ตีกันรอบที่ล้าน 1; บัคบีค

ลางมรณะกริมที่ปรากฏบนถ้วยชาของเขาในคาบพยากรณ์ศาสตร์ยังคงกวนใจแฮร์รี่ พอตเตอร์อยู่ไม่น้อย แม้ว่ารอน วีสลีย์และเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เพื่อนสนิทของเขาจะพยายามปลอบใจไม่ให้คิดมากตลอดทางที่เดินไปเรียนวิชาดูแลสัตว์วิเศษของรูเบอัส แฮกริดก็ตาม

"ว่าไงเด็กชายผู้รอดชีวิต มีอะไรกวนใจหรอครับ บอกนี่ได้นะ"

เสียงแหบเสน่ห์เจ้าเก่าดังขึ้นข้างหลัง เจ้าตัวยักคิ้้วหลิ่วตาใส่ทันที เมื่อคนตัวเล็กเจ้าของแว่นกลมเข้ากับหน้าหันมามองแวบหนึ่ง

"บอกได้เลยนะ พร้อมฟังเสมอเลย ..คุณพอตหม้อ"

คราวนี้แฮร์รี่หันมาประจันหน้าเต็มตัวด้วยความหงุดหงิดที่ถูกรบกวน แต่ก็มิวายแขวะอริตลอดกาล "อะไรของนายหมูฝอย อยากรู้ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย เอ้ะ! กินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่าน้า"

"พอตหม้อ ปากนายนี่นะ"

"ทำไมหรอครับ ปากผมมันทำไมหรอ"

เขายักคิ้วอย่างมีเลศนัย เห็นคนตรงหน้าทำท่าน่ารักแบบนั้น แทบจะจับฟัดเสียเดี๋ยวนี้ จนเผลอปากไวตามใจนึก ดีที่มีเสียงขัดขึ้นก่อน

"น่าจู-"

ฝ่ายรอนที่หมั่นไส้คุณชายหัวบลอนด์เสียเต็มประดา จึงรีบดันหลังเพื่อนแล้วว่า "อย่าไปสนใจเลยแฮร์รี่ รีบเดินดีกว่า"

"ใช่ๆ ปล่อยคนไร้สาระมันหลิ่วตาให้เหล่ไปเลย"

เป็นเฮอร์ไมโอนี่ที่เอ่ยสำทับ ก่อนจะหันไปขยิบตาใส่เดรโก มัลฟอยเพื่อย้ำถึงชัยชนะ จนคนโดนหลอกด่ากรายๆ หน้ากระตุกทันที ก่อนจะสบถเบาๆ อย่างหัวเสีย

'ไอ้ตัววีเซิลกำลังจะชมเลยนะ ยัยเลือดสีโคลนก็อีกคน พวกเธอนี่มัน ฮึ่ย!'

"หัวหน้าเราหมาว่ะ" เบลส ซาบินี่กับแพนซี่ พาร์กินสันเดินตามเดรโกกอดคอกันกระซิบกระซาบหัวเราะคิกคักไม่หยุด ในขณะที่วินเซนต์ แครบและเกรกอรี่ กอยล์ฟึดฟัดจะเข้าไปจัดการ

เห็นดังนั้นเดรโกถึงกับถอนใจกับเพื่อนแต่ละคนของเขา เกือบจะซาบซึ้งจนน้ำตาไหลถึงตีนแล้วเนี่ย

แฮกริดกระแอมเบาๆ (ในความรู้สึกของลูกครึ่งยักษ์) เมื่อนักเรียนสองบ้านจากกริฟฟินดอร์และสลิธีรินมากันครบแล้ว

"สวัสดีทุกคน เชื่อว่าบางคนคงสังเกตเห็นแล้ว วันนี้สัตว์วิเศษที่ฉันพามานำเสนอและมาสอนพวกเราวันนี้ ก็คือ 'บัคบีค' เจ้าฮิปโปกริฟฟ์ตัวนี้ล่ะ"

กล่าวจบ แฮกริดก็เริ่มอธิบายขั้นตอนการดูแล การทำความรู้จัก และเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับมัน ท่ามกลางเสียงฮือฮาของเด็กๆ ที่ดังเป็นระยะๆ

และแล้ว เวลาที่เด็กๆ รอคอย (ในสายตาแฮกริด) ก็มาถึง เพราะพวกเขาจะได้เข้าไปคลุกคลี ไปลองเล่นดูกับเจ้าบัคบีค สัตว์ในตำนานครึ่งม้าครึ่งกริฟฟิน (สิงโต) ที่น่ารัก

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ ด้วยสัตว์วิเศษของแฮกริดแต่ละตัวที่พามาสอน ล้วนไม่ค่อยน่าพิสมัยเท่าไร ออกจะน่ากลัวว่าตนอาจอายุสั้นหากเข้าใกล้เสียมากกว่า

พอเห็นนักเรียนเลิ่กลั่กกัน แฮกริดก็เริ่มใจไม่ดี เจ้าบัคบีคไม่น่ารักหรือไร เขาเลยตัดสินใจเรียกแฮร์รี่ออกมา "แอรี่ มาเล่นกับมันสิ"

คนถูกเรียกทำหน้าเหรอหรา แต่ก็รีบซ่อนมันไว้และเดินออกไปข้างหน้า เขาจะไม่ยอมให้แฮกริดเสียใจเด็ดขาด โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาเป็นห่วงถูกส่งมาให้จากคนอีกบ้าน

โชคดีที่แฮร์รี่สามารถขึ้นไปขี่มันได้โดยไม่มีปัญหา แต่นั่นก็ทำให้เดรโกผู้อยากเอาชนะผุดลุกสะบัดผ้าคลุม ก่อนจะเดินเข้าไปท้าทายมันหลังจากแฮร์รี่ลงมาแล้ว ด้วยความหมั่นไส้ที่มันให้แฮร์รี่ขี่และกอดคอ

'แค่นี้ ทำไมจะทำไม่ได้'

แต่เหตุการณ์กลับตาลปัตร เดรโกที่กำลังเดินเข้าไปหาด้วยความมุ่งมั่น กลับร้องดังลั่นจนทุกคนตื่นตระหนกกับภาพที่เห็น

เด็กหนุ่มยังไม่ทันทำอะไรมันด้วยซ้ำ ก็ถูกมันข่วนแขนจนได้รับบาดเจ็บเสียแล้ว ..ดูท่ามันคงจะรับรู้ได้ถึงจุดประสงค์ของมัลฟอยตัวน้อยเสียแล้ว

"ชิ เรื่องนี้ถึงพ่อฉันแน่"

เจ้าตัวกัดฟันกรอด เค้นเสียงแหบสั่นออกมาเบาๆ ก่อนจะลากแขนโชกเลือดไปหามาดามพรอมพรีย์ที่ห้องพยาบาล โดยมีเพื่อนๆ ในกลุ่มเดินขนาบข้างกันไป

แฮกริดได้แต่อึ้งทำอะไรไม่ถูก เลยบอกนักเรียนที่เหลือว่าวันนี้เลิกเรียนแต่เพียงเท่านี้ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปหาบัคบีค โดยไม่พูดอะไรกับพวกแฮร์รี่แม้แต่คำเดียว

..จู่ๆ แฮกริดและสามสหายก็สัมผัสได้ถึงความไม่ปลอดภัยของเจ้าฮิปโปกริฟฟ์ขึ้นมาดื้อๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***