วันจันทร์[3/3]

เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวของน้องหมาดังขึ้นหลังจากที่พวกเราเดินเข้ามาในห้องกระจกเพื่อนเล่นกับมัน มีไซบีเรียตัวหนึ่งเดินเข้ามาหาพี่สินพร้อมกับดมเป้า พอพวกเรานั่งลงกับพื้นก็มีน้องหมามากมายเดินมาหา ผมอุ้มปอมตัวหนึ่งขึ้นมาไว้บนตักและลูบหัว พอหันไปหาพี่สินก็เกือบขำออกมา ภาพตรงหน้าคือไซบีเรียตัวใหญ่กำลังงับหัวพี่สินอยู่ พอหันไปอีกฝั่งก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งทำท่ากลัวอยู่ทำให้เขาอดที่ลุกแล้วเดินไปนั่งข้างๆ ไม่ได้

“เป็นอะไรครับ” พูดพร้อมกับวางมือไว้บนหัวนุ่มด้วยความอ่อนโยน เด็กหญิงหันมามองว่านด้วยสายตาหวาดกลัว

“หนูกลัว”

“แล้วพ่อแม่เราล่ะ”“ไปซื้อของค่ะ” พอมองไปข้างหน้าก็เจอกน้องหมามานั่งอยู่ข้างหน้า สงสัยจะกลัวตัวสั่นเชียว

“กลัวมันใช่ไหม ลองลูบไหม” อุ้มหมาตัวหนึ่งมาแล้วยื่นให้เด็กหญิงลูบ

“มันจะไม่กัดใช่ไหม” หันมามองเขาพร้อมกับถามเชิงสงสัย

“ลองลูบดูสิ” เด็กหญิงทำตามที่ว่านบอก ความรู้สึกแรกที่สัมผัสมันนุ่มมากเด็กหญิงบอกกับเขา ซึ่งการกระทำทั้งหมดก็อยู่ในสายตาของสินตลอด นั่งเล่นไปได้สักพักพ่อกับแม่ของเด็กผู้หญิงก็มาพร้อมกับขอบคุณและขอโทษเขา บอกเหตุผลว่ามัวแต่ไปเลือกของฝากนานาไปหน่อย

“ไว้เจอกันอีกนะคะ พี่ใจดี” โบกมือล่ำลากันเสร็จว่านก็เดินกลับไปหาสินที่นั่งอยู่

“ขอโทษนะพี่”

“ไม่เป็นไร”

“สนใจถ่ายรูปกับน้องหนาไหมคะ” พนักงานเสนอบริการของทางร้าน เขาก็ถามพี่สินแล้วว่าได้ไหมเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังมีพร็อพให้เลือกอีก ผมเลือกเป็นที่คาดผมหูหมาสีขาวพี่สินเองก็เหมือนแต่เป็นสีน้ำตาล และเลือกตุ๊กตาสุนัขกันคนละตัว พอพนักงานยกกล้องขึ้นเตรียมถ่ายพี่สินก็ไม่ยิ้มสักนิดทำให้เขาต้องยืดแก้มของพี่สินเป็นจังหวะเดียวกับที่กดถ่ายภาพ

แชะ!

นี่คงเป็นรูปคู่รูปแรกของเขากับพี่สิน

“นี่ๆ พี่สินตัวนี้น่ารักไหม” หยิบตุ๊กตาชิบะสีน้ำตาลขึ้นมาให้คนพี่ดู ว่าด้วยเรื่องที่พวกเราเล่นกับน้องหมาเสร็จเขาก็อยากเข้ามาในร้านขายของที่ระลึกพอเข้ามาก็เจอของถูกใจหลายอย่างเลยลากพี่สินมาดูด้วย

“โตป่านนี้แล้วยังติดตุ๊กตาหรือไง” โดนว่าไปตามระเบียบ

“มันก็ต้องมีบ้าง หรือห้องพี่ไม่มีตุ๊กตา” มันจะเป็นไปได้หรอที่จะไม่มีเลย ขนาดห้องของไอกานยังมีเลยแต่ถ้าเป็นห้องของคนเจ้าระเบียบคงไม่มีหรอกมั้ง

“ก็มี”

“มันเป็นตัวอะไร”

“หมีแพนด้า” ผิดคาดแฮะสงสัยคงเป็นของคนที่มาบอกชอบแล้วรับมาตามมารยาท

“ถามเยอะจังมึงอ่ะ” ไม่พูดเปล่ายังเอามือมาผลักหัวเขาอีก มันก็ต้องเก็บข้อมูลบ้าง ไม่รู้ชอบไปได้ไงเอะอะก็ด่าประสาทแต่รู้ตัวอีกทีมันก็ชอบไปแล้วถ้าจะให้ตัดใจคงยาก สรุปก็ซื้อมาจนได้ตุ๊กตา

“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง” ไม่ลืมมารยาทที่แม่เคยสอนไว้ นี่เป็นเวลาเกือบสองทุ่มพี่สินเลยอาสามาส่งเขา ตามจริงอยากอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้แต่ดูเหมือนพี่สินจะต้องกลับไปทำงานต่อ เขาเลยเลือกที่บอกลาแค่นี้พร้อมกับลงมาจากรถ ยืนอยู่สักพักรอให้รถพี่สินห่างไปไกลแล้วค่อยเดินเข้าบ้าน

พอเข้าห้องมาเสียงการแจ้งเตือนของจากแอปพลิเคชันสีเขียวดังขึ้น เป็นเพื่อนเขาเองที่ทักมาถาม ว่านวางกระเป๋าเป้ไว้ข้างโต๊ะอ่านหนังสือก่อนจะล้มลงบนเตียงพร้อมกับตอบแชตของกาน

@กานรูปหล่อ: เป็นไงบ้าง เห็นลากพี่สินไป

@วอ ว่าน: ก็โคตรมีความสุขเลย

@กานรูปหล่อ: ทีนี้ก็ลุยต่อได้แล้วนะ

แล้วเราก็คุยกันสักพักก่อนเขาจะปิดหน้าจอมือถือแล้ววางไว้บนเตียง พร้อมกับลุกลงจากเตียงมาติดภาพคู่ของเขากับสินไว้บนกำแพงที่เต็มไปด้วยภาพสินที่เขาแอบถ่าย ถ้าคนพี่มาเห็นจะหาว่าเขาเป็นโรคจิตหรือเปล่านะว่าแล้วก็เหมือนว่านจะลืมบอกอะไรบางอย่างกับสิน เลยเดินไปหยิบมือถือแล้วเปิดเข้าแอปพลิเคชันตัวเดิม

@วอ ว่าน: ฝันดีนะพี่//ส่งสติกเกอร์ฝันดี

ใช่แล้วเขาลืมบอกฝันดีพี่สินพอทำเรื่องที่ค้างคาเสร็จก็ปิดมือถือ แล้วหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ

@Sin: ฝันดี

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***