่องเข้าไปภายใน ถัดไปเป็นห้องนั่งเล่น ในอดีตเคยมากระโดดโลดเต้นบ่อยๆ

บนโซฟาม้านั่งหนังตัวยาว หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ ในที่สุดฉันก็เห็นเขาทั้งสองคน แสงไฟกระทบร่างเปลือยเปล่าขาวโพลนสองร่าง ทั้งคู่กำลังหลงมัวเมาอยู่ในภวังค์ส่วนตัว

ฉันลืมตาโตอ้าปากค้าง สายตาจ้องตรงไปยังสองร่างงดงามราวกับปฏิมากรรม กำลังขับเคลื่อนเข้าออกกันอย่างเมามัน

“อ๊าา คีย์”

เสียงครวญครางราวกับทรมานดังกึกก้อง ทำฉันขนลุกเกลียวไปทั่วร่าง

เบอลินนั่งคุกเข่าอยู่บนโซฟาส่วนพี่คีย์ยืนค่อมโซฟาซ้อนอยู่ทางด้านหลัง แก่นกายขนาดใหญ่ของเขาขับเคลื่อนเข้าออกในร่างไอดอลหนุ่มอย่างรวดเร็ว หนุ่มรูปงามเงยหน้าซูดปากอย่างเสียวซ่าน

ข้อมือทั้งสองของเบอลินมีเชือกมัดไว้ทั้งสองข้างแนบติดอยู่ที่อก ใบหน้าแนบชิดอยู่กับโซฟา สะโพกกลมกลึงถูกยกขึ้นสูงโก่งโค้งแอ่นหยัดให้คนด้านหลังสอดใส่ได้อย่างถนัดแนบแน่น เรือนร่างงดงามเคลื่อนไหวครูดไปกับโซฟาหนัง ตามแรงกระแทกอันหนักหน่วงของคนด้านหลัง

"คีย์ แรงอีก แรงอีก" พอจบเสียงเร่งเร้าของเบอลิน พี่คีย์ดึงสายโซ่ขึ้นมาเส้นหนึ่ง มันกระทบกับแสงไฟเข้าตาฉัน

ฉันเพิ่งสังเกตว่าสายโซ่มันเกี่ยวติดอยู่กับปลอกคอหนังนุ่มสีเข้มที่คาดอยู่บนคอระหงส์ของเบอลิน พี่คีย์ม้วนโซ่พันเข้าที่มือฝ่ามือและกระชากมันขึ้นอย่างแรงจนตัวของเบอลินลอยขึ้นจากโซฟาใบหน้าหงายไปข้างหลัง มืออีกข้างของพี่คีย์กดหลังเบอลินไว้ ก่อนจะส่งแรงอัดบั้นท้ายของเบอลินเพิ่มเข้าไปอย่างแรงจนกล้ามเนื้อที่สะโพกและต้นขาของเขาเกร็งขึ้นรูป เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องไปทั่วห้อง

"ดี.. คีย์ ลึกอีก..ลึกอีก..อีก ใช่..อ๊าา" สีหน้าของเบอลินไม่มีความเจ็บปวด มันมีแต่ความสุขสมจนถึงขีดสุด ตอนนี้ทั้งริมฝีปากทั้งคอของฉัน รู้สึกแห้งผากราวกับคนกระหายน้ำ เล็บจิกเข้าฝ่ามือจนชาแทบไม่รู้สึก

มือที่ปิดปากลดลงมาขยุ่มเสื้อตรงหน้าอก เนื้อผ้าบางส่วนมันเสียดสีผ่านส่วนยอดอก จนรู้สึกร้อนรุ่มแปลกๆ

พี่คีย์คลายโซ่ออกจากมือ จ้วงกระแทกเข้าบั้นท้ายของคนด้านหน้าอย่างรวดเร็วและรุนแรง จนร่างของเบอลินตกลงจากโซฟาไปครึ่งตัว มือข้างหนึ่งของพี่คีย์ยึดเอวของไอดอลหนุ่มไว้ อีกข้างหนึ่งบีบขยุ่มสะโพกตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น สูงขึ้น

มือสองข้างที่ถูกเชือกมัดไว้ของเบอลินยันไว้กับพื้นปาร์เก้สีเข้ม เขาดันตัวขึ้นเล็กน้อย

ในตอนนั้นเองที่สายตาของเบอลิน สบเข้ากับฉันพอดี...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***