บทที่4เล่นซ่อนหาจนได้เรื่อง

สองแฝดกามเทพ

บทที่4 เล่นช่อนหาจนได้เรื่อง

สองแฝดนั่งรอแม่อยู่ที่เดิมอย่างเช่นเคย วันนี้แม่บอกจะมารับเร็วเพราะวันนี้เป็นวันเงินเดือนออกแม่จะพาพวกเขาทั้งสองไปกินไอติมแสนอร่อย

"พี่แจ้วจา(แก้วตา)เล่นซ่อนหารอแม่ไหม"ดวงใจชวนแฝดพี่ขึ้นเธอรู้สึกเบื่อกับการวิ่งเล่นแล้วก็เลยชวนพี่เล่นแบบใหม่

"เอาๆๆ"แก้วตาพยักหน้าตกลงจากนั้นสองแฝดก็

เปลี่ยนจากการวิ่งเล่นไปเป็นซ่อนแอบโดยที่อยู่ในสายตาครูน้ำทิพย์ที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆดวงใจเป็นคนช่อน แก้วตาเป็นคนหา

เมื่อพี่สาวปิดตาแล้วเด็กน้อยก็วิ่งหาที่ซ่อนยกใหญ่ ตรงนั้นก็ไม่ดี ตรงนี้ก็หาเจอเร็ว

แต่แล้วสายตาของเด็กน้อยก็มองไปที่ที่หนึ่ง พร้อมกับยิ้มพอใจเมื่อเธอเจอที่ซ่อนที่เธอพอใจนัก.ฝ่ายแก้วตาเมื่อนับครบแล้วก็หาคนช่อนจากมุมต่างๆ ที่คิดว่าน้องจะซ่อน

หาไปหามาก็เป็นเวลานานแล้วก็หาไม่เจอ เด็กน้อยหน้าชีดเผือดรีบวิ่งเข้าไปหาครูน้ำทิพย์ทันทีพร้อมบอกเรื่องที่เธอร้อนใจ

"คุณครูน้ามทิพย์แจ้วตา(แก้วตา)หายวงใจ (ดวงใจ)ไม่เจอ"เด็กน้อยพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนถ้อยคำยังไม่ชัดนักสำหรับเด็กวัยนี้

"หนูหาดีแล้วหรือจ๊ะ"ครูน้ำทิพย์ถามพร้อมกับลุกขึ้นไปช่วยหาจะเป็นไปได้ไงในเมื่อเธอดูอยู่ก็ยังเห็นวิ่งหาที่ซ่อนแอบอยู่เลย

"ดวงใจจ๊ะออกมาได้แล้วเร็วออกมารอคุณแม่มารับได้แล้วจ๊ะใกล้เวลาที่คุณแม่จะมารับแล้วจ๊ะ"น้ำทิพย์พูดบอกพร้อมกับมองหาที่ที่ลูกศิษย์จะซ่อนตัวไปด้วยแต่ก็ไม่พบ

คราวนี้เธอตกใจจริงหน้าชีดเผือดยิ่งกว่าเด็กน้อยแก้วตาเมื่อหามุมไหนก็ไม่พบ

ฝ่ายมุกดา

เธอกำลังนั่งวินบึ่งไปรับลูกอยู่ตาข้างขวาก็กระตุกโบราณว่าขวาร้ายช้ายดี เธอคิดจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นนะแต่เธอก็บอกตัวเองว่าคิดมากไม่มีอะไรหรอกเธออาจจะทำงานหนักและหนังตาก็ยึดก็เลยกระตุกได้

เมื่อมาถึงโรงเรียนของลูกเธอจ่ายเงินค่าวินและเดินเข้าไป เธอมองไปที่เจ้าแฝดที่ชอบมานั่งรอเธอเป็นประจำแต่คราวนี้ไม่มีเธอแปลกใจหายไปไหนทั้งลูกศิษย์ทั้งครูเธอเดินไปที่สนามเด็กเล่นก็เห็นครูน้ำทิพย์กับแก้วตาลูกของเธอกำลังก้มๆเงยๆหาอะไรสักอย่าง

"ครูน้ำทิพย์คะ"เธอพูดพร้อมสกิดเมื่อเดินเข้าไปใกล้

"ว้ายตาเถร"ครูน้ำทิพย์ไม่มีสติและสมาธิอยู่แล้วเมื่อหาลูกศิษย์ไม่เจอพอหันไปเจอแม่ของเด็กก็ตกใจ

"ตกใจขนาดนั้นเลยหรือคะครู"มุกดาถามออกไปด้วยความรู้สึกผิดที่ทำอีกฝ่ายตกใจ

"เอ่อแล้วนี้ดวงใจหายไปไหนหรือคะ"มุกดาถามขึ้นมาอีกโดยที่ไม่เปิดช่องให้ครูน้ำทิพย์พูดอะไรครูน้ำทิพย์มองแก้วตาเด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆเด็กน้อยก็มองครูเช่นกันพร้อมกับมองหน้าแม่ตัวเอง

"เอ่อ.".ครูน้ำทิพย์อึกอักพูดไม่ออกจะให้บอกยังไงว่าปล่อยให้ลูกเขาเล่นช่อนหาและลูกอีกคนเขาหายไป

"เฮ้ยเด็กที่ไหนมานอนอยู่บนรถวะ"เสียงร้องโวยวายอย่างตกใจทำให้ทั้งสามหันไปมองและวิ่งไปตามเสียง ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งอุ้มเด็กอยู่และมีอีกคนยืนดู

"ดวงใจ"มุกดาจำได้ทันทีว่าเด็กที่ผู้ชายคนนั้นอุ้มคือลูกของเธอเธอเลยวิ่งเข้าไปเอาลูกมาอุ้มเอง

ผู้ชายคนนั้นตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมปล่อยเด็ก

"คุณเป็นแม่ของเด็กเหรอคุณดูลูกยังไงให้มานอนในรถคนอื่น"เสียงผู้ชายอีกคนทึ่ยืนอยู่ด้านหลังเธอพูดขึ้นเธอหันไปก้มหน้าขอโทษโดยที่ไม่มองว่าเป็นใคร

"ขอโทษค่ะขอโทษนะคะ"แต่คนที่เห็นหน้าเธอถึงกับยืนนิ่งตะลึงพูดอะไรไม่ออกเมื่อเธอคือ

"มุกดา"เขาพึมพำพูดขึ้นทำให้คนที่ยืนก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องตะลึง

"เรียวกิ"เธอพูดชื่อผู้ชายตรงหน้าขึ้นอย่างละเมอไม่คิดว่าจะเจอเขาทั้งที่เธอก็หลบช่อนมาตั้งนานชวย

จริงเธอไม่ปล่อยให้เขาพูดอะไรต่อตั้งสติได้คว้ามือแก้วตาที่ยืนอยู่ข้างๆวิ่งออกไปทันทีครูน้ำทิพย์ที่ยืน

มองอยู่ห่างๆก็งงกับพฤติกรรมของมุกดา

แต่ก็วิ่งออกมาตามปล่อยให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังยืนยิ้ม

"ริชาตร์"เรียวกิเรียกริชาตร์ที่ยืนยิ้มอยู่ไม่ต่างจากเขาเพราะรู้ว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้คือใครและเจ้านายเขาต้องการอะไร