it’s you | Lizkook

01 : แพะรับบาป

...ตอนที่ 1...

@กรุงเทพมหานครฯ

สารเคมีในเข็มฉีดยาถูกฉีดเข้าสู่ร่างกายบางของเธอจนหมดเข็ม เธอพยายามขัดขืนอย่างสุดกำลังแต่ทว่าแรงผู้หญิงหรือจะสู้แรงผู้ชาย

สายตาเริ่มพร่ามัว ง่วงซึม สมองทื่อไปหมด ร่างกายเริ่มอ่อนแรง เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้.. พวกเขาฉีดอะไรเข้าไปในร่างกายของเธอ!

"เป็นอย่างไรล่ะ! ฤทธิ์เยอะมากใช่ไหม? ทำไมล่ะ ไม่ขัดขืนแล้วเหรอ?" ชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยพรางเชยคางสวยของเธอขึ้น

ในตอนนี้เธอแทบจะไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้ว.. ในหัวมันมีแต่คำว่าทรมาน มันทุรนทุรายไปหมด เธอพยายามดึงสติตัวเองให้กลับคืนมา สถานการณ์อย่างนี้เธอจะหลับหรือควบคุมตัวเองไม่ได้เด็ดขาด! เธอได้แต่ภาวนาขอให้มีคนผ่านมาตรงนี้.. เธอไม่ไหวแล้วจริงๆ

"เอา.. มือสกปรกๆ ของแกออกไป!" เธอว่าพร้อมกับใช้แรงทั้งหมดที่มีปัดมือหนาออกจากคางสวยของตัวเอง

"นึกว่าหมดฤทธิ์แล้วซะอีก ฤทธิ์เยอะแบบนี้.. ฉันชอบ" มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสมเพช "ขนาดร่างกายของตัวเองไม่ไหว ยังจะดื้อด้านปากดีอีก ว้าาา.. ชักจะอยากปราบม้ายศอย่างเธอซะแล้วสิ"

"อย่าหวัง.. ว่าฉันจะยอมแกง่ายๆ ถ้าฉันหนีไปได้ ฉันจะกลับมาฆ่าแกแน่!" พยายามควบคุมตัวเองให้ได้ เธอจะไม่ยอมตายง่ายๆตรงนี้หรอก!

"ดาวเหนือลูก!!" 'คุณนายพิมพ์ดาว' มารดาของเธอร้องเรียกชื่อลูกสาวเสียงดังลั่น "ไม่.. ไม่ใช่ดาวเหนือ.." พึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเก็บความเป็นห่วงไปภายใต้ความหยิ่งยโสของตน..

ถึงแม้ว่าคุณนายพิมพ์ดาวกับลูกสาวจะเป็นแม่ลูกที่ไม่เหมือนแม่ลูกทั่วไป แต่คุณนายพิมพ์ดาวก็รักลูกสาวมาก แต่ที่อยู่ตรงหน้าคุณนายพิมพ์ดาวตอนนี้ไม่ใช่ลูกสาวคนที่คุณนายพิมพ์ดาวนั้นรักที่สุด..

"แม่.." ในที่สุดก็มีคนมาช่วยเธอแล้ว.. แต่คุณนายพิมพ์ดาวจะช่วยอะไรเธอได้ ..ที่เธอโดยกระทำอย่างนี้ก็เป็นเพราะว่าเธอรักแม่ไม่ใช่หรือ? เปล่าหรอก เธอแค่เข้าไปยุ่งในเรื่องที่ไม่ควรยุ่งเท่านั้นเอง..

"คุณศักดา ช่วยบอกให้ลูกน้องคุณปล่อยมือสกปรกๆ อยากจากแขนลูกสาวฉันด้วยค่ะ" คุณนายพิมพ์ดาวพยายามเก็บสีหน้าไม่ให้แสดงออกว่าเป็นห่วงลูกสาวมากเกินไป

'ศักดา' ศัตรูคู่ค้าของคุณนายพิมพ์ดาวสั่งให้ลูกน้องของเขาปล่อยมือจากเธอ เมื่อเธอเป็นอิสระ พยายามประคองตัวยืนก่อนที่คุณนายพิมพ์ดาวจะส่งสัญญาณบอกให้เธอนั้นรีบหนีไป

มองหน้ามารดาสักพักก่อนจะรีบเดินซมซานไปที่ซูเปอร์คาร์หรูของตัวเอง นั่งดึงสติของตัวเองให้กลับมา สายตาจดจ่อที่พวงมาลัย ก่อนจะขับเคลื่อนซูเปอร์คาร์หรูออกไปจากที่อันตรายนี้ให้เร็วที่สุด

แน่นอนว่าเธอไม่ต้องคิดห่วงมารดาเพราะมารดาของเธอนั้นสามารถเอาตัวรอดออกมาได้สบายๆอยู่แล้ว คุณนายพิมพ์ดาวนั้นทั้งเฉลียวฉลาด เจ้าแผนการ อีกทั้งยังมีมหาอำนาจเหลือล้น..

"ให้ตายสิ!" เธอสบถออกมาอย่างไม่ได้ดั่งใจ เธอเกลียดตัวเองในตอนนี้มากที่สุด! มองไปที่กระจกหลัง มีรถยนต์คันสีดำกำลังขับจี้เธออยู่.. เธอควรจะทำอย่างไรดีนะ..

แน่นอนว่าถ้าเธอไม่โดนศักดาวางยา เธอสามารถเอาตัวรอดได้สบายๆเพราะเธอนั้นสามารถควบคุมตัวเองได้ แต่ในตอนนี้แค่พยายามห้ามให้ตัวเองหลับ เธอยังไม่สามารถทำได้เลย..

ทิ้งแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ลงไปที่คันเร่ง และพยายามควบคุมพวงมาลัยให้ได้.. รถยนต์คันสีดำขับขึ้นมาเทียบเคียงซูเปอร์คาร์หรู พร้อมกับพยายามขับเบียดให้ตกลงข้างทาง.. ตอนนี้เธอขับออกมานอกเมืองบวกด้วยเวลาที่ดึกมากๆ จึงไม่ค่อยมีรถยนต์สัญจรมากสักเท่าไหร่

รถยนต์คันสีดำพยายามเร่งคันเร่งให้เร็วกว่าเพื่อไปสกัดข้างหน้าแต่โชคดีของเธอที่หักหลบเข้าไปในซอยข้างๆทำให้รถยนต์คันสีดำคลาดกับเธอไปเสียแล้ว..

หญิงสาวค่อยๆลดคันเร่งลงให้ช้ากว่าเดิมแต่ตอนนี้เธอไม่สามารถควบคุมสติของตัวเองไว้ได้อีกต่อไปแล้ว.. ฤทธิ์ของยามันเริ่มเล่นงานเธอหนักขึ้นทุกๆวินาที จนเธอไม่สามารถทนกับมันได้เสียแล้ว..

มันจุกภายในอกราวกับจะขาดใจตาย อ่อนเพลียอย่างหนัก มันทุรนทุรายอึดอัด มันปวดไปหมด ขาทั้งสองข้างเริ่มมีหนัก มันทำให้เธอไม่สามารถรู้ได้ว่าตอนนี้เธอเหยียบคันเร่งแรงแค่ไหน..

และในตอนนี้เธอเริ่มจะทนกับมันไม่ได้อีกต่อไป… เสียงโทรศัพท์เข้าและเธอก็เอื้อมมือไปรับสายอย่างยากลำบาก..

"ช่วยด้วย.." นั้นเป็นคำแรกที่เธอพูดเมื่อรับสายโทรศัพท์.. เธออยากจะหยุดรถตรงนี้ แต่ก็กลัวว่าพวกมันจะกำลังตามมา..

"แกไปไงบ้าง! แม่แกบอกฉันว่าแกแย่แล้ว! ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนอ่ะ! ฉันจะไปรับ!" ทันทีที่เธอรับสายพร้อมกับเอ่ยขอความช่วยเหลือ 'นภาพราว(พราวฟ้า)' ก็รีบเอ่ยถามเธอทันทีอย่างเป็นห่วง

"อยู่.. ไกลจากงานเลี้ยงประมาณ 5 กิโล.. ที่นอกเมือง.." ตั้งสติพรางบังคับพวงมาลัยให้ดีก่อนจะตอบเพื่อนสนิทไป.. เธอเชื่อใจนภาพราวมากที่สุด เชื่อใจมากกว่าใคร..

"ตอนนี้แกหยุดรถก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปจะไปรับเดี๋ยวนี้" นภาพราวบอกเพื่อนรัก ตอนนี้นภาพราวรู้ดีว่าเธอกำลังเมายา ถ้าขืนยังขับต่อไปมีหวังได้เกิดอุบัติเหตุแน่

"ไม่ได้.. ฉันหยุดไม่ได้ มันกำลังตามมา.." เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว

"ตอนนี้แกเมายาอยู่ หยุดรถก่อนนะ" นภาพราวบอกอย่างใจเย็น

"ไม่ได้ ฉันหยุดไม่ได้ ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว.. ตาฉัน.. มือฉัน.. เท้าฉัน.. หัวฉัน.. มันหนักไปหมดแล้ว.." เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงและกระวนกระวายเต็มทน.. ไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้ว..

พยายามยกเท้าออกจากคันเร่ง.. บอกกับตัวเองว่าต้องเชื่อนภาพราว เธอจะต้องหยุดรถเดี๋ยวนี้!! ไม่ทันที่เธอจะทำอะไร รถยนต์คันหน้าที่ขับสวนมาก็เปลี่ยนเลนถนนและพุ่งชนเข้าที่ซูเปอร์คาร์หรูของเธอทันที! ทำให้เธอต้องหักพวงมาลัยหลบจนพุ่งเข้าชนตู้โทรศัพท์ข้างๆ!

"แก! แก! เกิดอะไรขึ้น!" นภาพราวเอ่ยถามเธอจากโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล

"พราวฟ้า.. ช่วยฉันด้วย.. " เธอเงยหน้าขึ้นมา เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา..

"รอฉันก่อนนะ ฉันจะรีบไปให้เร็วที่สุด!"

เปิดประตูซูเปอร์คาร์หรู.. ก่อนจะดันตัวให้ออกไปนอกรถ.. หันเหลียวมองรถยนต์ที่มาชนตอนนี้รถยนต์คันนั้นได้ขับหนีไปแล้ว..

ทิ้งตัวลงที่ข้างๆซูเปอร์คาร์หรูอย่างหมดแรง.. หันมองเข้าไปในตู้โทรศัพท์.. เธอเห็นคนนอนจมกองเลือดอยู่ข้างในและคนนั้นคือผู้หญิง.. หวังว่ามันคงไม่ใช่ภาพหลอนนะ

"คุณคะ.. เป็นอะไรมั้ยคะ.." อยากจะเข้าไปหา แต่ตอนนี้เธอไม่อาจฝืนมันได้จริงๆ ได้แต่เอ่ยถามออกไปอย่างรู้สึกผิด..

"ฉัน.. ขอโทษนะคะ ฉัน.. ไม่ได้ตั้งใจ.. ฉันน่าจะหยุดรถตั้งแต่แรก ฉันน่าจะขับไปในเมืองตั้งแต่แรก ไม่สิ ถ้าฉันไม่ปากดี.. มันคงไม่เป็นแบบนี้.. ฉันขอโทษจริงๆ มันเป็นความผิดแก.. แกคนเดียวเลย 'ดาริกา'! " นั่งพร่ำขอโทษ.. และโทษตัวเอง.. ก่อนจะหมดสติไปในที่สุด…

"เรียบร้อยครับนาย" ชายหนุ่มปริศนาที่เป็นคนขับรถสวนเลนกับดาวิกา(?) แต่เขาก็เปลี่ยนเลนกระทันหันทำให้ซูเปอร์คาร์หรูของดาวิกาเสียหลักจอดตัวลงหลังจากขับมาไกลจากจุดเกิดเหตุก่อนจะโทรศัพท์ไปแจ้งเจ้านาย

"ดี.. งั้นมึงตายได้" เสียงทุ้มต่ำเอ่ย พรางฉีกยิ้มออกมาอย่างสะใจก่อนจะกดตัดสาย.. นี้เขายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยเชียวหรือ?

แน่นอนว่าเขารู้ว่าดาวิกา(?) โดนศักดาวางยาจึงสั่งให้ลูกน้องขับรถต้อนให้ดาวิกามาติดกับดัก.. นี้เขาสามารถฆ่าคนโดยที่ไม่ต้องให้ตัวเองเปื้อนเลือด..

"อะไรนะครับนาย..!" ไม่ทันที่ชายหนุ่มปริศนาจะได้พูดอะไรต่อกระสุนปืนที่ยิงมาจากทิศไหนก็ไม่รู้ก็พุ่งเข้าไปไปที่กลางหน้าผาก..

"ทำไมนายต้องฆ่าจิรัจฌาด้วยล่ะครับ" มือขวาคนสนิทเอ่ยถามชายหนุ่มรูปงามแต่จิตใจโหดเหี้ยมที่นั่งจิบไวน์ราคาเฉียดล้านอย่างสบายใจ..

"เคยได้ยินคำนี้มั้ย.. ยิ่งรู้มาก ก็ตายไว.. นังจิรัจฌามันรู้มากเกินไปแล้ว อีกอย่างมันมีเพื่อนเป็นตำรวจ ถ้านังจิรัจฌาเกิดไปบอกเพื่อนที่เป็นตำรวจของมันขึ้นมา เราจะอยู่ยาก.. ส่วนผัวมัน.. ฉันก็ไม่รู้ด้วยสิ.." ว่าก่อนจะยกไวน์ในมือขึ้นมาจิบ..

"แล้วคุณดาวิกา(?) ล่ะครับ.." ถามออกไปอีกครั้ง

"นังนี้มันมาแส่หาเรื่องเอง ก็ช่วยไม่ได้.. ใครบอกให้มันปากเก่งนักล่ะ.. และอีกอย่าง..นังนั้นสมควรตายนานแล้วล่ะ.."

•

@ชายฝั่งเกาะภูเก็ต

"มึงว่าอะไรนะไอ่รัณย์!" ชายหนุ่มรูปร่างกำยำเอ่ยทวนคำถามเพื่อนรักอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหูตัวเองผ่านทางโทรศัพท์.. ที่เพื่อนรักพูดมามันไม่จริงใช่ไหม? เขาฟังผิดไปใช่ไหม? มันต้องไม่ใช่เรื่องจริงแน่ๆ เพื่อนรักของเขาอาจจะกำลังอำเขาอยู่ก็ได้.. เขาเพิ่งจะมีลูกกับเธอเองนะ..

"กูบอกมึงว่า.. จีตายแล้วเว้ย คุณจีเมียมึงเธอตายแล้ว!! มึงได้ยินชัดยัง" 'การัณย์' ตำรวจหนุ่มยศร้อยตำรวจเอก(ยศผู้กอง) เอ่ยย้ำอีกครั้ง.. ความจริงการัณย์โทรศัพท์มาบอกเพื่อนรักตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้วแต่ว่ามันไม่มีสัญญาณเพราะเพื่อนรักอยู่ที่เกาะเหมือง.. และตอนนี้การัณย์คาดว่าเพื่อนรักน่าจะขึ้นมาที่ชายฝั่งเกาะภูเก็ต..

"ไม่จริงสิ.. มึงโกหกกูใช่ไหม.. มึง มึงล้อกูเล่นใช่ไหม?" 'เมฆา' เอ่ยย้ำถามอีกครั้งอย่างมีหวัง.. เมฆาไม่อยากให้เรื่องที่การัณย์บอกนั้นเป็นจริง.. เมฆาไม่พร้อมที่จะเสียจิรัจฌาไปจริงๆ

"คุณจีเสียชีวิตแล้วเมื่อคืนนี้ด้วยอุบัติเหตุ.. แล้วก็มีบุคคลนิรนามพาคุณจีมาส่งโรงพยาบาล.. มึงว่าแปลกไหม?" มันน่าแปลกเสียจริงๆ มีพลเมืองดีพาจิรัจฌามาส่งที่โรงพยาบาล และไม่แจ้งชื่อไว้ ไม่มีภาพตอนจิรัจฌาถูกส่งมาที่โรงพยาบาลในกล้องวงจรปิด.. น่าแปลกใจไหมล่ะ..

"ตอนนี้กู.. กูคิดอะไรไม่ออกแล้วว่ะ สมองกูมันตันไปหมดแล้วว่ะ ครอบครัวของกูกำลังไปได้ดีเลยนะเว้ย ลูกกูเพิ่ง 6 เดือนเองนะ! แล้วจีก็มาจากกูกับลูกไป.. ถ้ากูไม่ให้จีไปกรุงเทพแต่แรกจีคงไม่ตายหรอก.." ตอนนี้ในสมองของเมฆามันมืดไปหมด ความรู้สึกของเมฆาก็รวนไปหมดแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะเสียใจหรือว่าแค้นใจก่อนดี.. ใครกัน ใครมันพรากคนรักไปจากเขา.. เมฆาสาบานเลยว่าเขาจะแก้แค้นในจิรัจฌาแล้วลากตัวคนทำผิดเข้าคุกให้ได้!

"มึงไหวไหมวะ.." ถามออกไปอีกครั้งอย่างเป็นห่วง..

"ไม่เลยว่ะ กู.. กูไม่ไหวแล้วว่ะ" น้ำตาที่กลั้นไว้ได้ไหลรินออกมาแล้ว.. นี้เมฆาต้องเสียคนรักไปตลอดชีวิตเลยเหรอ?

"มึงจะขึ้นกรุงเทพมาวันไหนวะ" การัณย์รีบถามเปลี่ยนเรื่อง.. ในใจอยากจะปลอบโยนเมฆาแต่ทำยังไงได้ การัณย์ปลอบคนเป็นสักที่ไหนกันล่ะ..

"เจอกันพรุ่งนี้ละกัน.. กูจะไปหามึงเอง.. และกูต้องรู้ตัวฆาตกรคนที่ขับรถชนจี.."

•

@บ้านนัทธ์ธัญธนิน

09:25

ดวงตาหวานค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างสะลืมสะลือ.. ก่อนที่จะมองไปรอบๆ.. นี้มันห้องนอนเธอ…

"ตื่นแล้วหรอจ๊ะ ..ดาวนิล" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ประตูห้องนอน.. นภาพราวเข้ามาพร้อมกับชามข้าวต้มในมือ..

"พราวฟ้า.." เอ่ยชื่อบุคคลที่เข้ามาใหม่ "ฉันกลับมาที่นี้ได้ยังไง.. ถ้าฉันจำไม่ผิด.."

"แกกลับมาที่นี้ได้ยังไงน่ะหรอ ก็หลังจากที่ถูกนายศักดาวางยาแกก็หนีออกมาแล้วแกก็ชนกับป้ายข้างทางตอนนั้นฉับบังเอิญโทรไปหาแกพอดี แกบอกให้ฉันช่วยและก็บอกว่าแกอยู่ตรงไหน หลังจากนั้นฉันก็เลยไปรับแกกลับมา แค่คงจะจำไม่ได้เพราะแกเมายาอยู่.." นภาพราวเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างจำใจ ในใจอยากจะบอกความจริงใจจะขาดแต่.. คุณนายพิมพ์ดาวขู่นภาพราวเอาไว้..

"แต่เมื่อคืน.."

"ไม่มีอะไรหรอก แกอาจจะเห็นภาพหลอน เมื่อคืนแกเมายานะ" ดาริกาเอ่ยไม่ทันจบนภาพราวก็เอ่ยขึ้นแทรก ตอนนี้นภาพราวทำให้ดาริกาเชื่อหมดใจแล้วว่าเมื่อคืนนี้ดาริกาไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น ทั้งหมดมันคือภาพหลอน..

"แล้วเหนือล่ะ.." ดาริกาเอ่ยถามออกไป.. ปกติเวลามีเรื่องอะไรแบบนี้ดาวิกามักจะมาคอยบ่นคอยเตือนดาริกาอยู่ใกล้ๆ แต่ทำไมวันนี้หาย..

"เอ่ออ.."

"ตอบ"

"คือว่า.. ตอนนี้เหนืออยู่โรงพัก" นภาพราวตอบเสียงเบา..

"ว่าไงนะ! เหนืออยู่โรงพักได้ยังไง! มันเกิดอะไรขึ้น!" เอ่ยถามเสียงดังด้วยน้ำเสียงที่วิตกกังวล..

"เมื่อคืนนี้.. เหนือเมามากหลังจากที่งานเลี้ยงจบก็ขับรถกลับบ้าน.. แต่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นก่อน.. เหนือขับรถชนคนเสียชีวิต.. ตอนนี้อยู่โรงพักโดนข้อหาเมาแล้วขับ และข้อหาขับรถประมาทจนทําให้ผู้อื่นเสียชีวิต"

•

@สถานีตำรวจ

"พอใจแม่แล้วใช่ไหม.." ดาวิกาเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเดินออกมาจากสถานีตำรวจ.. ตอนแรกดาวิกาเกือบได้ถูกฝากขังแต่ด้วยอำนาจของเจ้าสัวพันล้านจึงทำให้ตำรวจต้องจำใจปล่อยดาวิกาออกมา และให้ไปสู่คดีในชั้นศาลต่อไป.. อำนาจของเงินทำได้ทุกอย่างสินะ..

"พอใจมาก แกก็รีบออกไปต่างประเทศให้ไวก็แล้วกัน!" เอ่ยเสียงเรียบก่อนสั่งลูกสาวคนโตและเดินออกไปอย่างไม่ใยดี..

"..แม่ไม่เคยรักเหนือสินะ" พึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะหันหน้าเดินไปที่ซูเปอร์คาร์หรูของตัวเอง.. น้ำตาที่กลั้นไว้นานได้ไหลออกมาแล้ว.. ทำไมกันนะ ทำไมดาวิกาต้องเป็นคนยอมมาตลอดทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด!

"ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย เป็นครั้งสุดท้ายที่เหนือจะยอมแม่และนิล ต่อจากนี้เหนือจะไม่ยอมให้ใครอีกแล้ว.." เอ่ยพร่ำกับตัวเองก่อนที่จะเปิดประตูรถซูเปอร์คาร์หรู..

"เป็นเธอเองสินะ หน้าตาก็ดีนะแต่ไม่น่าเป็นฆาตกรเลย.." ไม่ทันที่จะได้แตะก็มีเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง เช็ดน้ำตาของตัวเองออกก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับคนที่มาใหม่อย่างหยิ่งผยอง

"พูดกับฉันหรอคะ? ตายจริง ไม่เห็นรู้เรื่องเลย" ดาวิกาตอบก่อนจะยิ้มหวานให้อย่างไม่รู้สึกอะไร แต่ในใจมันแสนจะเจ็บปวด ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด ใยเขาถึงได้มาตราหน้าเธอว่าเป็นฆาตกรกันล่ะ..

"คุณนี่หน้าด้านใช้ได้เลยนะครับ ไม่ทราบว่าได้ปูนยี่ห้ออะไรมาฉาบไว้หรอครับ หรือเอากระดาษทรายมาขัด?" เมฆาตอบกลับทันที.. เมฆาเพิ่งมาขึ้นกรุงเทพเมื่อเช้ามืดของวันนี้พร้อมกับลูกชายวัย 6 เดือน ก่อนที่จะไปฝากลูกชายไว้กับป้าที่เลี้ยงดูจิรัจฌาที่บ้านเด็กกำพร้า และมาดูหน้าคนที่ทำให้ภรรยาของเขาต้องตาย

"เปล่าหรอกค่ะ พอดีว่าฉันมันด้านมาแต่เกิด คงเป็นกรรมพันธุ์ล่ะมั้งคะ" ดาวิกาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม "ว่าแต่คุณมีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ ถ้าไม่มีก็ถอยออกไปค่ะ เสียเวลาชีวิตฉัน"

"มีครับ ผมแค่มาดูหนังหน้าฆาตกรสักหน่อย" เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆดาวิกา ถึงแม้ในใจดาวิกาจะหวาดกลัวมากแค่ไหนแต่ต้องทำเป็นว่าไม่กลัวและเข้มแข็งมากๆ ดาวิกาได้แต่ยืนยิ้มให้เมฆา

"ระวังตัวเองให้ดีนะครับ ผมรับรองเลยว่าชีวิตของคุณต่อจากนี้จะไม่มีคำว่าสงบสุขถ้าคุณยังไม่ได้เข้าคุก ผมจะตามรังควานคุณให้ถึงที่สุด" กระซิบข้างหูบางเบาๆ ก่อนจะถอยห่างออกมา "ขออนุญาตไปล้างตัวก่อนนะครับ เสนียด.." พูดจบก่อนจะเดินจากไปทิ้งไว้ให้เหลือเพียงดาวิกาที่กำลังยิ้มหวานให้เขาอยู่..

มองเมฆาจนสุดสายตาก่อนจะดันตัวเองเข้าไปในซูเปอร์คาร์หรู.. เธอไม่คิดว่าญาติของผู้หญิงคนนั้นจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้.. แถมหน้ากลัวเอามากๆด้วย

"นี้ฉันกำลังจะเล่นกับอะไรอยู่หรอ" เอ่ยถามตัวเองเบาๆ

•

...แนะนำตัวละคร ตอนที่ 1...

เมฆา ณรงค์คณินทร์ (29) , (34)

-เครดิต จอน จองกุก-

ดาวิกา นฤเศวร์ธาธัญธร (นามเดิมดาวิกา นัทธ์ธัญธนิน) (25) , (30)

-เครดิต ลลิษา มโนบาล-

ดาริกา นัทธ์ธัญธนิน (25) , (30)

-เครดิต ลลิษา มโนบาล-

การัณย์ เทวทิณณ์ (29) , (34)

-เครดิต มิน ยุนกิ-