03 : สับสน(?)

... ตอนที่ 3...

@ระนอง

"กรี๊ดดด!!" กีดร้องเสียงดังก่อนจะโยนข้าวของใครบางคนลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์หรูด้วยความโมโห

"คุณหนูขา ใจเย็นๆก่อนนะคะ" ป้าบัว แม่บ้านที่ทำงานให้กับคุณนายพิมพ์ดาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"ทนไม่ไหวแล้วนะ! ทำไมฉันต้องอยู่ในชื่อของนังเหนือด้วย!" เอ่ยเสียงดังด้วยอารมณ์สุนทรี ดาริกาไม่โอเคที่ต้องมาอยู่ภายใต้ชื่อของดาวิกาทั้งๆที่เธอคือดาริกา!

ในตอนนี้ดาริกาเหมือนคนสติแตก ทำไมเธอต้องมีฝาแฝด! ฝาแฝดที่ได้ความรักจากแม่มากกว่า! ทั้งที่ตลอดมาดาริกาเป็นคนที่ได้ทุกอย่าง แต่ทำไมตอนนี้เธอถึงต้องมีเสียทุกอย่างไป! ทั้งเกียรติยศ และศักดิ์ศรี!

"อะไร แกโวยวายอะไรอีก!" คุณนายพิมพ์ดาวพี่เพิ่งจะกลับบ้านหลังจากที่ทำงานมาอย่างเหน็ดเหนื่อย เอ่ยถามลูกสายคนเล็กขณะที่ก้าวขาเข้ามาภายในคฤหาสน์หลังใหญ่

"นิลไม่เอาแล้ว! นิลไม่อยากอยู่ในชื่อนังเหนือแล้ว! ทำไมนิลต้องมีมันเป็นฝาแฝดด้วย!" ดาริกาตอนกลับผู้เป็นมารดาทันที

"เหรอ? แล้วทีเมื่อก่อนทำไมชอบเอาชื่อเขาไปอ้าง จนเขาถูกตามฆ่าที่อเมริกา ฉันให้ชื่อแกใช้เต็มที่แล้ว อยากทำไรทำเลย!" คุณนายพิมพ์ดาวเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด

"ทำไมแม่ต้องรักแต่มัน! ทำไมแม่ต้องรักมันมากกว่า!" ดาริกาเอ่ยถามอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

"ถ้าแกดูดีดี คนที่ฉันรักมากที่สุด! คือคนที่ได้ทุกอย่าง!" คุณนายพิมพ์ดาวตอบก่อนจะเดินกลับออกไปข้างนอก ทั้งทีคุณนายพิมพ์ดาวเพิ่งจะกลับบ้าน!

"แม่ก็มีแต่รักตัวเองแหละ!!" ดาริกาตะโกนตามหลัง ก่อนที่ร่างเล็กจะทรุดนั่งลงกับพื้น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา..

"คุณหนูคะ.." ป้าบัวเดือนเข้าไปหาดาริกาใกล้ๆก่อนจะกอดปลอบโยนอย่างอบอุ่น..

"คงจะมีแค่ป้าบัวที่รักนิลจริง.."

•

•

@ภูเก็ต

มือบางค่อยๆวางช่อดอกไม้ในมือลงไปตรงหน้ารูปภาพของเจ้าของที่เก็บอัฐิอย่างอ่อนน้อมและเบามือ..

"ฉันขอโทษนะคะที่ฉันรอเวลาจนมันผ่านมานานมากแล้ว.. คุณจิรัจฌา" มองรูปภาพของเจ้าของที่เก็บอัฐิตรงหน้าด้วยแววตาที่รู้สึกผิด.. ในภาพนั้น จิรัจฌากำลังยิ้มด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขมันยิ่งทำให้ดาวิกายิ่งรู้สึกผิดมากๆ

เห็นรอยยิ้มของจิรัจฌาในรูปภาพ มันทำให้ดาวิกาตอกย้ำตัวเองในใจว่าดาริกาน้องสาวของเธออาจจะไปพากความสุขจากจิรัจฌาด้วยความตาย.. ในตอนนั้นจิรัจฌาอาจจะมีความสุขมากๆก็ได้..

"ฉันจะไม่ขอให้คุณอโหสิให้น้องสาวฉัน.. แต่ได้โปรด.. โปรดรับคำขอโทษจากฉันแทนน้องสาวได้หรือเปล่าคะ" ที่ดาวิกามาหาจิรัจฌา ดาวิกาไม่ต้องการให้จิรัจฌายกโทษ หรืออโหสิกรรมให้ดาริกาแต่อย่างใด.. ดาวิกาเพียงแค่อยากจะมาขอโทษแทน.. ก็แค่นั้น..

ถามว่าดาวิกามาหาจิรัจฌาถูกได้อย่างไรน่ะเหรอ? นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ดาวิกามาหรอก ดาวิกาจะแอบกลับเมืองไทยทุกปีโดยที่ไม่บอกใคร และจะเลือกกลับช่วงครบรอบอุบัติเหตุครั้งนั้น.. ครั้งที่ดาวิกาไม่เคยลืม.. แล้วดาวิกาก็ให้คนไปสืบหาว่าที่เก็บอัฐิของจิรัจฌาอยู่ที่ไหน.. และดาวิกาก็ได้รู้คำตอบ..

"ฉันตั้งใจมาที่ภูเก็ตเพื่อมาหาคุณโดยเฉพาะเลยนะคะ.." ใช่แล้ว! ตอนนี้ดาวิกาอยู่ที่ภูเก็ต.. เหตุผลหลักคือมาขอโทษจิรัจฌาในวันครบรอบวันตายของเธอ.. และเหตุผลรองคือหนีคุณนายพิมพ์ดาวและพานภาพราวและเด็กชายณภัสร(น้องก้องฟ้า) มาเที่ยวด้วย..

ดาวิกาปล่อยให้นภาพราวและเด็กชายณภัสรทำบุญ ส่วยสังฆทาน และตนเองมาที่ที่เก็บอัฐิของจิรัจฌา..

"ฉันเสียใจกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีก่อนนะคะ เสียใจกับวันครบรอบวันตายของคุณนะคะ.. ฉันรู้สึกผิดและเสียใจมากจริงๆ ตอนนี้ฉันกำลังจะทวงคืนความยุติธรรมให้คุณแล้วนะคะ"

รถยนต์กะบะแล่นเข้ามาจอดลงที่ลานจอดรถในเขตวัดที่คุ้นเคย ทั้นทีที่ดับเครื่องลงก็มีร่างกายกำยำเดินลงมาจากรถในมือถือดอกซ่อนกลิ่นออกมาด้วย…

ชายหนุ่มเดินมุ่งหน้าไปยังที่เก็บอัฐิของคนรักอย่างจิรัจฌา.. หยุดเดินทันทีที่เห็นหญิงสาววัยยี่สิบปลายๆ ยืนอยู่หน้าที่เก็บอัฐิของจิรัจฌา.. ก่อนที่หญิงสาวคนนั้นจะเดินมาที่เขา..

เมฆามองเห็นหน้าของหญิงสาวที่กำลังเดินมาที่เขาอย่างชัดเจน.. และกำลังตกตะลึงกับใบหน้าของเธอ.. และหญิงสาวคนนั้นก็เดินจากไปในที่สุด..

"นั้นมัน.. ดาวิกา.." ลืมความตั้งใจแรกที่จะมาหาจิรัจฌา เมฆารีบเดินตามหญิงสาวคนนั้นไปอย่างไม่ลังเล.. เขาจะต้องลากตัวเองเข้าคุก เขาจะต้องทำให้เธอได้รับในสิ่งที่เธอควรจะได้รับให้ได้!

"ก้องฟ้าครับ" หยุดเดินอยู่กับที่เหมือนหญิงสาวคนนั้นเอ่ยเรียกเด็กน้อยคนหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปหา.. เมฆาแอบมองพวกเขาจากที่ไกล..

"แม่เหนือครับ!!" เสียงเล็กๆและพูดไม่ชัดของเด็กน้อยวัย 2 ขวบกว่าๆร้องเรียกดาวิกา พร้อมวิ่งมาหาดาวิกาอย่างร่าเริงก่อนที่ดาวิกาจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาสู่อ้อมแขน..

"แม่คิดถึงก้องฟ้าจังเลยครับ" ว่าก่อนจะหอมไปที่แก้มเด็กน้อยไป 1 ฟอดใหญ่ๆ

"ห่างกันไม่ได้เลยนะแม่ลูกคู่นี้" นภาพราวว่าอย่างประชดประชัน

"ก็ลูกฉันนะ" ดาวิกาตอบกลับอย่างทีเล่นทีจริง

"จ้าาาาา" นภาพราวว่าก่อนจะกอกตามองบน และทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้..

"ก้องฟ้าหิว" เด็กน้อยบอกพรางลูบพุงน้อยๆของตัวเองเบาๆ

"ก้องฟ้าหิวเหรอครับ แถวนี้มีร้านอาหารอร่อยๆมั้ยวะ" นภาพราวหันไปถามลูกชาย ก่อนที่เด็กน้อยจะพยักหน้าตอบผู้เป็นมารดาเบาๆ ก่อนที่นภาพราวจะหันไปถามดาวิกา

"ไม่รู้เหมือนกัน กลับไปทานที่โรงแรมมั้ยล่ะ" ดาวิกาถาม

"อืม" ตอบรับก่อนจะก้มมองที่นาฬิกาที่ข้อมือ "นี่ก็ถึงเวลาอาหารก้องฟ้าแล้ว รีบไปกันเถอะ.." นภาพราวบอกก่อนจะเดินนำหน้าและดาวิกาที่อุ้มก้องฟ้าไว้ในอ้อมแขนก็เดินตามนภาพราวไป..

เมฆายกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปดาวิกา นภาพราว และก้องฟ้าไว้ ก่อนจะกดส่งให้คนรู้จักทันที..

"ดาวิกา.. ใช่ดาวิกาจริงๆใช่มั้ย?" เอ่ยออกมาเบาๆและมองดาวิกาที่อุ้มเด็กน้อยในอ้อมแขนเดินจากไปจนสุดสายตา.. ในขณะที่เมฆาทุกข์ทรมานแทบตาย แต่ดาวิกากลับมายืนหัวเราะอย่างมีความสุข..

ดอกซ่อนกลิ่นถูกวางลงข้างๆช่อดอกไม้เหมือนเช่นเคย.. ทุกครั้งที่เมฆามาหาจิรัจฌาในวันครบรอบวันตายเมฆาก็เห็นช่อดอกไม้ช่อโตถูกวางไว้ก่อนเมฆาจะมาเสมอ..

"เจ้าของช่อดอกไม้ที่มาหาจีก่อนผมทุกปี.. คือเธอคนนั้นใช่มั้ยจี?" ว่าพรางลูบรูปภาพของเจ้าของที่เก็บอัฐิตรงหน้าอย่างเบามือ..

"เวลาผ่านมาแล้ว 5 ปีแต่ผมก็ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับจียังไม่ได้เลย.. ผมหมดปัญญาแล้วจริงๆจี..

ต่อให้ผมจะมีอำนาจมากมายแค่ไหน ผมก็ไม่มีปัญญาหาหลักฐานเอาตัวคนผิดได้.. แต่ผมจะไม่ยอมแพ้หรอก มันต้องมีสักวันหนึ่งที่ผมจะหาหลักฐานแล้วเอาตัวคนทำผิดมาลงโทษให้ได้!"

ต่อให้เวลาจะล่วงเลยมานานถึง 5 ปีแล้วก็ตาม เมฆายังคงหาหลังฐานเอาตัวคนทำผิดไม่ได้.. พวกมันรอบคอบมากเกินกว่าจะเล่นงานมันได้.. พวกมันไม่ทิ้งหลักฐานหรือสิ่งที่จะสาวไปสู่ตัวมันได้ไว้เลย..

@เกาะสมุทรเมฆา

"มึงส่งอะไรมาให้ลูกน้องกูวะ?" ทันทีที่ที่กลับมาจากเยี่ยมจิรัจฌา เมฆาก็ขับรถตรงมาที่สนามยิงปืนของเพื่อนรักอย่างการัณย์ทันทีเพราะก่อนหน้านี้เมฆาได้นำลูกชายอย่างเด็กชายเหนือสมุทรไปฝากไว้ที่นั้น และเมื่อมาถึงการัณย์ก็เอ่ยถามอย่างสงสัย..

"ก็รูปภาพไง" เมฆามองภาพในโทรศัพท์ก่อนตอบกลับไป แล้วนั้งจิบกาแฟต่อ

"เออ กูรู้ว่าเป็นรูปภาพแต่คนในภาพอ่ะใคร มีแอบถ่ายเขาอย่างนี้ ถ้าเขารู้เขาฟ้องมึงได้เลยนะเว้ย" การัณย์ว่า

"ก่อนมึงจะถามว่าคนในภาพคือใครมึงก็ควรแหกตายดูก่อนนะครับ" เมฆาว่าก่อนจะยื่นโทรศัพท์ไปใกล้ๆหน้าการัณย์

"ใกล้ๆไปสัส" ว่าก่อนจะเอาโทรศัพท์ในมือของเมฆามาดูอีกครั้ง.. "เฮ้ย!" การัณย์อุทานออกมาอย่างแปลกใจ "นี้มันคุณดาวิกาหนิวะ แล้วเด็กคนนี้ใครลูกเธอหรอ? แล้วผู้หญิงคนนั้น.."

"เออ ดาวิกา แล้วเด็กในภาพกูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลูกเธอหรือเปล่า แต่ได้ยินดาวเหนือเรียกเด็กคนนี้ว่าก้องฟ้า แล้วเด็กคนนี้เรียกดาวิกาว่าแม่" เมฆาบอกไปตามที่ได้ยิน..

"ชัดเลย! แม่ลูกกันแน่ๆ ว่าแต่พ่อ.. ใครคือพ่อวะ" การัณย์ถามต่อ

"กูจะรู้ไหมล่ะ! แต่ที่กูอยากรู้คือผู้หญิงคนนี้คือดาวิกาจริงๆไหม แล้วทำไมเธอทำเป็นไม่รู้จักกูทั้งๆที่เคยเจอกันแล้วเมื่อ 5 ปีก่อน แล้วแฟนเก่ามึงรู้จักกับดาวิกาได้ไง"

"ที่มึงมาหากูเพราะอยากให้กูช่วยเช็คประวัติคุณดาวิกา.. ไม่สิ เธอคนนี้ใช่มั้ย?" การัณย์ถามอย่างรู้ทัน

"เออ กูอยากให้มึงเช็คประวัติพวกเธอทั้งหมดเลย ทั้งสามคนนี้ แล้วกูอยากรู้ด้วยว่าพวกเธอพักที่โรงแรมไหน แล้วไปที่ไหนในภูเก็ตมาบ้าง" เมฆาบอก เขาอยากจะรู้จักเธออย่างละเอียด และอยากมั่นใจว่าเธอคือดาวิกา ฆาตกรที่พรากความสุขไปจากเขา..

"ใจเย็นไอ้สัส! กูไม่ใช่ GPS นะเว้ย" การัณย์บอก

"จะช่วยไม่ช่วย" เมฆาถาม

"เออ ช่วย" ถึงแม้การัณย์จะแอบบ่นบ้าง แต่การัณย์ก็พร้อมที่จะช่วยเหลือเมฆาเสมอ.. เพราะพวกเขาคือเพื่อนกันไงล่ะ

"แล้วลูกกูล่ะ" ว่าแล้วก็ชะโงกมองหาลูกชาย ทั้งแต่เขามาถึงเขายังไม่เห็นลูกชายเลย ปกติเด็กชายเหนือสมุทรจะชอบวิ่งเล่นไปมาไม่ใช่หรอ?

"กูให้ไอ่เต้สอนลูกมึงยิงปืนอยู่" การัณย์ตอบเสียงเรียบ

"ห้ะ! มึงให้ลูกกูเล่นปืนหรอไอ่สัส! ลูกกูเพิ่ง 5 ขวบนะเว้ย!" เมฆาเอ่ยเสียงดังด้วยความตกใจและกระวนกระวายใจ

"เอออ ไม่เป็นไรหรอกก มีพ่อเป็นมาเฟียภูเก็ตจะให้ลูกเล่นเป่าขลุ่ยหรือไง?" การัณย์ตอบกลับ

"แต่ลูกกูยังเด็กนะเว้ย ถ้าลูกกูยิ่งมั่วล่ะมึง?" ถึงอย่างไรเมฆาก็ไม่สบายใจอยู่ดี

"อย่าลืมนะสัส ลูกมึงแม่งมีพัฒนาการดีเยี่ยม แถมยังสมองไวเหมือนคุณจี ไม่ได้โง่เหมือนมึง สบายใจได้" การัณย์ตอบก่อนจะตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ

"ไอ่สัส.." แต่ถึงอย่างนั้นเมฆาก็ต้องยอมอยู่ดี เมฆาเชื่อว่าการัณย์ไว้ใจได้ แถมการัณย์ยังรักเด็กชายเหนือสมุทรเหมือนลูกแท้ๆของตน แค่นี้ก็สามารถทำให้เมฆาวางใจได้แล้ว..

- 2 ชั่วโมงต่อมา -

"เอาล่ะ เริ่มจากประวัติของพวกเธอกันก่อน จากที่กูโทรไปถามคนใหญ่คนโตที่กูรู้จักมานะ เริ่มจากคุณดาวิกาก่อน.." การัณย์ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้และเดินมาที่บิลบอร์ดตรงหน้า

"สักทีเถอะมึง" เมฆาว่า

"ใจเย็นๆสิครับคุณเมฆา กูจะเข้าเรื่องเลยละกันนะครับ เธอชื่อว่า 'ดาวิกา นฤเศวร์ธาธัญธร' หรือดาวเหนือ มีชื่อเดิมว่า ดาวิกา นัทธ์ธัญธนิน ซึ่งนามสกุลใหม่ของเธอ เธอได้แอบไปเปลี่ยนแบบลับๆ และแน่นอนครับคนที่เปลี่ยนให้เธอคือลูกน้องกูเอง"

"แสดงว่าเธอคือดาวิกาจริงๆ คนที่ทำให้จีตาย" เมฆาเอ่ยก่อนจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความหวัง..

"แต่มึงอย่างเพิ่งดีใจไปสิครับ ฟังให้จบก่อน ประวัติของเธอคนนี้ไม่ธรรมดานะครับบอกก่อน" การัณย์ว่าอย่างเล่นลิ้น

"มึงหมายความว่าไง" ทันทีที่การัณย์พูดจบรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวังของเมฆาก็หายไปในพริบตา

"จริงอยู่ที่เธอชื่อเดียวกับคุณดาวิกา แต่ประวัติของเธอมีเยอะจนกูสับสนว่ะ ใครๆก็เรียกเธอว่าคุณดาวิกา น้อยคนจะเรียกว่าดาวเหนือ คุณดาวิกาเป็นลูกสาวคนเดียว ย้ำนะว่าคนเดียวของคุณนายพิมพ์ดาว นัทธ์ธัญธนิน ภรรยาคนปัจจุบันของเจ้าสัวพันล้านที่เสียชีวิตแล้ว

คุณดาวิกาเรียนจบปริญญาตรีสาขาการจัดการโรงแรมในไทย และเรียนจบปริญญาโทสาขาบัญชีในอเมริกา พ่อเลี้ยงของคุณดาวิกาทำธุรกิจโรงพยาบาลเอกชน และเปิดโรงแรมดังแถวๆระนอง" การัณย์บอก

"แปลว่าเธอไม่ใช่ดาวิกาคนนั้น?" เมฆาถามเพื่อนรักอย่างสิ้นหวัง.. ทั้งหมดคือเมฆาดีใจเก้อเหรอ?

"กูก็ไม่รู้ แต่มีข่าวลือมาว่าคุณนายพิมพ์ดาวมีลูกสาวอีกคนที่เป็นฝาแฝดกับคุณดาวิกาที่ชื่อว่าดาริกา ในตอนนี้คุณดาริกากำลังใช้ชีวิตภายใต้ชื่อของคุณดาวิกา

แต่ตอนนี้คุณนายพิมพ์ดาวบริหารโรงแรมพลาดจนต้องไปกู้ยืมธนาคารมา ตอนนี้ได้ยินมาว่าติดหนี้ธนาคารอยู่หลาย 100 ล้านจนธนาคารไม่ให้กู้อีก ก็เลยไปยืมเงินเสี่ยที่ไหนก็ไม่รู้เป็น 100 ล้าน

แถมจะไปเอาเงินจากโรงพยาบาลก็ไม่ได้เพราะคุณนายพิมพ์ดาวไม่มีสิทธิ์ในโรงพยาบาลแล้วเพราะมันเป็นมรดกของลูกชายเจ้าสัว

คุณนายก็เลยให้ลูกสาวอย่างคุณดาริกาที่อยู่ภายใต้ชื่อดาวิกาแต่งงานกับเสี่ยคนหนึ่งเมื่อ 3 ปีก่อน และเสี่ยคนนั้นก็ตายไปแล้วเมื่อ 2 ปีที่แล้ว.."

การัณย์บอก แน่นอนว่าการัณย์เคยเป็นตำรวจมาก่อน และก็มาเปิดธุรกิจสนามยิงปืนส่วนมากจะเป็นคนที่มีอิทธิพลมาใช้บริการจึงมีผูกพันธมิตรไว้บ้าง เรียกได้ว่าการัณย์มีเส้นสายอยู่มากมายเลยเชียวล่ะ

"แล้วยังไง?"

"ความจริงตอนนี้คุณดาวิกาตัวจริงต้องอยู่ที่อเมริกาแต่ตอนนี้กลับมาที่ไทยกระทันหันแบบไม่ได้บอกใคร" การัณย์บอก

"แล้วมึงรู้ได้ไง" เมฆาถามด้วยความสงสัย

"ก็คนที่นั่งข้างๆคุณดาวิกาตอนอยู่บนเครื่องบิน เป็นคนรู้จักกูไง"

"กว้างขวางดีนะมึงอ่ะ"

"แน่นอน ต่อนะ ที่คุณดาวิกาต้องกลับมาที่ไทยกระทันหันเพราะว่าคุณนายพิมพ์ดาวจะไปลากตัวของคุณดาวิกามาแต่งงานกับเสี่ยเฒ่าหัวงูคนหนึ่ง เพียงเพราะเงิน"

"ที่มึงจะสื่อคือคุณนายพิมพ์ติดหนี้อยู่กว่า 100 ล้านแล้วไม่มีเงินใช้หนี้ก็เลยจะขายลูกสาว?"

"นั้นแหละ คุณดาวิกาก็เลยต้องหนีมาที่ภูเก็ต ซึ่งขายลูกสาวอีกคนที่ลับๆไปแล้ว คุณดาริกาน่าจะไม่ยอมให้ทำแบบเมื่อ 3 ปีก่อนอีกครั้ง คุณนายพิมพ์ดาวเลยต้องจำใจต้องไปลากตัวดาวิกาตัวจริงมา" การัณย์บอก

"กูสงสัยอย่างนึง ในเมื่อคุณนายพิมพ์ดาวเนี่ย มีลูกสาวฝาแฝด ทำไมไม่เปิดตัวทั้งสองคนเลยวะ ทำไมต้องให้คนรู้แค่ดาวิดา งั้นอีกคนก็ไม่มีตัวตนในสังคมน่ะสิ" เมฆาเอ่ยอย่างสงสัย ทำไมครอบครัวนี้ถึงทำตัวลับๆล่อๆ ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องเสียหายที่ต้องปิดบัง

"ที่กูได้ยินมานะ ความจริงคุณนายพิมพ์กะว่าจะให้คนรู้จักแค่ดาริกาคนเดียว เพราะคุณดาวิกาไม่อยากเป็นที่รู้จักในฐานะลูกเลี้ยงเจ้าสัว แต่คุณดาริกาเนี่ยเที่ยวบอกใครต่อใครว่าชื่อดาวิกา ขนาดงานแต่งงานเธอเมื่อ 3 ปีก่อนยังใช้ชื่อดาวิกาเลย" การัณย์ตอบ

"แสดงว่าคนที่กูเจอที่พักแล้วที่ศาลคือใคร? ดาวิกาหรือดาริกา?" เมฆาถามออกไปอีกครั้ง

"เออว่ะ วันนั้นคือใครวะ?" เรื่องนี้ทำเอาทั้งการัณย์และเมฆางงไปตามๆกัน พวกเขาสับสนกับเรื่องของดาวิกาเสียเหลือเกิน..

"ช่างเรื่องดาวิกาก่อน แล้วเด็กคนนี้ล่ะ" เมฆาถามต่อ

"เด็กคนนี้ไม่มีข้อมูลว่ะ รู้แต่ว่าชื่อก้องฟ้า ไม่มีประวัติแม่หรือพ่อ ส่วนผู้หญิงคนนี้.." การัณย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง "เธอชื่อนภาพราว วัณณุวรรธน์ หรือพราวฟ้า เป็นอดีตหมอของอดีตโรงพยาบาลของคุณนายพิมพ์ดาว.. ก่อนจะถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล แล้วถูกระงับใบอนุญาตทางการแพทย์ 3 ปีหลังจากที่คุณดาวิกาไปอเมริกา และก็ไม่มีข้อมูลอะไรอีก"

"เออ แล้วเธอพักที่ไหน แล้วไปที่ไหนของภูเก็ตมาบ้าง" เมฆาถามต่อ

"คือคุณดาวิกาหลังจากที่กลับจากอเมริกากูว่าน่าจะตรงไปหาพราวฟ้าที่พัทยาเลย แล้วค่อยมาที่ภูเก็ตนะ แต่เรื่องที่พัก พวกเธอทั้งหมดพักอยู่โรงแรมเมฆเหนือสมุทรของมึง แต่เรื่องไปไหนมาบ้างกูให้คนดูกล้องวงจรปิดดูทั่วจังหวัดแล้ว เธอไปแค่ที่วัดนั้นแค่นั้น เพราะกูคิดว่าเธอคงจะหลบหน้าคุณพิมพ์ดาวอยู่" การัณย์บอกร่ายยาว

"อืม.. ขอบใจนะ" เมฆาว่าพรางตบที่บ่าการัณย์เบาๆ

"ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่มึงเถอะ จะเอาไงต่อ ยังคิดว่าคุณดาวิกาเป็นฆาตกรอยู่ไหม"

"ไม่รู้ว่ะ ตอนแรกกูค่อนข้างมั่นใจมากๆ แต่ตอนนี้กูคิดว่าไม่ใช่แล้ว.. กูไม่มั่นใจว่าดาริกา หรือดาวิกาเป็นคนขับรถชน.. แต่ถ้าเป็นดาริกาชนทำไมดาวิกาต้องมารับผิดแทนทั้งที่ตัวเองไม่ได้ผิดอะไร

"นอกซะจากว่าดาวิกาจะโดนบังคับให้ทำ.." การัณย์พูดเสริม

"มึงคิดอย่างนั้นหรอ?" เมฆาถาม

"ประวัติของคุณดาวิกามันชัดเจน แต่คุณดาริกามันครึ่งๆกลางๆว่ะ"

"กูไม่รู้ว่ะ.. กูไม่มั่นใจแล้วว่ะ มันสับสนไปหมดแล้ว.."

"กูไม่รู้หรอกว่าเรื่องราวจริงๆมันเป็นยังไง แต่ตอนนี้กูว่าอะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้ ในวันนั้นวันที่ไปรับสาระภาพที่ สน. กูว่าไม่ใช่คนที่ชนจริงๆแน่ๆ หรือไม่ก็มีคนจัดฉาก.."

"..กูอยากลองพิสูจน์ดูส่ะ" นั่งเงียบอยู่นานก็จะพูดขึ้นมา

"มึงหมายความว่าไง กูไม่เข้าใจ"

"ก็ตามที่กูบอก.. กูอยากลองพิสูจน์ดาวดวงนี้ว่ะ กูอยากจะรู้จริงๆว่าเธอคือใครกันแน่ ไม่ว่าจะเป็นดาวิกา หรือดาริกา มันต้องมีสักคนในสองชื่อนี้ที่เป็นคนขับรถชนจี.. กูปล่อยให้เวลาผ่านมานานเกินไปแล้ว มันถึงเวลาที่กูจะต้องจับฆาตกรตัวจริงให้ได้แล้ว"

"มึงจะทำยังไงวะ.."

"ติดต่อศักดาให้กูที.."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***