วันที่แสนเศร้า1

เช้าของวันอังคารที่ 14 กันยายน 2564

เมื่อเนยตื่นขึ้นมา ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกเวลา 8 โมงตรง ต้องเตรียมตัวเรียนออนไลน์ แต่ต้องมาเครียดเพราะเพื่อนชอบทักมาถามว่า

เพื่อน1: ถึงเวลาเรียนแล้วทักบอกด้วยนะ

เนย : โอเค

เนยไหมจะคิดในใจว่าทำไมต้องให้ทักบอกทุกครั้งที่ถึงเวลาเรียน แต่เนยก็ไม่กล้าบอกตรงๆ เพื่อน1 มักจะทักมาเป็นประจำ ทำให้เนยรู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจ

แต่ก็ทนเพราะความที่ว่ามีเพื่อนน้อย และไม่ได้สนิทกันถึงขนาดนั้น

พอเรียนเสร็จเวลา 4 โมงอาจารย์ก็จะสั่งงานแต่ละวันมีงานเยอะ แต่เนยก็ทำเสร็จส่งตรงเวลาต้องหาในเน็ตหาในหนังสือคิดด้วยตัวเองแต่เพื่อน1 มักจะทักมาถามว่าเสร็จยังทำยังไงไม่เข้าใจงงกับคำถามแล้วก็บอกว่าขอดูงานหน่อย

เพื่อน1:มึงงานเสร็จยังอะ

เนย :งานอะไร

เพื่อน1:งานวิทย์อะ

เนย :อ๋อเสร็จเเล้ว

เพื่อน1:ขอดูหน่อยดิไม่เข้าใจ

เนย : ไม่เข้าใจตรงไหน

เพื่อน1: ตอนสองอะ

พอเนยอธิบายให้ฟังเยอะมาก ว่ามันทำอย่างโน้นอย่างนี้ยังงั้นเพื่อที่จะไม่ให้ตอบเหมือนเนยก็ยังบอกว่าขอดูหน่อย

เนย :เข้าใจยัง

เพื่อน1: เออน่าขอดูหน่อย

เนย :โอเค "ส่งรูป"

เป็นอย่างนี้ประจำ เนยได้แต่คิดในใจว่าทำไมเรียนก็เรียนเหมือนกันห้องก็อยู่ในห้อง เดียวกันเข้าก็เข้าพร้อมกันทำไมไม่ฟังอะไรเลยมัวแต่ถาม อยู่อย่างนี้ จะได้อะไรไหม

พอจบเรื่องเพื่อนแล้วก็ต้องเจอปัญหาทางครอบครัว

น้าที่ไม่ทำงานอะไรเลยนอกจากรับจ้างเลี้ยงลูก ของลุงได้เงินเดือนมาก็ไม่เอามาจ่ายค่าไฟค่าน้ำไม่ช่วยจ่ายอะไรเลยทั้งที่นอนเปิดแอร์ เกือบทั้งวันซึ่งอยู่ในยุคโควิด ทำให้มีค่าใช้จ่ายหลายหลายอย่างเข้ามารายได้ของแม่เนยกูลดลง แต่ก็ยังนอนเปิดแอร์ทั้งวันขนาดเนยยังต้องปิดพัดลมเป็นบางช่วงคอยปิดไฟในบ้านที่เปิดอยู่ตลอดเวลา นี่ขนาดเนยไม่ได้เป็นคนดูแล ค่าน้ำค่าไฟค่าใช้จ่ายในบ้านเนยยังเครียดแทนแม่แต่น้าและลูกพี่ลูกน้องและพ่อไม่สนใจเหี้ยอะไรเลย

ขนาดรถของน้า ยังปล่อยให้โดนยึดแม่ของเนยก็ต้องไปจ่ายยางแบนน้ำมันหมดก็ไม่ทำอะไรขนาดเป็นรถของตัวเอง และอีกอย่างเนยเครียดกับการเรียนและเครียดกับค่าใช้จ่ายในบ้านมามาก

แล้วต้องเครียดกับพ่อที่ทำตัวไม่สมกับคำว่าพ่อเปิด โทรทัศน์เสียงดังมากมากๆมากๆ ที่สุดพอเข้าไปเตือนก็โดนด่าพอเข้าไปด่าก็หาว่ามึงด่ากูหรอกูเป็นพ่อมึงนะ แต่ตอนนั้นเนยยังความอดทนอยู่ ทำให้ได้แค่ด่ากลับไปแล้วไปบอกแม่แม่ก็เข้าไปเตือนและพ่อก็ลดเสียงโทรทัศน์ได้แค่ไม่ถึง 2 ชั่วโมง เนยต้องนอนฟังเสียง โทรทัศน์ทุกๆวันมีบางครั้งที่ป้าข้างบ้านก็รำคาญมาบอกเลยว่าเบาเสียงโทรทัศน์หน่อยและท่านใดนั้นเหนื่อยก็รู้สึกว่าเปิด โทรทัศน์ดังเกินจนไม่มีมารยาททำให้ความอดทนของเนยกำลังจะหมดไป

จบตอนนี้ : นี่เป็นเรื่องราวของแอดเองต้องขอโทษด้วยถ้าเกิดมีคำหยาบหรือคำที่ไม่เหมาะสมหรือมารยาทต่างๆแต่แอดแค่อยากจะ เล่าเรื่องราวชีวิตความเป็นอยู่เฉยเฉยไม่มีอะไรมาก

ใครที่เจอเรื่องราวคล้ายๆอย่างนี้เป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปไม่ว่าเราจะเจออะไรเชื่อว่าเราต้องผ่านไปได้แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้ (´༎ຶོρ༎ຶོ\)ʕ⁎̯͡⁎ʔ༄╰\(\*´︶*)╯♡

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***