04 : ดวงดาวที่ว่างเปล่า

...ตอนที่ 4...

@โรงแรมเมฆเหนือสมุทร

- โซนห้องอาหารของโรงแรม -

17:58

"แล้วแกจะเอาไงต่อ.." นภาพราวเอ่ยขึ้นเมื่อชายคนต่างชาติเดินจากพวกเธอทั้ง 3 คนไป.. โดยทิ้งใบเกิดปลอมไว้พร้อมกับนำเงินที่ดาวิกาให้ค่าเหนื่อยไปด้วย..

"เช็คบิลออกจากโรงแรมนี้ เราจะไปเกาะสมุทรเมฆา ฉันว่าที่เกาะนั้นปลอดภัยสำหรับเรา แม่ไม่มีทางหาเราเจอแน่นอน และที่สำคัญฉันต้องการตั้งหลักก่อนที่จะไปเผชิญหน้ากับแม่" ดาวิกาบอกพรางตรวจสอบใบเกิดของเด็กชายณภัสรอีกครั้งที่สั่งทำขึ้นมาใหม่โดยใช้ชื่อของดาวิกาเป็นมารดาของเด็กชายณภัสรแต่ไม่ระบุชื่อบิดา..

"ทำไมแกถึงคิดว่าที่นั้นปลอดภัยสำหรับเรา" นภาพราวถามพรางอุ้มลูกชายตัวน้อยเอนตัวลงนอนที่หน้าตักบางของเธอก่อนจะนำขวดนมที่มีน้ำนมของเธอเองให้ลูกชายดื่ม..

ถึงแม้เด็กชายณภัสรจะมีอายุได้ 2 ขวบแล้วแต่นภาพราวก็อยากให้ลูกชายได้ดื่มนมจากเต้าของเธอให้นานที่สุดเพราะน้ำนมของแม่มีประโยชน์ต่อลูกที่สุด..

"ฉันจำได้ว่าแม่ไม่ถูกกับศักดา ซึ่งศักดาเป็นคนของเจ้าของเกาะสมุทรเมฆา แม่ฉันถ้าไม่ชอบใครก็จะไม่ยุ่งกับคนนั้น ฉันรู้จักแม่ดี และอีกอย่างไม่มีคนของแม่ที่เกาะนั้นแน่นอน" ดาวิกาบอก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนภาพราว พรางเป็นสัญญาณบอกว่าให้นภาพราวเชื่อใจเธอ

"แล้วแกรู้จักเจ้าของเกาะนั้นหรอ?" นภาพราวเอ่ยถามอีกครั้ง

"ไม่ ฉันหาในเน็ตแล้ว ไม่มีข้อมูลของเจ้าของเกาะ ขนาดโรงแรมที่เราอยู่ตอนนี้เป็นโรงแรมของเขา ยังปิดเป็นความลับสุดยอดเลยว่าเจ้าของที่แท้จริงหน้าตาเป็นยังไงแล้วชื่ออะไร ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ คนอะไรจะลึกลับปานนั้น" ดาวิกาเอ่ยพรางสายหัวเบาๆอย่างไม่เข้าใจ..

"ก็เหมือนแกกับนิลไง.. ทุกคนรู้จักพวกแกในชื่อดาวิกา และน้อยคนจะรู้ว่าแกมีฝาแฝดที่ชื่อดาริกา.." นภาพราวเอ่ยขึ้น

"…ช่างมันเถอะ วันนี้เรารีบพักผ่อนเอาแรง พรุ่งนี้เราจะเดินทางกัน โอเคมั้ย?" เงียบสักพักก่อนที่ดาวิกาจะตัดบทไป แล้วเอ่ยถามนภาพราวอย่างขอความคิดเห็น

"แล้วแต่แกเลย ฉันกับก้องฟ้ายังไงก็ได้" นภาพราวตอบด้วยรอยยิ้ม

"ดีนะที่ก้องฟ้าเป็นเด็กเลี้ยงง่าย พาไปไหน อยู่กับใครก็ไม่มีงอแง" ดาวิกาว่าพรางลูบหัวบางเบาๆ

"อยากมีสักคนไหมล่ะ" นภาพราวถามด้วยรอยยิ้ม

"แค่ตัวฉัน ฉันยังเอาตัวไม่รอดเลย" ดาวิกาเอ่ยอย่างติดตลก พร้อมกับส่ายหน้ารัวๆ

"ฉันพูดจริงๆนะ แกดูมีความสุขที่ได้อยู่กับเด็ก แถมแววตาของแกมันก็บอกว่าแกรักเด็กมากๆ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงยกก้องฟ้าให้แกอย่างไม่ลังเล" นภาพราวตอบตามความจริง ถึงดาวิกาจะสามารถโกหกทุกคนได้อย่างไม่มีใครสงสัย แต่ดาวิกาไม่สามารถโกหกนภาพราวได้..

"..ฉันกลัวว่าฉันจะเป็นเหมือนแม่" ดาวิกาตอบตามความจริง อนาคตดาวิกาไม่รู้หรอกว่าตนเองจะเป็นอย่างไร แต่ที่แน่ๆ ดาวิกากลัวเหลือเกิน กลัวว่าในอนาคตเธอนั้นจะเป็นเหมือนคุณนายพิมพ์ดาวมารดาของเธอ..

"แม่แกก็คือแม่แก แกก็คือแก แกกับแม่แกเป็นคนละคนกัน ไม่มีทางที่แกจะเหมือนแม่แกหรอก" นภาพราวบอกไปตามความคิดของเธอ นภาพราวมั่นใจว่าดาวิกาไม่มีทางเหมือนคุณนายพิมพ์ดาวแน่ๆ

"นั้นสิ.." ข้อเสียของดาวิกาคือชอบคิดในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น ทั้งที่เธอก็รู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน..

•

•

@เกาะสมุทรเมฆา

-รีสอร์ตสมุทรเมฆา-

-ห้องพิเศษ (0000)

18:38

"เหนื่อยไหมครับ?" เอ่ยถามลูกชายเมื่อทั้งคู่กลับมาถึงห้องประจำของตน(โซน VIP รักษาความปลอดภัยพิเศษ)หลังจากที่ไปเล่นที่สนามยิงปืนของการัณย์มาทั้งวัน

"ไม่เหนื่อยเลยครับ! หมอกชอบ! หมอกชอบวิ่งเล่นกับอารัณย์ กับพี่เต้ครับ!" เด็กน้อยตอบด้วยน้ำเสียงที่สดใสและร่าเริง เมฆาที่เห็นดังนั้นก็มีความสุขขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เห็นลูกมีความสุขเมฆาก็เป็นสุขเอามากๆ

"พรุ่งนี้แด๊ดดี้จะไปทำงานที่ระนองนะครับ หมอกจะกลับสัมปทานก่อนหรือจะรออยู่ที่รีสอร์ตแล้วรอกลับพร้อมแด๊ดดี้ดีครับ?" เมฆาถามลูกชายอย่างถามความคิดเห็น เมฆาไม่ชอบที่จะบังคับลูกทุกๆครั้งที่เมฆาจะไปทำงานที่ไกลๆและอันตรายมากๆเมฆามักจะให้เด็กชายเหนือสมุทรเลือกแบบนี้อยู่เสมอ

"หมอกอยากไปกับแด๊ดดี้!" เด็กน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น และกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก พร้อมกับมอบรอยยิ้มหวานๆให้กับผู้เป็นพ่อ

"แด๊ดดี้ก็อยากให้หมอกไปนะครับ แต่ครั้งนี้ไม่ได้จริงๆ หมอกเข้าใจแด๊ดดี้ไหมครับ?" เมฆาบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ผู้ชายที่เลี้ยงลูกมาคนเดียวและรักลูกมากๆมันเป็นอย่างนี้นี่เอง.. มีน้อยครั้งที่เมฆาจะดุเด็กชายเหนือสมุทร

"เข้าใจครับ หมอกจะรอกลับพร้อมแด๊ดดี้ครับ" เด็กชายว่าด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง แต่เด็กน้อยนั้นเข้าใจผู้เป็นพ่อดีเด็กน้อยเพียงแค่ไม่อยากห่างผู้เป็นพ่อก็แค่นั้น..

"ดีมากครับ?" เมฆาฉีกยิ้มกว้างก่อนที่จะขยี้ผมลูกชายด้วยความเอ็นดู

"แด๊ดดี้! หมอกหมดหล่อแล้ว!"

"เด็กแค่นี้จะหล่อให้ใครดูครับ?" เมฆาถามลูกชายด้วยรอยยิ้ม

"หมอกจะหล่อให้คุณครูคนสวยดู แต่เสียดายหมอกไม่ได้ไปโรงเรียนคุณครูคนสวยเลยไม่ได้ดูเลย" เด็กชายเหนือสมุทรเอ่ยอย่างไร้เดียงสา

"เด็กแค่นี้รู้จักเต๊าะคุณครูแล้วด้วย" ทุกๆครั้งที่เมฆาได้พูดคุยกับลูกชายเมฆามีความสุขกับความไร้เดียงสาของเด็กน้อยมากๆ ถึงเมฆาจะได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้ทุกวันแต่ไม่มีวันไหนเลยที่เมฆาจะชินหรือเบื่อหน่าย..

"..ถ้าแด๊ดดี้จะพาผู้หญิงคนนึงมาที่บ้านของเรา.. หมอกจะว่าอะไรไหม?" เมฆาเอ่ยถามลูกชาย แน่นอนว่าทุกการตัดสินใจในเรื่องครอบครัวเมฆาจะไม่ยอมตัดสินคนเดียว เมฆาจะถามเด็กชายเหนือสมุทรทุกๆครั้ง.. และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่เมฆาถามคำถามแบบนี้..

"พามาได้ครับ! แต่หมอกต้องจีบก่อนนะ!" เด็กน้อยเอ่ยบอกผู้เป็นพ่อด้วยสีหน้าจริงจังก่อนที่เมฆาจะหัวเราะออกมา เมฆาคาดไม่ถึงกับคำตอบของลูกชาย

"ทำไมครั้งอื่นๆที่ผู้หญิงเข้าหาแด๊ดดี้หมอกต้องกีดกันทุกครั้ง แล้วทำไมครั้งนี้หมอกถึงยอมง่ายๆล่ะครับ" เมฆาถามลูกชายอย่างเอ็นดู

"ก็เพราะครั้งอื่นๆแด๊ดดี้ไม่ได้ขอหมอก แต่ครั้งนี้แด๊ดดี้ขอหมอกไงครับ!" เด็กน้อยตอบด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มของเด็กชายเหนือสมุทรทำให้เมฆาตกหลุมรักซ้ำๆ จนไม่อยากที่จะมีใครคนอื่นนอกจากลูกชายตัวเล็กของตัวเองอีกเลย..

ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้เด็กชายเหนือสมุทรไม่เคยตั้งคำถามกับเมฆาเลยสักครั้งว่า 'แม่ผมคือใคร?' 'แม่ผมไปไหน?' 'ทำไมคนอื่นมีแม่ไปส่งที่โรงเรียนแล้วทำไมผมไม่มี?' มันคงเป็นเพราะเมฆาสามารถทำให้เด็กชายเหนือสมุทรรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ขาดแม่ เพราะเมฆาพร้อมจะเป็นทุกๆอย่างให้กับลูกชายตัวน้อยของเขา..

"โอเคๆ เราไปอาบน้ำกันเถอะ เล่นมาทั้งวัน ตัวเหม็นหมดแล้ว" เมฆาเอ่ยอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะอุ้มเด็กชายขึ้นมาในอ้อมอกแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ..

ความสุขและทุกสิ่งทุกอย่างของเมฆาคือเหนือสมุทร เหนือสมุทรคือทุกสิ่งทุกอย่างของเมฆาแล้วจริงๆ ถ้าขาดเหนือสมุทรไป.. ไม่รู้ว่าป่านนี้เมฆาจะเป็นยังไง จะกลับไปเป็นต้นไม้ที่กำลังจะตายเหมือนเดิมไหม? หรือต้นไม้ต้นนั้นอาจจะตายไปแล้วก็ได้ถ้าไม่มีเหนือสมุทร..

•

•

@ภูเก็ต

-โรงแรมเมฆาเหนือสมุทร-

23:58

นั่งลงที่ริมชายหาดกว้าง ตอนนี้นภาพราวและเด็กชายณภัสรได้เข้าสู่นิทราไปแล้วเนื่องจากความเหนื่อยล้าที่ต้องเดินทางทั้งวัน.. แต่ดาวิกายังไม่หลับ.. ในหัวของดาวิกาตอนนี้มีเรื่องให้คิดมากมายเสียเหลือเกิน

เสียงคลื่นดังขึ้นเป็นระยะๆ ในตอนนี้ดาวิกาได้มีอิสระเต็มที่ แต่เธอกำลังจะเสียอิสระไป.. ดาวิกาเป็นเหมือนวงกลมที่ไม่เต็มวงและพยายามวิ่งตามหาอีกส่วนหนึ่งที่หายไป.. ซึ่งมันก็คือความรัก.. และความอบอุ่นจากคนที่เธอรัก

ดาวิกาไม่เคยได้ความรักจากใครจริงๆเลยสักคน.. แม้กระทั่งแม่ผู้ให้กำเนิด และน้องแท้ๆที่คลานตามกันมา ดาวิกาพยายามปิดตาข้างเดียวมาตลอด.. พยายามที่จะมองในส่วนที่ดีของทั้งสองคน และรักพวกเขาโดยที่ไม่มีเหตุผลอะไร แต่สิ่งที่เธอได้กลับมามันช่างคุ้มค่าเสียเหลือเกิน..

เธอเกือบติดคุกแทนน้องสาว เกือบตายเพราะน้องสาว ใช่! ใช่ว่าดาวิกาจะไม่รู้ว่าคนที่ชื่อ 'คณุฒน์' นั้นเป็นใคร.. ดาวิกาคิดว่าเธอนั้นรู้จักดาริกาดีที่สุด แต่ไม่เลย เธอแทบจะไม่รู้จักตัวตนจริงๆของดาริกาเลย.. ดาริกาเป็นคนอย่างไรกันแน่? เรื่องนี้ดาวิกาก็ไม่อาจทราบได้

ส่วนมารดาแท้ๆของเธอ แทบจะไม่มองว่าเธอคือลูกคนหนึ่ง ที่ผ่านมาทำไมดาวิกาต้องเป็นฝ่ายยอม ฝ่ายหนี ฝ่ายที่ต้องโดนกระทำซ้ำๆ? ทำไมกัน?

"..แม่เคยรักเหนือจริงๆบ้างไหม? เหนือเป็นลูกแม่จริงๆรึเปล่า?" ดาวิกาเคยพร่ำบอกตัวเองว่าให้คิดว่าคุณนายพิมพ์ดาวไม่ใช่แม่ของตน คุณนายพิมพ์ดาวเป็นแค่ผู้ให้กำเนิดแค่นั้น.. คนเป็นแม่จริงๆ ไม่มีทางทำแบบนี้กับลูกของตนหรอก ดาวิกาต้องเลิกแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเองได้แล้ว!

"นี่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่หรอ?" เอ่ยออกมาอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาสีใสที่ไหลออกมา.. ทำไมกัน? ทำไมดาวิกาต้องทำเป็นว่าตนเองเข้มแข็ง ทำไมต้องทำให้สิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง ที่เป็นอยู่มันไม่ใช่ตัวตนแท้จริงของดาวิกาเลยสักนิด..

"เหนืออุตส่าห์หนีแม่ไปแล้ว แม่จะตามมารังควานเหนือทำไม.. เหนือเหนื่อยแล้วนะ" พูดไปก็เท่านั้น ไม่มีใครได้ยินในสิ่งที่เธอพูด ในสิ่งที่เธอต้องการหรอก..

•

•

@เกาะสมุทรเมฆา

-รีสอร์ตสมุทรเมฆา-

00:07

"เหนือเมฆ.. ช่วยจีด้วย จีทรมานเหลือเกิน จีเจ็บ.. เขาตั้งใจฆ่าจี เขาขับรถชนจี!!" เอ่ยขึ้นขณะที่น้ำตารินไหลอย่างไม่ขาดสาย.. เธอนอนอยู่กับพื้นถนน เศษกระจกที่แตกเต็มไปหมดและ.. เลือดที่มันกำลังไหลออกมาจากตัวเธอ

"จี.." เมฆาว่าพรางจะวิ่งไปช่วยภรรยาสาวอย่างจิรัจฌาที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น นัยน์ตาของเธอบอกกับเมฆาว่าเธอต้องการความช่วยเหลือจากเขา แต่จู่ๆ ภาพทั้งหมดก็หายไป ทิ้งไว้ให้เหลือแค่เมฆากับความว่างเปล่า..

"จี! จี! คุณอยู่ไหม! ผมกำลังจะไปช่วยคุณนะ!" เมฆาตะโกนเสียงดังลั่นเหมือนกับคนที่กระวนกระวายใจ กลัวว่าคนรักจะเป็นอะไรไป กลัวว่าเขาจะเสียเธอไปอีกครั้ง..

"เหนือเมฆ.. จีรักเหนือเมฆนะ จีรักสายหมอกลูกของเราด้วย ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะ.." เมฆามองไปรอบๆตัวเขาแต่กลับไม่เจอเจ้าของเสียงที่คุ้นเคย.. จิรัจฌาจะทิ้งเขาไปอีกแล้วหรอ?

"ผมจะมีความสุขได้ยังไงกัน ในเมื่อผมยังหาตัวคนผิดไม่ได้ ในเมื่อมันยังไม่ได้รับกรรมที่มันเคยก่อและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ผมก็ไม่อาจมีความสุขได้" เมฆาตอบกลับภรรยาสาวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง

"ไม่ต้องแล้ว.. เธอกำลังจะมาแล้ว" จิรัจฌาตอบกลับเมฆาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวังและดีใจ..

"ใครกำลังจะมาหรอจี" เมฆาถามอย่างสงสัย จิรัจฌาหมายถึงเรื่องอะไรกัน? เมฆางงไปหมดแล้ว

"เธอกำลังจะมา.. มาช่วยจี เธอกำลังจะมาช่วยจี!" จิรัจฌาเอ่ยเสียงดังก้องอยู่ในหัวของเมฆา

"ใครกำลังจะมาหรอจี! คุณช่วยตอบผมหน่อยสิ อย่าเงียบสิจี!"

"จี!!" ร้องเสียงดังสนั่นพร้อมกับสะดุ้งตัวขึ้นมาจะเตียงกว้าง.. เหงื่อไหลท่วมตัวเขาไปหมด.. เขาฝันไป เขาฝันถึงจิรัจฌาอีกแล้ว..

มองไปข้างๆเห็นลูกชายนอนหลับสนิทอยู่.. ลูบหัวลูกชายเบาๆก่อนจะห่มผ้าให้ลูกชายดีๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป..

ปล่อยให้น้ำสีใสไหลผ่านร่างกายเปลือยเปล่าของตนเอง.. เมฆาไม่มีทางลืมจิรัจฌาคนที่เขารักได้ลง ถึงแม้ร่างกายของจิรัจฌาจะหยุดหายใจไปนานแล้ว แต่จิรัจฌายังคงหายใจอยู่ในหัวใจของเมฆา..

ความปรารถนาเดียวของเมฆาคือ.. ขอให้จิรัจฌากลับมา กลับมาเป็นเหมือนเดิม เมฆาไม่อยากอยู่ในความทรงจำเดิมๆที่แสนจะมีความสุขกับจิรัจฌาแล้ว แต่เมฆาอยากจะสร้างความทรงจำกับจิรัจฌาใหม่ สร้างมันให้มีความสุขมากกว่าเดิม..

ไม่รู้ว่ามันนานเท่าไหร่แล้วที่หัวใจของเมฆามันไม่ได้เต้นแรงเหมือนอยู่กับจิรัจฌา มันนานมากจนเมฆาลืมไปแล้วว่าหัวใจของเมฆาเต้นแรงครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่.. และการได้สัมผัสความรักของคนที่รักมันรู้สึกยังไง เมฆาก็ไม่อาจจำได้..

มันเป็นเหมือนทุกๆวัน.. เมฆานอนไม่หลับอีกแล้ว ไม่สิ.. เมฆาฝันร้าย เขาฝันร้ายแบบนี้มา 5 ปีแล้ว.. ฝันถึงแต่เรื่องเดิมๆของจิรัจฌา เรื่องที่เมฆาไม่อาจจะลืมมันได้ลง..

มันอาจจะเป็นเพราะเขายังหาตัวฆาตกรตัวจริงไม่ได้.. วิญญาณของจิรัจฌาเลยไม่ไปไหน.. ไม่หรอก จิรัจฌาไปสู่สุขคตินานแล้ว.. มีแต่เมฆานี่แหละที่อยากจะจับฆาตกรให้ได้! ทำไมโชคต้องเข้าข้างคนชั่วพวกนั้นด้วย..

"สักวัน.. พวกมันต้องได้ชดใช้ในสิ่งที่พวกมันเคยทำไว้.." ข้อเสียของเมฆาคือเจ้าคิดเจ้าแค้น และยังกัดไม่ปล่อย.. "จีสบายใจได้เลยนะ.. ผมจะจับพวกมันที่เกี่ยวข้องทั้งหมดเข้าคุกและชดใช้กรรมที่เคยทำกับจีให้ได้!"

เดินวนอยู่ริมชายหาดให้ลืมทุกสิ่งในหัวสมองไป.. ลมหนาวพัดผ่านร่างกายหนาของเมฆา.. เมฆาชอบช่วงเวลาแบบนี้ที่สุด ช่วงเวลาที่เขาไม่ได้คิดอะไร และไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลย..

ล้วงกระเป๋ากางเกงพรางมองขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้าง.. วันนี้เป็นวันพระจันทร์ดับ.. ดวงดาวช่างสวยจริงๆ สวยกว่าทุกๆครั้งที่เมฆาได้เงยมอง..

ทำไมดาวเพิ่งจะมาสวยเอาตอนนี้นะ.. ทั้งที่ดาวมันก็อยู่บนฟากฟ้าและสว่างไสวอยู่ทุกวัน.. หรือเป็นเพราะวันนี้มีแต่ดวงดาว แต่ไม่มีดวงจันทร์..

"เป็นเธอใช่ไหมดาวิกา หรือไม่ใช่.. ไม่ว่าเธอจะเป็นใครเธอต้องได้ชดใช้ในสิ่งที่เธอทำไว้ เธอจะอยู่ส่วนไหนของโลกฉันก็ไม่สน ฉันจะตามล่าเธอให้เจอ.. เกมส์มันกำลังจะเริ่มขึ้นและฉันคือผู้คุมเกมส์ทั้งหมด.."

•

•

@ระนอง

-ร้านเหล้าxxx-

00:18

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ดาริกานั่งอยู่ที่นี้.. และดื่มไปมากแค่ไหนแล้ว.. ดาริกาในตอนนี้นั้นรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าเต็มทน..

ทำไมเธอต้องใช้ชีวิตในชื่อของดาวิกา.. ทั้งๆที่เธอคือดาริกา ทำไมมารดาผู้ให้กำเนิดของเธอต้องบังคับให้เธอเป็นดาวิกา! ทำไมกัน!

จริงสิ! เธอใช้ชีวิตในสังคมในนามของดาวิกา ฆาตกรที่ทำให้คนตายแล้วไม่ได้รับผิด.. ไม่แปลกที่ชีวิตของดาริกาจะตกต่ำ ทำไมเธอไม่เปิดตัวให้สังคมได้รับรู้ว่าเธอคือดาริกา! บุคคลที่ใสสะอาด ไม่มีมลทินอะไร และไม่มีเคยผ่านการแต่งงาน..

"ทำไมฉันเพิ่งคิดได้.." เอ่ยถามตัวเองเบาๆ ทำไมเธอต้องทนอยู่ในชื่อที่เธอไม่อยากจะอยู่ ทำไมเธอไม่เปิดตัวไปเลยล่ะว่าเธอคือดาริกา! แค่เธอบอกกับทุกคนว่าเธอคือดาริกา เธอก็จะได้ออกจากความรู้สึกและอะไรที่มันน่ารังเกียจสักที..

"ขอโทษทีนะเหนือ.. พี่คิดซะว่านี้มันเป็นกรรมจากที่พี่ทำให้คนตายละกัน" เอ่ยขึ้นก่อนจะกระดกน้ำเมาในแก้วจนหมดไป.. ต่อจากนี้ดาริกาก็จะได้เริ่มต้นใหม่แล้ว.. และมันจะเป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดีกว่าเดิม..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***