ตีกันรอบที่ล้าน 4; คำถามในใจ

และแล้ว ช่วงเวลาปิดเทอมที่เหลือก็หมดไปที่บ้านโพรงกระต่ายของครอบครัววีสลีย์

"นายจะทำยังไงต่อแฮร์รี่" เสียงแตกหนุ่มของเฟร็ดกับจอร์จดังขึ้นราวกับนัดกันไว้

แต่ฟังๆ แล้ว ฝาแฝดวีสลีย์พี่ชายรอนคู่นี้ ดูตื่นเต้นกับเรื่องที่เด็กชายผู้รอดชีวิตกำลังจะถูกไล่ออกจากฮอกวอตส์ด้วยข้อหาใช้เวทย์มนต์ต่อหน้ามักเกิ้ลก่อนอายุ 17 ปีมากกว่าจะเป็นกังวลเสียอย่างนั้น

"ยังไม่รู้เลย"

"มาเปิดร้านของเล่นเกมกลวีสลีย์กับพวกเราดีกว่า เนี่ยๆ ตอนนี้กำลังสะสมเงินทุนยะ-"

"พอเลยๆ ไร้สาระพอๆ กับรอนเลยนะพวกนายเนี่ย"

เฮอร์ไมโอนี่ที่จดจ่ออยู่กับตำราเรียนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ขณะที่รอนหูแดงก่ำอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จนสองแฝดที่เหวอเพราะถูกขัดพากันหัวเราะคิกคักลืมความขุ่นมัวเมื่อครู่ไป

"เด็กๆ จ๊ะ ลงมากินมื้อเที่ยงกันเถอะ" นางมอลลี่ส่งเสียงขึ้นมาประจวบกับที่กลิ่นหอมฉุยลอยมาจากครัว จนเหล่าพ่อมดแม่มดน้อยที่อยู่ในสถานการณ์แปลกๆ แห่กันลงมาทันที

ที่นี่ถึงออกจะแคบไปสักหน่อยสำหรับพ่อมดแม่มดครอบครัวใหญ่อย่างตระกูลวีสลีย์ รวมถึงแฮร์รี่ พอตเตอร์กับเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ที่มาพักชั่วคราว แต่ก็นับว่ามีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียว

"พ่อยังไม่กลับมาหรือครับ"

"อาเธอร์น่ะเหรอจ๊ะ คงดึกๆ ตามเคยน่ะรอน"

หนุ่มน้อยหัวแดง ใบหน้าตกกระเล็กน้อยพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ ก่อนจะหันไปสนใจอาหารตรงหน้าอย่างคนอื่นๆ ที่นั่งร่วมโต๊ะกัน

กินอาหารกันไปสักพัก จู่ๆ แฮร์รี่ก็ผุดลุกขึ้นพาลให้คนอื่นๆ ตกใจกันไปด้วย

"อะเอ่อ.. ไม่มีอะไรครับ ผมขอตัวขึ้นไปข้างบนแป๊บนึงนะครับ"

"จ้ะ ให้รอนเอาขนมตามขึ้นไปไหม เธอกินไปได้นิดเดียวเอง"

"ไม่เป็นไรครับคุณนายมอลลี่"

ว่าจบเขาก็รีบซ่อนสีหน้าเจ็บปวดก่อนจะผลุนผลันขึ้นห้องไป พอถึงเตียงเด็กชายก็ซุกหน้าเช้ากับหมอนใบโตทันที ..แผลเป็นรูปสายฟ้าบนหน้าผากของเขาปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาอีกแล้ว

ในที่สุดแฮร์รี่ก็ผล็อยกลับไปด้วยความทรมาน กระทั่งเวลาล่วงเลยไปถึงบ่ายคล้อย เสียงเฮอร์ไมโอนี่ นางมอลลี่ และลูกๆ วีสลีย์ของเธอจึงดังขึ้นข้างๆ เตียงจนร่างบางรู้สึกตัว

"ตื่นแล้วหรอไอ่น้อง ฉันกับจอร์จกำลังคิดอยู่เลย ว่าจะเอาของเล่นอะไรมา ..ปลุกนายดี" เฟร็ดเอ่ยขึ้นติดตลก กระทั่งเหลือบไปเห็นสายตาพิฆาตจากผู้เป็นแม่ เสียงประโยคท้ายก็แผ่วลงทันที

แฮร์รี่ที่กำลังมึนงง รีบควานหาสิ่งสำคัญของตนไม่หยุด จนเรียกเสียงฮาครืนจากคนรอบเตียง เมื่อทุกคนสังเกตเห็นแว่นกลมขาเรียวที่ยังคงเกาะอยู่บนสันจมูก ขณะที่เจ้าของควานหาจากรอบเตียง

เมื่อรู้สึกตัว เด็กหนุ่มเกาท้ายทอยขัดเขิน รีบเบี่ยงประเด็นทันที "ว่าแต่ฉันยังต้องเก็บของไปเรียนไหมนะ"

นางมอลลี่ถึงกับอมยิ้มเอ็นดู พลางลูบหลุ่มผมนุ่ม "เก็บสิจ๊ะเด็กดี ฉันเชื่อว่าเธอจะได้เรียนต่อ ..แม้นี่จะเป็นการผิดกฎเกิน 3 ครั้งมาแล้วของเธอก็ตาม"

นับเป็นการปลอบโยนที่สั่นขวัญแฮร์รี่อย่างแท้จริง แต่เขาก็ต้องทำใจยอมรับ ในเหตุสุดวิสัยที่มักเกิดกับเขา กระทั่งสตรีร่างท้วมพึ่งนึกได้ถึงความกังวลของคนรุ่นลูกตรงหน้า จึงเอ่ยต่ออย่างจริงใจ ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอด

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น บ้านโพรงกระต่ายของเรายินดีต้อนรับเสมอนะจ๊ะ"

"ใช่ๆๆ ถ้านายโดนไล่ออกจริงๆ ก็มาอยู่ที่นี่เถอะ"

"รอนพูดถูกๆ มาเปิดร้านเก-"

เสียงจอร์จเงียบไปทันที เมื่อนางมอลลี่หันขวับมา แล้วเอ่ยขึ้นพลางพยักเพยิดกับเด็กๆ "หยุดความคิดเดี๋ยวนี้เจ้าแฝด ..ปะๆ ไปเก็บของกัน"

"อ้อ เฮอร์ไมโอนี่จ๊ะ ฝากดูลูกๆ ฉันด้วยนะจ๊ะ อย่าให้ไปชวนแฮร์รี่ทำอะไรแปลกๆ ล่ะ"

"ค่ะ คุณนายมอลลี่"

หลังจากเก็บของกันเสร็จ ทั้งหมดก็พากันไปฝากของที่นายสถานีชานชาลา 9¾ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังร้านหม้อใหญ่รั่วตามที่นายอาเธอร์ติดต่อมา

"สวัสดีแฮร์รี่ ฉันมีข่าวดีมาบอกด้วยล่ะ รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ยอมตัดสินให้เธอไร้ความผิดและสามารถกลับไปเรียนที่ฮอกวอตส์ได้เหมือนเดิมแล้วนะ"

เป็นเฮอร์ไมโอนี่ที่ตั้งตัวทันก่อนใคร จึงหันมาพูดกับเพื่อนด้วยความดีใจ

"ยินดีด้วยนะแฮร์รี่"

"ขอบใจนะๆ อ่า.. จริงหรือครับคุณอาเธอร์"

"เก่งจริงที่รัก"

อาเธอร์ วีสลีย์พยักหน้าน้อยๆ ให้เด็กชายเป็นการยืนยัน ก่อนจะหันไปรับอ้อมกอดพร้อมคำชมจากภรรยา พลางกวาดตามองลูกๆ อย่างรอน ฝาแฝดเฟร็ด-จอร์จ รวมถึงเฮอร์ไมโอนี่ แล้วเอ่ยขึ้นขัดเขิน

"ที่จริงแล้วกำลังหลักไม่ใช่ฉันหรอก แต่เป็นศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ อาจารย์ใหญ่ประจำฮอกวอตส์ของพวกเธอน่ะ"

"อ้อ ฉันได้ข่าวว่าซีเรียส แบล็ก พ่อมดอันตรายผู้นั้น ต้องการตามล่าและฆ่าแฮร์รี่ด้วย เธอต้องระวังตัวด้วยนะแฮร์รี่"

"เอ่อ ครับคุณอาเธอร์"

"เอาล่ะ รีบไปที่ชานชาลา 9¾กันเถอะ เดี๋ยวจะไปขึ้นรถไฟสายเอานะ"

ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็ว รู้ตัวอีกทีพวกเขาก็มาโผล่ตรงจุดฝากของกอดร่ำลากันเสียแล้ว โดยไม่มีใครรู้ตัวเลยว่า ทุกความเคลื่อนไหวของตน ล้วนอยู่ในครรลองสายตาของหมาดำตัวใหญ่ทั้งสิ้น

พอขึ้นมาบนรถไฟ เฟร็ดกับจอร์จแยกไปนั่งกับเพื่อนๆ สามเกลอจึงเลือกที่นั่งในตู้รถไฟหนึ่งซึ่งใกล้ทางลง เมื่อเข้าที่เข้าทางแล้ว แฮร์รี่จึงเลือกแขวนกรงเฮ็ดวิก นกฮูกตัวเมียสีขาวตัวป้อมของเขาไว้ที่คานด้านบน

ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็ปล่อยให้ครุกแชงก์ แมวสีส้มต้วมเตี้ยมนอนบนตักตนอย่างสบายอารมณ์ คงจะมีเพียงรอนที่รีบยัดสแครบเบอร์ หนูตัวจ้อยลงเสื้อคลุมก่อนที่จะถูกครุกแชงก์เขมือบเข้าไป

นับว่าโชคดีที่วันนั้นพวกเขานั่งห้องเดียวกันกับอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่อย่าง รีมัส ลูปิน จึงได้เขามาช่วยขับไล่ผู้คุมวิญญาณให้

ไหนจะวันที่เรียนวิชาพยากรณ์ศาสตร์ แล้วถ้วยชาของเขาปรากฏรางมรณะกริมขึ้น

พอนึกถึงตรงนี้ แฮร์รี่ก็ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม กับทุกอย่างที่เกิดขึ้นแบบไม่ปะติดปะต่อกัน จนเดรโกที่นั่งทำหน้าทะเล้นอยู่ เลยแกล้งยื่นนิ้วไปจิ้มหว่างคิ้ว ลากไล้ผ่านแกนแว่นมาตามสันจมูกได้รูป แล้วจรดที่เรียวปากอิ่มของร่างบางอย่างหยอกล้อ

แฮร์รี่นิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาดื้อๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***