ตีกันรอบที่ล้าน 3; ความเป็นไป

ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา...

จำได้เลยว่าตอนนั้นเขาตื่นเต้นขนาดไหน ถ้าเขาทำตัวเป็นเด็กดีตลอดช่วงที่อยู่บ้านเลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต ไม่แน่ว่าลุงเวอร์นอนอาจเผลอใจดีสักเสี้ยววิ ช่วยเซ็นอนุญาตให้เด็กปีสามอย่างเขา ได้ไปเที่ยวฮอกมี้ดส์ตามข้อกำหนดของฮอกวอตส์ก็เป็นได้

กระทั่งป้ามารจ์ พี่สาวของลุงเวอร์นอนมาเยี่ยมบ้าน ดูเหมือนว่าการอาศัยในห้องใต้บันไดของครอบครัวเดอร์สลีย์อย่างสงบของเด็กชาย ก็เป็นไปได้ยากขึ้นมาทันที

"เป็นไงบ้างเวอร์นอนน้องรัก อ้อ..เพ็ตทูเนียด้วย ไม่ได้เจอกันเสียนาน แล้วดัดลีย์ล่ะโตขนาดไหนแล้ว"

หญิงวัยกลางคนร่ายยาวด้วยน้ำเสียงจีบปากจีบคอ สายตาสอดส่ายไปทั่วบ้านอย่างพินิจพิเคราะห์ ราวกับจะจับผิดอะไรสักอย่าง

จนแฮร์รี่ที่กำลังก้าวออกมาจากห้องใต้บันไดถึงกับชะงัก พลางคิดไปว่า 'ท่าทางเหล่านี้น่าขนลุกจริงๆ ทั้งในโลกเวทย์มนต์และโลกมักเกิ้ลนี่เลย'

ฝ่ายลุงเวอร์นอนที่นั่งดูรายการวาไรตี้อยู่ ค่อยๆ หันใบหน้าอ้วนกลมกับคอสั้นๆ มาทางหน้าประตู ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงอู้อี้ยานคาง

"พวกเราสบายดี ตอนนี้เพ็ตทูเนียกำลังเตรียมอาหารให้ดัดลีย์น่ะ สองแม่ลูกอยู่ในครัว พี่มารจ์ล่ะกินอะไรมาหรือยัง"

"ยังเลย รอมากินฝีมือเพ็ตทูเนียนี่ละ"

ป้ามารจ์รีบตอบด้วยแววตาเป็นประกาย ตั้งใจมาฝากท้องสามมื้อที่นี่เต็มที่ แฮร์รี่ที่ทนอยู่ต่อไปไม่ไหวจึงเตรียมหมุนตัวกลับเข้าห้องใต้บันได

..เขายอมทนหิวดีกว่าทนกับอะไรน่าขนลุกแบบนี้

แต่แล้วบรรยากาศกลับไม่เป็นใจ เมื่อผู้มาเยือนปรายตามาทางเด็กชายตัวผอมกะหร่องแล้วทำร้องตกใจ

"เอ๊ะ! เจ้าเด็กประหลาดพอตเตอร์นี่ยังอยู่อีกหรอ รกหูรกตาเสียจริงนะ"

ลุงเวอร์นอนได้ยินคำถามถึงกับถอนใจ ใช่ว่าเขาอยากจะยุ่งกับเด็กนี่เสียเมื่อไร พวกพ่อมดไว้ใจได้ที่ไหน เมื่อพึมพำจนพอใจแล้ว จึงเอ่ยตอบพี่สาวด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว

"ฮอกวอตส์ปิดเทอมน่ะ มันเลยกลับมาอยู่บ้าน"

"อ้อ อย่างนี้นี่เอง เสียดายจริงๆ ไม่น่ารอดมาเลยเนาะพอตเตอร์เด็กสวะ"

ไม่ว่าเปล่า ยังหันมาพยักเพยิดกับเด็กชาย แฮร์รี่ถึงกับกุมขมับ ให้ตายเถอะ! เคราเมอร์ลินเป็นพยาน! ใครจะเสียสติไปเห็นดีเห็นงามกับคนที่สาดคำไม่น่าฟังใส่ตนได้กัน!

"สวัสดีครับป้ามารจ์" เสียงแตกใหญ่ดังมาจากทางเข้าครัว พร้อมกับการปรากฏตัวของเด็กชายตัวกลมที่แต่ละก้าวเดิน ฝาบ้านแทบหลุดเป็นชิ้นๆ

"สวัสดีจ้ะ มาให้กอดหน่อยสิ ดัดลีย์สุดหล่อ โตเป็นหนุ่มแล้วนะนี่" เอ่ยจบ คนเป็นป้าก็ปั้นหน้ายิ้มที่คิดว่าหวาน พลางดึงหลานเข้ามาในอ้อมกอดที่รวบได้ไม่รอบตัว

ดัดลีย์ที่หน้าบานยิ่งกว่าจานดาวเทียมเมื่อถูกชมว่าหล่อ ทำหน้ายู่ยี่เมื่อบังเอิญสบตาเข้ากับเด็กชายร่างเล็กโดยไม่ตั้งใจ แถมป้าเพ็ตทูเนียก็ออกมาจากครัวพอดี สองเสียงประสานกันราวท่องมาก่อน สมแล้วที่เป็นแม่ลูกกัน..

"มายืนเกะกะอะไรตรงนี้พอตเตอร์ ไปอยู่ที่ของแกนู่น"

เป็นแฮร์รี่ที่ได้แต่เช่นเขี้ยวในใจ ใครอยากอยู่กัน ..สองมือเรียวกำหมัดแน่น พยายามท่องสะกดอารมณ์ตัวเองไว้

'เพื่อลายเซ็นอนุญาตไปฮอกมี้ดส์ๆ'

เกือบจะพ้นอยู่แล้ว แต่ในที่สุดความอดทนอันน้อยนิดของแฮร์รี่ก็ขาดผึง เมื่อได้ยินประโยคต่อมาจากพี่สาวของลุง

"พวกเธอจะไปอะไรนักหนา ไล่ๆ ไปก็จบแล้ว กับอีแค่เด็กไม่ปกติที่มีพ่อกับแม่สติวิปลาส วันๆ โบกไม้เก่าๆ ทุเรศจะตาย จะว่าไปก็ขนลุกจริงๆ ดีที่เพ็ตทูเนียไม่เป็นอย่างน้องสาวเธอ ไม่งั้นดัดลีย์ที่รักคงไม่หล่อแบบนี้แน่ๆ อีกอยะ- กรี๊ด..."

ไม่ปล่อยให้ได้พ่นสิ่งน่ารังเกียจอีกต่อไป แฮร์รี่ชักไม้กายสิทธิ์จากเอวขึ้นมาเมื่อไรไม่อาจรู้ได้ รู้ตัวอีกทีมันก็มาอยู่ในมือแล้ว แถมป้ามารจ์พองเป็นลูกโป่งลอยไปลอยมา เกือบจะหลุดออกไปทางหน้าต่างอยู่รอมร่อ

จะด่าจะสาปแช่งเขายังไงเขาทนได้ แต่มาให้ร้ายพ่อกับแม่เขาแบบนี้ แฮร์รี่ไม่ปล่อยผ่านแน่ๆ

แม้จะรู้ดีว่าหากตนใช้เวทมนตร์ต่อหน้ามักเกิ้ลเมื่ออายุยังไม่ถึง 17ปีในครั้งนี้ อาจถูกไล่ออกได้ แต่เขาก็มิอาจควบคุมตัวเองได้จริงๆ

..ทำไมเขาต้องเอาอนาคตมาทิ้งไว้ที่นี่ด้วยนะ

เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน เพราะเขาอาจถูกตีตายได้ ถ้าไม่รีบออกไปจากที่นี่ คิดได้ดังนั้นร่างบางก็พุ่งตัวเข้าไปในห้องใต้บันได รีบกวาดของจำเป็นของตนลงหีบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลอบหนีออกไปผ่านทางหน้าต่าง และไม่ลืมที่จะหันมาคว้ากรงเฮ็ดวิก นกฮูกของเขาให้ไปด้วยกัน

ในที่สุดแฮร์รี่ก็มาถึงที่ถนนแห่งหนึ่งอย่างทุลักทุเล โชคดีที่รถเมล์อัศวินราตรีผ่านมาพอดี เขาสามารถต่อไปลงที่ชานชาลาเก้าเศษสามส่วนสี่เพื่อกลับไปขอเข้าโรงเรียนได้

แต่เขากลับยืนนิ่งเมื่อสายตาภายใต้กรอบแว่นกลมรับกับรูปหน้าหันไปสบเข้ากับหมาสีดำตัวใหญ่

..ความรู้สึกอบอุ่นคุ้นเคยแผ่ซ่านอย่างประหลาด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***