05 : ความลับ(ที่ไม่ลับ)

... ตอนที่ 5...

@ระนอง

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใส่ชุดสูทสีดำเข้มเดินเข้ามาภายในโรงแรมนัทธ์ธัญธนินก่อนจะพุ่งเป้าหมายไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์..

"มีอะไรให้เรารับใช้หรอคะ?" พนักงานสาวเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ชายหนุ่มจะยื่นเศษกระดาษใบหนึ่งให้ พนักงานสาวหุบยิ้มทันทีก่อนจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อสายไปที่เลขาหน้าห้องของคุณนายพิมพ์ดาว..

"นายหัวกำลังจะเข้าไป" พนักงานสาวเอ่ยแค่นั้นก่อนที่จะวางสาย.. ใช่! พนักงานหลายๆคนในโรงแรมนี้ส่วนมากเคยทำงานให้กับบริษัทของเขาที่เดิมทีบิดาของเขาเป็นผู้บริหาร แต่ก็มีหลายคนที่มีอนาคตที่ดีเพราะบิดาของเขาช่วยส่งเสียให้เรียนจนมีงานทำ พนักงานงานหลายคนที่นี้จึงไม่มีทางลืมบุญคุณที่ใหญ่หลวงของเขาและพ่อของเขา..

ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับมีชายหนุ่มใส่ชุดสูทสีดำเข้มอีกหลายคนยืนเรียงเป็นแถวชิดกับประตูซ้ายขวาพร้อมกับท่าตามระเบียบ,พัก.. ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นหันมามองอย่างไม่วางตา..

ก่อนจะมีชายหนุ่มร่างหนาและสูงที่อยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม.. ส่วนเสื้อเชิ้ตข้างในเป็นสีดำเข้มและไม่ติดกระดุมบน 3 เม็ดจนเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นบางส่วน..

ใบหน้าของเขาแลดูดุ เข้ม และยังมีหนวดเครารุงรัง แต่แปลกสีกายของเขานั้นไม่ได้เป็นคนผิวสี ไม่มีใครเห็นใบหน้าของเขาเพราะเขาใส่หมวกใบใหญ่สีดำที่ปกปิดใบหน้าส่วนบนเอาไว้เผยให้เห็นแค่ปากบางและหนวดเครารุงรัง.. เขาเป็นมาเฟียแห่งภาคใต้ดีๆนี้เอง

แต่น้อยคนจะรู้ว่าเขาคือใครเพราะเขาเป็นคนรักสงบ ไม่ชอบความวุ่นวาย และน้อยครั้งที่เขาจะมาเจรจาธุรกิจแบบเป็นทางการแบบนี้..เพราะทุกครั้งเขามักจะปลอมตัวมาหรือไม่ก็ส่งคนอื่นมาแทน.. ครั้งนี้มันต้องสำคัญมากๆสำหรับเขาแน่ๆ

ประตูห้องผู้บริหารถูกเปิดออกด้วยแรงผลักของการัณย์.. คุณนายพิมพ์ดาวที่นั่งกุมขมับอยู่ที่โต๊ะทำงานของตนที่มีเอกสารอีกมากมายบนโต๊ะสะดุ้งเฮือก.. ก่อนจะยื่นตัวขึ้นด้วยความตกใจ

"พวกแกเป็นใคร เขามาในห้องทำงานของฉันได้ยังไง ทำไมเธอถึงปล่อยให้พวกมันเข้ามา!" คุณนายพิมพ์เอ่ยถามบุคคลที่เข้ามาใหม่ด้วยสีหน้าและแววตาที่ตกใจกลัว ก่อนจะหันไปเอ็ดเลขาสาว..

"ออกไปก่อน" เอ่ยตัวน้ำเสียงเย็นชาที่ใครได้ยินก็ต้องถึงกับขนลุกซู่.. บอดี้การ์ดและเลขาสาวที่ได้ยินดังนั้นจึงออกไปจากห้องของคุณนายพิมพ์ดาวอย่างไม่ลังเลก่อนที่ประตูจะปิดลง..

"สวัสดีครับคุณนายพิมพ์ดาว จำผมได้ไหมเอ่ยยยย" การัณย์เอ่ยถามคุณนายพิมพ์ดาวด้วยรอยยิ้มพร้อมกับลากเสียงยาว.. การัณย์ไม่มีทางลืมคนที่ทำให้เขาต้องออกจากงานที่เขารัก และมันทำให้การัณย์รู้ว่าความยุติธรรม และความถูกต้องมันไม่มีอยู่จริง..

คุณนายพิมพ์ดาวเงียบพร้อมกับยื่นนิ่ง ใบหน้าของคุณนายพิมพ์ดาวเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

เมฆาถอดหมวกใบใหญ่ออกก่อนที่จะนั่งลงที่โซฟาใกล้ๆ และกระตุกยิ้มมุมปากให้คุณนายพิมพ์ดาว..

ในตอนนี้คุณนายพิมพ์ดาวรู้แล้วว่าอะไรกำลังมาเยือนเธอ.. ถ้าคุณนายพิมพ์ดาวเดาไม่ผิดเขาคงเป็น 'เมฆา ณรงค์คณินทร์' เมฆฝนที่มาพร้อมกับพายุที่สามารถทำลายได้ทุกสิ่งทุกอย่างให้พังทลายลงในพริบตา..

"คุณคงจะเป็นคุณเมฆา ณรงค์คณินทร์ใช่ไหมคะ?" นั่งลงที่เก้าอี้ทำงานด้วยความหวาดกลัวแต่คุณนายพิมพ์ดาวก็ได้แต่เก็บความหวาดกลัวนั้นไว้ในใจและเอ่ยถามออกไปอย่างหยิ่งผยอง

"เรียกผมว่านายหัวดีกว่านะครับ ผมไม่ชอบให้คนที่ไม่สนิทมาเรียกชื่อของผม" เมฆาตอบก่อนจะมองคุณนายพิมพ์ดาวอย่างคาดโทษ มันทำให้คุณนายพิมพ์ดาวนั้นเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก.. คุณนายพิมพ์ดาวไม่เคยกลัวใครขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต..

"เข้าเรื่องเลยละกันนะครับ ผมไปรู้มาว่าคุณนายพิมพ์ดาวกำลังจะล้มละลายในอีกไม่ช้านี้.." เมฆาเอ่ยขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อมให้เสียเวลา..

"นายหัวต้องการจะพูดถึงอะไรเหรอคะ ฉันไม่เข้าใจ" คุณนายพิมพ์ดาวถามอย่างเล่นลิ้น แต่ข้างในใจของคุณนายพิมพ์ดาวนั้นกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก

"ผมยังได้ข่าวมาอีกว่าคุณนายพิมพ์ให้คนไปตามหาลูกสาวคนโตที่อเมริกาแต่ไม่เจอ.. ต้องการให้ผมช่วยไหมครับ" เมฆาเสนอ

"แล้วนายหัวอยากได้อะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยนล่ะ" คุณนายพิมพ์ดาวเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน.. ธุรกิจมันก็แบบนี้แหละ ไม่มีใครยื่นมือมาช่วยฟรีๆโดยที่ไม่หวังผลประโยชน์กันหรอก

"ถ้าผมบอกว่าผมอยากจะได้ตัวของดาวิกามาเป็นของผม แลกด้วยการที่ผมใช้หนี้ให้คุณ" เมฆาเอ่ยบอกความต้องการของตัวเองให้คุณนายพิมพ์ดาว

"..ไม่มีปัญหาค่ะ" เงียบทบทวนตัวเองสักพักก่อนจะตอบตกลง ตอนนี้การเงินของคุณนายพิมพ์ดาวกำลังมีปัญหา และแน่นอนว่าคุณนายพิมพ์ดาวไม่มีทางปล่อยให้โอกาสดีๆแบบนี้หลุดมือไปง่ายๆหรอก

อีกอย่างถ้าลูกสาวของเธอนั้นได้ไปอยู่กับเมฆา คุณนายพิมพ์ดาวก็หวังอยากจะให้ลูกสาวนั้นได้สบายถึงแม้เมฆาจะมีลูกติดก็ตามที.. แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมเมฆารู้ว่าคุณนายพิมพ์ดาวมีลูกสาวอยู่อีกคนอยู่ที่อเมริกา?

"แต่ผมมีข้อแม้นะครับ" เมฆาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง คุณนายพิมพ์ดาวได้แต่นิ่งเงียบ พรางทำหน้างงด้วยความสงสัย

"ดาวิกาที่ผมต้องการคือดาวิกาตัวจริง ไม่ใช่ดาริกาที่เคยผ่านการแต่งงานมาแล้วในชื่อของดาวิกา นัทธ์ธัญธนิน"

คุณนายพิมพ์ดาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ทำไม! ทำไมเมฆาถึงรู้เรื่องนี้! นอกจากดาริกากับคุณนายพิมพ์ดาวแล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้!

"คุณนายพิมพ์ดาวสงสัยเหรอครับว่านายหัวรู้เรื่องนี้ได้ยังไง อย่าลืมนะครับคนเราสามารถยืนยันตัวตนด้วยลายนิ้วมือ หรือDNAก็ได้และยังมีอื่นๆอีกมากมาย ต่อให้คุณจะปลอมแปลงเอกสารเก่งแต่อย่าลืมนะครับมันตรวจสอบได้ ยังมีข้อมูลอีกมากมายเลยนะครับที่คุณนายพิมพ์ดาวต้องการจะปกปิดแต่นายหัวของเรารู้เรื่องหมดเลย" การัณย์เอ่ยเสริมพร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้คุณนายพิมพ์ดาว.. "ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เรามาเซ็นสัญญากับการยืนยันดีกว่านะครับ" การัณย์เอ่ยพร้อมกับยื่นเอกสารที่อยู่ในซองสีน้ำตาลให้กับคุณนายพิมพ์ดาว

"ฉันไม่เซ็น! ฉันไม่ตกลงอะไรทั้งนั้น!" คุณนายพิมพ์ดาวเอ่ยเสียงดังพร้อมกับฉีดเอกสารสัญญาทิ้งทันที

"ไม่เป็นไรครับ เชิญคุณนายฉีกตามสบายเลยครับ ผมมีอีกหลายใบ" การัณย์เอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างกวนประสาท!

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าคุณนายไม่ตกลง ไม่เซ็นสัญญา แต่ผมก็ไม่รับประกันนะครับว่าความลับที่คุณนายพยายามจะปกปิด รวมถึงที่ลูกสาวของคุณนายนั้นขับรถชนเมียผมตายแล้วไม่ได้รับโทษ หรือเรื่องที่คุณนายติดการพนันและเอาลูกสาวไปขายให้คนนั้นทีคนนี้ที มันจะไม่ถึงหูนักข่าว" เมฆาเอ่ยอย่างบีบบังคับ.. แน่นอนว่าเมฆาไม่ยอมกลับมือเปล่าแน่ๆ

"ถ้าถึงหูนักข่าวจะเป็นยังไงน้าาาา อ๋อออ เรื่องทุเรศๆในอดีตของคุณนายก็จะถูกขุด และประวัติปลอมๆของคุณนายก็จะ…"

"หยุด!!" ไม่ทันทีการัณย์จะได้พูดจบคุณนายพิมพ์ก็เอ่ยแทรกขึ้นมากด้วยความอับอายและขายหน้า! ไม่มีใครเคยหยามหน้าคุณนายพิมพ์ดาวขนาดนี้มาก่อนเลย!

"ได้ ฉันจะเซ็นสัญญา แต่เรื่องนี้แกกับนายหัวของแกต้องปิดปากให้เงียบ ส่วนลูกสาวฉันฉันยกให้ แกอยากจะทำอะไรกับมันก็ทำไปเลย" คุณนายพิมพ์ดาวยอมในที่สุด เมฆาที่ได้ยินที่คุณนายพิมพ์ดาวเอ่ยดังนั้นมันทำให้เมฆารับรู้ได้ว่าคุณนายพิมพ์ดาวไม่เคยรักใคร นอกจากตัวเอง แม้กระทั่งลูกสาวแท้ๆของตัวเองก็เคยรัก!

"จัดการไปนะ กูไปข้างนอกล่ะ" เมฆาเอ่ยบอกการัณย์ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับสั่งในบอดี้การ์ดอยู่รอการัณย์และห้ามตามเขาไป..

ขณะที่เมฆากำลังจะเดินมาถึงลิฟต์นั้น ลิฟต์ตรงหน้าก็ได้ถูกเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าของบุคคลที่มาใหม่ ใบหน้าของเธอนั้นแสดงออกชัดเจนว่าเหวี่ยง เจ้าอารมณ์และชี้หงุดหงิด เธอมีหน้าตาเหมือนกับดาวิกาแต่เธอไม่ใช่ดาวิกา..

เมฆาเคยเจอดาวิกาถึงสองครั้งแต่เมฆาก็จำได้ว่าดาวิกาคนนั้นเป็นดั่งภูเขาน้ำแข็ง แต่ดาวิกาคนตรงหน้าเขาในตอนนี้มันคือภูเขาไฟที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ..

"แม่อยู่ในห้องใช่ไหม!" เธอเอ่ยถามเลขาสาวหน้าห้องเสียดังท่ามกลางบอดี้การ์ดของเมฆาก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น!

"ใช่คุณดาวิกาไหมครับ" ไม่ทันทีเธอจะได้เปิดประตูเสียงที่เยือกเย็นของเมฆาก็เอ่ยขึ้น มันทำให้เธอขนลุกซู่อย่างบอกไม่ถูก เมฆาเดินกลับมาที่หน้าห้องผู้บริหารพร้อมกับส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดและเลขาสาวออกไป..

"ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้ดาวิกา" ดาริกาหันมาประจันหน้ากับเมฆาพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้เมฆาแล้วตอบกลับหลังจากที่หน้าห้องผู้บริหารนั้นเหลือแค่เขาและสองเพียงสองต่อสอง

"อย่างนั้นหรอครับ แต่คุณหน้าเหมือนคุณดาวิกามากเลยนะครับ" เมฆาเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างต่อสนทนา

"มันก็ไม่ได้เหมือนกันทั้งหมดหรอกค่ะ ไม่เชื่อก็ลองสังเกตดูดีดีสิคะ จะได้รู้ว่าฉันคือใคร" ดาริกาตอบกลับอย่างเล่นลิ้นบวกกับอ่อยเบาๆ แต่ผิดคลาด! เมฆาไม่ได้หลงในมารยาหญิงของเธอแต่เมฆาเพียงแค่ทำการแสดงว่าสนใจดาริกาทั้งที่ในใจนั้นขยะแขยงเต็มที

"สวัสดีครับ ผมเมฆา ณรงค์คณินทร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" เมฆาเอ่ยพรางยื่นมือข้างขวาออกมาอย่างทักทาย

"ดาริกา นัทธ์ธัญธนินค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ" ดาริกาตอบกลับพร้อมกับยื่นมือข้างขวาของเธอไปจับมือของเมฆาอย่างไม่ลังเลพรางส่งสายตาอย่างเชิญชวน

การัณย์ที่เพิ่งจะออกมาจากห้องผู้บริหารพร้อมกับสัญญาในมือถึงกับต้องตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า เมฆาจับมือผู้หญิง! น่าเหลือเชื่อจริงๆ แต่เดี๋ยวก่อนนะนั้นมันดาวิกาหรอ?

"ขอตัวก่อนนะคะ" บอกเมฆาก่อนที่จะปล่อยมือหนาอย่างอ้อยอิ่งและเดินเข้าไปในห้องผู้บริหาร..

"นั้นคุณดาวิกาหรอวะ ไหนว่าหนีแม่อยู่ภูเก็ตไง กลับมาไวจังวะ" การัณย์ถามด้วยความสงสัย

"เปล่า นี่ดาริกาต่างหาก" เมฆาตอบเสียงนิ่ง

"แซ่บใช้ได้เลยว่ะ" การัณย์บอก

"อืม กลับบ้านได้แล้ว ลูกกูรอกูอยู่" ไม่รอให้การัณย์พูดต่อ เมฆาเดินนำเพื่นรักไปก่อน.. มันต้องมีหนึ่งในสองคนนี้ ที่ขับรถชนจีรัจฌา เมฆาต้องรู้ให้ได้! และเมฆาจะไม่ปล่อยมันไว้แน่! การตายของจีรัจฌามันต้องได้รับความยุติธรรม! เมฆาไม่ยอมให้จีรัจฌาตายฟรีหรอก..

•

•

@ห้องผู้บริหาร

"คุณเมฆาเค้ามาทำอะไรที่นี่คะ" ทันทีที่ก้าวขาเข้ามาภายในห้องทำงานของมารดาอย่างคุณนายพิมพ์ดาว ดาริกาก็เอ่ยถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัย

"เขามาคุยเรื่องธุรกิจ แกอยากรู้ไปทำไม" คุณนายพิมพ์ดาวตอบกลับลูกสาว ก่อนจะเอ่ยถามกลับ ดาริกาผู้หญิงที่ไม่เคยชายตามองใครเลย เมฆาเป็นใครกันถึงสามารถทำให้ดาริกาสนใจได้..

"เปล่า แค่สงสัยเฉยๆ" ดาริกาตอบก่อนจะนั่งลงที่โซฟารับแขกในห้อง

"อย่าบอกนะว่าแกสนใจนายหัวเมฆา" คุณนายพิมพ์ดาวถามลูกสาวอีกครั้งอย่างจับผิด

"ถ้านิลบอกว่าใช่ล่ะ" เอ่ยตอบกลับมารดาอย่างกวนประสาท.. ทำไมดาริกาเพิ่งจะเจอเขากันนะ

"ตัดใจเถอะ นายหัวเมฆาไม่ใช่คนที่แกจะควรยุ่ง" คุณนายพิมพ์ดาวตอบกลับลูกสาวทันที

"ทำไมนิลต้องตัดใจด้วย? ขอเหตุผลดีๆในนิลหน่อยสิ" ดาริกาเอ่ยกลับอย่างไม่ล้มเลิกความตั้งใจ

"ผู้ชายคนนี้เป็นของพี่สาวแก วันนี้ที่เขามาก็เพราะว่าเขามาขอพี่สาวแก" คุณนายพิมพ์ดาวบอกไปตามความจริง เพราะไม่อยากจะให้สองพี่น้องนั้นทะเลาะกันเองเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว

"ว่าไงนะ!" ดาริกาอุทานออกมาด้วยความตกใจ เธอได้ยินไม่ผิดใช่ไหม นี่เธอก้าวช้าไปหนึ่งก้าวหรอ?

"นายหัวเมฆาเขามาขอเหนือ พี่สาวของแกไปเป็นเมีย ทีนี้ได้ยินชัดยัง?" คุณนายพิมพ์ดาวเอ่ยย้ำอีกครั้ง

"เขาคิดอะไรอยู่ เขาไม่รู้หรอว่านังเหนือมันเคยแต่งงานมาแล้ว ใครๆก็รู้ว่านิลแต่งงานในชื่อของนังเหนือ เขายังจะเอามันอีกหรอ?" ดาริกาเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย ผู้ชายคนนี้มันยังไงกัน ชอบผู้หญิงที่เป็นหม้ายผัวตายหรอ?

"ไม่หรอก เขารู้ความลับของเราทั้งหมด ทั้งหมดเลย…"

•

•

@เกาะสมุทรเมฆา

"คุณแม่คุณลูกคะ กลับเข้าห้องกันได้แล้วค่ะ มันจะ 5 โมงเย็นแล้วนะคะ ถึงเวลาอาหารของก้องฟ้าแล้วน้า" นภาพราวที่เพิ่งกลับมาจากเตรียมอาหารเย็นให้ลูกชาย เอ่ยบอกกับเพื่อนรัก แต่ดาวิกากลับทำเฉยพาก้องฟ้านั่งปั้นปราสาททรายต่อ..

"ฉันเหนื่อยที่จะบอกแล้วนะ!" นภาพราวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ฉันก็ไม่ได้บอกให้แกพูดหนิ ถ้าหลานฉันหิวเมื่อไหร่เดี๋ยวฉันพาขึ้นเองหรอก!" ดาวิกาตอบลับด้วยรอยยิ้ม "ใช่ไหมครับก้องฟ้า ก้องฟ้าของแม่ดาวเหนือยังไม่หิวข้าวใช่ไหมครับ?" ตอบเพื่อนรักเสร็จก็หันมาถามหลานชายที่นั่งอยู่บนตักบาง

"คับพ้มมม" เดี๋ยวชายตอบด้วยรอยยิ้ม ทำให้นภาพราวนั้นส่ายหัวไปมา ถ้าเธอจำไม่ผิดเธอมีลูกหนึ่งคนไม่ใช่หรอ? ไหนวันนี้ถึงมีสองคนไปได้

"พี่คนสวยครับ ผมขอเล่นด้วยคนได้ไหม?" เด็กชายวัยห้าขวบเอ่ยขึ้นทำให้ดาวิกาต้องหันไปหาทันที

"ได้สิครับ หนูนั่งลงเลยครับ" ดาวิกาตอบกลับพร้อมรอยยิ้มด้วยความเอ็นดู

"ขอบคุณครับ" เด็กชายยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะนั่งลงเล่นข้างๆดาวิกา "ลูกพี่คนสวยหรอครับ น่ารักจัง" เด็กชายถามด้วยความสงสัย

"เปล่าจ้ะ ไม่ใช่ลูกพี่ อีกอย่างอย่าเรียกพี่ว่าพี่คนสวยนะครับ พี่เขิน" ดาวิกาตอบคำถามเด็กชาย ก่อนจะเอ่ยบอกด้วยความเอ็นดู เกิดมาไม่มีใครเรียกดาวิกาว่าคนสวยมาก่อนเลย..

"แล้วพี่คนสวยกับน้องน่ารักชื่อว่าอะไรหรอครับ" เด็กชายถาม

"พี่ชื่อดาวเหนือครับ น้องน่ารักชื่อว่าก้องฟ้าครับ แล้วหนูล่ะหนูชื่ออะไรครับ" ดาวิกาถาม

"ผมชื่อสายหมอกครับ!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***