ตีกันรอบที่ล้าน 2; วันเกิดที่ถูกลืม(!?)

31 ก.ค.

เวลาผันผ่านอย่างรวดเร็ว วันเกิดของแฮร์รี่หมุนเวียนมาอีกครั้ง แถมเป็นวันที่รอนและเฮอร์ไมโอนี่ รวมถึงเพื่อนในรุ่นได้ไปเที่ยวฮอกมี้ดส์เสียด้วย

แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนๆ จะลืมวันเกิดเขาไปแล้ว อา.. ที่จริงก็ไม่แปลกหรอก ทุกคนอาจจะตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวฮอกมี้ดส์ครั้งแรกในสามปีของการเป็นนักเรียนฮอกวอตส์ก็เป็นได้

หลังจากร่ำลากันเสร็จ แฮร์รี่ที่มาหยุดหน้าหอนอน กำลังจะบอกรหัสผ่านเข้าบ้าน แต่สุภาพสตรีอ้วนในภาพที่เฝ้าหอคอยกริฟฟินดอร์กลับหายตัวไป ร่างบางงุนงง เตรียมจะก้าวเท้าออกไปหอสมุดแทน

แต่แล้วเสียงใหญ่ๆ ของหญิงวัยกลางคนก็พาให้เขาชะงักมันไว้ไม่ก้าวเดิน สุภาพสตรีอ้วนกลับมาที่ภาพแล้ว

"แฮ่ก.. นั่นเจ้าหนูแฮร์รี่ พอตเตอร์ใช่ไหม ฟืด.. ซีเรียส แบล็ก อยู่ในปราสาทแห่งนี้" เธอกล่าวไปหอบหายใจกอบโกยอากาศไป จนอดสงสัยไม่ได้ว่าภาพนี่เหนื่อยได้ด้วยหรือ

แต่สิ่งที่สะดุดใจเด็กหนุ่มคือ 'ซีเรียส แบล็ก' ผู้ได้ชื่อว่าฆาตกร 13 ศพ เป็นมือขวาของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร 'ลอร์ดโวลเดอร์มอร์' แถมเป็นเพื่อนสนิททรยศของพ่อแม่เขา ยังไม่พอ.. ยังเป็นพ่อทูนหัวของเขาอีก

ดังนั้นแทนที่จะตรงไปหอสมุด หรือขึ้นหอนอนอย่างที่ตั้งใจไว้ แฮร์รี่จึงวิ่งวุ่นอยู่ในปราสาทพักใหญ่ๆ ไปในทุกซอกทุกมุมที่คิดว่าคนร้ายน่าจะไป เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากเจอนัก

ในที่สุดก็เดินคอตกออกมากลางลาน ก่อนจะลากเท้าไปหอสมุดด้วยใจหดหู่ ก่อนจะเลือกที่นั่งมุมข้างกระจกพร้อมหนังสือตำรายาเล่มหนึ่ง พลางเหม่อมองออกไปด้านนอก

..เหตุการณ์ช่วงปิดเทอมที่ป้ามารจ์พี่สาวลุงเวอร์นอนมาที่บ้าน

..เหตุุการณ์ที่พบหมาดำตัวใหญ่ที่ดูอบอุ่นคุ้นเคยกับรถเมล์อัศวินราตรีคืนนั้น

..สิ่งที่คุณอาเธอร์ พ่อของรอนได้เตือนเขาไว้

เดรโกที่ไม่ได้ไปฮอกมี้ดส์กับเพื่อนเพราะแขนยังไม่หายเจ็บ (หรอ) เดินตรงมาหาร่างบางที่กำลังอยู่ในห้วงความคิดพลางยักคิ้วกวนๆ ใส่ตามสไตล์

"ว้าว! หายากนะเนี่ยที่คุณพอตเตอร์มานั่งอ่านตำรายา"

"..."

พอเห็นคนตรงหน้าทำเป็นไม่ได้ยิน เขาก็ไม่ยอมแพ้ จึงเอ่ยต่อหวังอวยพร แต่ก็มิวายค่อนแคะนิดหน่อย

"สุขสันต์วันเกิดนะเด็กแก่แฮร์รี่"

ได้ยินดังนั้น ใจดวงน้อยๆ ของร่างบางวูบไหวทันที 'คำอวยพรครั้งแรก แถมเรียกชื่ออย่างสนิทสนม จากคู่อริตลอดกาลงั้นหรือ' ก่อนจะเสมองเข้าไปในดวงตาสีฟ้าซีดของเดรโกที่ยืนยิ้มกวนประสาทอยู่ พลางสั่นหน้าเรียกสติแล้วโต้กลับ

"นายแก่กว่า มัลฟอย"

"ชิ! คนอุตส่าห์มาอวยพร"

ร่างสูงสบถเบาๆ อย่างไม่จริงจัง ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งฝั่งตรงข้ามแฮร์รี่ พลางใช้แขนข้างที่ปกติเท้าคางมองเจ้าของดวงตากลมโตสีเขียวสุกใสอย่างหยอกล้อ

"นั่งอะไรตรงนี้ ที่เยอะแยะ"

"นั่งดูหมาหัวเน่า โดนเพื่อนทิ้งในวันเกิดไปเที่ยวฮอกมี้ดส์กันหมดน่ะคุณแฮร์รี่ พอตหม้อ"

"เดรโก หมูฝอย!"

เสียงที่ดังลั่นของแฮร์รี่ดึงให้บรรณารักษ์หันขวับมาทันที เขาทำได้เพียงค้อมหัวน้อยๆ ก่อนจะหันมาส่งสายตาคาดโทษให้ตัวต้นเหตุ

ยิ่งเห็นคนตัวเล็กหัวร้อนเขายิ่งได้ใจ รู้สึกถึงชัยชนะที่ทำให้แฮร์รี่หลุดจากการควบคุมอารมณ์ได้

"แฮร์รี่ คือแบบ.. ของฉันที่ไม่ไปอะมันจำเป็น เพราะนี่ไงแขนเจ็บ"

"นี่ ฉันไม่ว่างนะ อย่ากวนได้ไหม"

"เอ้า! ไม่เห็นจะรู้ว่าไม่ว่าง ฮะๆๆ เห็นนั่งตาลอย คิดว่าไม่มีไรทำ"

เสียงแหบเสน่ห์แสนกวนยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จนแฮร์รี่แทบจะปาตำรายาที่หยิบมาจากชั้นหนังสือใส่เสียหลายๆ รอบ ก่อนจะเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

"เป็นลูกช่างขัดหรือไง ขัดอยู่ได้"

"ก็น่าสนนะ ถ้าให้ขัดหลังคุณพอตเตอร์น่ะ"

แต่แทนที่จะหยุดและสำนึกได้ เดรโกกลับหน้าหนาแหย่ต่อ ทั้งยังเล่นด้วยประโยคชวนให้คนอื่นคิดอีก

"เลือกเอามัลฟอย จะหุบปาก หรือไปนั่งไกลๆ"

"แฮร์รี่นะแฮร์รี่ โถ่ๆๆ"

เดรโกแกล้งตัดพ้อแฮร์รี่ที่เริ่มหูแดงหน่อยๆ ไม่รู้มาจากความเขินที่โดนแกล้งแหย่ หรือโกรธที่ถูกขัดจังหวะกันแน่

เด็กหนุ่มคิดอย่างขบขัน ก่อนจะอมยิ้มยียวน พลางเท้าคางต่อ ..นั่งจ้องหน้าเจ้าของแผลเป็นรูปสายฟ้าที่ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***