วันอังคาร[1/3]

นั่งยิ้มเหมือนคนเมากาวทั้งวัน สาเหตุก็เป็นเพราะเมื่อวานหลังจากออกมาห้องน้ำแล้วมาเปิดดูข้อความก็เห็นว่าพี่สินตอบกลับฝันดีเขา นั่นทำให้หัวใจเขาพองโต

“ยิ้มอยู่ได้ มีอะไรดีไหนเล่ามาสิ” กานยกแขนขึ้นมานั่งเท้าคาง พวกเขาไม่มีเรียนแล้วจึงทำให้มีเวลาที่สาธยายเรื่องเมื่อวานให้เพื่อนเขาฟัง เล่าตั้งแต่ไปดักรอที่คณะแล้วลากไปคาเฟ่ เรื่องรูปคู่ รวมไปถึงการที่พี่สินอาสาไปส่งที่บ้านและบอกฝันดี

“โคตรมีความสุขเลย”

“มึงอย่าลืมนะว่าแค่เจ็ดวัน” กานพูดเตือนสติให้เขารับรู้ว่าแค่เจ็ดวันตามสัญญา

“นั่นสินะ กูไม่รู้ว่ายิ่งทำแบบนี้มันจะทำให้กูตัดเขาไม่ขาด”

“เฮ้ยๆ กูไม่ได้จะตัดกำลังใจมึงนี่พึ่งวันที่สองเองนะ” กานรีบแก้ความเข้าใจผิดให้เพื่อนของเขา

“แล้ววันนี้จะพาเขาไปไหนไหม”

“ว่าจะพาไปสัปดาห์หนังสือ” พูดพร้อมกับโชว์หน้าจอให้ดู มันเป็นงานที่จัดขึ้นสำหรับคนที่จะไปเปย์หนังสือโดยเฉพาะ ซึ่งเขาก็จะพาพี่สินไปเผื่อว่าจะชอบ ถือโอกาสที่เขาจะได้ไปซื้อนิยายเล่มใหม่ด้วยพูดถึงพี่สินแล้วน่าจะเลิกเรียนแล้วมั้งดูจากเวลา

“งั้นกูไปหาพี่สินก่อนนะ” พูดพร้อมกับลุกออกจากโต๊ะหินอ่อน ก่อนจะทันได้ก้าวเดินกานก้ตะโกนให้กำลังใจเขา

“สู้ๆ” ไม่พูดเปล่ายังยกกำปั้นขึ้นมา กำลังใจของเพื่อนนี่มันเต็มเปี่ยมจริงๆ มันทำให้เขาพร้อมที่จะสู้คิด ยิ้มให้กานพร้อมกับเดินไปรอรถกลางเพี่อจะไปหาพี่สิน

ระยะทางจากคณะเขากับคนตัวโตก็ถือว่าห่างกันพอสมควรแต่นั่นไปใช่ปัญหา ตอนนี้เขามาอยู่ที่หน้าคณะของพี่สินแล้วหลังจากที่ทักไปบอกว่าให้มาเจอกันหน่อย ซึ่งพอไปถึงก็เจอเจ้าตัวยืนอยู่ด้วยเท่าทางหน้าหมั่นไส้

“จะให้พาไปไหน”

“ไปห้างกัน” ถึงจะงงอยู่บ้างแต่ก็เดินนำไปที่จอดรถ ถ้าสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ขับรถมาเองคำตอบคือเขาขับรถไม่เป็น ตอนมามหาลัยก็ขึ้นบีทูเอสมา ตอนกลับก็อาศัยให้กานไปส่ง

พอขึ้นมาบนรถก็นั่งประจำที่นั่งข้างคนขับเหมือนครั้งแรก คาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยแต่พี่สินก็เอ่ยถามขึ้นก่อน

“จะไปทำไมห้าง”

“ก็ไปสัปดาห์หนังสือ” พี่สินพยักหน้าอย่างเข้าใจ พร้อมกับสตาร์ทรถเพื่อออกจากมหาลัย

รถรุ่นToyotaคันสีดำแล่นอยู่บนถนนที่มีตึกล้อมรอบมากมาย ในเมืองก็ขึ้นชื่อเรื่องรถติดเป็นธรรมดากว่าจะไปถึงที่หมายก็ปาเข้าไปเกือบบ่าย ว่านเป็นคนไม่ชอบความเงียบแบบนี้เท่าไหร่จึงเขาพี่เปิดเพลงในรถ

“พี่ผมขอเปิดเพลงได้ไหม” เมื่อได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าของคนที่ตั้งใจขับรถอยู่ เขาก็เอื้อมมือไปกดเปิดเพลงบนหน้าจอแบบสัมผัสที่ติดอยู่บนคอลโซลหน้ารถ เครื่องปรับอากาศเย็นช่ำปะทะกับใบหน้าเรียวรูปไข่และเนื้อเพลงที่เปิดทำให้เขาร้องคลอไปกับเพลง

อาจจะอ้อนไม่เก่ง แต่ก็รักมากว่า

ตลอดเวลาก็ได้แต่มองแค่เธอ

ที่เคยยิ้มมุมปากก็ความรักมันเอ่อ

ก็อาจไม่เยอะแต่มีให้เธอแค่เพียงผู้เดียว

ตอนเธอมีใครรุมรอบกาย

ก่อนจะเดินออกไปเธอมองมาคงไม่เจอ

ตอนที่ไม่มีใครข้างเธอ

เธอก็ยังไม่ชั้นคอยดูแล

อาจไม่หวานรักฉันแค่นั้นแค่นั้น….

(อ้อนไม่เก่ง-Yin Anan, War Wanarat)

ไม่รู้ร้องเพี้ยนหรืออะไรพอหันไปอีกทีก็เห็นพี่สินทำให้ประหลาดใจมองมาทางเขา เวลาเปิดเพลงทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีเลยแล้วมาร้องเพลงต่อหน้าคนที่ชอบอีกอายตายเลย ตอนนี้ความรู้สึกอยากจะมุดรถหนี

“เพี้ยนใช่ไหมครับ” เอามือลูบต้นคอแก้เขิน แล้วเป็นบ้าอะไรต้องไปถามว่าเพี้ยนมันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ดูเหมือนพี่สินจะพึ่งออกจากภวังค์

“ไม่เพี้ยนเพราะดี” ตู้ม! เหมือนระเบิดเวลาทำงาน ใจเขาเหลวหมดแล้วถึงจะเป็นคำพูดที่ดูราบเรียบแต่มีอิทธิพลกับหัวใจของเขามากขนาดกานชมยังไม่เป็นขนาดนั้นเลย พอทำให้จิตใจเป็นปกติสักพักก็สังเกตรอบๆ ตอนนี้รถอยู่ในที่จอดรถของห้างสรรพสินค้าแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***